Στις 15/04 γύρω στις 6 τα ξημερώματα δυνάμεις καταστολής περικύκλωσαν το πρόσφατα κατειλημμένo κτήριο στην συμβολή Κωλέττη και Θεμιστοκλέους και εισέβαλλαν στον χώρο. Η ΕΛ.ΑΣ. και θεσμικά μέσα “ενημέρωσης” επιδίδοντα αμέσως σε ένα επικοινωνιακό κονσέρτο τρομοϋστερίας παρουσιάζοντας μπάζα απο τις εργασίες που γινόντουσταν μεσα στο κτήριο ως πολεμοφόδια επιχειρώντας να στηρίξουν την κρατική αφήγηση περι «ανομίας» και απειλής της δημοσίας τάξης , ώστε να δικαιολογήσουν την επιχείρηση εκκένωσης και να πλαισιώσουν το γεγονός μέσα στην ευρύτερη επικοινωνιακή στρατηγική περί Νόμου και Τάξης.
Μία εβδομάδα αργότερα, η κατάληψη Ρασπράβα, με δημόσια τοποθέτησή της, ξεγυμνώνει το κατασκευασμένο αφήγημα της εξουσίας.
Αναδεικνύει τον κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα του εγχειρήματος, υπενθυμίζοντας πως οι αυτοοργανωμένοι χώροι δεν είναι «κέντρα ανομίας», αλλά νησίδες συλλογικής αντίστασης και δημιουργίας. Η προσπάθεια ποινικοποίησής τους —μέσα από γελοίες καταγγελίες περί «οργανωμένης εγκληματικής δράσης»— δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ακόμα εργαλείο φίμωσης και ελέγχου.
Λίγα λόγια για την κατάληψη Ρασπράβα και την έφοδο της ΕΛ.ΑΣ.
Η απελευθέρωση ενός εδάφους εντός των Εξαρχείων και η μετατροπή του σε κέντρο αγώνα, καλλιεργεί το πεδίο μέσα στο οποίο η πολιτική ζύμωση, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη και η διάχυση των αναρχικών ιδεών και πρακτικών αποκτά υπόσταση. Παράλληλα, συνεισφέρει στη δημιουργία συντροφικών σχέσεων διαρκείας, ενώ λειτουργεί ως μέσο επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης.
Η επιλογή των Εξαρχείων για το άνοιγμα της κατάληψης Ρασπράβα δεν προέκυψε τυχαία. Οι χωροταξικοί περιορισμοί της γειτονιάς ως συνέπεια των σταθερών δυνάμεων της αστυνομίας στα σημεία “φύλαξης” του εργοταξίου της πλατείας, ταυτόχρονα με την ολοένα αυξανόμενη τουριστικοποίηση και εξευγενοποίησή της, αποτελούν το μοτίβο εκτοπισμού και φραγμού του μαχόμενου κόσμου του αγώνα εντός μιας γειτονιάς με τεράστια πολιτική ιστορία.
Από την ΕΑΜική αντίσταση, την εξέγερση του Πολυτεχνείου το ’73 ως τη δολοφονία του αναρχικού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το ’08 και την εξέγερση που ακολούθησε, φτάνοντας στο σήμερα στους αγώνες για την απελευθέρωση της πλατείας και του λόφου Στρέφη από τα βρώμικα χέρια του κράτους και του κεφαλαίου, τα Εξάρχεια ήταν, είναι και θα είναι σημείο αναφοράς και πολιτικής ζύμωσης για εκατοντάδες κινήματα που γεννήθηκαν ή φιλοξενήθηκαν την καρδιά της γειτονιάς αυτής και άλλα τόσα που αναμένουν. Η ανάκτηση εδάφους λοιπόν, εντός της γειτονιάς αυτής, σπάει το μοτίβο εκτοπισμού έμπρακτα, δημιουργώντας ρωγμές μέσα στις οποίες έρχεται να ανθίσει η εξεγερσιακή επαναστατική κουλτούρα και κατ’επέκταση να διαχυθεί, συμπληρώνοντας κενά που η αδυναμία του αναρχικού κινήματος τα τελευταία χρόνια δεν κατάφερε να καλύψει. Ζητήματα καίρια για την προώθηση μιας κουλτούρας η οποία έτεινε προς μια πορεία φθίνουσα, εξαιτίας της έλλειψης δομών, της καταστολής, της έλλειψης μαχητικών προταγμάτων και δράσεων καθώς και της βαθιά ριζωμένης ηττοπάθειας ως απόρροια των προηγουμένων.
Είναι σημαντικό να επαναφέρουμε τα Εξάρχεια ως αφετηρία και πεδίο πολιτικής ζύμωσης και σύγκρουσης με την εξουσία και τους θεσμούς της. Τα Εξάρχεια της έμπρακτης αμφισβήτησης, της αυτοοργάνωσης, της μαχητικότητας και της αλληλεγγύης ενάντια στα φαινόμενα του καταναλωτισμού, της εφήμερης μικροαστικής διασκέδασης, του lifestyle και των μαγαζιών που λειτουργούν ως ευκαιριακά “πολιτικά” στέκια. Κάθε ερώτημα που προκύπτει από τα προαναφερθέντα φαινόμενα έρχεται να απαντηθεί με τη δημιουργία ενός κέντρου αγώνα δίνοντας ζωτικής σημασία χώρο για πολιτική εξέλιξη και οργάνωση, θέτοντας τα θεμέλια της επαναστατικής προοπτικής και της εξεγερσιακής άμεσης δράσης που οφείλει να έχει ο αναρχικός χώρος.
Διανύουμε μια περίοδο όξυνσης κατά την οποία κομμάτια του αναρχικού κινήματος έχουν περάσει ξανά στην επίθεση αναβαθμίζοντας τη δράση τους μέσω επιθέσεων μικρής ή μεγάλης έντασης απέναντι στο κράτος, το κεφάλαιο και τις δομές τους. Σε κοινωνικό επίπεδο, συναντάμε ξανά έπειτα από πολλά χρόνια και συγκεκριμένα από την περίοδο των μνημονίων εκτεταμένες αντιστάσεις. Με την κρατική-καπιταλιστική δολοφονία των 57 ανθρώπων στα τρένα των Τεμπών πιο επίκαιρη από ποτέ, έρχεται να δημιουργηθεί ένα μαζικό, πολλές φορές συγκρουσιακό κίνημα, κόντρα στη ρεφορμιστική εως και αντιδραστική ρητορική της θεσμικής και μη αριστεράς καθώς και κομματιών του αναρχικού αντιεξουσιαστικού χώρου.
Το μαζικό κίνημα των Τεμπών μαζί με κομμάτια της κοινωνίας αναζητά τη σύγκρουση και κάνει το πέρασμά της σε αυτήν. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο όξυνσης και πίεσης εντάσσεται και η αναρχική κατάληψη Ρασπράβα. Πρόκειται για ένα εγχείρημα το οποίο από την ημέρα της κατάληψης του κτηρίου και ανοίγματός του εως και την ημέρα της εφόδου των μπάτσων προσεγγίστηκε και αγκαλιάστηκε από τη γειτονιά και τον κόσμο του κινήματος. Πλαισιώθηκε από αυτόν τον κόσμο είτε με την παρουσία του, είτε έμπρακτα βοηθώντας τις εργασίες ανοικοδόμησης του χώρου, ανταποκρινόμενος στα καλέσματα της κατάληψης.
Ερχόμενοι λοιπόν στο τώρα και την εβδομάδα της κρατικής επιχείρησης εκκένωσης της Ρασπράβα, πρόκειται για μια βδομάδα που το κράτος έχει πιεστεί στο δημόσιο διάλογο επικοινωνιακά. Τόσο η επίθεση στη Hellenic Train, όσο και οι συγκρούσεις με τους μπάτσους στα στενά του Λόφου Στρέφη έχουν αφήσει έκθετη την υποτιθέμενη παντοδυναμία του και την ανικανότητα εφαρμογής της πολιτικής ατζέντας περί Νόμου και Τάξης. Ήταν αναμενόμενο το κράτος να αναζητήσει μία απάντηση, έστω και απελπισμένη. Μία απάντηση στοχευμένη αλλά καθόλου προετοιμασμένη. Είναι ξεκάθαρο πως η κυβέρνηση και το υπουργείο Προ.Πο. βρίσκονται σε πανικό κάνοντας βεβιασμένες κινήσεις εντυπωσιασμού.
Η εκκένωση της κατάληψης για εμάς ήταν κάτι αναμενόμενο και υπολογισμένο, μια κίνηση η οποία σίγουρα δεν μας έπιασε στον ύπνο. Η αποτυχία σας ήταν προδιαγεγραμμένη. Το κράτος υπολόγιζε σε μια τεράστια επικοινωνιακή και στρατηγική νίκη καταλήγοντας όμως σε ένα μεγάλο φιάσκο. Ήλπιζε για μια ενδεχόμενη περιφορά ατόμων και πολεμοφοδίων, κατέληξε όμως να αναπαράγει τα graffiti και τα συνθήματα στους τοίχους της κατάληψης, μπάζα του κτηρίου και ανύπαρκτα μπουκάλια στην ανέλπιδη προσπάθειά του για επικοινωνιακά τρικ της τελευταίας στιγμής, παρουσιάζοντας την επιχείρηση-έφοδο των μπάτσων ως κίνηση ματ και καρποφόρα.
Αρωγοί φυσικά στο να πετύχει η προπαγάνδα της κυβέρνησης ήταν για ακόμη μια φορά τα αγαπημένα παιδιά της ΝΔ, τα μεγάλα ΜΜΕ και πολλά μικρά και μεγάλα ιντερνετικά site. Βαρύγδουποι τίτλοι για κέντρα ανομίας, φοβερές αναλύσεις για το πως έχουν μετατραπεί τα Εξάρχεια σε φιλικό τουριστικό περιβάλλον, για τρομερή επιτυχία επαναφοράς αυτής της πραγματικότητας. Μπάτσοι τηλεμαϊντανοί είχαν την τιμητική τους με καθημερινές παρεμβάσεις στα πάνελ με βασικό θέμα συζήτησης τα Εξάρχεια και την κατάληψη. Τα συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης φυσικά δεν είδαν ποτέ το άνοιγμα της Ρασπράβα και την τεράστια αλληλέγγυα στάση συντρόφων και συντροφισσών.
Στο σημείο αυτό είναι σημαντικό να γίνει μια αναφορά στο ίδρυμα που σχετίζεται με το ιδιοκτησιακό καθεστώς του κτηρίου της Ρασπράβα. Το Αμαλίειον Οικοτροφείον Θηλέων ιδρύθηκε στις 8 Ιουνίου 1855 ως φιλανθρωπική εταιρεία με την επωνυμία “Αμαλίειον Ορφανοτροφείον Κορασίων”, με βασιλικό διάταγμα, το έργο τέθηκε υπό την αιγίδα της βασίλισσας Αμαλίας, η οποία ήταν η πρώτη δωρήτρια ποσού. Η φιλοβασιλική και ακροδεξιά παρακαταθήκη του ιδρύματος δεν θα μπορούσε να μείνει ορφανή καθώς την προεδρία έχει αναλάβει η περήφανη κατά τα λεγόμενά της εγγονή του Ιωάννη Μεταξά. Πιστή στις διαχρονικές αξίες της ακροδεξιάς και του συντηρητισμού οι οποίες παίρνουν υπόσταση μέσω του καταστατικού λειτουργίας του ιδρύματος:
“Απαγορεύεται το κάπνισμα, η πολιτικοποίηση, η τοιχοκόλληση εικόνων και αφισών στα υπνοδωμάτια και τους κοινόχρηστους χώρους, η κατανάλωση αλκοόλ, η ύπαρξη κατοικιδίων, οι επισκέπτες, η διαμονή τρίτων ή ακόμα και το να μείνουν το βράδυ δύο κοπέλες στο ίδιο δωμάτιο.”
Ένα ίδρυμα που λειτουργεί ως αυστηρό και αποστειρωμένο περιβάλλον χτισμένο πάνω στο πατριαρχικό οικοδόμημα και τον απεχθή χριστιανικό συντηρητισμό στοχεύοντας να καταπνίξει οποιαδήποτε προσπάθεια γυναικείας χειραφέτησης των φιλοξενούμενων. Με επίφαση την αισχρή ηθική του χριστιανισμού, στοχεύουν να μετατρέψουν τις θηλυκότητες που διαμένουν στο οικοτροφείο σε υπόδουλα ανθρωπάκια, υποταγμένα στις επιταγές της εξουσίας και του σεξισμού.
Φυσικά, αυτή η χριστιανική επικάλυψη δεν θα σταματούσε την επιχειρηματικότητα του ιδρύματος. Όπως και η ίδια η εκκλησία έτσι και το Αμαλίειο οικοτροφείο στον κόσμο του κεφαλαίου λειτουργεί σαν εταιρεία real estate. Έχει στην ιδιοκτησία του 13 ακίνητα, από βίλες, πολυκατοικίες, μέχρι διαμερίσματα και αποθήκες. Η χρήση τους καλύπτει όλο το φάσμα εμπορευματοποίησης της στέγης: airbnb, ενοικίαση, πώληση.
Κομμάτι αυτής της επιχειρηματικής δραστηριότητας του ιδρύματος ήταν και το κτήριο που καταλήφθηκε από την Ρασπράβα. Στο κτήριο διέμεναν άνθρωποι με νοίκι μέχρι και το ’21 όταν και τους έγινε έξωση για να πουληθεί αυτοτελές σε κινέζους και ισραηλινούς επενδυτές. Κάτι το οποίο εντάσσεται στη γενική λογική του εξευγενισμού του κέντρου και των Εξαρχείων και τη μετατροπή τους σε θεματικό κέντρο διασκέδασης για τους τουρίστες.
Για εμάς τα πράγματα είναι πολύ απλά. Το κυβερνητικό τσίρκο με αρχικαρνάβαλο τον Χρυσοχοΐδη θεωρεί εσφαλμένα πως οι ιδέες και οι πρακτικές που αντιπροσωπεύει η Ρασπράβα περιορίζονται στα ντουβάρια ενός κτηρίου και πως με την εκκένωσή του θα εξαφανιστούν δια μαγείας. Ένα δάκρυ κύλησε, αλλά ήταν από τα γέλια. Η επαναστατική κουλτούρα που προωθούμε και θέλουμε να επαναφέρουμε ως κυρίαρχη στον αναρχικό χώρο και η άμεση δράση θα στοιχειώνουν τα όνειρα και την υποταγμένη πραγματικότητά σας.
Κατάληψη Ρασπράβα
