Στις 8 Μαρτίου, ενόψει της ημέρας φεμινιστικών αγώνων, σύλλογοι, σωματεία, οργανώσεις, φεμινιστικές συλλογικότητες και αντιπατριαρχικές συνελεύσεις καλούν σε πορεία ενάντια στην έμφυλη βία και την πατριαρχία σε πολλές πόλεις της Ελλάδας.
Καλέσματα:
- Αθήνα: 13:30 Πλατεία Κλαυθμώνος – Άγαλμα Κολοκοτρώνη, Σταδίου
- Θεσσαλονίκη: 11:30 Καμάρα , 12:00 Άγαλμα Βενιζέλου
- Πάτρα: 12:00 Πλατεία Βασ. Γεωργίου Α’
- Χανιά: 12:00 Πλατεία Αγοράς
- Ρέθυμνο: 12:00 Δημαρχείο Ρεθύμνου
- Σύρος: 12:00 Πλατεία Μιαούλη, Ερμούπολη
- Ηράκλειο: 18:30 Πλατεία Λιονταριών
Αναλυτικά:
Αθήνα:
Πλατεία Κλαυθμώνος
Συντονισμός φεμινιστικών ομάδων και αλληλέγγυων για την Υπόθεση της 19χρ. στην Ηλιούπολη:
Πορεία 8 Μάρτη – ενάντια σε τράφικινγκ και κράτος μαφία
8 Μάρτη δεν γιορτάζουμε.
Κατεβαίνουμε στο δρόμο ενάντια στα κυκλώματα τραφικινγκ και το κράτος μαφία.
Για τις αδελφές μας στην Ηλιούπολη, στον Κολωνό και τις 51 μετανάστριες στην υπόθεση Αμαρυλλίς.
Μαζί τους πάντα και παντού
Φεμινιστική Συλλογικότητα από τα Κάτω: το Σπίτι, για την Ενδυνάμωση & τη Χειραφέτηση:
ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΣ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Η 8η του Μάρτη για μας δεν είναι γιορτή, είναι μέρα πάλης καθημερινής για την αποπατριαρχικοποίηση με όλα τα πατριαρχικά κατάλοιπα εσωτερικευμένου μισογυνισμού, που κουβαλάμε. Η Πατριαρχία είναι ο εχθρός μας, που δεν αποτελεί ζήτημα προσωπικής επιλογής & τρόπου ζωής μόνο των ανδρών. Είναι μια ανδρογραμμική θεώρηση του κόσμου, που αναπαράγεται μαζικά και συστημικά, δημιουργώντας έμφυλες σχέσεις εξουσίας.
Ως σπίτι, για την Ενδυνάμωση & τη Χειραφέτηση:
– Παλεύουμε για ολική απελευθέρωση της κοινωνίας και της φύσης.
– Εντάσσουμε την αντιεξουσιαστική, αντισυστημική, αντισπισιστική και ταξική πάλη στους αγώνες μας.
– Βάζουμε μπροστά την έννοια και τα εργαλεία της Αυτο-οργάνωσης και της Αλληλεγγύης, τόσο για τη στήριξη των επιζώντων, όσο και για τη δημιουργία αναχωμάτων και περιφρουρήσεων για την άμεση προστασία μας από τους παραβιαστές και κακοποιητές μας.
– Δίνουμε έμφαση στην αυτομόρφωση, ώστε να αναγνωρίζουμε τα πατριαρχικά εργαλεία στο σπίτι, τη δουλειά, το δρόμο, την εκπαίδευση, την ιστορία, τις σχέσεις μας και τα εαυτά μας, και να τα πολεμάμε σε πραγματικό χρόνο.
– Προτάσσουμε την ανάγκη μας να είμαστε στο δρόμο, να ενημερώνουμε, να αποκτούμε ορατότητα στις γειτονιές μας, να ανοίγουμε συζητήσεις και να χτίζουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης.
– Αρνούμαστε την καπιταλιστική θεσμική αφομοίωση & απολιτικοποίηση του φεμινισμού που επιβάλλει η δυτικοποίηση των κοινωνιών μας.
– Λειτουργούμε οριζόντια και αντι-ιεραρχικά, και προσπαθούμε να δημιουργούμε συλλογικές διαδικασίες αντιμετώπισης των παραβιαστών και κακοποιητών, με βάση τις επιθυμίες των επιζώντων, αλλά και ασφαλείς χώρους για όλα.
ΚΡΑΤΟΣ
Ελληνικό κράτος σημαίνει καθημερινή νομιμοποίηση της βίας και της κουλτούρας του βιασμού. Όλα μας έχουμε να αντιμετωπίσουμε περιστατικά ένστολης καταστολής, εκδικητικές διώξεις, κρατικές δολοφονίες στις γειτονιές, τα ΑΤ, τα σύνορα και τα εργασιακά κάτεργα. Μεταναστά πνίγονται στο Αιγαίο, στοιβάζονται σε στρατόπεδα εξόντωσης, γυναίκες, παιδιά και Κουήρ υποκείμενα βιώνουν καθημερινά την έμφυλη κρατική βία και υπονόμευση των σωμάτων τους Κρατούμενα βασανίζονται, στιγματίζονται για κινηματικούς αγώνες ή επειδή απλά περπατούν στο δρόμο, συλλαμβάνονται στις επιχειρήσεις σκούπας για έλλειψη νομιμοποιητικών εγγράφων και πετιούνται στο απανθρωποποιητικό βασανιστήριο του διοικητικού εγκλεισμού, αν δεν κατέχουν χρυσή βίζα.
Ντόπια & μεταναστά ζούμε & παλεύουμε μαζί
ενάντια στα κλειστά κέντρα κράτησης, τα κλειστά σύνορα,
τις αναγκαστικές επαναπροωθήσεις & τις φυλακές
Κανένα μόνο μέχρι να καεί κάθε κελί!
ΌΠΛΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ
Η αστυνομία, τα δικαστήρια και τα Μέσα Μαζικής «Ενημέρωσης», γρανάζια του κρατικού μηχανισμού, δε μπορούν παρά να επιβεβαιώνουν & επιβάλλουν τις συστημικές εξουσίες, την πατριαρχική εξουσία. Μερικές χαρακτηριστικές πρόσφατες αποδείξεις η έντονη εμπλοκή μπάτσων σε κυκλώματα trafficking όπως ο καταδικασμένος μπάτσος – μαστροπός στην υπόθεση της Ηλιούπολης (που χωρίς να έχει εκδικαστεί η υπόθεση του στο Εφετείο, πήρε πίσω το όπλο του και περήφανα γύρισε στη θέση του), τα πάρε δώσε μπάτσων με τον Μίχο στην υπόθεση Κολωνού, η υπόθεση της 19χρονης στην Ηλιούπολη, η συνενοχή και συγκάλυψη του διεθνούς κυκλώματος trafficking Κολομβιανών γυναικών στην Αθήνα (υπόθεση «Αμαρυλλίς», Greek mafia).
Δε ξεχνάμε τα αναρίθμητα περιστατικά έμφυλης βίας που καταγγέλθηκαν χωρίς καμία ανταπόκριση, πολλά από τα οποία κατέληξαν σε γυναικοκτονίες με χαρακτηριστικό παράδειγμα η δολοφονία της Κυριακής, με τη συνενοχή των μπάτσων έξω από το Α.Τ. Αγίων Αναργύρων.
Στα δικαστήρια μπάτσοι και νοικοκυραίοι, όπως στην υπόθεση του Zak/Zaki-Oh, ξεπλένονται και πέφτουν στα μαλακά. Επιζώντα υποχρεώνονται να βιώνουν ξανά και ξανά τα τραύματά τους απροστάτευτα μέσα σε δικαστικές αίθουσες, όπως η υπόθεση του βιασμού στο Βύρωνα, πολλές φορές μπροστά στους κακοποιητές τους, όπου αμφισβητούνται τα βιώματά τους και παρουσιάζονται ως τρελά και αναξιόπιστα. Και όχι μόνο δεν αναγνωρίζεται το αναφαίρετο δικαίωμά μας στην αυτοάμυνα, αλλά ως αμυνόμενα επιζώντα κατηγορούμαστε ένοχα για αυτοδικία, όπως ακριβώς συνέβη και σε συντρόφισσα μας.
Η υποχρεωτική συνεπιμέλεια είναι μία θεσμική κορύφωση των πατριαρχικών επιθέσεων τα τελευταία χρόνια εναντίον των γυναικών και θηλυκοτήτων.
Με τις νέες διατάξεις περί συνεπιμέλειας ο κακοποιητής άντρας ξεπλένεται, καθώς μπορεί να θεωρηθεί «κακός σύζυγος» μεν, αλλά «καλός πατέρας» δε. Η δική μας βιωμένη υλική πραγματικότητα αναγνωρίζει ότι αυτή η διάκριση δεν υφίσταται. Όλοι όσοι κακοποιούν ψυχικά, λεκτικά, σωματικά τις θηλυκότητες, μας αντιλαμβάνονται ως υποχείρια, σκεύη ηδονής και προέκταση της ιδιοκτησίας τους, δε θα μπορούσαν ποτέ να έχουν μια φροντιστική γονική συμπεριφορά. Στην πραγματικότητα ο νόμος αυτός αδιαφορεί για το φόβο και τον κίνδυνο στον οποίο βρίσκονται τα επιζώντα και για τις χειριστικές συμπεριφορές και ψέματα των κακοποιητών, που προσπαθούν να επικυρώσουν την απόλυτη κυριαρχία τους στα παιδιά-ιδιοκτησία τους.
Τέλος, ο υποκριτικός αυτός νόμος στον αγώνα για την επιμέλεια, ενώ και θεσμικά αναγνωρίζεται η εισοδηματική ανισότητα των θηλυκοτήτων, παρουσιάζει μητέρες και πατέρες απλά ως γονέα α και γονέα β, διαγράφοντας εντελώς την κατά κανόνα οικονομική και κοινωνική ανισότητα ανάμεσά τους.
Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία είναι αγώνας ενάντια σε κάθε εξουσία
Η πατριαρχία βιάζει, σκοτώνει, στήνει πολέμους και λαούς ξεριζώνει
ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε την ανάπτυξή του παγκόσμια, με τις κυβερνήσεις κρατών να κατακτούν ηγετικές θέσεις μέσω ακροδεξιών πρακτικών. Είτε με την επιβολή των όπλων, είτε με εκλογές και αφού έχουν πιο πριν εξαγοράσει και δημιουργήσει ορδές φτωχών υποταγμένων στα αφεντικά «πολιτών» σε Δύση και Ανατολή, ακυρώνουν μεθοδευμένα, ακόμα και εν μια νυκτί, όλες τις κατακτήσεις των φεμινιστικών κινημάτων.
Τρανταχτό παράδειγμα η πρόσφατα εκλεγμένη alt-right κυβέρνηση στις ΗΠΑ, όπου οι ρεπουμπλικάνοι επιχειρούν να αλλάξουν το χάρτη της Γεωγραφίας και της Παγκόσμιας αγοράς κεφαλαίων και προωθούν την anti-gender και anti-woke ατζέντα. Εκδιώκουν με τη βία χιλιάδες μεταναστά ως “εισβολείς”, καταργούν ολιστικά προγράμματα συμπερίληψης στην εκπαίδευσή, απαγορεύουν τις αμβλώσεις με διατάγματα και προτείνουν την “ανάγκη εκτελέσεων γονέων και όσων άλλων υποστηρίζουν και “διαιωνίζουν” την Κουήρ κοινότητα και τη σεξουαλική απελευθέρωση, όπως συνέβαινε το 1776, με “δημόσιους λιθοβολισμούς”, ενώ γιορτάζουν γύρω από τις «αυτοκτονίες» τρανς ατόμων, χρησιμοποιώντας ως δικό τους πρόσχημα την πίστη και την “καθαρότητα” της φυλής, ακόμα και αν αυτό απαιτεί γενοκτονίες.
Ο Τραμπ, παίρνει θερμά συγχαρητήρια από το Ισραήλ και όχι μόνο, για την φρικαλέα πρότασή του να αγοράσει τη ΓΑΖΑ και να τη μετατρέψει σε Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής, εκδιώκοντας με τη βία τους Παλαιστίνιους από τη γη τους, για την οποία πολεμούν από το 1948 και δίνουν το αίμα τους γι αυτή. Πρόκειται για μια γενοκτονία που τέλος δεν έχει.
Ενάντια στις εθνοκαθάρσεις των μιλιταριστών φασιστών, την ψεύτικη ειρήνη & δημοκρατία τους
ΓΕΝΟΚΤΟΝIΑ
Σε καιρούς γενοκτονίας, οι Παλαιστίνιες γυναίκες, τα παιδιά και η Κουήρ κοινότητα είναι τα πρώτα θύματα του αποικιοκρατικού κράτους κατοχής. Το Ισραήλ, με την εγκληματική συνενοχή των δυτικών κυβερνήσεων, διαχωρίζει και καταπιέζει τους ανθρώπους της Παλαιστίνης με βάση το φύλο και τη σεξουαλικότητα, εφαρμόζει παραβιαστικές συμπεριφορές, διαπράττει βιασμούς και έμφυλες επιθέσεις σε χώρους ανάκρισης, κράτησης, σε checkpoints.
Η κατάρρευση του συστήματος υγείας είναι ένας μηχανισμός, μέσω έμφυλης βίας, της ελευθερίας αναπαραγωγής των Παλαιστινίων, αφού αυξάνονται οι αποβολές, η νεογνική θνησιμότητα, οι πρόωρες γεννήσεις.
Παλαιστίνιες γυναίκες, τα παιδιά και η Κουήρ κοινότητα, συμμετέχουν στην αντίσταση εδώ και δεκαετίες, παίζουν καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση των λαϊκών παράνομων δικτύων και επιτροπών, μέσα από την τέχνη και την γραφή τους υπερασπίζονται τη γη και τα σώματά τους.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον αγώνα τους για απελευθέρωση και αντίσταση
Ενάντια στους εποικιστικούς πολέμους & τις γενοκτονίες
ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΕΣ
Τα στοιχεία για το 2023 είναι απελπιστικά, μιλώντας με αριθμούς: δολοφονήθηκαν 51100 γυναίκες παγκοσμίως από την οικογένεια ή τους συντρόφους τους. Μιλάμε για 140 γυναικοκτονίες κάθε μέρα, δηλαδή 1 γυναικοκτονία κάθε 10 λεπτά (πηγή: UN WOMEN, Γραφείο του ΟΗΕ για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα, 25.11.2024). Η Ελλάδα, παρότι έχει κυρώσει τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, δεν έχει κατοχυρώσει νομικά τον όρο “γυναικοκτονία” ούτε έχει φροντίσει για την αποτελεσματική λειτουργία των σχετικών κοινωνικών δομών και των υπηρεσιών της αστυνομίας.
Σε μια τέτοια δυστοπική πραγματικότητα, προτάσσουμε τη φεμινιστική πάλη ενάντια στο “φιλάνθρωπο” κράτος. Στεκόμαστε αλληλέγγυα και υπερασπιζόμαστε όλα τα έμβια όντα που υφίστανται αδικία, εκμετάλλευση και καταπίεση. Πάντα από τα κάτω, για τα κάτω. Πάντα με τη μεριά των καταπιεσμένων.
Κανένα μόνο απέναντι στην ετεροπατριαρχική έμφυλη βία!
Μαζί με όσα παλεύουν για μια αταξική, αντιεξουσιαστική, αλληλέγγυα και συμπεριληπτική κοινωνία, με στόχο την κατάρριψη της πατριαρχίας και την ολική απελευθέρωση.
Το Σώμα μας σε Κίνδυνο, να γίνει Επικίνδυνο.
Για μια κοινωνία ελευθερίας, χωρίς αφεντικά, αιχμάλωτα και καταπιεσμένα. Με όλα τα αποκλεισμένα υποκείμενα μαζί
Από τη Λάρισα, τα Τέμπη, ως την Παλαιστίνη & τον Κολωνό
Τέλος με το φόβο, την ενοχή, τη συγκάλυψη & τη σιωπή!
Μπουρλότο και φωτιά σε κάθε βιαστή
Όλα μια αγκαλιά μέχρι να πέσει η πατριαρχία
Μια μέρα η ισότητα δε θα ‘ναι ουτοπία
Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία!
Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ΄όλα τα κελιά!
ΌΛΑ ΣΤΟ ΔΡΌΜΟ 8 ΜΑΡΤΊΟΥ & ΚΑΘΕ ΜΈΡΑ
Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής:
8 ΜΑΡΤΗ 2025 ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
Στις 8 Μαρτίου του 1857, οι εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη προέβησαν σε μία ιστορική απεργιακή κινητοποίηση διεκδικώντας την καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας τους, μειωμένο ωράριο, αυξήσεις στους μισθούς τους και ισότιμη εργασιακή αντιμετώπιση με τους άντρες συναδέλφους τους. Η απεργία εκείνη υπήρξε το αποκορύφωμα ενός πολυετούς αγώνα από το πρώτο εργατικό σωματείο της ιστορίας αποτελούμενο αποκλειστικά από γυναίκες για τα εργασιακά δικαιώματα των εργατριών των ΗΠΑ. Από τότε και μέχρι σήμερα, η 8η Μάρτη αποτελεί μια ημερομηνία σταθμό για τα γυναικεία δικαιώματα και την σύνδεσή τους με το εργατικό κίνημα.
Στις 8 Μαρτίου του 2025 διεκδικούμε για ακόμη μια φορά δικαιοσύνη και ισότητα για τις γυναίκες παγκοσμίως καθώς σχεδόν δύο αιώνες μετά οι γυναίκες έχουν ακόμα πολλά να παλέψουν.
Στον τομέα της εργασίας, συνεχίζουμε να υφιστάμεθα διακρίσεις: μισθολογικό χάσμα, συγκέντρωση των γυναικών σε πιο επισφαλείς τομείς, λιγότερες εργασιακές ευκαιρίες, τον εγκλωβισμό μας σε part time δουλειές και ορισμένου χρόνου συμβάσεις, λιγότερες ευκαιρίες επαγγελματικής ανέλιξης, εμπόδια λόγω μητρότητας το οποίο καθιστά τη μητρότητα αίτιο φτωχοποίησης των γυναικών, μη αναγνώριση της άδειας περιόδου από το ελληνικό κράτος, τα οποία οδηγούν και σε χάσμα στις συντάξεις. Σε όλα αυτά πρέπει επίσης να προσθέσουμε την έμφυλη βία που αντιμετωπίζουμε, καθώς υπολογίζεται ότι τουλάχιστον το ένα τρίτο της σεξουαλικής κακοποίησης λαμβάνει χώρα στον εργασιακό χώρο.
Επιπλέον, οι οικιακές εργασίες και η ανατροφή των παιδιών ή/και ηλικιωμένων συγγενών επιβαρύνουν κυρίως τις γυναίκες, το οποίο σε συνδυασμό με την παντελής έλλειψη του ελληνικού κράτους να προσφέρει επιδόματα σε οικογένειες, χώρους μελέτης – απασχόλησης για παιδιά, δομές για ηλικιωμένους κτλ οδηγεί πολύ συχνά τις γυναίκες να εγκαταλείπουν την εργασία τους ή να επιλέγουν εργασίες που δεν χρήζουν εξειδίκευσης, συνεπώς με χαμηλό κύρος και μισθολογικές απολαβές, πράγμα που σημαίνει έλλειψη οικονομικής ανεξαρτησίας σε σχέση με τους άνδρες και χαμηλότερα ποσοστά των γυναικών σε σωματεία.
Παρόλα αυτά και εκτός του χώρου εργασίας, οι γυναίκες υφίστανται κάθε είδους βία παγκοσμίως. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, 137 γυναίκες δολοφονούνται καθημερινά από νυν ή πρώην συντρόφους τους. Στην Ελλάδα το 2024 διαπράχτηκαν 15 γυναικοκτονίες, από όσο μπορούμε να γνωρίζουμε καθώς το κράτος δεν αναγνωρίζει ως πολίτες όλες τις μετανάστριες και τις προσφύγισσες καθιστώντας έτσι την έμφυλη βία εναντίον τους αόρατη. Όσον αφορά τη σεξουαλική βία, οι στατιστικές δείχνουν ότι αυξάνεται, τόσο για τις ενήλικες γυναίκες όσο και για τα κορίτσια, εκτός και εντός του οικογενειακού περιβάλλοντος.
Και πάλι φέτος η 8η Μάρτη έρχεται λίγες μέρες μετά την επέτειο από το δολοφονικό δυστύχημα στα Τέμπη συνεχίζοντας αυτό που ξεκινήσαμε στις 28 Φλεβάρη, σε μια από τις μαζικότερες πανελλαδικές απεργίες των τελευταίων 50 χρόνων.
Η 8η Μάρτη είναι μια μέρα αγώνα για την απελευθέρωση των γυναικών της εργατικής τάξης από τα δεσμά της πατριαρχίας. Όπως σε όλο τον κόσμο έτσι και εδώ, βγαίνουμε στους δρόμους, διαδηλώνουμε και απαιτούμε:
Αυξήσεις μισθών
Ισότητα στην αμοιβή
Δωρεάν προϊόντα περιόδου στους εργασιακούς χώρους
Άδεια περιόδου
Επίδομα στήριξης στις εργαζόμενες μητέρες
Αύξηση και καθολική εφαρμογή της άδειας εγκυμοσύνης
Συλλογικές συμβάσεις εργασίας που θα προστατεύουν από τις διακρίσεις λόγω φύλου
Δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες ψυχολογικής και νομικής στήριξης σε θύματα έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας
Στις 8 Μάρτη δε γιορτάζουμε, συμμετέχουμε στις κινητοποιήσεις των σωματείων και των φεμινιστικών συλλογικοτήτων για την εξάλειψη όλων των μορφών έμφυλης καταπίεσης.
Όλες και όλοι στη συγκέντρωση το Σάββατο, 13.00, Πλατεία Κλαυθμώνος
Γυναικεία Δομή Κοινότητας Κατειλημμένων Προσφυγικών:
8Η ΜΑΡΤΗ – ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΥΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Απ’άκρη σ’άκρη σε όλον τον κόσμο, πόλεμοι αυξάνονται, φτωχοποίηση όλο και περισσότερων κομματιών της κοινωνίας, εκφασισμός, αποκλεισμοί, κρατικές δολοφονίες, εγκλήματα… εκεί που οι ιμπεριαλιστές ξαναμοιράζουν τον κοσμο, υπάρχουν εστίες φωτιάς που δυναμώνουν και πληθαίνουν.
Σε αυτήν τη μεγάλη φωτιά, εμείς, οι γυναίκες και οι θηλυκότητες των από τα κάτω, καίμε την πατριαρχία και τον καπιταλισμό, στήνουμε γιορτές εξέγερσης, υψώνουμε τις γροθιές μας, γεννάμε αντιστάσεις, γινόμαστε η φωνή των αδικοχαμένων, βρισκόμαστε ξανά και ξανά μαζϊ, στους δρόμους της φωτιάς μέχρι την απελευθέρωση όλων μας.
Όσες/Όσα/Όσοι χάθηκαν κραυγή μας είναι και υψωμένη γροθιά για κοινωνική δικαιοσύνη.
Η ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΤΑΙ ΤΗ ΖΩΗ
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ 08/03, ΣΤΗ 13.30 ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ
Αναρχικά και κουήρ:
Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΓΙΟΡΤΗ, ΘΑ ΣΤΗΘΕΙ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ, ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Η 8η Μάρτη έχει καθιερωθεί ως θεσμική γιορτή για τα «δικαιώματα των γυναικών». Η βίαιη καθημερινότητα που βιώνουμε ως θηλυκότητες, τρανς και κουηρ άτομα δεν εκτονώνεται σε μια μέρα παραχωρημένη από το κράτος και αγκαλιασμένη από φορείς και θεσμικά όργανα. Από τις καθημερινές γυναικοκτονίες και ξυλοδαρμούς, την πειθάρχηση των σωμάτων μας και τον έλεγχο της αναπαραγωγής (ζήτημα αμβλώσεων), τις τρανσφοβικές επιθέσεις στον δρόμο, τα κυκλώματα τράφικινγκ και το ξέπλυμά τους, μέχρι τις μη συναινετικές πράξεις, τον σεξισμό στον χώρο της εργασίας, τα αγγίγματα στο λεωφορείο, τις φωνές και την υποτίμηση, τη βία τη ζούμε κάθε μέρα εδώ.
Επιλέγουμε να βρισκόμαστε στον δρόμο αυτοοργανωμένα, με τα δικά μας περιεχόμενα και προτάγματα για να συναντηθούμε και να αλληλεπιδράσουμε με όλα εκείνα με τα οποία μοιραζόμαστε τις καταπιέσεις μας, προς την κατεύθυνση της ρήξης με θεσμικές διαμεσολαβήσεις.
Μπροστά στην οργανωμένη και τη διάχυτη πατριαρχική βία, τα κυκλώματα, τους βιασμούς, τις γυναικοκτονίες, μπροστά στους πολιτικούς, τους μπάτσους και τους δικαστές, τους νταβατζήδες και τους μπράβους, τα αφεντικά, τους μάνατζερς και όλους όσοι με καθημερινά βλέμματα, λόγια και πράξεις ψάχνουν να πειθαρχήσουν και να εκμεταλλευτούν τα σώματά μας…
(Αντ)ΕΠΙΘΕΣΗ συλλογική, αλληλέγγυα, πολύμορφη, ρηξιακή
Οι φεμινιστικοί αγώνες της προηγούμενης δεκαετίας κοινωνικοποίησαν μία αντίληψη για την κουλτούρα του βιασμού. Έθεσαν, με άλλα λόγια, την πατριαρχική βία ως ζήτημα κουλτούρας, πολιτισμού, ως βία συστημική και όχι μεμονωμένη. Οι αγώνες αυτοί διεύρυναν και εξάπλωσαν μια αντίσταση στη φυσικότητα που προσδίδει η πατριαρχία στην έμφυλη και σεξουαλικοποιημένη βία. Ανέδειξαν και αποδόμησαν τις χίλιες δυο δικαιολογίες που διατίθενται προς υπεράσπιση του κάθε κακοποιητή/(παρα)βιαστή/δολοφόνου και τις αντίστοιχες «εξηγήσεις» που πετούσαν την ευθύνη της βίας στη γυναίκα, τον πούστη, τη λεσβία, το τρανς ή αλλιώς «έκφυλο άτομο» που τη δέχτηκε. Απέναντι στην απομόνωση, την ενοχή, την ντροπή, τη σιωπή, την αυτοτιμωρία, προέταξαν τη συνάντηση, τη συλλογική διεκδίκηση στο δρόμο, την αλληλεγγύη, την αλληλοφροντίδα και την (αντ)επίθεση.
Τώρα, θα λέγαμε ότι βρισκόμαστε στη φάση όπου ο κύκλος αγώνα για την κουλτούρα του βιασμού ενσωματώνεται από το πατριαρχικό κράτος. Με την εξάπλωση μιας φεμινιστικής συνείδησης με συνδέσεις με τουςφεμινιστικούς αγώνες της προηγούμενης δεκαετίας, το κράτος προσαρμόζεται για να διατηρήσει τα προσωπεία και την κοινωνική ειρήνη. Έτσι, ενώ η πατριαρχική βία συνεχίζει να υπάρχει, πάντα και σε συναρμογή με την κρατική, νέοι κυρίαρχοι λόγοι και νομικά πλαίσια (ν. 5172/2025, περί νέων μορφών βίας κατά των γυναικών κ.α.) έρχονται να παράξουν μία εικόνα «φεμινιστικού» κράτους. Η πατριαρχική βία τίθεται κατά βάση ως πρόβλημα δημόσιας τάξης, η λύση του οποίου βρίσκεται στην αύξηση της αστυνόμευσης και στην αυστηροποίηση των ποινών.
Ενσωμάτωση σημαίνει ανάθεση και ρύθμιση των υποθέσεών μας μέσα από θεσμικές οδούς, αφομοίωση του λόγου μας με σκοπό την αποριζοσπαστικοποίηση των προταγμάτων και των πρακτικών μας και την εμπορευματοποίηση των αγώνων μας. Η συνάντηση στη βάση της καταπίεσης να γίνεται συνάντηση του ατόμου με τον νομικό θεσμό, που ως επίδοξος απόλυτος διαμεσολαβητής θα τιμωρήσει τόσο την αντιβία όσο και τη βία. Το σπάσιμο της σιωπής να γίνεται καταγγελία. Η αλληλοφροντίδα και η αλληλεγγύη να γίνονται panic button. Η (αντ)επίθεση στην πατριαρχία ως κουλτούρα να γίνεται θέαμα γύρω από «θύματα» και κλείσιμο των «θυτών» πίσω από κάγκελα. Αυτό είναι το ρεύμα της ενσωμάτωσης τώρα. Ταυτόχρονα, συνεχίζει να υπάρχει και το κυρίαρχο ρεύμα που ήδη ξέραμε, εκείνο που συγκαλύπτει, που φυσικοποιεί την πατριαρχική βία, που υπερασπίζεται τους βιαστές, που αντιμετωπίζει την επίθεση στον κακοποιητή ως παρέκκλιση από την αστική δικαιοσύνη και τους θεσμούς και ως τέτοια την εξοβελίζει. Στοιχεία της κλασικής κουλτούρας του βιασμού για την οποία ήδη μιλούσαμε.
Καθημερινά αγωνιζόμαστε να διαρρήξουμε και να καταργήσουμε συνολικά κάθε πτυχή της πατριαρχικής συνθήκης.
Χωρίς να υποκύπτουμε σε ιεραρχικές κλίμακες βίας και κατηγοριοποίησής της σε αιχμηρή και μη, αναγνωρίζουμε την ανάγκη να επαναφέρουμε τη συζήτηση για το σεξ-τράφικινγκ στο δημόσιο πεδίο, πέρα από τις τετριμμένες καταδίκες του ως «απάνθρωπου». Δεν επιδιώκουμε συγκαταβατικούς αφορισμούς του ως «φαινομένου» που αφορά κάποια σκοτεινά κυκλώματα με αστυνομικές (και όχι μόνο) πλάτες. Με αυτόν τον τρόπο καθίσταται εξωκοινωνικό, περιθωριακό ζήτημα, για το οποίο και πάλι ζητούνται κρατικές παρεμβάσεις.Το σεξ-τράφικινγκ χρειάζεται να τοποθετηθεί στο δημόσιο πεδίο ως τμήμα ενός κανονικοποιημένου πατριαρχικού κόσμου και της βίας του,της βίας του κράτους και του κεφαλαίου.
Τα τελευταία χρόνια δημοσιοποίηθηκαν τρεις υποθέσεις σεξ-τράφικινγκ: του Κολωνού (Η. Μίχος), της Ηλιούπολης (Μπουγιούκος-Ντάνιελ) και του Κεραμεικού/”Αμαρυλλίς” (“Β.Κ.”, “Ειρήνη”, “Μαρίνα”, “Μ.Δ.”) .’Τα πρόσωπα και τα στοιχεία των υποθέσεων, αλλά και η σύνδεση μεταξύ τους, αναδεικνύουν την οργανωμένη δομή και δράση κυκλωμάτων σεξ-τράφικινγκ. Η οργάνωσή τους αυτή συμπυκνώνει τη βία της πατριαρχίας και σχετίζεται με την επίθεση που δεχόμαστε σε καθημερινό επίπεδο. Αναπόσπαστο στοιχείο της ύπαρξής του είναι διαχρονικά η συμμετοχή και ο έλεγχός του από το κράτος, κάτι το οποίο χρειάζεται να αναδειχθεί.
Η γνωστοποίηση των υποθέσεων ξεκινά συνήθως από κάποια/κάποιες μαρτυρίες επιζήσασας ή κοντινού προσώπου ώστε να απεγκλωβιστούν από τη συνθήκη που ζουν. Μπορούμε να φανταστούμε πόσα εμπόδια περνούν μέχρι να γνωστοποιήσουν το βίωμά τους. Όμως, η κακοποίηση δεν τελειώνει εκεί: συνεχίζεται, από την πρώτη κατάθεση σε κάποιο μπάτσο που θα απαξιώσει και συχνά θα συγκαλύψει την επίθεση, μέχρι τη μιντιακή χρήση της υπόθεσής τους (με χαρακτηριστικά δημόσιου διασυρμού και τη στεγνή αναπαραγωγή φριχτών λεπτομερειών) και τον νέο διασυρμό στις δικαστικές αίθουσες.
Το σεξ-τράφικινγκ² είναι μια σφιχτή συναρμογή πατριαρχίας-κεφαλαίου-κράτους και μία από τις πιο σκληρές και οργανωμένες μορφές βίας. Είναι ένα τρομερά κερδοφόρο σύστημα εκμετάλλευσης.
Ο έλεγχος των σωμάτων των από τα κάτω αποτελεί πυλώνα της ύπαρξης και της αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Είναι ένας τρόπος αξιοποίησης των σωμάτων των πιο υποτιμημένων τάξεων. Η πατριαρχία αποτελεί κεντρικό πυλώνα του ελέγχου του πληθυσμού και της αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Για το κράτος αποτελεί κομβικό εργαλείο διακυβέρνησης σε συνθήκη «κανονικότητας», πολλώ δε μάλλον κατά το πέρασμα από μία κρισιακή συνθήκη σε μία άλλη (πόλεμοι, διακρατικές συγκρούσεις, οικονομικές αναδιαρθρώσεις, οξυμένοι κοινωνικοί ανταγωνισμοί κ.α.) όπου λαμβάνει χώρα η εκ νέου υποτίμηση και έλεγχος των ήδη υποτιμημένων σωμάτων: θηλυκοτήτων, τρανς, κουίρ, μεταναστριών, αναπήρων κ.α.
Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και των ανακατατάξεων στα Βαλκάνια, το τράφικινγκ ανέλαβε το δικό του έμφυλο μερίδιο στη γενικότερη καταπίεση, τον εκτοπισμό και την εκμετάλλευση των συστημικών/οικονομικών κρίσεων και των πολέμων. Την περίοδο εκείνη στην Ελλάδα, διαμορφώθηκε η σύγχρονη μορφή του τράφικινγκ, θέτοντας προς εκμετάλλευση κατά βάση τις μεγάλες μεταναστευτικές ροές. Σήμερα η συνθήκη αυτή συνεχίζεται, με τα πολλά πολεμικά μέτωπα και την οικονομική λεηλασία σε πολλές περιοχές του πλανήτη.Οι αντιμεταναστευτικές και οι αντιτσιγγανικές πολιτικές που φυλετικοποιούν, σεξουαλικοποιούν, αποκλείουν και αναγκάζουν υποκείμενα στην εξαθλίωση, δημιουργούν και την κατάλληλη εργάτρια που θα στελεχώσει τις θέσεις εργασίας του περιθωρίου. Η εργασιακή εκμετάλλευση των μεταναστριών στα εκτοπισμένα από την πόλη camps και ο ρατσιστικός εγκλεισμός τους αποτελούν μόνο μερικά παραδείγματα.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, είναι εμφανές ότι η ικανότητα να ελίσσεσαι από το «νόμιμο» στο «παράνομο» (αρχή των περισσότερων κρατικών δραστηριοτήτων, όσο και αν μας ταΐζουν δίπολα νόμιμου-εγκληματικού) είναι ανεκτίμητης αξίας. Όπως επίσης εμφανές είναι ότι το «μαύρο χρήμα» είναι συγκοινωνούν δοχείο και προϋπόθεση του «καθαρού». Πάνω σε αυτόν τον “ελιγμό” και λόγω του θεσμικού τους ρόλου στην καταπίεση και την εκμετάλλευση των “από κάτω”, τα στελέχη των μηχαωνισμών καταστολής, της αστυνομίας και του στρατού, αλλά και γενικότερα άτομα με θέσεις εξουσίας, είναι ιδανικά ώστε να σταθεροποιούν τα κυκλώματα τράφικινγκ. Γι’ αυτό και δεν τίθεται κάποιο ζήτημα διαφθοράς ή εξυγίανσης. Η χρήση θεσμικών θέσεων για λιγότερο «νόμιμους» σκοπούς, όπως και οι πελατειακές σχέσεις είναι χαρακτηριστικά του κυρίαρχου συστήματος, είτε λέγονται «networking» και «lobbying» είτε λέγονται «διαφθορά». Τα πρόσωπα αυτά κάνουν διάφορες δουλειές: παρακάμπτουν τη γραφειοκρατία, επιταχύνουν διαδικασίες, λαδώνουν, έχουν «άκρες», εκβιάζουν, τρομοκρατούν. Ο συνδυασμός αυτών των προνομίων συντελεί σε ακραία επιβολή πάνω στην ύπαρξη της «άλλης». Τα επίπεδα βίας είναι πολλαπλά: ασφυκτικός έλεγχος (σωματικός και οικονομικός), διαχείριση συνθηκών διαβίωσης, ψυχο-συναισθηματική χειραγώγηση και εκβιασμοί, αδιάκοπη κακοποίηση…Αυτά καταναλώνουν οι πελάτες του σεξ-τράφικινγκ.
Αορατοποίηση και κυκλώματα σεξ-τράφικινγκ
Το 1999 ψηφίζεται ο νόμος 27343³ που ορίζει ουσιαστικά το πλαίσιο όλων όσα εργάζονται στο σεξ εντός της πόλης, ένας νόμος που αντικατοπτρίζει την κοινωνικά διάχυτη σεξεργατοφοβία. Η αυστηρότητα των όρων ύπαρξης ενός νόμιμου «μπουρδέλου» οδηγεί ουσιαστικά στην παρανομοποίησή τους και έτσι η διαχείριση μέρους της σεξεργασίας περνάει όλο και πιο βαθιά στα χέρια των κυκλωμάτων.
Η θέση των επιζωσών σεξ-τράφικινγκ δυσχεραίνει περεταίρω από το κοινωνικό σώμα που στέκεται ήδη εχθρικά σε οποιαδήποτε εργάζεται στην αγορά του σεξ -πόσο μάλλον όταν φέρει και κάποια άλλη περιθωριακή ταυτότητα. Η ίδια η σεξεργατοφοβία που δεν αναγνωρίζει τη σεξεργασία ως μισθωτή εργασία, θολώνει τα όρια της συναίνεσης και ακυρώνει το βίωμα της επιζώσας τράφικινγκ. Όσο δεν στήνουμε εστίες αντίστασης, όσο δεν συνδεόμαστε με το «άλλο», όσο δεν αρνούμαστε τους ηθικούς κώδικες και τα δίπολα (καλό/κακό, νόμιμο/εγκληματικό, υγιές/νοσηρό) η βία θα εξακολουθεί να εξαπολύεται πάνω στα σώματα τους.
Κουλτούρα βιασμού και αίθουσες δικαστηρίων
Η κουλτούρα του βιασμού συνδέεται με κάθε μορφή της κοινωνικής πραγματικότητας. Επιβεβαιώνει, συγκαλύπτει και ενισχύει τις πατριαρχικές εξουσιαστικές σχέσεις. Οι αίθουσες των δικαστηρίων αποτελούν χώρους αναπαραγωγής και κανονικοποίησης της κουλτούρας του βιασμού. Τις πρακτικές που συχνά χρησιμοποιούν, τις βλέπουμε ως ένα ακόμα κομμάτι που συμπληρώνει τη στοχοποίηση/κακοποίηση των ατόμων που βάλλονται περισσότερο από την πατριαρχία.
Η εκτέλεση των δικαστικών διαδικασιών είναι διεκπεραιωτική, ωστόσο χρονοβόρα και επίπονη. Η δικαιοσύνη τους δεν θα μπορούσε να αναγνωρίζει τις διαφορετικές θέσεις και βιώματα και γενικά την πατριαρχία ως συστημική καταπίεση. Η εκδίκαση γίνεται χωρίς την αναγνώριση των επιζωσών ως «θυμάτων σεξ-τράφικινγκ», η εξέταση των βιαστών ή μελών του κυκλώματος είναι fast-track και ελλιπής. Ενώ από την άλλη, κατά την διάρκεια των καταθέσεων των επιζωσών γίνονται εξαντλητικά λεπτομερείς ερωτήσεις με στόχο την ανάδειξη της δικής τους ευθύνης για την κακοποίησή τους, την αμφισβήτηση της κρίσης τους και γενικότερα την τρομοκράτησή τους. Επιπλέον, δεν λείπει ο στοχευμένος αποπροσανατολισμός από τη διερεύνηση οργανωμένου κυκλώματος σεξ-τράφικινγκ, αποδίδοντας «συμβολικές» καταδίκες, χτίζοντας και διατηρώντας το προσωπείο κράτος δικαίου, υποβιβάζοντας την πατριαρχική βία σε μεμονωμένα περιστατικά.
Στεκόμαστε αλληλέγγυα στις απαντήσεις των επιζησασών ενάντια στη (συστημική) οργάνωση των κυκλωμάτων σεξ-τράφικινγκ, είτε αυτές είναι καταγγελίες είτε είναι επιθέσεις στους βασανιστές τους. Οι υποθέσεις αυτές, όπως ειπώθηκε, είναι κομμάτι της πατριαρχικής βίας και ως τέτοιο χρειάζεται να αναληφθεί από εμάς τα ίδια. Η αλληλεγγύη μας είναι αδιαπραγμάτευτο διακύβευμα: καμία να μη σταθεί μόνη της απέναντι στον κακοποιητή της ξανά, πουθενά. Θεωρούμε την έμπρακτη κινηματική αλληλεγγύη, μέσα και έξω από τα δικαστήρια, σημαντικό κομμάτι των αγώνων μας.
Χρειάζεται να θυμόμαστε πως ό,τι έχουμε είμαστε εμείς.Να μην αφήσουμε τους φεμινισμούς μας να εργαλειοποιούνται από το κράτος και να αφομοιώνονται από τον κυρίαρχο λόγο. Σε αυτό το πλαίσιο, η έμφυλη βία αντιμετωπίζεται με κρατική καταστολή ή «μέριμνα» (μέσω μκο, δράσεις εκκα, ημερίδες για την «ενδοοικογενειακή» βία κλπ). Ταυτόχρονα, επιχειρείται να μεταστραφούν οι φεμινισμοί σε άκαπνο δικαιωματισμό για ένα «έθνος που μας χωράει όλους». Ένα άλλο παράδειγμα εργαλειοποίησης είναι ο νέος ποινικός κώδικας που αφορά την αύξηση των ποινών για την «ενδοοικογενειακή βία» και καθιστά την αστυνομία υπεύθυνο σώμα για τα άτομα που ψάχνουν να ξεφύγουν απ’ την κακοποίηση. Ένα εργαλείο της καταστολής είναι η μεταστροφή των προταγμάτων σε θεσμικές διευθετήσεις με το προβλεπόμενο νομικό πλαίσιο. Έτσι, το κράτος κατοχυρώνει τον ρόλο του ως μοναδικό διαχειριστή/οργανωτή του ζητήματος της έμφυλης βίας. Έτσι κι αλλιώς το κυρίαρχο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα δεν αλλάζει τα δομικά του στοιχεία ώστε να χωράει στα φεμινιστικά προτάγματα, αλλά το αντίστροφο.
Πρέπει να έχουμε διαρκώς τα μάτια μας ανοιχτά. Η πατριαρχική βία υπάρχει άλλοτε πιο φανερά και άλλοτε υπόκωφα: οι συνθήκες της οργανωμένης βίας καθορίζουν και αυτές της καθημερινής (εντός της οικογένειας, του ζεύγους κλπ) αλλά και το αντίστροφο. Οι αγώνες μας πρέπει να κοιτάνε σε όλες τις κατευθύνσεις.
Η αυτοκριτική, το σαμποτάζ, η αλληλεγγύη, η φροντιστικότητα, το χτίσιμο αυτοοργανωμένων και αδιαμεσολάβητων δικτύων και κοινοτήτων, η συνολική επίθεση στις πατριαρχικές δομές και σχέσεις είναι πάντα κάποιες απαντήσεις στο τι μπορούμε να κάνουμε.
‘Τα ονόματα που αναφέρονται περιορίζονται μόνο σε κάποιους από τους διωκόμενους για να μπορούμε να ανακαλούμε την υπόθεση.
²Πώς ορίζεται: Η παράνομη διακίνηση προσώπων με σκοπό τη σεξουαλική-οικονομική εκμετάλλευση, δηλαδή η στρατολόγηση, μεταφορά, μετακίνηση, εγκατάσταση (στέγαση, μέριμνα για τη συνέχιση παραμονής), ή η παραλαβή προσώπων μέσω της απειλής ή της χρήσης βίας ή άλλων μορφών εξαναγκασμού, της απαγωγής, του δόλου, της εξαπάτησης, της κατάχρησης της δύναμης, της κατάχρησης μιας ευάλωτης ή τρωτής θέσης, της προσφοράς ή της αποδοχής οικονομικού ή άλλου κινήτρου. Η σύμφωνη γνώμη του θύματος της παράνομης διακίνησης στη σκοπούμενη εκμετάλλευση δεν λαμβάνεται υπόψιν εφόσον για την επίτευξή της έχουν χρησιμοποιηθεί εκβιαστικά μέσα που αναφέρονται παραπάνω.
³Οι οίκοι ανοχής πρέπει πλέον να είναι “200 μέτρα από ναούς, σχολεία, νηπιαγωγεία, φροντιστήρια, παιδικούς σταθμούς, νοσηλευτικά ιδρύματα, κέντρα νεότητας, αθλητικά κέντρα, οικοτροφεία, ξενοδοχεία κατηγορίας τριών (3), τεσσάρων (4) και πέντε (5) αστέρων, βιβλιοθήκες και ευαγή ιδρύματα, καθώς και από πλατείες και παιδικές χαρές…”
Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΓΙΟΡΤΗ, ΘΑ ΣΤΗΘΕΙ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ, ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΕΞΙΣΜΟ,ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ, ΤΟΥΣ ΒΙΑΣΜΟΥΣ, ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ, ΤΟ ΤΡΑΦΙΚΙΝΓΚ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ
Προσυγκέντρωση-Μικροφωνική – 12.00 Γλάδστωνος
Πορεία 8 ΜΑΡΤΗ – 13.30 ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ
Άγαλμα Κολοκοτρώνη:
Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία | Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – ΟΣ:
8η Μάρτη – Ημέρα αντίστασης και αγώνα
8η Μάρτη – Ημέρα αντίστασης και αγώνα
Από την Παλαιστίνη, τη Ροτζάβα, το Ιράν ως το Σουδάν, το Μεξικό και όλη τη Γη…
Ενάντια σε σύνορα, στρατόπεδα, πόλεμο, τράφικινγκ, γυναικοκτονίες, βιασμούς, καταστολή, εκμετάλλευση
Ειμαστε πολλές, δεν κάνουμε ησυχία
Θα κάψουμε κράτος, καπιταλισμό και πατριαρχία
Οργάνωση και αγώνας
Για τη χειραφέτηση και την αναρχία
ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
Αθήνα: Σταδίου – Άγαλμα Κολοκοτρώνη, 13.30 | Θεσ/νίκη: Καμάρα, 11.30
Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία | Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – ΟΣ
Ταξική Αντεπίθεση:
Την 8Η ΜΑΡΤΗ, συνεχίζουμε στους δρόμους της οργής, για τη γυναικεία & ταξική απελευθέρωση
Συγκέντρωση 8 Μαρτίου 13:30 Πλ.Κολοκοτρωνη
Πορεία προς τη Hellenic Train
Ενάντια στην καταπίεση και τη βία που γεννά η πατριαρχία, το κράτος και το κεφάλαιο.
Θεσσαλονίκη:
Καμάρα 11:30
ΣΦ ΓΕΩΛΟΓΙΑΣ:
8Η ΜΑΡΤΗ: ΗΜΕΡΑ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Το σύνθημα “Η πατριαρχία είναι εξουσία και η εξουσία δολοφονεί” στη δεδομένη χρονική στιγμή μας φαίνεται η πιο ταιριαστή εισαγωγική πρόταση για το ζήτημα της γυναικείας χειραφέτησης. Σε μία συνέχεια για το τί εστί κράτος και εξουσιαστικό σύστημα, θα ήταν έλλειμμά μας να μην μιλήσουμε για τη Πατριαρχία, έναν βασικό πυλώνα αυτού του συστήματος. Οι γυναίκες, οι τρανς, οι λεσβίες, οι μετανάστριες και πρόσφυγες, οι φυλακισμένες, είναι οι καταπιεσμένες αυτού του κόσμου που το θανατηφόρο χέρι της πατριαρχίας της πλήττει στο δρόμο, στη δουλειά, στο σχολείο και τις σχολές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις φυλακές αλλά και σε κάθε άλλο σημείο που ζούμε ή αναγκαζόμαστε να ζούμε.
Κάθε χρόνο, καταγράφονται δεκάδες γυναικοκτονίες και έρχονται στην επιφάνεια κυκλώματα trafficking και βιασμοί με κύριους ενόχους μπάτσους, στελέχη της ΝΔ, αφεντικά. Η υπόθεση παιδοβιασμού και trafficking της 12χρονης από τον Κολωνό, η απαγωγή της 19χρονης Ε. στην Ηλιούπολη από τον μπάτσο που την εξέδιδε, ο βιασμός της Γωργίας από μεγαλοαφεντικά, η δολοφονία της Zackie είναι κάποια παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι οι βιαστές και δολοφόνοι οπλίζονται και συγκαλύπτονται από το ίδιο διεφθαρμένο σύστημα, τα όργανα καταστολής και από το πολιτικό προσκήνιο αλλά και παρασκήνιο. Οι απειλές και οι ανισότητες μέσα στους εργασιακούς χώρους δεν έχουν τελειωμό, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις και κακοποιήσεις επίσης. Όλές αυτές που καλώς ήρθαν αντιμέτωπες με την αστική δικαιοσύνη, δίχως την αλληλεγγύη και την κοινωνική πίεση βρήκαν τοίχο, επειδή η αστική δικαιοσύνη είναι θεσμική και άρα ταξική, πατριαρχική. Γι’ αυτό και το ζήτημα της χειραφέτησης μας αφορά όλες και όλους και έτσι δε θα’ μείνει ποτέ καμία μόνη.
Η μέρα της 8ης Μάρτη, αντικατοπτρίζει μια εποχή που στιγματίστηκε από κινητοποιήσεις και απεργίες εργατριών μεταναστριών στην Αμερική από τον 20ο αιώνα. Τότε, πραγματοποιήθηκαν επάλληλες απεργίες, πορείες για τη διεκδίκηση ασφαλών και αξιοπρεπών συνθηκών εργασίας, που ήρθαν σε σύγκρουση με την υπόλοιπη κοινωνία η οποία τις αντιμετώπιζε ως το αδύναμο φύλο. Αποκορύφωμα αυτών των αγώνων ήταν η φωτιά που ξέσπασε στο εργοστάσιο Triangle Waist, όπου οι συνθήκες ήταν άθλιες και είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο πάνω από 100 εργατριών που ήταν κλειδωμένες για να μην έρχεται μέσα το σωματείο ή και για να μη φεύγουν οι ίδιες. Φυσικά ακολούθησε η αθώωση των ιδιοκτητών.
Έτσι, μπροστά στις φιέστες, τα εκπτωτικά κουπόνια και άλλους μηχανισμούς του συστήματος για να αφομοιώσει τους αντιπατριαρχικούς-εργατικούς αγώνες, ερχόμαστε να υπενθυμίσουμε ότι η 8η Μάρτη είναι μια μέρα αιματοβαμμένη, μέρα διεκδίκησης, μνήμης και αγώνα. Συνδέουμε τις δολοφονίες στη Πύλο, στο Μάτι, στα Τέμπη με όλες αυτές τις υποθέσεις που ήρθαν αντιμέτωπες με την έμφυλη βία, ακριβώς γιατί υπάρχει ο κοινός παρονομαστής: η εξουσία που όπως είπαμε δολοφονεί με γνώμονα το κέρδος. Αγωνίζομαστε για τις αδελφές μας, για όλους τους καταπιεσμένους, για τη χειραφέτηση, για ζωή και ελευθερία.
Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ, ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΣΕ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΣ
Συμμετοχή στη πορεία της 8ης Μάρτης, στις 11:30, στη Καμάρα
ΣΦ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ:
8η Μάρτη: Ημέρα μνήμης της αντίστασης και του αγώνα των γυναικών
Mε τις ρίζες της στον αγώνα των εργατριών του 1857 για μικρότερα ωράρια, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου, η φετινή 8η Μάρτη μας υποδεικνύει ότι ενώ μοιάζουν όλα διαφορετικά, και τόσο μακρινά, ίσως και να ‘χει αλλάξει απλά η γραμματοσειρά. Για ακόμα μια φορά, βρίσκουμε τις εαυτές μας να παλεύουμε για, σχεδόν, τα ίδια πράγματα. Σε μια σύγχρονη Ελλάδα όπου διεκδικούμε τόσο βιώσιμους μισθούς και ωράρια, όσο και το δικαίωμά μας στην ζωή, την σεξουαλικότητα, και τα σώματά μας, και όπου ο καπιταλισμός διεισδύει σε κάθε απειλητική προς αυτόν ιδεολογία, προσπαθώντας να μας πείσει ότι φεμινισμός και ενδυνάμωση είναι η «αυτοφροντίδα» μέσω τελετουργιών ομορφιάς με 15 βήματα, πλαστικών επεμβάσεων και σεξεργασίας, η 8η Μάρτη μας υπενθυμίζει ότι η μόνη λύση είναι η κατάρριψη των εξουσιαστικών συστημάτων βίας και καταπίεσης. Όσο υπάρχει εξουσία, θα ασκείται εις βάρος των καταπιεσμένων ανεμπόδιστα, αφού οι θεσμοί της δημιουργούνται για να την εξυπηρετούν. Η 8η Μάρτη δεν είναι η μέρα της γυναίκας. Είναι ένας συνεχής αγώνας απέναντι σε κράτος, καπιταλισμό και πατριαρχία.
ΣΦ ΧΗΜΙΚΟΥ:
8η Μάρτη-Ημέρα αντίστασης και αγώνα
Η ημέρα θέσπισης της 8ης Μάρτη ξεκινά ιστορικά από τον 19ο αιώνα, με αποκορύφωμα τις μαζικές απεργίες μεταναστριών-εργατριών σε βιομηχανίες των Ηνωμένων Πολιτειών, επιζητώντας καλύτερους μισθούς, βιώσιμες εργασιακές συνθήκες και καλύτερα ωράρια, στο πλαίσιο ενός συνολικού αγώνα έναντι αφεντικών και καταπιεστών που θεωρούσαν τη γυναίκα υποδεέστερο φύλο. Ωστόσο, η αδιαφορία έναντι των αιτημάτων των μεταναστριών ήταν αυτή που τον Μάρτιο του 1911 προκάλεσε στη βιομηχανία “Triangle Shirt Waste” θανατηφόρα πυρκαγιά, οδηγώντας εκατοντάδες εργαζόμενες σε θάνατο. Αυτή η μέρα, λοιπόν, δεν είναι γιορτή, ούτε αφορμή για ανούσια “χρόνια πολλά” και ανθοδέσμες. Πρόκειται για ημέρα μνήμης, αντίστασης και αγώνα· μία επιπλέον αφορμή να συνδεθούμε με τους φεμινιστικούς αγώνες του παρελθόντος έναντι σε πατριαρχία, κεφάλαιο και σε κάθε μορφή καταπίεσης που το κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα ασκεί εις βάρος μας.
Ζώντας υπό ένα πρίσμα που δομείται γύρω από σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης, η έμφυλη βια αποτελεί “κανονικότητα”. Οι αμείωτες γυναικοκτονίες και η ευτέλεια των αντίστοιχων ποινών. Οι κακοποιήσεις στο δρόμο, στο σπίτι και στους χώρους εργασίας. Οι στοχοποιήσεις queer ατόμων. Οι συγκαλύψεις κυκλωμάτων trafficking από ΜΜΕ. Οι σκευωρίες γύρω από ζητήματα έμφυλης καταπίεσης από την αστική δικαιοσύνη, με παραδείγματα την υπόθεση της 12χρονης στον Κολωνό και της 19χρονης στην Ηλιούπολη. Οι απαγορεύσεις και οι περιορισμοί των αμβλώσεων. Οι επιθέσεις στα μη- δυαδικά άτομα με διατάγματα περί “βιολογικής αλήθειας” ή με την κατάργηση “ριζοσπαστικών και σπάταλων κυβερνητικών προγραμμάτων διαφορετικότητας, ισότητας, συμπερίληψης”. Η αναθεώρηση του ποινικού κώδικα για μια υποτιθέμενη προστασία της γυναίκας στην οικογένεια -την ίδια προστασία, κατά την οποία τα περιπολικά δεν είναι ταξί- και σίγουρα πολλά άλλα καθιστούν πασιφανές ότι βρισκόμαστε απέναντι σε ένα σύστημα δολοφόνο, ικανό να αξιοποιήσει κάθε μέσο για να προστατεύσει την ετεροπατριαρχική κανονικότητα.
Είναι γεγονός πως όσο ζούμε υπό αυτό το φάσμα καταπίεσης, πατριαρχικές αντιλήψεις θα συνεχίζονται να διαιωνίζονται ανάμεσα μας. Οφείλουμε, λοιπόν, να συνεχίσουμε τους αγώνες μας για τη γυναικεία χειραφέτηση, όλα μαζί και από τα κάτω. Έναν αγώνα που δεν αποτελεί απλώς αίτημα των γυναικών για ισότητα στη διαχείριση της εξουσίας. Αντιλαμβανόμαστε πως η χειραφέτηση του ατόμου και κατ΄ επέκταση των θυληκοτήτων, θα επέλθει μόνο μέσα από έναν συνολικό αγώνα για την ολική κοινωνική απελευθέρωση, διαλύοντας το πατριαρχικό σύστημα ως κομμάτι της κρατικό-καπιταλιστικής εξουσίας.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΕΣ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΗΣΥΧΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΘΑ ΤΟ ΚΑΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
Μαρμάγκα, αντιπατριαρχική ομάδα:
Για όλα τα επιζώντα της έμφυλης βίας, τις εργάτριες, τα ανώμαλα, τις δολοφονημένες, τους έγκλειστους… Η οργή μας να γίνει ο τάφος Ελλήνων λεβεντών, αφεντικών και πατριαρχικών θεσμών!
Η 8η Μάρτη ως θεσμοποιημένη «ημέρα των γυναικών» έχει εδώ και αρκετές δεκαετίες εκφυλιστεί σε μια καταναλωτική και συναισθηματική γιορτή όπου ευκαιριακά το κράτος, εταιρίες και οι άνδρες εκφράζουν τον υποτιθέμενο θαυμασμό τους για τις (cis) γυναίκες. Λησμονόνται οι μαζικοί ταξικοί εργατικοί αγώνες των κλωστοϋφαντουργών της Νέας Υόρκης του περασμένου αιώνα και επιβάλλονται όροι που μας ωθούν να υπάρξουμε ως καταναλωτικά όντα που οφείλουμε να ευγνωμονούμε το κράτος και τους άνδρες για όσα εμείς κατακτήσαμε αγωνιζόμενες.
Βλέπουμε σε αυτή την ημέρα μια ακόμα ευκαιρία να αναδείξουμε τις πατριαρχικές επιβολές όπως εμείς και άλλα καταπιεσμένα υποκείμενα τις βιώνουμε καθημερινά και να δώσουμε ορατότητα σε όλες τις εκφάνσεις και τις συνδέσεις τους. Η θεσμικά κατοχυρωμένη ισότητα δεν επηρεάζει την καθημερινά βιωμένη έμφυλη καταπίεση, αφού η τελευταία είναι διάχυτη σε όλα τα πεδία της ζωής και διαπερνά τις σχέσεις μας. Από το συνηθισμένο «ψιτ ψιτ» στο δρόμο, τα ανεπιθυμήτα και επιβαλλόμενα αγγίγματα στα σώματά μας, τις απολύσεις σε έγκυες συναδέλφους μέχρι τη μαστροπεία και τις γυναικοκτονίες υπάρχει ένας κοινός συνδετικός κρίκος που ονομάζεται πατριαρχία.
Η υποτίμηση και η σωματική βία εντός μίας σχέσης, η αποσιώπηση των βιωμάτων μια θηλυκότητας από τον κύκλο της (τί θα πεί η γειτονιά;), σεξουαλικές παρενοχλήσεις στο δρόμο και στον εργασιακό χώρο, ενοχοποίηση της οποιαδήποτε σεξουαλικοτητας μας, τα «τράβα στην κουζίνα σου», τα «πώς ντυθηκες έτσι;» είναι λίγα από τα παραδείγματα που αναδεικνύουν το πόσο βαθιά ριζωμένες είναι οι πατριαρχικές αντιλήψεις στον τρόπο που εκφραζόμαστε και κοινωνικοποιούμαστε. Ζούμε υπό ένα καθεστώς μόνιμου ανδρικού πανοπτικού που θέλει να έχει πλήρη έλεγχο στα σώματά μας κι οφείλουμε να πειθαρχούμε βάσει αυτού. Συνάμα, οτιδήποτε παρεκκλίνει από τα στενά έτερο-πατριαρχικά στεγανά καταπολεμάται ως μολυσματικό και ανώμαλο που έρχεται να βλάψει τον μάτσο ελληνικό εθνοκορμό. Η βία, η καταστολή κι η αποδοκιμασία με την οποία αντιμετωπίζονται τρανσ, γκέι, κουήρ άτομα όταν κυκλοφορούν όπως γουστάρουν στο δημόσιο χώρο και με όποια σεξουαλική ταυτότητα τα εκφράζει, αντανακλά τον συντηρητισμό και την ομο/τρανσφοβία που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία όσο απελευθερωμένη και συμπεριληπτική κι αν διατυμπανίζει πως είναι.
Δε νοείται αντιπατριαρχικός αγώνας χωρίς την αμφισβήτηση του διπόλου του φύλου και της περιχαράκωσης της σεξουαλικότητας στις ετεροκανονικές νόρμες που μας επιβάλλουν. Η ταυτότητα της «γυναίκας» δεν χωράει όλα τα υποκείμενα που βάλλονται από την πατριαρχία. Έτσι, μέσα στη διάχυτη ομοτρανσφοβία και ρατσισμό έγινε πριν από έναν χρόνο μία μαζική φασιστική επίθεση από 150 άτομα μικρής ηλικίας προς 2 κουίρια που περπατούσαν στο κέντρο της πόλης, στην Αριστοτέλους, τα οποία εν τέλει βοηθήθηκαν από εργαζόμενους σε μαγαζί της περιοχής. Την απάντηση έδωσε κι αγανακτισμένος κόσμος την επόμενη μέρα όταν χιλιάδες κουήρια κι αντιφασίστριες κατέλαβαν την πλατεία αριστοτέλους κι έκαναν πορεία στην παραλιακή κόντρα στον φασιστικό ρατσιστικό οχετό, προβάλλοντας τα αντιτρανσφοβικά χαρακτηριστικά τους.
Όσον αφορά το κράτος και τη θεσμική βία λίγο πολύ όλα μας μπορούμε να αντιληφθούμε την πατριαρχική τους φύση. Η αθώωση βιαστών και γυναικοκτόνων,το ξέπλυμα κυκλωμάτων trafficking, οι βιασμοί μεταναστριών σε σύνορα και ΑΤ, το κυνήγι σεξεργατριών, οι νομικές δυσκολίες αναγνώρισης φύλου σε τρανς άτομα είναι λίγα από τα παραδείγματα που καταδεικνύουν τις σάπιες αξίες και τις πάγιες πολιτικές του συστήματος που εφαρμόζονται σε όσων οι ζωές τους περιττεύουν για την βάρβαρη πατριαρχική κανονικότητα.
Σε αυτό το πλαίσιο βίας που αναδείχθηκε τον τελευταίο καιρό ήταν κι αυτή με τα κυκλώματα μαστροπείας του Κολωνού και της Ηλιούπολης. Η σεξουαλικοποιήμενη βία των 2 επιζωσών διαφάνηκε στις δικαστικές αίθουσες με κουνήματα δαχτύλων και ολοκληρωτική μετακύληση ευθυνών στις ίδιες από τους κατηγορούμενους και την υπεράσπισή τους. Συγκεκριμένα εντός της βουλής αποκαλύφθηκε η κατοικία της επιζώσας του Κολωνού από την πρώην υφυπουργό παιδείας, Δόμνα Μιχαηλίδου, και παράλληλα ο ζόφος συνεχίστηκε με τον τραμπουκισμό της 12χρονης από (παρα)κρατικούς, καθώς και με τον σχολιασμό για τον περίγυρο των 2 θηλυκοτήτων και την προσωπική τους ζωή. Στις τελευταίες εξελίξεις που αφορούν το κύκλωμα της Ηλιούπολης ο πρωτόδικα καταδικασμενος βιαστής, μαστροπός και μπάτσος Μπουγιούκος επέστρεψε στην υπηρεσία χαρακτηρίζοντας τα γεγονότα ως «μια πονεμένη ιστορία που θέλει να αφήσει πίσω του», φανερώνοντας έτσι έκδηλα τί σημαίνει αστική δικαιοσύνη. Τα κέρδη του κεφαλαίου ρέουν πάνω στα σώματά μας και απορρέουν από τη χρήση αυτού ως μέσου παραγωγής. Δεν υφίσταται στην προκειμένη η ψευδαίσθηση της συναίνεσης της εργασιακής δύναμης με αντάλλαγμα τη χρηματική ανταμοιβή.
Η άρρηκτη σχέση κράτους-παρακράτους διαφαίνεται ξεκάθαρα στην υπόθεση της Greek Mafia και στον πρωτεύοντα ρόλο της στα κυκλώματα trafficking στον Κολωνό και στην Ηλιούπολη και το επονομαζόμενο “Amaryllis”. Δεν πρόκειται, φυσικά, για έναν μηχανισμό που ξέφυγε μέσα στο σκοτάδι της μαφίας και της καπιταλιστικής αγοράς, αλλά ακριβώς για την πραγματική όψη του πώς για το κεφάλαιο όλα είναι εμπορεύματα, ακόμη και οι ίδιες οι ζωές μας. Μπάτσοι, δικαστές, λογιστές, στρατηγοί, πολιτικοί δημοσιογράφοι και το συνάφι τους, “καλά” και “κακά” παιδιά της νύχτας στελεχώνουν το κύκλωμα και φροντίζουν να το συντηρούν και να συμμετέχουν στον αδιάκοπο κύκλο της κακοποίησης.
Οι ζωές μας μεσα στη σύγχρονη πραγματικότητα όπως έχει διαμορφωθεί από κράτη-πατριαρχία-καπιταλισμό εκμηδενίζονται ακατάπαυστα. Στην περίπτωση των Παλαιστινίων αυτό έρχεται στο φως με τη συνεχή επίθεση, την ανελέητη καταστροφή του τόπου τους και την ασταμάτητη αφαίρεση των ζωών τους. Τα δυτικά μέσα έχουν δικαιολογήσει και ξεπλύνει τη γενοκτονική στάση του κράτους του Ισραηλ (και τη δική τους) μέσω νεοφιλέλευθερης μιντιακής προπαγάνδας, το Ισραήλ ως κοιτίδα δημοκρατίας στη λεγόμενη «Μέση Ανατολή» σε αντιδιαστολή με τον υποτιθέμενο αραβικό σκοταδισμό των Παλαιστινίων, με τη δωρεά πολεμικού εξοπλισμού που δίνει τέλος στις ζωές των Παλαιστινίων και βεβαίως οι ανακοινώσεις του ίδιου του «πλανητάρχη» για τον εκτοπισμό του πληθυσμού της Γάζας και τη μετατροπή της σε τουριστικό θέρετρο.
Σε αυτη την πραγματικότητα που δημιουργούν τα κέρδη πολιτικών και των εκάστοτε εταιρειών-γιγάντων (πολεμική βιομηχανία, εκμετάλλευση πρώτων υλών της παλαιστινιακής γης κλπ), όπου παρόλο που οι παλαιστινιακές ζωές δεν αξίζουν μία, άνθισαν μαζικά κινήματα αλληλεγγύης στα πανεπιστήμια της Δύσης και στους δρόμους των μητροπόλεων, σε στήριξη με τον αντιστασιακό παλαιστινιακό αγώνα σε όλες τις μορφές του. Έγινε αντιληπτό πως οι διαχωρισμοί μεταξύ των πληθυσμών της Δύσης και της Παλαιστίνης είναι επίπλαστοι και κατασκευασμένοι από τους ίδιους θεσμούς και από τα ίδια πρόσωπα που επωφελούνται με την καταπίεση, την φτωχοποίηση μέχρι και τη στέρηση των δικών μας ζωών στο βωμό του κέρδους για λίγους και εκλεκτούς.
Η αφομοίωση δρα ως καταλύτης της μνήμης και αποπροσανατολίζει τόσο την κοινή γνώμη όσο και τα κινήματα τα ίδια. Ειδικά στο παρόν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές ατζέντες έχουν συμπεριλάβει ως ένα μεγάλο μέρος των τακτικών τους το “ροζ” ξέπλυμα της εξαθλίωσης, των δολοφονιών , των γενοκτονιών. Η τακτική αυτή συγκάλυψης έγινε ολοφάνερη από το παράδειγμα του κράτους δολοφόνου του Ισραήλ.Το κλίμα που χτίστηκε υπερ του απο τα δυτικά μέσα, βασίστηκε κυρίως στην δημιουργία ενός προοδευτικού και φιλοφεμινιστικού του προφίλ, επενδύοντας παράλληλα και στη δημιουργία ενός παγίου ρατσιστικού διπόλου μεταξύ ένος “πολιτισμένου” και ενός “απολίτιστου” λαού. Όλη αυτή η προπαγάνδα διαδόθηκε από δημοσιογραφικά μεσα, και πολιτικούς Δυτικών χωρών και λειτούργησε συγκαλυπτικά προς μια γενοκτονία.
Απέναντι σε κάθε μηχανισμό που θέλει να σιωπήσουμε και να συναινέσουμε βλέποντας να εκτυλίσσεται μια γενοκτονία, τασσόμαστε με τις αντιστεκόμενες, με τους εκτοπισμένους και τα κολασμένα αυτής της γης. Δείχνουμε την αλληλεγγύη μας σε κάθε παλαιστίνιο/α που αντιστέκεται με κάθε μέσο που διαθέτει, από τα μικρά παιδιά που πετάνε πέτρες στο τείχος και κάθε άτομο που βάζει το σώμα του ανάχωμα στον αφανισμό, που ζει καθημερινά με τον φόβο του βομβαρδισμού ή του διωγμού του. Για όλα τα καταπιεσμένα αυτού του κόσμου, για όλους αυτούς που ζουν καθημερινά τη βία αυτού του συστήματος, οι αγώνες μας οφείλουν να είναι πολύμορφοι και διαθεματικοί. Να δημιουργούνται από εμάς για εμάς και για όσες επιβιώνουν σε έναν κόσμο που χτίστηκε και διατηρείται μέσα από τη δική τους υποτίμηση, τον δικό τους εκτοπισμό, τη δική τους εξαθλίωση.
Ο αντιπατριαρχικός αγώνας που μάς ενέχει, εμπερικλείει την εναντίωση σε κάθε πτυχή της σύγχρονης καταπίεσης. Περιλαμβάνει κάθε μορφής αντίστασης, από την ατομική καθημερινή ανυπακοή στις έμφυλες επιταγές και την ανταπάντηση στον καθημερινό σεξισμό/τρανσφοβία στο δρόμο και στη δουλειά, μέχρι τη συλλογικοποίηση των αντιστάσεων, τη διεκδίκηση του δρόμου και το χτίσιμο δικτύων στήριξης, αλληλεγγύης και αυτοάμυνας.
Η 8η Μάρτη ως μια στιγμή των συλλογικών μας αντιστάσεων, μας δίνει την ευκαιρία να βρεθούμε όλα μαζί για άλλη μια φορά στους δρόμους, να ενώσουμε τις αρνήσεις και τα προτάγματά μας, φέροντας μαζί μας την ελπίδα πως όσο υπάρχει κόσμος που αγωνίζεται, όσο είμαστε εκει το ένα για την άλλη, η βαρβαρότητα δεν είναι ανίκητη κι οι αντιπατριαρχικοί αγώνες γίνονται επικίνδυνοι για κράτος και κεφάλαιο.
ΟΛΟΙ/ΕΣ/Α ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ/ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ/ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 8 ΜΑΡΤΗ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΙΣ 11:30 ΣΤΗ ΚΑΜΑΡΑ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ
ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΕΣ, ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΙΑ, ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ, ΤΡΑΝΣΦΟΒΙΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΠΡΟΣΦΥΓΙΣΣΕΣ, ΕΡΓΑΤΡΙΕΣ, ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΕΣ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ
ΓΚΕΙ, ΤΡΑΝΣ, ΛΕΣΒΙΕΣ,ΙΕΡΙΕΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΑ Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ Η ΠΑΤΡΙΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΣΩΣΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΜΕ ΤΗ ΠΑΛΑΙΣΤΊΝΗ ΩΣ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
Witches Fight Back, Φεμινιστική Συλλογικότητα:
8η Μάρτη Απεργία Φεμινιστική
Στο δρόμο, στο σπίτι, στη δουλειά
ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΚΑΙ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΣ
Φέτος στην 8η Μάρτη βγαίνουμε ξανά στο δρόμο. Η «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας», που πλέον γιορτάζεται σαν άλλη μια ακίνδυνη παγκόσμια ημέρα, άλλη μια ευκαιρία για κατανάλωση και για ενσωμάτωση των αγώνων μας, προέρχεται από μια ιστορία που κάθε άλλο παρά ακίνδυνη ήταν. Η φεμινιστική ιστορία της 8ης Μάρτη, καθοριστική για το σημερινό φεμινιστικό κίνημα, είναι αυτή που ορίζει την ημέρα αυτή όχι ως γιορτή, αλλά ως μέρα διεκδίκησης, αγώνα και απεργίας στην παραγωγή και την αναπαραγωγή, στη δουλειά και το σπίτι.
Πιάνουμε το νήμα από την 8η Μάρτη του 1857, την πρώτη απεργία γυναικών, όπου οι εργάτριες στο χώρο της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη προέβησαν σε μία ιστορική κινητοποίηση και στάση εργασίας για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους, για ανθρώπινα ωράρια εργασίας και καλύτερα μεροκάματα. Μισό αιώνα αργότερα, στις 8 Μάρτη του 1910 η Β’ Διεθνής Συνδιάσκεψη σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη θεσμοθέτησε ομόφωνα την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μετά από διεκδίκηση της Κλάρα Τσέτκιν, ως μέρα αφιερωμένη στις διεκδικήσεις περί του γυναικείου ζητήματος. Ήταν και πάλι 8η Μάρτη, εκείνη του 1917, όταν πάνω από 200.000 γυναίκες κατέβηκαν σε μία από τις μαζικότερες πορείες στους δρόμους της Πετρούπολης με σύνθημα «Ψωμί και Ειρήνη – Κάτω ο Πόλεμος- Βελτίωση της κατάστασης των Γυναικών».
Σήμερα, παρά τις νίκες του φεμινιστικού κινήματος και τους αγώνες που δίνουμε διαρκώς, εξακολουθούμε να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, έμφυλη βία έχουν γίνει καθημερινότητα. Η έμφυλη βία κανονικοποιείται διαρκώς από κεντρικούς πυλώνες του εθνικού κορμού, όσο το κράτος και η αστική δικαιοσύνη απαντούν σε κάθε καταγγελία με συγκαλύψεις. Ο ζόφος της πατριαρχίας βρίσκεται σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής.
Ο καπιταλισμός και η πατριαρχία διαιωνίζουν την αντίληψη πως το σώμα αποτελεί κτήμα του ισχυρού. Τα σώματα των μεταναστ(ρι)ών αποτελούν κτήματα των κρατών που μπορούν να τα διαχειριστούν όπως θέλουν. Τα σώματα των εργατ(ρι)ών αποτελούν κτήματα των αφεντικών, οι οποίοι μόνο ως αναλώσιμα θα τα βλέπουν. Τα σώματα των παιδιών αποτελούν κτήματα των γονιών ως αντικείμενα προς διαμόρφωση. Τα σώματα των γυναικών αποτελούν κτήματα των ανδρών, η λεία για κάθε ξέσπασμα, μια μηχανή γονιμοποίησης που λειτουργεί και ως αποδιοπομπαίος τράγος. Είναι βαθιά ριζωμένη από την πατριαρχία η αντίληψη ότι η σύντροφος, η σύζυγος, η κόρη, η υπάλληλος και οποιαδήποτε θηλυκότητα μπορεί να αντιμετωπίζεται από έναν άνδρα ως κτήμα του, ως κάτι πάνω στο οποίο εκείνος μπορεί να ασκεί εξουσία, να ελέγχει το σώμα της και να αποφασίζει για τη ζωή της, ακόμη τελικά και να την αφαιρεί.
Και σε θεσμικό επίπεδο, όμως, βλέπουμε ξανά και ξανά να μπαίνουν στο στόχαστρο δικαιώματά μας. Βλέπουμε να αμφισβητείται το δικαίωμα στην ασφαλή και δωρεάν έκτρωση, τις ίσες συνθήκες εργασίας (νόμος Χατζηδάκη), το δικαίωμα στη μητρότητα και την εργασία. Βλέπουμε επίσης να εισάγονται νέοι αναχρονιστικοί και μισογυνιστικοί νόμοι που ξεπλένουν την έμφυλη βία και μας θέτουν ξανά σε κίνδυνο (βλ. νόμο Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια και νέο Ποινικό Κώδικα). Μέσα σε όλα αυτά η απλήρωτη οικιακή εργασία και η φροντίδα όλων των μελών της οικογένειας έχει συνδεθεί αποκλειστικά με τη θηλυκότητα, η οποία οδηγείται στο να είναι διπλά, πολλές φορές και τριπλά, εργαζόμενη.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, και με τη σκέψη πως το κράτος ως θεσμός συντηρεί και συντηρείται από το σύστημα της πατριαρχίας, έχουμε πάψει να περιμένουμε τη λύση από αυτό. Δεν θα μας σώσει ούτε ένας αυταρχικότερος ποινικός κώδικας, ούτε οποιαδήποτε κρατική πρόνοια, αφού ξέρουμ
ε πως το κράτος και το κεφάλαιο δεν θα φροντίσουν ποτέ τα άτομα που βρίσκονται σε ευάλωτη θέση. Πρότασή μας είναι η ολόπλευρη μάχη ενάντια στην έμφυλη βία με υποστήριξη, ενημέρωση, κινηματική δράση και αλληλεγγύη. Ο αγώνας για την απελευθέρωση φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του φεμινιστικού κινήματος.
Έτσι και αυτήν την 8η Μάρτη θέλουμε να παλέψουμε με όλα όσα καταπιέζονται από την πατριαρχία, όσες βιώνουν τη βία της επισφάλειας και της ανεργίας, των έμφυλων διακρίσεων, της έμφυλης βίας. Στεκόμαστε δίπλα σε κάθε εργάτρια, στις αόρατες εργάτριες της οικιακής εργασίας, τις μετανάστριες, τις άνεργες φίλες μας και τις επιζώσες αδερφές μας και σε όλες αυτές που μετράμε τα ρέστα μας για να βγάλουμε το μήνα. Ενάντια στην κανονικοποίηση της έμφυλης και της οικονομικής βίας προβάλλουμε τη φεμινιστική αλληλεγγύη και τη μαχητικότητα, μέχρι η πατριαρχία να είναι παρελθόν.
ΘΕΛΟΥΜΕ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
Μαρμάγκα, Witches Fight Back, Ανάρες, Συντρόφια
Liberatia, συλλογικότητα για τον ελευθεριακό κομμουνισμό:
8Η ΜΑΡΤΗ – ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
Κάλεσμα σε συγκέντρωση – πορεία: Σάββατο 8 Μαρτίου, 11:30 Καμάρα
Στον δρόμο του αγώνα ενάντια στον θάνατο, τον πόλεμο και την φτώχεια, τα κυκλώματα trafficking, τους βιασμούς, τους παιδοβιασμούς, την ενδοοικογενειακή βία. Χτίζοντας αντιστάσεις, για έναν κόσμο ελευθερίας. Να διατηρήσουμε ζωντανή την συλλογική μνήμη των γυναικείων αγώνων και αντιστάσεων που είναι βαμμένοι με αίμα. Η 8η Μάρτη δεν είναι η μέρα της γυναίκας. Είναι ένας συνεχής αγώνας απέναντι σε κράτος, καπιταλισμό και πατριαρχία.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, μετανάστριες εργάτριες στον χώρο της κλωστοϋφαντουργίας στις ΗΠΑ, γυναίκες που βίωναν με κάθε τρόπο την εκμετάλλευση, εξεγείρονται άγρια δίνοντας μαχητικούς αγώνες. Οι αγώνες εκείνοι που δόθηκαν ενάντια σε ένα σύστημα βίας και εκμετάλλευσης μας δείχνουν σήμερα τον δρόμο που θέλουμε να ανοίξουμε. Έναν δρόμο που θα μας οδηγήσει όχι απλά σε ένα αίτημα των γυναικών για ισότητα στη διαχείριση της εξουσίας, όπως συστηματικά αναδεικνύεται το αίτημα αυτό από τον καθεστωτικό φεμινισμό και τον κυρίαρχο εξουσιαστικό χώρο. Η γυναικεία χειραφέτηση είναι ένας αγώνας συνολικός, ένας αγώνας από τα κάτω, ο οποίος έχει στόχο την διάλυση του πατριαρχικού συστήματος, ως κομμάτι του κρατικής και καπιταλιστικής εξουσίας.
Η φετινή 8η Μάρτη μας βρίσκει μέσα σε μια συγκυρία που ο κόσμος εξεγείρεται απέναντι στο έγκλημα των Τεμπών αναδεικνύοντας την εγκληματική φύση κράτους και καπιταλισμού, ενώ παράλληλα δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις γυναίκες που πολεμούν για την ελευθερία τους στην Παλαιστίνη αλλά και στα εδάφη της Ροζάβα, αντιστεκόμενες στη βία που τους περιβάλλει.
Τα περιστατικά έμφυλης βίας, όπως ξυλοδαρμοί, βιασμοί, γυναικοκτονίες και υποθέσεις trafficking αυξάνονται τα τελευταία χρόνια σε βαθμό που αποτελούν καθημερινότητα για χιλιάδες γυναίκες. Το 2024, μετρήσαμε 16 γυναίκες που δολοφονήθηκαν. Ήδη, ενώ βρισκόμαστε στις αρχές του 2025, μετράμε δύο γυναικοκτονίες. Την 40χρονη Ευγενία, η οποία υπήρξε θύμα άγριου ξυλοδαρμού από τον σύντροφό της στα τέλη Οκτωβρίου και κατέληξε από τα τραύματά της στις 3 Ιανουαρίου και την γυναίκα στις Σέρρες που την έπνιξε ο σύζυγός της. Όμως, η έμφυλη βία διακρίνεται και μέσα από την 34χρονη γυναίκα μετανάστρια στο ΚΥΤ της Μαλακάσας που βιαζόταν και βασανιζόταν συστηματικά από ομοεθνή της, από την 52χρονη στην Κάρυστο που ξυλοκοπήθηκε από τον σύντροφό της και νοσηλευόταν με βαριά τραύματα αλλά και από την γυναίκα στα Γιαννένα, η οποία προκειμένου να ξεφύγει από τον σύντροφό της που την καταδίωκε αναγκάστηκε να πηδήξει από τον φωταγωγό του σπιτιού της και επέζησε. Παράλληλα βρισκόμαστε στη μέση της υπόθεσης trafficking της Ηλιούπολης, με το εφετείο να συνεχίζεται, ένας αγώνας της Ε. απέναντι σε κράτος, μαφία και μπάτσους, όλων των καθαρμάτων που συνεργάζονται και τρομοκρατούν όσες αποφασίζουν να σπάσουν την σιωπή. Από την υπόθεση της Κυριακής Γρίβα, η οποία δολοφονήθηκε από τον σύντροφό της με την συνέργεια της αστυνομίας, αφού αρνήθηκαν να την προστατέψουν, καθώς “τα περιπολικά δεν είναι ταξί”, από την υπόθεση trafficking της τότε 12χρονης, που εκδιδόταν συστηματικά από τον Ηλία Μίχο, άτομο με διασυνδέσεις στην Νέα Δημοκρατία μέχρι τους μπάτσους στο Α.Τ Ομόνοιας που βίασαν την 19χρονη μέσα στο τμήμα και κυκλοφορούν ελεύθεροι, το συμπέρασμα είναι ένα. Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στο κράτος, την αστική δικαιοσύνη και τους ένστολους δολοφόνους.
Κράτος, δικαστικοί θεσμοί και ένστολοι δολοφόνοι, διαθέτουν το μονοπώλιο της βίας, το οποίο δεν διστάζουν να εξαπολύουν πάνω στα σώματά των γυναικών, των εργατριών, των μεταναστριών, σε όλες τις καταπιεσμένες αλλά και σε όσες διαδηλώνουν, καθώς έχουμε έρθει αντιμέτωπες με δεκάδες περιστατικά ξυλοδαρμού διαδηλωτριών. Όσοι έχουν την εξουσία, την ασκούν εις βάρος των καταπιεσμένων και την ασκούν ανενόχλ
ητοι, κανένας θεσμός δεν τους αγγίζει, γιατί οι θεσμοί τους ανήκουν. Αυτοί πράττουν και τα ΜΜΕ με την δικαστική εξουσία ξεπλένουν, ρίχνουν το φταίξιμο στα θύματα, τα συκοφαντούν και τα φέρνουν σε διαδικασία να αποδείξουν τα αυτονόητα. Σε ένα τέτοιο σάπιο σύστημα, το μήνυμα που περνούν είναι ένα. Δεν θα βρεις το δίκιο σου, ακόμη και αν μιλήσεις, ακόμη και αν καταθέσεις μπροστά στους βιαστές και τους κακοποιητές σου. Γιατί θα συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι ή θα πέσουν στα μαλακά, ενώ αν αποδοθεί δικαιοσύνη δεν είναι καθόλου περίεργο λίγο μετά να αφεθούν πά
λι ελεύθεροι χωρίς να έχουν εκτίσει την ποινή τους.
Ως αναρχικές και αναρχικοί, απέναντι στο σύστημα κράτους, καπιταλισμού και πατριαρχ
ίας, οφείλουμε να δώσουμε ισχυρές απαντήσεις. Να δουλέψουμε για την γυναικεία χειραφέτηση, να δημιουργήσουμε δομές αγώνα και συλλογικοποίησης, δομές των από τα κάτω, των εκμεταλλευόμενων αυτής της κοινωνίας, να περάσουμε στην αντεπίθεση και να γκρεμίσουμε τα συστήματα της βίας και της καταπίεσης. Για μια κοινωνία αξιοπρέπειας και ελευθερίας, όπου η έμφυλη βία δεν θα είναι καθεστώς και μέσα από αδιαμεσολάβητους αγώνες θα πάψει να αποτελεί καθημερινότητα.
ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΊΝΑΙ ΘΕΣΜΙΚΗ ΒΙΑ – ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΣΤΗΝ Ε., ΤΗΝ 12ΧΡΟΝΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΕΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Συλλογικότητα για τον ελευθεριακό φεμινισμό Rabbia Viola:
Η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή αλλά ημέρα μνήμης, αγώνα και διεκδικήσεων
Πιάνοντας το νήμα των αγώνων των θηλυκοτήτων, από την πρώτη απεργία των εργατριών το 1804, μέχρι και σήμερα, οποιαδήποτε κατάκτηση μας είναι αποτέλεσμα αγώνων και οπισθοχώρηση της εξουσίας μπροστά σε αυτούς, γι’ αυτό οφείλουμε να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε στην καταπίεση που επιβάλλουν η πατριαρχία, το κράτος και ο καπιταλισμός. Κάποιες από τις κατακτήσεις αυτές είναι αποτέλεσμα των απεργιών, των διαδηλώσεων και τη δημιουργία γυναικείων σωματείων από τη μεγάλη Βρετανία μέχρι τις ΗΠΑ. Είναι αποτέλεσμα του ξεσηκωμού και των μακροχρόνιων κινητοποιήσεων των εργατριών που εναντιώθηκαν στις άθλιες συνθήκες εργασίας και στην υποτίμηση των ζώων τους από τα αφεντικά. Παρόλα αυτά η εξουσία δεν σταμάτησε πότε να προσπαθεί να πάρει πίσω τις κατακτήσεις που κερδήθηκαν με αγώνες.
Ερχόμενα στο σήμερα, αποτελεί γεγονός ότι οι ζωές μας εξακολουθούν να μην έχουν σημασία για το κεφάλαιο και την εξουσία, με τρανά παραδείγματα τα εγκλήματα των Τεμπών και της Πύλου εντός ελλαδικού χώρου, με πολέμους και γενοκτονίες εκτός, κάνοντας τους αγώνες μας να είναι ακόμα πιο επίκαιρους και επιτακτικούς ενάντια στο σύστημα που γεννά πατριαρχία, θάνατο και εκμετάλλευση. Είναι η ακροδεξιά ρητορική και η νεοφιλελεύθερη πολιτική τους, που εγκολπώνονται στις κυβερνήσεις παγκοσμίως οι οποίες δεν διστάζουν να θυσιάζουν ακόμα και τις ζωές μας στον βωμό του κέρδους και να απειλούν τις κατακτήσεις μας, καθώς μας θέλουν συμμορφωμένες και πειθήνιες να εξυπηρετούμε τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Μια από τις κατακτήσεις που απειλείται στο σήμερα, και αφορά σημαντικούς αγώνες των θηλυκοτήτων, είναι το δικαίωμα στις αμβλώσεις. Μία κατάκτηση που ενώ την θεωρούμε δεδομένη τουλάχιστον μέχρι σήμερα στη χώρα μας, βλέπουμε ωστόσο να αμφισβητείται με νέους νόμους που θέτουν απαγορεύσεις τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ε.Ε. Νομοθεσίες που απειλούν την αυτοδιάθεση μας και ωθούν σε παράνομες και επικίνδυνες επεμβάσεις με αρνητικές συνέπειες στα σώματα και την ψυχική υγεία μας.
Η υποτίμηση της αυτοδιάθεσης, της ελευθερίας και της ζωής μας ολόκληρης γιγαντώνεται στα σώματα των θηλυκοτήτων με την υποκρισία του κράτους και των μηχανισμών του, που σε κάθε ευκαιρία ξεπλένει και συγκαλύπτει παιδοβιαστές, μαστροπούς, γυναικοκτόνους. Με εισαγγελείς που θεωρούν ότι ένα 12χρονο παιδί μπορεί να συναινέσει σε σεξουαλικές πράξεις. Με δικαστικούς που διώκουν θύματα trafficking. Με μπάτσους που δολοφονούν ρομά και μετανάστ(ρι)ες, που διώχνουν θύματα έμφυλης βίας από τα τμήματα και διατρανώνουν ότι συντελούν ενεργά στην εξάλειψη της έμφυλης βίας, επειδή έφτιαξαν …το panic button. Τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα όταν τα άτομα που υφίστανται κακοποίηση, υφίστανται κι άλλες καταπιέσεις πέρα από τις έμφυλες, όπως οι μετανάστριες, οι τοξικοεξαρτημένες, οι φτωχές, οι κρατούμενες, οι σεξεργάτριες, τα θύματα trafficking κ.α. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν αναδεικνύονται καν οι ιστορίες τους, ενώ ακόμα κι αν ακουστούν έρχονται αντιμέτωπες/α με έντονη καχυποψία, ενώ συχνά η δεινή τους θέση τις/τα αναγκάζει να μένουν με τους καταπιεστές τους.
Επιπλέον, μέσα στη σύνθεση ενός δημόσιου χώρου που δεν χωρά οτιδήποτε θεωρούν ως περιθωριακό και «άλλο», τα υποκείμενα που φέρουν πολλαπλές ταυτότητες καταπίεσης εκτοπίζονται, αορατοποιούνται και δέχονται διαρκή υποτίμηση και βία. Πρόσφατο παράδειγμα η τρανσφοβική επίθεση στα δυο queer άτομα στην Αριστοτέλους, που μας δείχνει ότι ο δημόσιος χώρος δεν είναι μοιρασμένος σε όλους και όλα το ίδιο. Ένας ακόμα διαχωρισμός που έρχεται από τα πάνω ακούγοντας θεσμικούς φορείς να αναφέρονται και να αποδέχονται μόνο δύο φύλα και να ενισχύουν το αφήγημα της ετεροκανονικότητας, κανονικοποιώντας και διαχέοντας στην κοινωνία τη σεξιστική ρητορική, την τρανσφοβία και την ομοφοβία.
΄Όσο κι αν επιδιώκουν το κράτος και το κεφάλαιο, με διάφορα τεχνάσματα, να υποβιβάσουν το νόημα αυτής της 8ης Μάρτη και να το κάνουν μια ακόμα καπιταλιστική γιορτή «τιμώντας την καλή σύζυγο, την καλή μητέρα, την καλή νοικοκυρά», εμείς θα είμαστε εδώ για να αναδείξουμε το πραγματικό νόημα αυτής της ημέρας. Για εμάς η 8η Μάρτη αποτελεί ημέρα μνήμης και ταξικών αγώνων ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.
Όλες/α μαζί αντιστεκόμαστε σε κάθε συστημική προσπάθεια υποβάθμισης των ζωών μας.
Να σταματήσουν οι εμφυλοκτονίες.
Να βάλουμε τέλος στην έμφυλη βία και καταπίεση.
Να προσδιορίζουμε εμείς τα ίδια το φύλο και την σεξουαλικότητα μας. Καμία ανοχή σε τρανσοφο
βικές και ομοφοβικές επιθέσεις και συμπεριφορές.
Να σταθούμε δίπλα σε κάθε καταπιεσμένη μετανάστρια, σε κάθε καταπιεσμένη εργάτρια, σε κάθε επιζώσα έμφυλης κακοποίησης.
Να υψώσουμε ανάχωμα στις ορέξεις των εξουσιαστών για περισσότερη βία και εκμετάλλευση.
Να βάλουμε φρένο στον θάνατο που σπέρνουν κράτος και κεφάλαιο με τις πλάτες των ΜΜΕ.
Διεκδικούμε δημόσια, δωρεάν και ποιοτική υγεία και ελεύθερες και δωρεάν αμβλώ
σεις για όσα άτομα το επιθυμούν.
Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία όπου η αυτοδιάθεση του ατόμου θα είναι αυτονόητη, που η επιλογή διακοπής κύησης δε θα είναι κοινωνικά ενοχοποιημένη.
Να μην αφήσουμε τα θύματα trafficking μόνα τους απέναντι στις αδηφάγες ορέξεις των κακοποιητών τους.
Απέναντι στο καθεστώς διαίρεσης που προσπαθεί να επιβάλλει η εξουσία αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας.
Calvaluna, ομάδα για την ανάδυση/ανάδειξη του κουηρ-φεμινισμού:
ΚΑΛΕΣΜΑ
Αν αφαιρούσαμε από την 8η Μάρτη τις εικόνες με τις ανθοδέσμες στα χέρια, τις διαφημίσεις για εκπτώσεις σε αρώματα και ρούχα, τις βιτρίνες με προτάσεις δώρων «για εκείνη», τι θα έμενε τελικά; Η 8η Μάρτη δεν είναι μια ακόμη εμπορευματική και καταναλωτική φιέστα. Αντιθέτως, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η συγκεκριμένη μέρα ξεκίνησε ως πράξη αντίστασης και ως ένας τρόπος για να ακουστούν οι φωνές των γυναικών, και έτσι σκοπεύουμε να παραμείνει.
Σε αυτόν τον καθημερινό πόλεμο που λέγεται πατριαρχία και κάποιοι τον θεωρούν αόρατο ή και παράλογο, εμείς επιλέγουμε να παίρνουμε θέση μάχης και επιμένουμε να βρισκόμαστε στον δρόμο μαζί. Όχι για να γιορτάσουμε τις θηλυκότητες με τους όρους που θέτει η πατριαρχία, αλλά για να διαταράξουμε όλες τις έμφυλες επιτελέσεις που μας έχουν φορέσει και να ανοίξουμε χώρο για τα σώματά μας, για όλες τις εκφάνσεις της θηλυκότητας και του κουήρνες που έχουμε ανάγκη. Για να καταλάβουν πως είμαστε εδώ και δεν πάμε πουθενά. Να ενώσουμε τα τραύματα, τον πόνο, και την οργή που μας προκαλεί καθημερινά η πατριαρχία και να τα μετατρέψουμε σε αγώνες για χαρά, φροντίδα, κι ελευθερία.
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere:
8Η ΜΑΡΤΗ, ΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΕΊΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ
Συγκέντρωση-πορεία: Σάββατο 8/03 Καμάρα στις 11:30
ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ
Η γυναικεία χειραφέτηση δεν είναι το αίτημα των γυναικών για την ισότητα τους στη διαχείριση της εξουσίας, όπως προσπαθεί να αναδείξει ο κυρίαρχος εξουσιαστικός χώρος, αλλά ένας αγώνας συνολικός, ένας αγώνας από τα κάτω που ξεκίνησε από τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες από μετανάστριες εργάτριες στον χώρο της κλωστοϋφαντουργίας στις ΗΠΑ, τις αρχές του 20ου αιώνα. Από γυναίκες που βίωναν την εκμετάλλευση και εξεγέρθηκαν άγρια με μαχητικούς αγώνες. Εκείνοι οι αγώνες που δόθηκαν μπορούν σήμερα να μας δείξουν τον δρόμο που είναι επιτακτικό να ακολουθήσουν οι γυναίκες που βιώνουν την πλήρη απαξίωση των ζωών τους από ένα σύστημα πατριαρχικό και εξουσιαστικό, κομμάτι του καπιταλιστικού κόσμου στον οποίο ζούμε.
Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
Τα τελευταία χρόνια, έρχονται στο φως ολοένα και περισσότερα περιστατικά έμφυλης βίας. Από τις δεκάδες γυναικοκτονίες που καταγράφονται καθημερινά, τις δολοφονημένες αδελφές μας στα σύνορα μέχρι τις κινήσεις παραβιαστών και βιαστών γενικά που ”τυχαίνεί” τις περισσότερες φορές να ανήκουν στα όργανα της τάξεις ή να είναι υψηλόβαθμα πολιτικά στελέχη όπως ο μαστροπος μπάτσος Δ.Μπουγιούκος στην Ηλιούπολη, οι μπάτσοι στο Α.Τ Ομόνοιας που βίασαν την 19χρονη μέσα στο τμήμα και κυκλοφορούν ελεύθεροι, την αθώωση των μπάτσων που κλωτσούσαν τον ΖΑΚ/Zackie Oh και το πέσιμο στα μαλακά των δολοφόνων του μέχρι την καταδίκη του Π.Φιλιππίδη για δύο απόπειρες βιασμού αλλά την απόφασή του δικαστηρίου να κυκλοφορεί και αυτός ελεύθερος. Ακόμα οι πολυ επίκαιρες υποθέσεις της 12χρονης από τον Κολωνό και της Ε. από την Ηλιούπολη ”φωτίζουν” την αδιάκοπη δράση κυκλωμάτων σωματεμπορίας, τα οποία δρουν με την ευχή του κράτους και των ένστολων καθαρμάτων του. Ταυτόχρονα τα εγκλήματα συγκαλύπτονται από την αστυνομία και τις δικαστικές αρχές και τα θύματα στοχοποιούνται και απαξιώνονται διαρκώς. Όλα αυτά αποδεικνύουν πως το κράτος δεν είναι μόνο αδιάφορο απέναντι στην έμφυλη βία και καταπίεση που βιώνουν οι γυναίκες, αλλά είναι και συνένοχο. Οι βιασμοί, οι παιδοβιασμοί και η σεξουαλική εκμετάλλευση γυναικών και ανηλίκων αποτελούν την πιο σκληρή πραγματικότητα μιας κοινωνίας που ανέχεται και συντηρεί την πατριαρχική βία. Αλλωστε η αστική δικαιοσύνη -ως βασικό εργαλείο του κρατικού μηχανισμού- καθησυχάζει και αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη διατυμπανίζοντας πως η έμφυλη βία θα λυθεί τάχα μέσα στις δικαστικές αίθουσες την στιγμή που στην πραγματικότητα ρυθμίζει την κοινωνικότητα από τα πάνω για την συντήρηση ενός συστήματος που ακριβώς τρέφει και μεθοδεύει την πατριαρχία. Δεν είναι καθόλου τυχαία η επιλογή άλλοτε διχοτόμησης της κοινωνίας σε “καλούπια” προκειμένου να διευκολυνθεί η επίθεση από την μια στην άλλη και ο κοινωνικός κανιβαλισμός και άλλοτε η τοποθέτηση αυτών κάτω από μια φιλελεύθερη “συμπεριληπτική” ομπρέλα που ξεχνά καταπιεστές και καταπιεσμένες, αποπροσανατολίζοντας σε κάθε μια περίπτωση την κοινή γνώμη από το να στραφεί ενάντια στην εξουσία ως τον κοινό εχθρό. Στο πλαίσιο αυτό χρησιμοποιείται και ο δυτικός φεμινισμός ως εργαλείο αναζήτησης νέων συμμάχων στον καπιταλισμό, καλώντας μας να πανηγυρίζουμε τις μιντιακές παραχωρήσεις από πλευράς του κράτους και τις νίκες των αστών γυναικών, αυτών που λαμβάνουν θέσεις εξουσίας και μας επιβάλλονται.
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ
Όλα αυτά τα παραδείγματα μας στέλνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα από την πλευρά της αστικής δικαιοσύνης. Πως δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσεις και να βρεις το δίκιο σου μέσα σε ένα σύστημα που προωθεί την πατριαρχία και την εξουσιαστική βία, ένα σύστημα που τρομοκρατεί τα θύματα και απελευθερώνει τους θύτες ή τους καταδικάζει αλλά τους αφήνει να κυκλοφορούν ελεύθερους, που αποσιωπά τα στοιχεία τους αλλά βγάζει στη φόρα τα ονόματα των θυμάτων, τα οποία και στοχοποιούνται. Το κράτος, οι δικαστικές αρχές και τα ΜΜΕ παράγουν την έμφυλη βία, την προωθούν και την συγκαλύπτουν με τέτοιο τρόπο, ώστε αυτή κανονικοποιείται, γίνεται μια ακόμη είδηση, ένα κομμάτι της καθημερινότητας που δεν αφορά την κοινωνία. Οι λύσεις που δίνονται από τους κρατικούς μηχανισμούς για την διαχείριση αυτών των περιστατικών συνοψίζονται στα λεγόμενα του συνδικαλιστή της ΕΛΑΣ Μπαλάσκα για την γυναικοκτονία της Κάρολαιν στα Γλυκά Νερά, που συμβουλεύει τους δράστες να αναφέρουν την γυναικοκτονία άμεσα για να έχουν ελαφρυντικά.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία είναι αγώνας απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, διαρκής και συνολικός ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση των γυναικών. Δεν περιμένουμε πως η λύση θα έρθει θεσμικά, από τον κόσμο της εξουσίας. Γνωρίζουμε καλά πως η αλλαγή θα έρθει από τα κάτω, με αντιιεραρχικούς αγώνες, με αλληλεγγύη και μαχητική αντίσταση, αδιαμεσολάβητα. Με γυναίκες που στέκονται η μια δίπλα στην άλλη και χτίζουν κοινότητες αγώνα, μέσα από τις οποίες θα μπορούν να επικοινωνήσουν και να μιλήσουν για όσα βιώνουν, που δεν σιωπούν απέναντι στη βία αλλά αγωνίζονται για να την εξαλείψουν. Ως αναρχικές και ως γυναίκες δηλώνουμε ξεκάθαρα πως κράτος και καπιταλισμός θα γκρεμιστούν μέσα από την οργάνωση μας, μέχρι το χτίσιμο κοινοτήτων αξιοπρέπειας και ελευθερίας παντού.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΉ ΒΙΑ ΕΊΝΑΙ ΘΕΣΜΙΚΉ ΒΙΑ
Ελεύθερες γυναίκες της Συλλογικότητας για τον κοινωνικό αναρχισμό Μαύρο & Κόκκινο μέλος της Αναρχικής Πολιτικής οργάνωσης:
8η ΜΑΡΤΗ
ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ & ΑΓΩΝΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΚΡΑΤΟΣ & ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ, ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΝΑΡΧΙΑ
Πορεία Σάββατο 8/03 στις 11:30 Καμαρα
Αναρχική Πολιτική Οργάνωση:
Άγαλμα Βενιζέλου 12:00
ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ 8 ΜΑΡΤΗ:
8 Μαρτη 2025 Φεμινιστικη διαδηλωση
8 Μάρτη 2025: ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ
ΑΓΩΝΕΣ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΙ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΟΞΥΓΟΝΟ ΚΑΙ ΖΩΗ!
🌂 Η διαδρομή για την 8 Μάρτη (Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα των Γυναικών) φέτος, μοιραία καθορίζεται από τις μεγαλειώδεις πανελλαδικές κινητοποιήσεις για το έγκλημα των Τεμπών. Κινητοποιήσεις που ανέτρεψαν αυτό που επί δύο χρόνια αντιμετώπισαν οι συγγενείς των θυμάτων, τα άτομα που επιβίωσαν και μαζί τους κι εμείς: ψεύτικες υποσχέσεις, κοροϊδία και μια απίστευτη εκστρατεία συγκάλυψης, ώστε κανένα υψηλό στέλεχος να μη βρεθεί υπεύθυνο και να μην παρθεί κανένα μέτρο για πιο ασφαλείς συγκοινωνίες επειδή θα μειώσει την κερδοφορία.
🌂 Πριν δύο χρόνια, μια εβδομάδα μετά τη μαζική δολοφονία 57 ανθρώπων στα Τέμπη, η ΑΔΕΔΥ, επεκτείνοντας την διακηρυγμένη στάση εργασίας για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σε 24ωρη απεργία, και συμπληρώνοντας τις φεμινιστικές διεκδικήσεις με την απαίτηση «για απόδοση των πραγματικών ευθυνών και ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις», καλεί την πρώτη μεγάλη διαμαρτυρία. Εκείνη τη χρονιά, η διαδήλωση της 8ης Μάρτη, ήταν μια λαοθάλασσα από ανθρώπους που πενθούσαν, σοκαρισμένοι και εξοργισμένοι για το πόσο «φτηνή» είναι η ζωή μπρος στο κέρδος. Βαδίζοντας για την 8η Μάρτη του 2023, είχαμε κάνει τη διαπίστωση ότι, παρά τους αγώνες-φεμινιστικούς και άλλους- που είχαν αναπτυχθεί τα προηγούμενα χρόνια, οι νίκες ήταν μικρές και επισφαλείς. Το σύστημα συνέχιζε να επιτίθεται και να καταστρέφει τις ζωές μας σε κάθε επίπεδο, με τέτοιο κυνισμό, που έφτανε να δολοφονεί μαζικά όπως στον covid και την Πύλο. Έτσι καταλήξαμε να διατυπώσουμε το σύνθημα «ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ» χωρίς να φανταζόμαστε μια τόσο άμεση τραγική επιβεβαίωση.
🌂 Στις επιτυχίες του φεμινιστικού κινήματος περιλαμβάνεται και η συχνότερη και πολύπλευρη συλλογή στοιχείων για την κατάσταση των γυναικών όπου για πρώτη φορά γίνεται μια σοβαρή έρευνα από το ΕΚΚΕ. Τα στοιχεία είναι αμείλικτα: Σε ένα πολύ δυσχερές πλαίσιο για όλες και όλους, οι γυναίκες παραμένουν φτωχότερες, πρωτοστατούν στην ανεργία και δη στη μακροχρόνια, προηγούνται στην ελαστική και επισφαλή εργασία, εργάζονται με μικρότερες αμοιβές, ενώ το ποσοστό των γυναικών που δεν έχει πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας αυξάνεται. Με την αυξανόμενη απόσυρση του κοινωνικού κράτους λόγω των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, μία στις τρεις γυναίκες -και μόνο ο ένας στους δέκα άνδρες- μένει εκτός αγοράς εργασίας λόγω των ευθυνών της φροντίδας. Η απλήρωτη εργασία της φροντίδας του νοικοκυριού παραμένει «γυναικεία» υπόθεση, και οι γυναίκες καθίστανται όλο και περισσότερο εξαρτημένες από το οικογενειακό εισόδημα και εγκλωβισμένες σε κακοποιητικά περιβάλλοντα.
🌂 Οι περαιτέρω περικοπές των κοινωνικών παροχών έχουν ενταθεί και λόγω της στροφής στην πολεμική οικονομία. Η αύξηση των δαπανών για πολεμικούς εξοπλισμούς στο 3% του ΑΕΠ των εθνικών οικονομιών, όπως χαρακτηριστικά πρότεινε ο γ.γ. του ΝΑΤΟ και βιάστηκαν να συμφωνήσουν μαζί του αξιωματούχοι της Ε.Ε. και ο Μητσοτάκης στην Ελλάδα, θα στραγγαλίσει ότι έχει απομείνει από τη διαρκή επέλαση των μνημονίων, της λιτότητας, των αρπακτικών της αγοράς και των τελευταίων, θηριωδών εξοπλιστικών εξόδων. Όποιος επενδύει σε τέτοια όπλα μπαίνει και στον πειρασμό να τα χρησιμοποιήσει. Δεν είναι «αμυντικά» τα όπλα που το βεληνεκές τους φτάνει στο Ιράν. Αντίθετα καθιστούν την εμπλοκή μας σε πολεμικά μέτωπα, μια πολύ πιθανή πραγματικότητα. Εξάλλου με τις περαιτέρω περικοπές, οι νεκροί του covid που δεν μπόρεσαν να νοσηλευτούν γιατί «δεν αντέχει το σύστημα», οι νεκροί των Τεμπών «εξ’ αιτίας του σταθμάρχη», θα γίνουν κανονικότητα. Και για την πλειοψηφία των γυναικών και των ευάλωτων ομάδων που ήδη βρίσκονται σε δυσμενέστερη θέση, οι επιπτώσεις θα πολλαπλασιαστούν.
🌂 Η νεοφιλελεύθερη πολιτική όλων των κυβερνήσεων, δίνει την άνεση στα ακροδεξιά μορφώματα να εμφανίζονται ως μοναδική αντιπολίτευση, με ριζοσπαστικό λόγο και δήθεν διεκδίκηση κοινωνικών πολιτικών μόνο για γηγενείς. Σε όποια περιοχή του πλανήτη κι αν βρίσκονται, κατηγορούν μετανάστ(ρι)ες και μειονοτικούς πληθυσμούς για την εγκληματικότητα και την αλλοίωση του δυτικού πολιτισμού, τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα και τη woke ατζέντα για ανηθικότητα και υπερβολές και τις γυναίκες για την υπογεννητικότητα (παρά την επιστημονική έρευνα που αποδεικνύει τα αντίθετα), ενώ ο εθνικιστικός και μισαλλόδοξος λόγος τους προσαρμόζεται ανάλογα. Δεν έχει τίποτα να φοβηθεί ο νεοφιλελευθερισμός από τα παραπάνω. Δεν ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση Ντράγκι άνοιξε το δρόμο στη Μελόνι, ο Μακρόν εκτρέφει την Λεπέν, ο Μέρτς ανοίγει το δρόμο στη Βάιντελ και η πολιτική του Μπάιντεν παλινόρθωσε τον Τράμπ τον οποίο έσπευσε να μιμηθεί ο Μητσοτάκης δηλώνοντας ότι «τα φύλα είναι δύο».
🌂 Αυτή η άγρια πολιτική παράγει βία και στηρίζεται στη βία και την καταστολή. Αυτό εξηγεί κατά ένα μέρος την αναισθησία των Κυβερνήσεων της Δύσης στη ζωντανή μετάδοση της γενοκτονίας των Παλαιστινίων και την ταυτόχρονη καταστολή των κινημάτων αλληλεγγύης. Αυτό εξηγεί την κοροϊδία και τον κυνισμό απέναντι στα θύματα και τους συγγενείς των Τεμπών. Ίδιος κυνισμός και για τον πνιγμό των μεταναστών της Πύλου. Προκλητική και χωρίς προηγούμενο ήταν και η στάση της αστυνομίας στην έκκληση της Κυριακής Γρίβα για προστασία, που κατέληξε στη δολοφονία της μπροστά στα μάτια τους. Η κυβέρνηση φέρει ακέραια την ευθύνη για τη βία κατά των γυναικών. Όχι μόνο δε συμμαζεύει στελέχη της που καταφέρονται ενάντια στα δικαιώματά γυναικών και ΛΟΑΤΚΙΑ+ αλλά εργαλειοποιεί τις ανάγκες μας. Ο κατ’ ευφημισμό νόμος για την έμφυλη βία που ψηφίστηκε πρόσφατα, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει στο παραμικρό το φαινόμενο, ούτε στο επίπεδο της πρόληψης ούτε στο επίπεδο της φροντίδας ενώ ταυτόχρονα αρνείται να συμπεριλάβει τη γυναικοκτονία, αλλά προβάλλει την αυστηροποίηση της ποινής σαν λύση όπως και σε άλλα κοινωνικά φαινόμενα. Η τιμωρία ποτέ δεν αντιμετώπισε αποτελεσματικά τα κοινωνικά ζητήματα. Έτσι οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα παραμένουν έκθετες στη σεξιστική βία και τα θύματα χωρίς κοινωνική φροντίδα.
☂️ Η μόνη πραγματική αντιπολίτευση είναι οι αγώνες μας. Η κινητοποίηση των ανθρώπων για τα Τέμπη δείχνει ποιος είναι ο δρόμος. Ως φεμινιστικό κίνημα διαθεματικό και συμπεριληπτικό είμαστε μέρος κάθε θεματικού κοινωνικού κινήματος γιατί «δεν μπορεί καμιά να είναι ελεύθερη αν δεν είμαστε όλες». Ως ταξικό φεμινιστικό κίνημα κατακτήσαμε η 8η Μάρτη να ξαναγίνει μέρα διεκδίκησης και απεργιακής δράσης του εργατικού κινήματος για τα αιτήματα των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων. Είμαστε μέρος του διεθνούς φεμινιστικού κινήματος που διεκδικεί με το όπλο των αδυνάτων. Την Απεργία!
Την Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας:
🙏 Τιμούμε στο δρόμο τις γυναίκες εργάτριες του 1857
🇵🇸 Εμπνεόμαστε από τον ανυποχώρητο αγώνα των Παλαιστινίων που συνέβαλαν στην εύθραυστη μεν ανακωχή αλλά αναγκαία, μετά από 15 μήνες βομβαρδισμών.
📣 Διεκδικούμε Ελευθερία, Ισότητα, Φεμινιστική Δικαιοσύνη.
📣 Διεκδικούμε Ειρήνη και Κοινωνικές Παροχές. Οραματιζόμαστε έναν κόσμο ασφαλή, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση.
📣 Διεκδικούμε οξυγόνο, διεκδικούμε τη Ζωή!
🎯 Διαδηλώνουμε Σάββατο 8 Μάρτη 12μμ άγαλμα Βενιζέλου
Σωματείο Εργαζομένων στην Έρευνα & την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση:
8η Μάρτη
Αγώνας ταξικός και φεμινιστικός – Καμία ανοχή στην έμφυλη βία και τις έμφυλες διακρίσεις – Οι ζωές μας μετράνε!
ίση αμοιβή για ίση εργασία
πλήρης προστασία της μητρότητας
δωρεάν και ασφαλείς αμβλώσεις και προσβάσιμη αντισύλληψη
μέριμνα για προστασία των επιζωσών εργαζομένων στην έρευνα
νομική αναγνώριση του όρου -γυναικοκτονία-
καμία ανοχή στην κουλτούρα του βιασμού και τις έμφυλες διακρίσεις
Τα σωματεία πλάι στις εργαζόμενες!
Πάτρα:
Πρωτοβουλία γυναικών ενάντια στην πατριαρχία:
8Η ΜΑΡΤΗ: ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΟΞΥΓΟΝΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΙΣΟΤΗΤΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΠΟΡΕΙΑ: ΣΑΒΒΑΤΟ 8/3, 12 μ.μ., ΠΛ.ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Η φετινή 8η Μάρτη, μας βρίσκει 2 χρόνια μετά το κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών. Των 57 νεκρών συνανθρώπων μας και των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που κινητοποιούνται επίμονα απέναντι στην εγκληματική φύση κράτους και κεφαλαίου. Η φετινή 8η Μάρτη, μας βρίσκει με την Παλαιστίνη όρθια απέναντι στην άνιση βία του Ισραηλινού κράτους, με την αντίσταση να κρατά το δρόμο ανοιχτό για την τελική νίκη, τη λευτεριά. Η φετινή 8η Μάρτη, μας βρίσκει να κοιτάμε ξανά το τέρας της πατριαρχίας κατάματα. Να θυμηθούμε και να μιλήσουμε για τις 16 γυναίκες που χάσαμε από τα σπίτια και τις γειτονιές μας το 2024 και για κάθε μία που χτυπιέται, βιάζεται και δολοφονείται κάθε μέρα.
Το 2025 μας έχει ήδη δείξει πως το τέρας της πατριαρχίας είναι εδώ, αναπαράγεται από το σύστημα και τους θεσμούς που βρωμάνε βία και θάνατο και πρέπει να πολεμηθεί μαχητικά από τις γυναίκες της τάξης μας. Η Ευγενία που πέθανε μόλις μπήκε το 2025 έπειτα από άγριο ξυλοδαρμό από τον σύντροφό της, η γυναίκα στις Σέρρες που πυροβολήθηκε με καραμπίνα από τον σύντροφό της πριν κάποιες μέρες, η γυναίκα από την Κάρυστο που με το ζόρι κρατήθηκε στη ζωή, η γυναίκα από την Μαλακάσα που βιαζόταν και βασανιζόταν καθημερινά, η Έλενα Λεύκοβιτς που βρήκε το θάρρος και τη δύναμη να καταγγείλει τον βιαστή πατέρα της μέσα σε μια συγκυρία που βρωμάει συγκάλυψη, η γυναίκα στα Γιάννενα που πήδηξε από τον φωταγωγό για να γλυτώσει από τον σύντροφό της που την καταδίωκε, είναι μόνο μερικά από τα περιστατικά που έχουν έλθει στο φως τους δύο μόλις μήνες του 2025.
Σε αυτήν ακριβώς την συγκυρία το κράτος και οι θεσμοί έρχονται να στήσουν φιέστες και γιορτές στην αιματοβαμμένη 8η Μάρτη. Μέρα που καθιερώθηκε ως η μέρα της γυναίκας το 1910 για να «τιμηθούν» οι εργατικοί γυναικείοι αγώνες της Αμερικής του 19ου αιώνα, που διεκδίκησαν μαχητικά μείωση του ωραρίου εργασίας, εξίσωση των μισθών τους με τους άνδρες εργάτες και συνθήκες υγιεινής στην εργασία. H 8η Μάρτη, κόντρα σε όσα πεισματικά επιδιώκει η κυριαρχία, δεν μπορεί να είναι μια εμπορική γιορτή με πάρτυ και λουλούδια γιατί είναι βαμμένη με το αίμα των γυναικών της εργατικής τάξης και είναι αυτές που θα κρατηθεί ζωντανή η συλλογική μνήμη.
Άλλωστε, ποιο κράτος και ποιοι θεσμοί θα μας μιλήσουν για την ενδυνάμωση των γυναικών ή την αντιμετώπιση της έμφυλης βίας; Οι ίδιοι που την αναπαράγουν και επιζητούν γυναίκες υποδουλωμένες σε όλα τα πεδία της ζωής τους; Οι ίδιοι που απαξιούν για την πρόληψη και την προστασία όσων βιώνουν τις απολήξεις της πατριαρχίας; Οι ίδιοι που συμμετέχουν και συγκαλύπτουν κυκλώματα βιασμών, παιδοβιασμών και trafficking; Το κράτος που αφήνει απλήρωτους τους εργαζόμενους στην τηλεφωνική γραμμή 15900, το μόνο μέτρο που πλασάρει ως μέσο για την αντιμετώπιση της έμφυλης βίας; Το κράτος που πέρασε το νομοσχέδιο για την έμφυλη βία με πρόσχημα την ενίσχυση της πρόληψης, στόχευσε για μια ακόμη φορά στην καταστολή, που ακόμη κι αυτή είναι οιωνός για το τι θα γίνει στην κοινωνική πλειοψηφία; Η αστυνομία που απαξιώνει τα περιστατικά και στέλνει τις γυναίκες σπίτι τους ή τους λέει να καλέσουν το 100; Η εκκλησία που αναπαράγει το σεξιστικό οχετό και θέλει να επιβληθεί στα σώματά μας; Ή οι δικαστικές αρχές που μετατρέπουν κάθε υπόθεση που καταφέρνει να φτάσει στις δικαστικές αίθουσες σε μία ακόμα τραυματική εμπειρία για τις γυναίκες και τα παιδιά;Η 8η Μάρτη είναι ημέρα αγώνα για όλες εκείνες τις γυναίκες που καθημερινά καλούνται να αντιμετωπίσουν τις απολήξεις της πατριαρχίας στα σώματα και τις ζωές τους. Για όλες τις γυναίκες που ταυτόχρονα με την εργασιακή εκμετάλλευση έχουν να αντιπαρατεθούν και με την έμφυλη διάστασή της.
Η 8η Μάρτη είναι για όλες εκείνες τις γυναίκες – θύματα των πολέμων, τις προσφύγισσες και τις μετανάστριες, τα θύματα trafficking και βιασμών, της ένδοοικογενειακής βίας και των γυναικών που χάθηκαν.
Στις γυναίκες που πέθαναν στον αγώνα για καλύτερη ζωή, στις γυναίκες που δολοφονήθηκαν φυσικά από τον σύντροφό τους και κατόπιν ηθικά από ένα ολόκληρο σύστημα που ξεπλένει τους γυναικοκτόνους, στις μαχόμενες Παλαιστίνιες που πεθαίνουν όρθιες με το όπλο στο χέρι, στις γυναίκες που καθημερινά παλεύουν στον τόπο τους το τέρας της πατριαρχίας και του συστήματος εξουσίας, μια υπόσχεση: να βγούμε στους δρόμους φωνάζοντας για τη βία κατά των γυναικών απ’ άκρη σε άκρη σε όλη τη γη, στοχεύοντας τον πραγματικό υπαίτιο.
ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑΔΥΝΑΣΤΕΥΟΥΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΡΕΦΕΙ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Χανιά:
Κατάληψη Rosa Nera και Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών:
Το καλέσμα από την Κατάληψη Rosa Nera και η κοινή αφίσσα με το Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών για τις 8 του Μάρτη:
Στις 8 Μάρτη δε γιορτάζουμε…
Κατεβαίνουμε στο δρόμο ενάντια στο σεξισμό, την ανασφάλιστη εργασία στη φροντίδα, τις παρενοχλήσεις στους χώρους εργασίας, στους διαχωρισμούς με βάση το φύλο, την έμφυλη βία, τα κυκλώματα τραφικινγκ, την κουλτούρα του βιασμού και τις γυναικοκτονίες.
Κατεβαίνουμε στο δρόμο για να είμαστε ελεύθερες να κυκλοφορούμε όπως και όπου θέλουμε και όχι γενναίες. Για την ισότητα στους μισθούς.
Σε μια εποχή που ο κρατικός και ο θεσμικός φεμινισμός γεμίζουν τις ψευδαισθήσεις με υπουργεία οικογένειας για την ισότητα, επιλέγουμε να κοιτάμε από απέναντι την εθνική ενότητα που μας προτάσσουν μέσω του δημογραφικού και την όλο και μεγαλύτερη προπαγάνδα για την επιστροφή στην οικογένεια.
Γιατί όσες ημερίδες για το φύλο και αν κάνουν εμείς θα κοιτάμε τη συγκάλυψη στα κυκλώματα τραφικινγκ και τον εκφοβισμό των επιζώσων. Όσα πάνικ μπάτονς και αν δημιουργήσουν το αποτέλεσμα μπορεί πάντα να είναι το να βρεθείς δολοφονημένη έξω από κάποιο Α.Τ.
Με τη σκέψη και τη μνήμη στις γυναίκες που ζούσαν σε καθεστώς ομηρίας σε σπίτια των Χανίων στην υπόθεση του κυκλωματος εμπορίας βρεφών, σε όλες τις επιζωσες της εμφυλης βίας, στην 12χρονη από τον Κολωνό, τη 19χρονη από την Ηλιούπολη, τις γυναίκες της υπόθεσης Αμαρυλλίς, στις μετανάστριες αδερφές μας, σε όλες τις γυναικοκτονημένες.
Τα σώματα και οι ζωές μας μας ανήκουν.
Στο δρόμο, στο σπίτι, στη δουλειά πότε καμία μόνη.
Συλλογικότητα ενάντια στις έμφυλες καταπιέσεις και σε κάθε μορφή εξουσίας:
ΝΑ ΤΡΕΜΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΝΑ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ
ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ
“Bread and Roses” (Ψωμί και Τριαντάφυλλα) ήταν το σύνθημα γυναικών-εργατριών που στις αρχές του 20ού αιώνα διεκδικούσαν με απεργίες λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου στις ΗΠΑ. Το ψωμί συμβόλιζε την οικονομική ασφάλεια και τα τριαντάφυλλα την καλύτερη ποιότητα ζωής. Στα επόμενα χρόνια, οι απεργιακές κινητοποιήσεις με κοινά αιτήματα όχι μόνο για την επιβίωση, αλλά και για τις αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής και εργασίας, κλιμακώθηκαν. Κομβικό γεγονός για την οργάνωση των γυναικείων σωματείων αποτέλεσε η φωτιά που ξέσπασε το Μάρτη του 1911 στο εργοστάσιο Triangle Shirtwaist. Η πυρκαγιά είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία δεκάδων μεταναστριών-εργατριών, που βρίσκονταν εκεί κλειδωμένες καθ’ όλο το ωράριο εργασίας τους, προκειμένου να είναι παραγωγικές. Αρκετά χρόνια αργότερα, με τις μαζικές διεκδικήσεις και τους αγώνες των γυναικών να συνεχίζονται, ο ΟΗΕ κάνοντας το «χρέος» του, προσπαθώντας δηλαδή να αφομοιώσει και να αποπολιτικοποιήσει τους αγώνες, καθιερώνει την 8η Μάρτη ως παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας μετατρέποντάς τη σε άλλη μια «γιορτή». Από τους εργατικούς αγώνες, μέχρι τους αγώνες για την αυτοδιάθεση του σώματος, τη σεξουαλική απελευθέρωση και τους αντιαποικιοκρατικούς αγώνες, οι γυναίκες σε κάθε γωνιά της γης αντιστέκονται και μάχονται για την ολική τους απελευθέρωση.
Δεν έχουμε αυταπάτες. Ο ρόλος του κράτους και των θεσμών του είναι να γεννά και να διαιωνίζει τις ανισότητες, προκειμένου να επιβάλει τη κυριαρχία του. Σε αυτό το πλαίσιο, η πατριαρχία λειτουργεί ως δομικό στοιχείο του κράτους, (ανα)παράγοντας τις έμφυλες καταπιέσεις που δεν είναι ανεξάρτητες από τις υπόλοιπες, όπως η τάξη, η φυλή, η σεξουαλικότητα, η αναπηρία και η ηλικία. Αλληλοσυμπληρώνονται, τροφοδοτούν η μία την άλλη, φυσικοποιούνται και διαιωνίζονται. Το κράτος περιορίζεται στη δυαδικότητα του φύλου με βιολογικούς όρους, ορίζοντας και επιβάλλοντας συγκεκριμένα έμφυλα πρότυπα. Οι ρόλοι της γυναίκας συνοψίζονται σε αυτόν της μάνας, νοικοκυράς, συζύγου, φροντίστριας και αντικειμένου σεξουαλικής απόλαυσης. Οι ρόλοι αυτοί εξυπηρετούν τη διατήρηση του κυρίαρχου προτύπου του δυτικού, λευκού, cis straight, οικογενειάρχη, ιδιοκτήτη άντρα. Οποιοδήποτε ξεφεύγει από τα κυρίαρχα πρότυπα δέχεται τη βία του κράτους. Το κράτος περιθωριοποιεί, κακοποιεί και δολοφονεί τα μη κανονικά σώματα, τα queer (λεσβίες, ίντερσεξ, άφυλα, τρανς), τις μετανάστριες, τις (σεξ)εργάτριες, τις εξεγερμένες, τις κρατούμενες. Προφασίζεται δημογραφικά προβλήματα για να επιβληθεί στα σώματα των θηλυκοτήτων, κάνοντας προπαγάνδα κατά των αμβλώσεων. Αθωώνει και ξεπλένει νταβατζήδες, βιαστές, παιδοβιαστές, γυναικοκτόνους, προσφέροντάς τους κοινωνική νομιμοποίηση. Από τη διαπόμπευση των οροθετικών σεξεργατριών, τους βιασμούς μέσα στα Α.Τ. και τη δολοφονία της Ζackie Οh, μέχρι τις υποθέσεις Ηλιούπολης και Κολωνού, αλλά και το τοπικό παράδειγμα του Χανιώτη παιδοβιαστή καθηγητή Αλέξανδρου Παπαδογιάννη, κράτος και αστική δικαιοσύνη νομιμοποιούν την έμφυλη βία.
Για εμάς η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή, αλλά άλλη μία μέρα που μας υπενθυμίζει ότι η «ισότητα» δεν είναι παρά ένα αφήγημα. Καθημερινά ως θηλυκότητες βιώνουμε έμφυλη καταπίεση, σεξισμό, σεξουαλική παρενόχληση, σωματική, ψυχολογική βία· στον δρόμο, στους χώρους διασκέδασης, στη σχολή, στη δουλειά, στο σπίτι· από περαστικούς, αφεντικά, καθηγητές, συντρόφους, πατεράδες. Έχει γίνει συνήθεια να υποτιμάται η εργασία μας εντός και εκτός σπιτιού· να ανατίθεται το βάρος της φροντίδας σε εμάς· να φοβόμαστε να γυρίσουμε στα σπίτια μόνες μας το βράδυ· να ακούμε συνεχώς σεξιστικά σχόλια και «αστειάκια»· να δεχόμαστε παραβιαστικά βλέμματα από γνωστούς και αγνώστους· να βιώνουμε ομοφοβικές επιθέσεις· να σκεφτόμαστε πώς θα στεκόμαστε μέσα στα λεωφορεία· να προβληματιζόμαστε για το τι θα φορέσουμε για να μην «προκαλέσουμε»· να μας ασκείται βία πίσω από κλειστές πόρτες από συντρόφους και συγγενείς· να μας δολοφονούν μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά. Ακόμα και όταν αντιμετωπίζονται ως τέτοια, αφαιρείται από αυτά η καθημερινή και συστημική διάσταση της έμφυλης βίας. Η έμφυλη βία δεν είναι προσωπική υπόθεση, ούτε η κακιά στιγμή. Είναι η πατριαρχία και η συντήρηση των προνομίων των αρρενωποτήτων.
Για εμάς η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή. Είναι μία μέρα που μας υπενθυμίζει ότι πρέπει συνεχώς να αγωνιζόμαστε για να διεκδικούμε τα αυτονόητα. Αναγνωρίζοντας τα προνόμιά μας, σε μία προσπάθεια να τα αποτινάξουμε, λειτουργούμε αντιιεραρχικά, οριζόντια, αυτοοργανωμένα, συλλογικά. Μοιραζόμαστε τα βιώματά μας, φροντίζουμε η μία την άλλη, ενδυναμωνόμαστε. Παλεύουμε για μια ζωή με πλήρη αυτοδιάθεση, με πλήρως συναινετικές, αλληλοφροντιστικές σχέσεις, απαλλαγμένη από έμφυλες καταπιέσεις. Αγωνιζόμαστε για μια αταξική κοινωνία αλληλεγγύης και ελευθερίας.
Ο αγώνας και η αντίσταση για τα αυτονόητα είναι μονόδρομος.
Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ, ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΕΧΩ ΕΣΕΝΑ ΑΔΕΛΦΗ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΑ, ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΗΣΥΧΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΘΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ
Σύρος:
8 Μαρτίου: Μέρα της γυναίκας – μέρα αγώνα
Σήμερα, 8 Μαρτίου 2025, δεν γιορτάζουμε – διεκδικούμε, μαζί με χιλιάδες γυναίκες, θηλυκότητες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Βγαίνουμε στους δρόμους ενάντια στην έμφυλη βία, την πατριαρχία και τις κοινωνικές ανισότητες.
Η βία κατά των γυναικών είναι ένα συστημικό πρόβλημα και δεν περιορίζεται σε μια σειρά “μεμονωμένων περιστατικών”. Στην καθημερινότητα, οι διακρίσεις, τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης, οι επιθέσεις είναι μια συνεχής πραγματικότητα. Στην εργασία δεν νιώθουμε ασφαλείς, ενώ πολλές πτυχές της παραμένουν απλήρωτες, με πρώτη και κύρια τη φροντίδα. Οι γυναικοκτονίες είναι η πιο ακραία έκφραση μιας κοινωνίας που ανέχεται τη βία κατά των γυναικών και των θηλυκοτήτων. Κι όμως, όλο ακούμε σχέδια αντιμετώπισής τους, όταν ακόμη δεν υπάρχει η νομική αναγνώριση του όρου “γυναικοκτονία”.
Ο φεμινιστικός αγώνας είναι αλληλένδετος με τους αγώνες ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης, τους ταξικούς και φυλετικούς αγώνες. Οι εργαζόμενες γυναίκες, ιδιαίτερα όσες ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες, βιώνουμε πολλαπλές διακρίσεις. Η ισότητα δεν είναι απλώς ένα σύνθημα, αλλά μια ριζική κοινωνική αλλαγή που πρέπει να διεκδικήσουμε μαζί.
Στη Σύρο, δεν μένουμε αμέτοχες μπροστά στη σιωπή και την αδιαφορία. Έχει έρθει η ώρα να στηρίξουμε η μία το άλλο, και θα συνεχίσουμε να ενδυναμώνουμε τις φωνές μας, να σπάμε τις σιωπές και να διεκδικούμε έναν κόσμο δικαιοσύνης και ισότητας, για κάθε άτομο που υφίσταται βια ή διάκριση, ξεκινώντας από το νησί μας.
Στις 8 Μαρτίου, θυμόμαστε τους διαχρονικούς αγώνες μας και παλεύουμε για την ισότητα!
08/03/2025 ― 12:00 Συγκέντρωση και μικροφωνική παρέμβαση στην Πλατεία Μιαούλη
Ρέθυμνο:
Ελευθεριακή Συνέλευση Τερμίτες:
Νέα Υόρκη, 8 Μαρτίου 1857, οι εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας εξεγείρονται και απεργούν ενάντια στις απαξιωτικές εργασιακές συνθήκες, που επιβάλλουν ο καπιταλισμός και η πατριαρχία. Η απεργία αυτή αποτέλεσε ορόσημο για τους φεμινιστικούς και εργατικούς αγώνες, φέρνοντας στο προσκήνιο την έμφυλη καταπίεση και εντάσσοντας τη διαθεματικότητα στην ταξική πάλη. Στο σήμερα οφείλουμε να συνεχίζουμε τη μάχη των γυναικών του τότε, με φεμινιστικές απεργίες και αγώνες από τα κάτω απέναντι στους καταπιεστές μας, στους κακοποιητές μας, στους βιαστές σε όσους θέλουν να έχουν λόγο πάνω στο σώμα μας, απέναντι στο κράτος και στην πατριαρχία.
Η καταπίεση που βιώνουμε ως θηλυκότητες εκτείνεται σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Στην δουλειά όπου μαχόμαστε άνισα για μία θέση εργασίας και αργότερα αναγκαζόμαστε να έρθουμε αντιμέτωπες με τα σεξιστικά σχόλια και την σεξουαλική κακοποίηση από πελάτες και αφεντικά, που βρίσκουν έδαφος στις ιεραρχικές εργασιακές σχέσεις και στην οικονομική εξάρτηση, που επιβάλλει το καπιταλιστικό σύστημα. Στο σπίτι όπου η εργασία συνεχίζεται και μάλιστα απλήρωτη (άλλος ένας τρόπος με τον οποίο το κράτος και το σύστημα επωφελούνται από την καταπίεσή μας), καθώς βάσει των πατριαρχικών στερεοτύπων επωμιζόμαστε το βάρος του νοικοκυριού και της ανατροφής των παιδιών. Μέσα σε όλο αυτό το καταπιεστικό πλαίσιο έρχονται να προστεθούν τα χιλιάδες περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας και οι γυναικοκτονίες από «έντιμους» πατεράδες και συζύγους, για τους οποίους κανείς δεν ήξερε και κανείς δεν είχε ακούσει. Ακόμη και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις υπάρχει ο κίνδυνος του βιασμού και της σεξουαλικής εκμετάλλευσης, ενώ όταν οι επιζώσες βρίσκουν την δύναμη να μιλήσουν ή να καταγγείλουν το βίωμά τους, επαναθυματοποιούνται από τους μπάτσους, την δικαστική εξουσία και την πατριαρχική κοινωνία ευρύτερα.
Από την στιγμή που γεννιόμαστε αφομοιώνουμε ένα ολόκληρο σύστημα αξιών και κοινωνικών ρόλων που αντιστοιχούν στο φύλο μας, το οποίο είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδομηθεί ακόμα και έχοντας συνείδηση αυτού. Ο σύγχρονος αντιπατριαρχικός αγώνας οφείλει να αποτινάξει αυτά τα κατάλοιπα και να κατευθύνει την οργή απέναντι σε κάθε εξουσία και μορφή καταπίεσης. Ενάντια στα κυκλώματα trafficking, στις καθημερινές γυναικοκτονίες, στην ομοφοβία, στην τρανσφοβία, δίπλα στις επιζώσες, τις μετανάστριες και όλες τις θυληκότητες που βάλλονται από το σάπιο πατριαρχικό-καπιταλιστικό σύστημα. Ο αγώνας για την κοινωνική επανάσταση δεν μπορεί να ιδωθεί αποσπασματικά από την χειραφέτηση των θυληκοτήτων και αντίστοιχα κάθε αντιπατριαρχικός αγώνας οφείλει να είναι παράλληλα και αντιεξουσιαστικός.
Από την Ροζάβα και το Ιράν μέχρι την Παλαιστίνη και σε όλο τον κόσμο αγώνας ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο και πατριαρχία.
ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ, ΚΑΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Ηράκλειο:
Τρανσφεμινιστική Αλληλεγγύη Ηρακλείου:
Η φετινή 8η Μάρτη μας βρίσκει μπροστά στην επιβεβαίωση των όσων ήδη έχουμε εδώ και χρόνια διαπιστώσει μέσα από τα σώματά μας και παλεύουμε εναντίον: Το κράτος και η πατριαρχία δολοφονούν. Μεγάλο μέρος της κοινωνίας φαίνεται πλέον να αντιλαμβάνεται πως για το κράτος είμαστε όλ@ αναλώσιμ@. Για πρώτη φορά, ένα τεράστιο μέρος αυτής αποφάσισε τόσο μαζικά να εκφραστεί μέσα από τις συγκινητικά ογκώδεις συγκεντρώσεις, συνδέοντας τα κρατικά εγκλήματα, τις διασταυρούμενες καταπιέσεις και την επίθεση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού ενάντια στη ζωή.
Λίγους μήνες μετά το έγκλημα των Τεμπών, είχαμε το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου, κρατικές δολοφονίες, τις οποίες το κράτος προσπάθησε να συγκαλύψει. Δύο χρόνια μετά, έχει γίνει ξεκάθαρο το πλαίσιο και οι συνθήκες στις οποίες συντελέστηκαν τα εγκλήματα. Όλους αυτούς τους ανθρώπους τους δολοφόνησε το ελληνικό κράτος. Οπως χιλιάδες δολοφόνησε στην περίοδο της πανδημίας και συνεχίζει να δολοφονεί καθημερινά μέσω της φτώχειας, της διάλυσης των δομών υγείας και των εργοδοτικών δολοφονιών.
Ο ισοπεδωτικός καπιταλισμός ειναι πλέον καθημερινά μπροστά μας. Ο συστημικός ρατσισμός, η απαξίωση της ζωής μας έναντι των κερδών τους, η διάλυση κάθε κοινωνικής δομής, η διαρκής φτωχοποίηση και ο γενικός αποκλεισμός της τάξης μας (υγεία-παιδεία-στέγη-τροφή-ανεργία-επισφάλεια -μια ατέλειωτη παρένθεση) οδηγούν μονόδρομα σε κοινωνικό κανιβαλισμό, ατομικισμό και δαιμονοποίηση των αξιών, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας, αποσκοπώντας στον πλήρη εκφασισμό της κοινωνίας.
Μία τακτική θανατοπολιτικής που τελειοποιήθηκε στην περίοδο της πανδημίας, όταν εργαλειοποιώντας την υγεία και την διατήρηση της ζωής, εφάρμοσαν ακραίες κατασταλτικές μεθόδους τόσο σωματικές όσο και ψυχολογικές. Ποινικοποίησαν και απαγόρευσαν οποιοδήποτε αντίλογο. Ποδοπάτησαν ελευθερίες.
Το μοτίβο της συγκάλυψης είναι κοινό σε κάθε έγκλημά τους. Στο έγκλημα της Πύλου οι καταγραφές από τα σκάφη του Λιμενικού “χάθηκαν”, τα αποδεικτικά στοιχεία απαξιώθηκαν κι επιχειρήθηκε η ποινικοποίηση των ναυαγών μεταναστών, μια πάγια τακτική του κράτους στις επαναπροωθήσεις του λιμενικού. Στο έγκλημα των Τεμπών ξήλωσαν και μπάζωσαν το πεδίο, εξαφανίζοντας τα στοιχεία μαζί με ανθρώπινα μέλη, νομίζοντας ότι έτσι θα γλιτώσουν από τις ευθύνες τους.
Υποτίμησαν την οργή και την αποφασιστικότητα των γονέων και των συγγενών των νεκρών, τους οποίους ήθελαν άφωνους και συντετριμένους να ανάβουν καντήλια και να προσεύχονται. Ξεκίνησαν τη συκοφάντηση και τη δολοφονία χαρακτήρα όσων αναζητούσαν την αλήθεια, με κύριο στόχο την Μαρία Καρυστιανού. Τι φοράει, αν χτενίζεται, αν κλαίει, αν μοιρολογεί,γιατί μιλάει,γιατί ψάχνει, όπως «αναρωτιόντουσαν» και για τη Μάγδα Φύσσα. Τους ενοχλούν οι γυναίκες που δε σκύβουν το κεφάλι, δεν υποτάσσονται στο πατριαρχικό σύστημα και στη μοίρα που αυτό τους επιφυλάσσει, καθώς γνωρίζουν τη δύναμη και τη σημασία που μπορεί να αποκτήσει ένα θηλυκό σύμβολο αγώνα. Η επίθεση αυτή μόνο με αλληλεγγύη και συσπείρωση μπορεί να νικηθεί. Όπως συνέβη με τη Μάγδα Φύσσα,τη μητέρα της Κυριακής, τη μαμά του/της Ζακ/Ζάκι Οh, τους γονείς της Ε.Τοπαλούδη, τον πατέρα του Βασίλη Μάγγου, τους γονείς του Σ.Λουκμάν,τους γονείς των θυμάτων των Τεμπών, η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα παρουσιάζει ένα ορατό μονοπάτι μανάδων και γονιών που πολεμούν ενάντια στο ελληνικό κράτος, ζητώντας δικαίωση για τις κρατικές δολοφονίες των παιδιών τους.
Οι πτυχές της καπιταλιστικής και πατριαρχικής δυστοπίας που ζούμε γίνονται όλο και πιο ανυπόφορες. Απανταχού οι εξουσιαστές, ολοένα και πιο αισχρά, στρέφονται στον φασισμό και νεοναζισμό, κι όμως απέναντί τους είναι ένας κόσμος που εξεγείρεται. Ακόμα κι ένα μετριοπαθές μανιφέστο, όπως εκείνο του Luigi, δεν μπορούσε παρά να βρει έκφραση μόνο μέσα από μια ριζοσπαστική πολιτική πράξη αντιβίας. Ο κόσμος μας εξεγείρεται γιατί η συστημική βία μας δολοφονεί, ενώ οι υπαίτιοι προστατεύονται από τους ίδιους εκείνους θεσμούς και νόμους στους οποίους προσπαθούν να επιβάλλουν εμπιστοσύνη και υπακοή.”ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ”,τρείς λέξεις βαθύ πόνου για να ξυπνήσουν τα αντανακλαστικά της αντίστασης και της επανοικειοποίησης βασικών αξιών, για μια ζωή που αξίζει να βιωθεί. Αυτήν ακριβώς την αντίσταση θέλουν να εξαφανίσουν με ακραία καταστολή και προβοκατορολογία, απαξιώνοντας τη δίκαιη λαϊκή αντιβία που μπορεί να γίνει ποτάμι οργής και να τους σαρώσει.
Από τους δολοφόνους CEO στις ΗΠΑ, μέχρι τους Μακρυγιαννάκηδες γιατρούς στην Κρήτη, κανένας νόμος δεν μερίμνησε για τα σώματά μας και ουδέποτε τιμώρησε τους εγκληματίες. Ένα σαθρό καθεστώς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και μία ούτως ή άλλως βασισμένη στο λευκό ανδρικό σώμα ιατρική «επιστήμη»/φροντίδα ήδη μας υπενθυμίζουν ότι τα σώματα των φτωχών και δη γυναικών, θηλυκοτήτων, λοατκια+ ατόμων, ήταν και είναι ανάξια προσοχής και φροντίδας. Οι ζωές μας βιώνονται σαν μια σκοτεινή αποτρόπαια ειρωνεία, τα σώματά μας παραβιάζονται και κακοποιούνται από τους γιατρούς είτε μέσα από οργανωμένα δίκτυα παράνομης αλλά ανεμπόδιστης τελικά εμπορίας -όπως στην περίπτωση του Μακρυγιαννάκη- αλλά και μέσα από περιστατικά παρενόχλησης, παραβίασης κι ασέλγειας από γυναικολόγους που έχουν καταγγελθεί στην πόλη μας κι έχουμε δημοσιεύσει στο προηγούμενο διάστημα.
Οι κακοποιητές μας όμως δεν έχουν απλώς συστημική στήριξη. Η πατριαρχία είναι δομικό συστατικό του καθεστώτος. Αυτό καθαυτό μας κακοποιεί και μας δολοφονεί. Οι γυναικοκτονίες είναι κρατικές δολοφονίες. Η Γεωργία στην Σαλαμίνα δολοφονήθηκε παρά τις καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία που είχε κάνει στο τμήμα και παρά το περιβόητο panic button που πάτησε. Η Κυριακή δολοφονήθηκε έξω από το αστυνομικό τμήμα, στο οποίο απευθύνθηκε για βοήθεια και αποτέλεσε την αιματηρή απόδειξη ότι καμία αστυνομία και κανένα κράτος ποτέ δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει για την προστασία μας.”Το περιπολικό δεν είναι ταξί”. Και όντως δεν είναι ταξί, είναι η υλική προέκταση των ένστολων δολοφόνων που βίασαν την 19χρονη στο Α.Τ. Ομόνοιας,των μπάτσων που δολοφονούν μετανάστες μέσα στα κολαστήρια τμήματα, παρουσιάζοντάς τις ως ξαφνικούς θανάτους, από εκείνους που το κράτος γνωρίζει καλά. Η greek police mafia και οι υποθέσεις τράφικινγκ σε Κολωνό, Ηλιούπολη, υπόθεση Αμαρυλλίς, αλλά κι εδώ στο Μυλοπόταμο και στο Παγκρήτιο, δείχνει ξεκάθαρα ότι το οργανωμένο έγκλημα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το κράτος.
Κάθε γυναικοκτονία συνέβη επειδή από την κεντρική κρατική εξουσία, μέχρι τις γειτονιές μας η πατριαρχία είναι κυρίαρχη. Όσοι ακούνε τις φωνές και τα χτυπήματα στο δίπλα σπίτι, αν στην χειρότερη δεν αδιαφορούν, τότε φοβούνται να παρέμβουν ή δεν βρίσκουν νόημα να καταγγείλουν σε κάποιον «αρμόδιο» φορέα. Αυτό το μούδιασμα φάνηκε και στην δολοφονία του Άγγελου, ένα μούδιασμα που έδειξε την ντροπιασμένη του μορφή όταν εκ των υστέρων μετατράπηκε σε πρόχειρη και βιαστική κατηγορία κουτσομπολιού σαν άναρθρες κραυγές που θα ξεχαστούν από τις τύψεις όσων δεν μίλησαν και την κρατική αδιαφορία εκείνων που δεν ενήργησαν.
Κρατάμε το νήμα των εξεγερμένων εργατριών κλωστοϋφαντουργίας, των ανταρτισσών της Ισπανικής Επανάστασης και της Ελληνικής Αντίστασης, των προσφυγισσών που μπαίνουν στις βάρκες με τα παιδιά τους, των φυλακισμένων της Πέτρου Ράλλη, των μεταναστριών στα στρατόπεδα-κολαστήρια, των εργατριών που παίρνουν κάθε πρωί ή βράδυ τον ίδιο δρόμο, των Παλαιστίνιων κολασμένων αυτής της γης,των δολοφονημένων από το ελληνικό κράτος στα Τέμπη.
📍Καλούμε στην πλατεία Λιονταριών, Σάββατο 8η Μάρτη, στις 6:30 το απόγευμα.
✊🏼 Η ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΗ ΜΑΣ ΝΑ ΣΑΡΩΣΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΚΡΑΤΟΣ-ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ-ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
