Αυτό που συμβαίνει στη Συρία είναι μια σαρωτική επίθεση από ισλαμικές ομάδες όπως η Τζαμπχάτ αλ-Νούσρα, η Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ και το Ισλαμικό Κράτος (ISIS), ομάδες που η Ουάσιγκτον και η Άγκυρα έχουν ήδη χαρακτηρίσει ως τρομοκρατικές οργανώσεις, με εκατομμύρια δολάρια να έχουν διατεθεί για τη σύλληψη των ηγετών τους. Σε αυτές προστίθενται η Μουσουλμανική Αδελφότητα και μισθοφόροι από διάφορες ισλαμικές χώρες. Αυτή η επίθεση πραγματοποιείται με τουρκική, αμερικανική και ισραηλινή υποστήριξη και συντονισμό.
Αυτή η ξαφνική εξέλιξη δημιουργεί πολλά ερωτήματα σχετικά με την ταχεία κατάρρευση του συριακού στρατού σε αυτές τις περιοχές, καθώς και για την αργή και συγκεχυμένη αντίδραση των φερόμενων συμμάχων του συριακού καθεστώτος, δηλαδή της Ρωσίας και του Ιράν. Επιπλέον, πού ήταν όλες αυτές οι ισλαμικές ομάδες όλο αυτό το διάστημα όσον αφορά όσα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη και την Ιερουσαλήμ; Γιατί δεν ακούστηκε η φωνή τους για περισσότερο από ένα χρόνο γενοκτονίας στη Γάζα; Και τι ακριβώς επιδιώκουν αυτές οι ομάδες;
Όσο περνάει ο καιρός, γίνεται σαφές ότι αυτές οι ισλαμιστικές ομάδες, παρά τις θρησκευτικές και εθνοτικές τους διαφορές, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μισθοφόροι στην υπηρεσία εχθρών του αραβικού έθνους, που επιθυμούν τα αραβικά εδάφη. Αυτοί οι εχθροί περιλαμβάνουν το Ισραήλ, την Τουρκία, το Ιράν και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι ομάδες αυτές δεν έχουν καμία σχέση με το αληθινό Ισλάμ· αντίθετα, έχουν βλάψει την εικόνα των μουσουλμάνων σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, κάνοντας τη λέξη “μισθοφόροι” να σημαίνει πλέον ισλαμικές ομάδες.
Η επίσημη αραβική σιωπή απέναντι σε αυτήν τη συμμαχία, η οποία καθοδηγείται από την Τουρκία, το Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες, με τη δικαιολογία ότι πρόκειται για έναν εσωτερικό συριακό εμφύλιο πόλεμο ή μια εξέγερση εναντίον ενός δικτατορικού καθεστώτος (που όντως είναι δικτατορικό), μπορεί να οδηγήσει στη μεταφορά της δράσης αυτών των ομάδων στο Ιράκ, την Ιορδανία και άλλες αραβικές χώρες. Υπάρχουν ήδη προηγούμενα: η Τουρκία έχει στείλει περίπου 5.000 από αυτούς τους μισθοφόρους, Σύριους και άλλους, στη Λιβύη, καθώς και μισθοφόρους στον Νίγηρα και στο Αζερμπαϊτζάν για να ενισχύσει την επιρροή της εκεί. Δεν ξεχνάμε, επίσης, τι έκαναν αυτές οι ομάδες κατά τη διάρκεια των ετών της λεγόμενης Αραβικής Άνοιξης. Ο πρώην πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών του Κατάρ, Χαμάντ μπιν Τζασίμ, παραδέχτηκε σε ζωντανή συνέντευξη στο επίσημο κανάλι του Κατάρ ότι το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία χρηματοδότησαν το Ισλαμικό Κράτος (ISIS), την Τζαμπχάτ αλ-Νούσρα και άλλες αντιπολιτευτικές δυνάμεις με δισεκατομμύρια δολάρια, σε συντονισμό με την Ουάσιγκτον, με στόχο τη διάδοση του χάους στη Συρία και την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ. Αυτό επιβεβαιώθηκε αργότερα και από την πρώην Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον, στο βιβλίο της “Δύσκολες Επιλογές”. Ακόμη και ο Ντόναλντ Τραμπ κατηγόρησε δημόσια τον Αύγουστο του 2016 τον Μπαράκ Ομπάμα και την Κλίντον ότι βρίσκονται πίσω από τη δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους (ISIS), ενώ τον Απρίλιο του 2023 ο υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ, Ρόμπερτ Κένεντι, δήλωσε: “Εμείς δημιουργήσαμε το ISIS”. Πολλοί άλλοι πολιτικοί και πρώην αξιωματούχοι των μυστικών υπηρεσιών έχουν ομολογήσει ότι το Ισλαμικό Κράτος και οι εξτρεμιστικές ισλαμικές οργανώσεις είναι δημιουργήματα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Δυστυχώς, οι περισσότερες (ισλαμικές) ομάδες, από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα έως την Αλ Κάιντα, το Ισλαμικό Κράτος (ISIS) και την Τζαμπχάτ αλ-Νούσρα, έχουν μετατραπεί σε μισθοφόρους στην υπηρεσία εχθρικών προς τους Άραβες χωρών, εχθρικών προς την παλαιστινιακή υπόθεση, και προς όποιον τους πληρώνει.
Μερικοί μπορεί να πουν ότι αυτές οι ομάδες πολεμούν για να ανατρέψουν το καθεστώς Άσαντ και να εγκαθιδρύσουν ένα δημοκρατικό καθεστώς σε όλη τη Συρία.
Αν αυτές οι ομάδες ήταν μέρος μιας λαϊκής επανάστασης κατά ενός αυταρχικού καθεστώτος, θα μπορούσαμε να το καταλάβουμε. Αλλά πώς μπορούν εξτρεμιστικές ισλαμικές οργανώσεις, που δεν πιστεύουν στη δημοκρατία και έχουν χαρακτηριστεί ως τρομοκρατικές, να εγκαθιδρύσουν ένα δημοκρατικό καθεστώς; Μπορεί το Ισραήλ, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Τουρκία να ενδιαφέρονται πραγματικά για τον συριακό λαό και να θέλουν μια δημοκρατική κυβέρνηση; Και πώς μπορούν αυτές οι ομάδες να δημιουργήσουν ένα σταθερό συριακό κράτος, όταν οι ίδιες έχουν εσωτερικές πολιτικές διαφορές και διαφορετικές ιδεολογικές αναφορές – από το Ισλαμικό Κράτος (ISIS) και την Αλ Κάιντα έως τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, την Τουρκία, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ; Και γιατί αυτή η επίθεση ήρθε αμέσως μετά την κατάπαυση του πυρός στο μέτωπο του Λιβάνου;
Αυτό που συμβαίνει στη Συρία θα οδηγήσει στον διαμελισμό της χώρας σε κρατίδια ελεγχόμενα από εξτρεμιστικές ομάδες, και η Συρία δεν θα επανενωθεί ποτέ. Θα έχει την ίδια μοίρα με το Ιράκ, το Σουδάν, την Υεμένη και τη Λιβύη, τα οποία ήταν όλα θύματα της λεγόμενης Αραβικής Άνοιξης και της ψεύτικης “λαϊκής επανάστασης για τη δημοκρατία”.
Όσον αφορά τη σχέση αυτού που συμβαίνει στη Συρία με την Παλαιστίνη, η τελευταία είναι η μεγαλύτερη χαμένη από τις μεταβολές που λαμβάνουν χώρα στον αραβικό κόσμο γενικά. Εάν επρόκειτο για μια διαδικασία μετάβασης και μετασχηματισμού προς τη δημοκρατία, τότε η Παλαιστίνη θα ήταν η κερδισμένη, γιατί οι αραβικοί λαοί είναι με την Παλαιστίνη και τον λαό της.
Ωστόσο, αυτό που συμβαίνει στην αραβική περιοχή τα τελευταία χρόνια δεν είναι λαϊκή επανάσταση, ούτε τυχαίο γεγονός, αλλά ένας καλά μελετημένο σχεδιασμός. Οι Παλαιστίνιοι έχασαν εκείνους που θεωρούσαν συμμάχους τους και αφέθηκαν μόνοι τους απέναντι στον σιωνιστικό εχθρό, παρά το γεγονός ότι η Παλαιστίνη χάθηκε λόγω αποτυχημένων πολέμων που διεξήγαγαν οι αραβικοί στρατοί.
Οι Παλαιστίνιοι έχασαν τους μισούς από εκείνους που υποτίθεται ότι ήταν σύμμαχοί τους λόγω της εξομάλυνσης των σχέσεων με το Ισραήλ, ενώ έχασαν και άλλους λόγω της ενασχόλησής τους με το χάος και τον εμφύλιο πόλεμο στις χώρες τους. Αυτό που ενισχύει τις υποψίες σχετικά με το τι συμβαίνει στη Συρία και τη σχέση του με την Παλαιστίνη είναι ότι αυτά τα γεγονότα συμβαίνουν εν μέσω της συνεχιζόμενης γενοκτονίας στη Γάζα και των απειλών της σιωνιστικής δεξιάς για τον εκτοπισμό των κατοίκων της περιοχής και την εξάλειψη του παλαιστινιακού ζητήματος.
Επιπλέον, συνέβησαν αμέσως μετά τη διακοπή των εχθροπραξιών στο λιβανέζικο μέτωπο και τις απώλειες που υπέστη η Χεζμπολάχ και ο Λίβανος. Τα γεγονότα στη Συρία απομάκρυναν την παγκόσμια προσοχή από την Παλαιστίνη και την ισραηλινή επίθεση προς το συριακό ζήτημα και τις πιθανές συνέπειές του. Ακόμη και τα αραβόφωνα δορυφορικά κανάλια έδωσαν προτεραιότητα στα γεγονότα στη Συρία έναντι του παλαιστινιακού ζητήματος.
