Καθημερινά με παίρνει τηλέφωνο από τον άλλο κόσμο ο Τζων Λε Καρέ. Μου δηλώνει, με εκείνο τον παιχνιδιάρικο τόνο, που έχουν όλοι οι Άγγλοι κατάσκοποι μετά τον Σον Κόννερι όταν μιλάνε: «ξέρω τι έγινε στα Τέμπη, αλλά δεν θα σου το πω γιατί δεν θα με πιστέψεις»… Αμέσως μετά πριν προλάβω να αντιδράσω, μου το κλείνει. Ενάμισι χρόνο τώρα μου τα ‘χει πρήξει, συγνώμη για τα Γαλλικά μου. Μέχρι χθες. Ήταν η πρώτη φορά που δεν μου το έκλεισε. Έμεινε στην άλλη άκρη της γραμμής χωρίς να παίρνει ανάσα, στον άλλο κόσμο όπως μου εξήγησε δεν χρειάζεται να αναπνέει. Σαν να περίμενε ένα νεύμα μου για να μιλήσει. Τότε εγώ του είπα έλα, πέστο… Κι άρχισε να μου διηγείται μια απίστευτη ιστορία για το γινάτι του Πούτιν, εναντίον του Μωυσή. Όλα ξεκίνησαν όταν η Ελλάδα μαζί με την Ευρώπη, αποφάσισε να σταθεί στην σωστή μεριά της ιστορίας και να στείλει όπλα στην Ουκρανία. Η Ελλάδα έκανε και κάτι παραπάνω, πρωτοστάτησε να επιβληθούν κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας, έτσι ώστε να προκληθεί λαϊκή εξέγερση που θα οδηγούσε στην ανατροπή του Πούτιν. Τότε ο Πούτιν εξοργίστηκε με τους Έλληνες, κοινώς τα πήρε στο κρανίο και θέλησε να τους εκδικηθεί. Αποφάσισε να στήσει μια επιχείρηση δολιοφθοράς και να κόψει την Ελλάδα στα δυο. Το ανέλαβαν οι Τσετσένοι του Καντίρωφ. Αυτοί, αγόρασαν ένα σούπερ στελθ ντρόουν από την Τουρκία και το εξόπλισαν με μια σούπερ βόμβα τύπου FAB-3000, βάρους τριών τόνων. Στόχος τους, το τρένο για την Σαλονίκη. Τόπος, τα Τέμπη λίγο πριν μπει στη σήραγγα, από την οποία την ίδια στιγμή θα έβγαινε ένα άλλο τρένο, που το ‘χαν οδηγήσει στην ίδια γραμμή τυφλώνοντας τα συστήματα τηλεδιοίκησης του σταθμού Λαρίσης. Ήθελαν να φανεί σαν σύγκρουση τρένων και ήθελαν να κάνει πάταγο ώστε να ρίξει την κυβέρνηση του Μωυσή. Ήταν το πρώτο, από μια σειρά βημάτων. Το επόμενο θα ήταν να επέμβουν στον καιρό και να πλημμυρίσουν την Θεσσαλία και να κόψουν την Ελλάδα στα δύο… Κάπου εκεί δεν άντεξα και του είπα: Ακούς τι μαλακίες λες;..
Ακούω… Και τα πιστεύεις;.. Όχι… αλλά στο τέλος αυτό θα επικρατήσει, είτε το πιστεύω, είτε όχι… Για λίγο επικράτησε ανάμεσά μας σιωπή. Δεν κράτησε πολύ γιατί μετά από λίγο τον άκουσα να λέει: «Όλα έχουν να κάνουν με την απληστία. Είναι η μέγιστη αρετή του σήμερα, μιας και κινεί τα πάντα. Η απληστία δημιουργεί την κυβερνητική ανικανότητα. Είναι μεγάλη μαγκιά να πουλάς ένα σύστημα δυο και τρεις φορές και να μην δουλεύει. Το χρήμα ρέει άφθονο και θα συνεχίσει να ρέει όσο το έργο δεν τελειώνει και κάθε φορά, θα είναι και ακριβότερο». Και συνέχισε λέγοντας πως η απληστία είναι, που οδηγεί τα νέα αφεντικά της HellenicTrain (πρώην ΤΡΑΙΝΟΣΕ) να μην μιλήσουν για την τηλεδιοίκηση που δεν λειτουργεί, γιατί ο Υπουργός Καραμανλής ο τρίτος και χειρότερος, τους απαλλάσσει από επενδύσεις με ποσά που φτάνουν μέχρι τα 810 εκατ. Ευρώ, για αγορά τροχαίου υλικού και υβριδικών τρένων. Η συνέπεια είναι τα τρένα να πηγαίνουν κι όπου βγει. Τέλος η απληστία μεταφέρει λαθραία καύσιμα σε κουβούκλια πίσω από την μηχανή. Πολλοί θα πουν πάλι πως φταίει κάποιος υπάλληλος, αλλά τέτοιες μεταφορές δεν γίνονται αν δεν το ξέρει και το αφεντικό. Είναι πολλά τα λεφτά για να πούνε όχι. Απλά κανείς τους δεν φαντάστηκε την κακιά στιγμή. Και η κακιά στιγμή ήρθε, όταν η σύγκρουση των τρένων μετατράπηκε σε μια πύρινη μπάλα σκοτώνοντας 57 ανθρώπους, κυρίως νέους. Κανείς τους δεν μπορούσε να φανταστεί, ότι 30 νέοι άνθρωποι θα πέθαιναν από ασφυξία ή θα καιγόντουσαν ζωντανοί… Το χειρότερο είναι πως ακόμα και να το φανταζόντουσαν, θα ήταν παγερά αδιάφοροι… Το απέδειξαν κατόπιν, όταν σε χρόνο μηδέν κινητοποίησαν το… Ελληνικό κράτος για να αφαιρέσει το χώμα από το σημείο της έκρηξης, εξαφανίζοντας τα ίχνη του αιτίου της φωτιάς. Κι αυτό επίσης δεν γίνεται χωρίς να το γνωρίζει το αφεντικό, στην προκειμένη περίπτωση ο Μωυσής. Ο οποίος, την ίδια στιγμή δικάζει και καταδικάζει έναν αποδιοπομπαίο τράγο που ήθελε να πάρει μεγαλύτερη σύνταξη ως σταθμάρχης. Στα Τέμπη έγιναν τρία εγκλήματα. Το πρώτο ήταν το λαθρεμπόριο καυσίμων και μας δείχνει, μια διεφθαρμένη εταιρεία που εν αγνοία των υπαλλήλων της βγάζει μαύρο χρήμα. Το δεύτερο ήταν η σύγκρουση των τρένων, που μας δείχνει μια ανίκανη κυβέρνηση να κάνει οτιδήποτε πέρα από το να μοιράσει χρήμα, στους ίδιους συγκεκριμένους εργολάβους, χρυσοπληρώνοντας κάθε καθυστέρηση. Το τρίτο ξεκινά από την στιγμή που τράκαραν τα τρένα κι άρχισε η συγκάλυψη των δυο προηγούμενων εγκλημάτων. Το τρίτο, είναι διαρκές και συμβαίνει μέχρι και σήμερα… Βασίζεται στους αντιπερισπασμούς. Σ’ αυτούς απαιτείται η συνδρομή των ΜΜΕ και των «αντικειμενικών» δημοσιογράφων, που ενώ έκαναν ότι δεν ήξεραν, ποτέ τους δεν ρώτησαν. Είναι οι ίδιοι που εκπαίδευσαν το κοινό να μην ασχοληθεί για τρεις μήνες με τα Τέμπη, μέχρι να γίνουν οι εκλογές που έδωσαν συγχωροχάρτι στους υπαίτιους, τιμωρώντας τους αναίτιους. Όλα βασίζονται στο συναίσθημα που παράγει η εικόνα. Κανείς δεν είδε, τα καμένα κουφάρια των νεκρών παιδιών. Τάφηκαν σε κλειστά φέρετρα… Όταν δεν υπάρχει εικόνα η συγκίνηση δεν διαρκεί. Τότε σε μια κοινωνία εκπαιδευμένων ατόμων, μπορείς με την επόμενη εικόνα να δημιουργήσεις ανάλογο συναίσθημα. Έτσι οι 57 νεκροί εξισώνονται με τον… βιαστή Γιωργούλη ενώ στον ΣΚΑΪ, για άλλη μια φορά, προβάλλεται το ντοκιμαντέρ για το Μάτι… Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα ξεχνιούνται. Κι όλα για λίγο λειτούργησαν και οι αναίτιοι τιμωρήθηκαν αφού λοιδορήθηκαν. Από την άλλη οι υπαίτιοι επιβραβεύτηκαν με διθυραμβικό ποσοστό. Αυτή είναι η δημοκρατία της εικόνας, μια δημοκρατία χωρίς μνήμη… Εκεί τον διέκοψα λέγοντάς του πως αυτό που περιγράφει δεν έχει καμία σχέση με δημοκρατία, αλλά μ’ ένα στημένο παιχνίδι που οι άνθρωποι είναι κοπάδι από πρόβατα. Μου απάντησε μονολεκτικά. Ναι… Μια κοινωνία χωρίς μνήμη εύκολα μετατρέπετε σε δυστοπία… Απλά θα πρέπει να την περιγράψεις στα λεξικά του κόσμου και να της διαλέξεις κι όνομα. Όταν τον ρώτησα ποιο όνομα θα διάλεγε ο ίδιος. Μου απάντησε αμέσως, κακιστοκρατία. Τότε τον ρώτησα, τι εννοεί. Κι άρχισε να μου την περιγράφει.
Κακιστοκρατία, λέξη σύνθετη, προέρχεται από τον γάμο των κάκιστων με το κράτος. Αν και αποτελείται από Ελληνικές λέξεις, δεν θα τη βρεις στα Ελληνικά Λεξικά. Ορίζει ένα καθεστώς που η πολιτική ηγεσία συμμαχεί με εγκληματικές ολιγαρχικές δομές με σκοπό την λεηλασία της κοινωνίας. Την λέξη καθιέρωσε ο Άγγλος συγγραφέας Τόμας Πίκοκ το 1829, όταν σ’ ένα μυθιστόρημά του περιέγραψε ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο οι χειρότεροι πολίτες, άνθρωποι ανίκανοι, άχρηστοι, βλάκες με κοινό χαρακτηριστικό της έλξη τους από τη διαφθορά, κατέχουν την εξουσία. Η κακιστοκρατία δουλεύει μόνο για την άρχουσα τάξη των ιδιοκτητών του κόσμου. Είναι η σκοτεινή αδελφή ψυχή τους. Αναδεικνύει τον μικρούλη Φάουστ που κουβαλάμε όλοι μέσα μας, και κινεί με τον τρόπο του, τον καπιταλισμό. Βασίζεται στην αδηφάγα φιλοδοξία των ανθρώπων που είναι ικανοί να προκαλέσουν κακό, απλά και μόνο για να ξεπεράσουν κάθε όριο σαγηνευμένοι από το άπειρο. Σε τελευταία ανάλυση όπως λένε και οι φονιάδες των λαών Αμερικάνοι: Sky is the limit baby… Τότε σαν να άκουσα να φυλλομετρά κάποιες σελίδες. Στην ερώτησή μου τι κάνει, μου απαντά πως θέλει να μου διαβάσει κάτι που έγραψε ένας Άγγλος που απαντά στο όνομα Τέρι Ίγκλετον, και αρχίζει: «Αυτό που διακρίνει τον καπιταλισμό από άλλες ιστορικές μορφές ζωής, είναι ότι συνδέεται με την ασταθή αυτοαναιρετική φύση του ανθρώπινου είδους. Το άπειρο -η ατέρμονη ορμή για το κέρδος, η ασταμάτητη πορεία της τεχνολογικής προόδου, η συνεχώς διευρυνόμενη ισχύς του κεφαλαίου- αντιμετωπίζει μονίμως τον κίνδυνο να καταρρεύσει και να υπερακοντίσει το πεπερασμένο1». Και συνεχίζει, για φαντάσου το αυτό στην σημερινή εποχή που οι αγορές έχουν αντικαταστήσει την πολιτική. Κάθε αξία σήμερα, έχει την τιμή της…
Ιστορικά ζούμε σε μια σκοτεινή εποχή μεγάλων αλλαγών στις οποίες ελάχιστο ρόλο παίζουν οι αποφάσεις των κοινωνιών. Η πορεία τους είναι προδιαγεγραμμένη. Η λέξη που θα ορίσει τις τύχες των ανθρώπων, είναι η πρόσβαση. Όταν ο ουρανός είναι το όριο στο κυνήγι του κέρδους που ορίζει το παιχνίδι της ζωής, τότε όλοι, αργά ή γρήγορα, θα καταλάβουν ότι το παιχνίδι της ζωής είναι φτιαγμένο για πάρα πολύ λίγους. Αυτό σημαίνει πως στα χρόνια που θα έρθουν τεράστιες κοινωνικές ομάδες θα αποκλειστούν από το παιχνίδι της ζωής. Στα επόμενα χρόνια η ανεργία από παρέκκλιση στην κανονικότητα, θα μετατραπεί σε κάτι σταθερό. Τότε θα αρχίσει να εμφανίζεται μια νέα έννοια που θα περιγράφει τους ανθρώπους, κυρίως τους ανέργους, σαν περιττούς. Στην καταναλωτική κοινωνία μας κάθε τι περιττό πετιέται στην χωματερή που του αναλογεί. Κι αν η στυμμένη λεμονόκουπα δεν έχει αντίρρηση να πεταχτεί, οι περιττοί άνθρωποι δημιουργούν την πρώτη ύλη που σιγοβράζει, απειλώντας ανά πάσα στιγμή να τα τινάξει όλα στον αέρα. Με λίγα λόγια, η άρχουσα τάξη των ιδιοκτητών του κόσμου αγριεύεται πιστεύοντας πως οι περιττοί άνθρωποι, το λούμπεν προλεταριάτο όπως το αποκαλούν υποτιμητικά οι Μαρξιστές, αποτελούν ένα φυτίλι που περιμένει να ανάψει και να κάψει κάθε τι στο διάβα του. Αυτός ο φόβος είναι που γεννά το δίπολο ανάμεσα στην Τάξη, που μας αλυσοδένει με αλυσίδες και το χάος, που επέρχεται όταν σπάμε τις αλυσίδες. Κι αυτό με την σειρά του γεννά τον πιο μακροχρόνιο πόλεμο ανάμεσα στους ανθρώπους. Του δώσαμε διάφορα ονόματα που ξεκινούσαν από τον ιμπεριαλισμό, περνούσαν στην αποικιοκρατία και κατέληγαν, στον εμφύλιο-συμμοριτοπόλεμο. Πάντα όμως ήταν πόλεμος ταξικός, όλοι οι άλλοι ορισμοί αποτελούν παρενέργειές του. Στόχος του πάντα ήταν οι περιττοί της κάθε εποχής, οι απόβλητοι, οι πεταμένοι…
Στη σημερινή εποχή και στα επόμενα δέκα χρόνια θα βιώσουμε μια κατάσταση με πολλές εκδοχές, όλες εχθρικές για τον μέσο άνθρωπο, που θα στοχεύουν σ’ ένα συγκεκριμένο τέλος. Την μείωση του ενεργού, για την κοινωνία, πληθυσμού και την αύξηση των πεταμένων. Οι χωματερές των πεταμένων, θα υπάρχουν μέσα στις πόλεις σαν μια μορφή κοινωνικού καρκίνου, απειλητικού για την τάξη των αφεντικών του κόσμου. Κυρίαρχο δόγμα θα είναι, ο Νόμος και η Τάξη θα ξανακάνουν την χώρα μεγάλη. Σύνθημα αρκετά ασαφές ώστε να περιλαμβάνει ακόμα και τον κάθε πικραμένο. Ο καθένας θα μπορούσε να γίνει εχθρός αρκεί να φέρει το στίγμα του αποδιοπομπαίου τράγου. Στην πορεία βέβαια, όταν τελειώσουν οι συνήθεις ύποπτοι -μετανάστες, μουσουλμάνοι, μαύροι και τσιγγάνοι, αλλά και ομοφυλόφιλοι- στο στόχαστρο θα μπουν οι πεταμένοι, γιατί απλά ως φτωχοί θα θεωρούνται απειλή για την υπόλοιπη ενεργή κοινωνία. Είναι ο τρόπος με τον οποίο η άρχουσα τάξη των ιδιοκτητών του κόσμου, θα προετοιμάσει την μεγάλη έξωση των ανθρώπων από την κοινωνία. Μια κυνική κίνηση που υπαγορεύουν οι καιροί… Εκείνη την στιγμή τον διέκοψα ειρωνικά και τον ρώτησα, τι εννοεί ο ποιητής;
Τότε άρχισε να μου περιγράφει ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας με τίτλο: «Αταξική Πλουτοκρατία, μια Σκοτεινή Δυστοπία. Σημασία έχει ο άνθρωπος σαν προσωπικότητα και όχι σαν οντότητα». Ήταν το 1961 όταν ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ, στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του από την προεδρία των ΗΠΑ, δήλωσε: «Η κοινωνία θα πρέπει να προφυλαχθεί από την απόκτηση αδικαιολόγητης επιρροής από το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα». Με λίγα λόγια έλεγε πως στην ουσία η πραγματική διακυβέρνηση ασκείται πάντα στην σκιά, ερήμην του λαού. Και πρότεινε μάλιστα μια σωστή λύση, δηλώνοντας πως ασπίδα για τούτο είναι μόνο οι επαγρυπνούντες και ενήμεροι πολίτες. Από τότε κύλισε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Τρία χρονιά μετά ήρθε μια δεύτερη προειδοποίηση, από έναν φιλόσοφο αυτή την φορά τον Χέρμπερτ Μαρκούσε. Αυτός με την σειρά του, στο βιβλίο «Ο Μονοδιάστατος άνθρωπος», δήλωνε ριζικά αντίθετος απέναντι στην καπιταλιστική «κοινωνία της αφθονίας». Δεν ήταν τυχαίο ότι επηρέασε όλα τα κινήματα του 1968 σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Διατυπώνοντας την δική του «Μεγάλη Άρνηση», όριζε ταυτόχρονα την ατομική εξέγερση και την αντίσταση στο κυρίαρχο σύστημα, αλλά και την αναζήτηση οραμάτων -πληθυντικός- για έναν άλλο ριζικά διαφορετικό κόσμο. Σύμφωνα με τον ίδιο, η σύγχρονη τεχνική κι ο καπιταλισμός συναπαρτίζουν ένα συνεκτικό βιομηχανικό σύμπαν που ελέγχει και καταδυναστεύει, τα ανθρώπινα υποκείμενα επιτρέποντας την «αλλαγή» μόνο μέσα στο πλαίσιο των δικών του θεσμικών, ιδεολογικών και πολιτικών παραμέτρων. Αν και φαινομενικά η πλειονότητα του πληθυσμού φαινόταν να συναινεί, για τον ίδιο, η συναίνεση οφειλόταν στην δυνατότητα του καπιταλισμού να διαπλάθει τις συνειδήσεις δημιουργώντας επιθυμίες και ανάγκες, αλλάζοντας έτσι τον τρόπο σκέψης και κατ’ επέκταση, την ίδια την ζωή των υποκειμένων. Για τον ίδιο, η κοινωνία της κατανάλωσης και της αφθονίας οδηγούσε, αν και πρέσβευε το αντίθετο, στην απόλυτη εξάλειψη της ελεύθερης υποκειμενικότητας, της κριτικής σκέψης, της διαφωνίας και της αντιπολίτευσης. Ήταν μια ολοκληρωτική-μονολιθική κοινωνία. Μια μονοδιάστατη κοινωνία, στην οποία το άτομο ήταν υποχρεωμένο να συμμορφώνεται με τις επιταγές επιβλητικών δομών, χάνοντας την ικανότητα να ανιχνεύσει εναλλακτικούς δρόμους και δυνατότητες απελευθέρωσης, που κινούνται πέρα από τον ορίζοντα της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Με λίγα λόγια, όλοι αποτελούμε τα αναλώσιμα πιόνια ενός παιχνιδιού που ήταν, είναι και θα είναι, στημένο…
Ο Φίλιπ Κάουφμαν το 1978 γύρισε μια ταινία με τίτλο: Invasion of the Body Snatcher, στα Ελληνικά το μεταφράσανε «Μακάβρια εισβολή». Μιλούσε για έναν εξωγήινο οργανισμό, που έπεσε από το διάστημα στην Γη και συγχωνεύτηκε με ένα λουλούδι. Το λουλούδι απέκτησε μια νέα ιδιότητα, έκανε όποιον άνθρωπο το πλησίαζε, να κοιμάται. Την ώρα του ύπνου, το φυτό έστελνε νήματα που εισχωρούσαν στο δέρμα του ανθρώπου αφομοιώνοντας την συνείδησή του. Η διαδικασία στην αρχή είναι αργή αλλά από ένα σημείο και μετά αναπτύσσεται ραγδαία εξαφανίζοντας το ανθρώπινο είδος. Στη θέση του εμφανίστηκε ένα νέο κοπάδι απρόσωπων απαθών ανθρώπων, προσανατολισμένο να κυνηγά τους τελευταίους άγρυπνους ανθρώπους ώστε να τους αφομοιώσει. Με έναν παρόμοιο τρόπο ο μονοδιάστατος άνθρωπος αφομοίωσε κάθε άνθρωπο της εποχής μας. Ήταν η Θάτσερ που ξεκίνησε για τη δύση την εποχή του Καπιταλιστικού Ρεαλισμού, έτσι ονομάτισε ο συγγραφέας Μαρκ Φίσερ την εποχή που μεγάλωσε. Ήταν η εποχή της εμπέδωσης του δόγματος, There Is No Alternative. Την περιέγραψε με πολύ ωραίο τρόπο και η Ναόμι Κλάιν στο Δόγμα του Σοκ. Με την δημιουργία μιας ατμόσφαιρας που επηρέαζε ταυτόχρονα την παραγωγή της κουλτούρας, την ρύθμιση της εργασίας και την εκπαίδευση, χτίζοντας ένα αόρατο φράχτη που οριοθετούσε την σκέψη και την δράση. Ήταν μια απόφαση της άρχουσας τάξης των ιδιοκτητών του κόσμου που ξεπερνούσε τα συμφωνημένα. Τρομαγμένοι από την άνοδο των κινημάτων, που ξεκινούσαν από τα αντιαποικιακά κινήματα, περνώντας στα αντάρτικα πόλης, από τους Τουπαμάρος μέχρι τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και φτάνοντας στην πετυχημένη απεργία των ανθρακωρύχων το 1972, στη οποία για πρώτη φορά πραγματώθηκε μια μεγάλη συμμαχία των απεργών με τους φοιτητές, δίνοντας την δυνατότητα στους απεργούς ανθρακωρύχους να χρησιμοποιούν την πανεπιστημιούπολη Colchester του Πανεπιστημίου του Έσσεξ, σαν βάση τους στην Ανατολική Αγγλία, αποφάσισαν να αντιδράσουν. Πρώτα δημιούργησαν μια ψευδαίσθηση, την κοινωνία της κατανάλωσης και της αφθονίας. Δεν υπήρχαν τάξεις, ο καθένας είχε δικαίωμα πρόσβασης αρκεί να είχε την δυνατότητα να το πληρώσει σε άπειρες δόσεις. Το μόνο που χρειαζόταν για να τα αποκτήσεις, ήταν να πιστέψεις ότι η επιδίωξη της ευτυχίας σου, βρίσκεται μόνο στα δικά σου χέρια. Αυτό δημιούργησε μια νέα μορφή ατομικισμού εντελώς αντίθετης προς κάθε μορφή συλλογικής δράσης. Ήταν ένας αντιφατικός ατομικισμός προσανατολισμένος στο παρόν, αποκομμένος από το παρελθόν και παγερά αδιάφορος για το μέλλον. Ο νέος μονοδιάστατος άνθρωπος είναι σε διαρκή μαθητεία, αλλά χωρίς γνώση. Ξέροντας πόσο ξεκρέμαστος είναι, προσπαθεί να ενταχθεί στο κοπάδι που θα τον οδηγήσει στην παράδεισο. Μόνο που τα κοπάδια είναι πολλά και χάνεται στον δρόμο…
Κάθε αλλαγή ξεκινά από την μνήμη. Μιας και μοιάζουμε πολύ με τους κομπιούτορες, πρέπει να σβηστεί η μνήμη ώστε να πάρει το νέο λειτουργικό. Η ιστορία, μετά τον Θουκυδίδη, πάντα γράφεται από τους νικητές. Μετά την πτώση του τείχους και την ήττα της Σοβιετικής Ένωσης, άρχισε η αναθεώρηση της ιστορίας. Έπρεπε, με κάθε τρόπο να φανεί στον κόσμο πως τον Χίτλερ τον τσάκισε ο Τζον Γουέιν και όχι ο Κόκκινος Στρατός. Στην αρχή φάνταζε σαν ανέκδοτο. Οι κανονικοί ιστορικοί κοιτούσαν αλλού και σφύριζαν κλέφτικα. Τη δουλειά την έκαναν δημοσιογράφοι-ερευνητές ή πολιτικοί επιστήμονες. Το πρότζεκτ ήταν απλό, έπρεπε να εξισωθεί ο κομμουνισμός με τον ναζισμό και να οριστούν σαν Κακιστοκρατίες, μιας και οι ναζί του Αδόλφου είναι ο ορισμός της Κακιστοκρατίας. Έτσι η Σοβιετική ένωση με τους περισσότερους νεκρούς -χώρα θύμα- ταυτίστηκε με τη Ναζιστική Γερμανία του βιομηχανοποιημένου θανάτου. Το ότι ο γνωστός Σύντροφος με το Μουστάκι δεν εξόντωσε κανέναν λόγω θρησκείας ή σεξουαλικής προτίμησης ή αναπηρίας, μικρό ρόλο παίζει, σημασία έχει να στιγματιστεί η ιδεολογία. Συνάμα από την δεκαετία του 90 επικράτησε η μόδα των ρεπορτάζ, με χρονομετρημένο χρόνο ανάγνωσης. Ξεκίνησε από την τηλεόραση κι σύντομα επεκτάθηκε στις εφημερίδες και αργότερα στα ενημερωτικά σάιτ. Αυτό εκπαίδευσε τους ανθρώπους να θεωρούν την ανάγνωση σαν βαρετό χαμένο χρόνο. Η γνώση, διαμορφώνεται από εικόνες που ισοδυναμούν η κάθε μια με χίλιες λέξεις, συνοδευόμενες με ένα σχόλιο των εκατό λέξεων. Το σύνθημα της εποχής ήταν, η απόλαυση δεν χρειάζεται γνώση, μόνο ελεύθερη βούληση. Μπορούσες, με την νέα χρυσή σούπερ ντούπερ κάρτα, να αγοράσεις οτιδήποτε και να αρχίσεις να το πληρώνεις μετά από έξι μήνες με πολλές άτοκες δόσεις. Πλέον, ο ουρανός ήταν το όριο. Όλοι ζητούσαν από τους πάντες να χρεωθούν ώστε να απολαύσουν. Ο στόχος ήταν το χρέος να καλύπτει το μεγαλύτερο ποσοστό του προσωπικού κεφαλαίου του καθενός. Ο καθένας, θα επέλεγε τις αλυσίδες του. Μέχρι την αλλαγή της χιλιετίας όπου ο καθένας, αλυσοδεμένος πλέον, θα γνωρίσει τον ρευστό καινούργιο κόσμο…
Ρευστός είναι αυτός που ρέει, αλλά είναι κι αυτός που μεταβάλλεται, ο ασταθής ή ασαφής, κατά το λεξικό της Ακαδημίας Αθηνών. Ο ρευστός καινούργιος κόσμος που προέκυψε από τη νίκη του Καπιταλιστικού Ρεαλισμού, όπου ο ουρανός είναι το όριο, πολύ γρήγορα έδειξε ένα πρόσωπο στο οποίο ο οποιοσδήποτε ψυχίατρος, θα μπορούσε να διαγνώσει διπολική διαταραχή με αυτοκτονικό ιδεασμό. Αναπτυσσόμενος μέσα από αδιάκοπους κύκλους κορύφωσης και κρίσης μπορεί να περιγραφεί, σαν εκκρεμές που ταλαντώνεται από την παράλογη αφθονία στην απόλυτη συντριβή. Οι άνθρωποι του σήμερα μοιάζουν ανίσχυροι απέναντι στην πρόοδο. Μια πρόοδο, που κάποτε οδηγούσε στην ελπίδα ενός ευτυχισμένου μέλλοντος, να μετατρέπεται σε ζοφερό εφιάλτη. Έναν εφιάλτη κοινό για όλη την πλέμπα. Στην πλέμπα συμπεριλαμβάνονται, όλοι όσοι περισσεύουν από το μελλοντικό ξεσκαρτάρισμα της κοινωνίας. Ζώντας σ΄ ένα ασαφές περιβάλλον όλοι, αργά ή γρήγορα, θα αποτελέσουν δυνητικούς εχθρούς στην κούρσα της επιβίωσης. Κάθε συμμαχία πάντα θα προϋποθέτει την δυνατότητα διάλυσής της. Κάθε δέσμευση θα αποτελεί μια ασύνετη πρακτική. Με το μόνιμο άγχος της απόρριψης γιατί έχουν μείνει πίσω στο κυνήγι της προόδου, νιώθουν σαν ανεπιθύμητοι επισκέπτες στον περιφραγμένο χώρο κάποιου άγνωστου άλλου, περιμένοντας την έξωση που δεν θα αργήσει. Η έξωση θα τους καταστήσει αόρατους, πολίτες Β’ κατηγορίας που περιφέρονται σαν φαντάσματα, απειλώντας να μολύνουν την τάξη των ιδιοκτητών του κόσμου. Ο κόσμος ολοένα θα γίνεται πιο αφιλόξενος, να μην πω εχθρικός απέναντι στον κάθε φτωχό που πλέον, μόνο αυτός θα φταίει για την φτώχεια του…
Αν προσπαθήσουμε να περιγράψουμε μια πόλη του αύριο, θα μιλάμε για πόλεις μέσα στην πόλη. Αυτές είναι χωρισμένες με τείχη προστασίας, διαμορφώνοντας μια νέα αισθητική ασφάλειας και επιβάλλοντας την ανάλογη λογική της επιτήρησης, ακόμα και των πιο απόμακρων χώρων. Αυτό δημιουργεί μια διαλεκτική του φόβου. Οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι είναι μόνοι. Ανίκανοι να ελέγξουν των ρυθμό των αλλαγών, προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν τις πιθανότητες να είναι θύματα, οι ίδιοι και οι αγαπημένοι τους, πολλών απροσδιόριστων κινδύνων που τους επιφυλάσσει ένα αβέβαιο μέλλον, σ’ έναν αδιαφανή κόσμο. Ο φόβος είναι μια κατάσταση του μυαλού, μας λαλεί ο Κρισναμούρτι. Όποιος τον βιώνει, ζει μέσα σε σύγχυση μιας και δεν μπορεί να δει καθαρά μέσα στο σκοτεινό σύννεφο που ζει. Γίνεται βίαιος, επιθετικός, αντιδρά σπασμωδικά και σταματά να σκέφτεται. Ο φόβος, είναι κακιά μοναξιά παντρεμένη με τον θάνατο. Είναι χρόνος, που σκοτεινιάζει την σκέψη. Η διαχείρισή του, είναι ο τρόπος που χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη των ιδιοκτητών του κόσμου, για να ελέγχει τον κόσμο. Στην εποχή του Καπιταλιστικού Ρεαλισμού η εκμετάλλευσή του φόβου, παράγει υψηλά κέρδη τόσο σε οικονομικό επίπεδο όσο και στο πολιτικό επίπεδο. Μέσα από κάθε είδους κοινωνικά δίκτυα, διαμορφώνεται μια νέα τάξη που διαχωρίζεται από την αταξία, δια του αποκλεισμού. Η νέα τάξη επιθυμεί να ανακατασκευάσει τον εαυτό της, θέτοντας τους πάντες σε διαρκή κινητικότητα, αντίθετη προς κάθε δέσμευση και αυτοπεριορισμό. Όταν νιώθεις ότι δεν μπορείς να ελέγξεις το μέλλον σου, προσπαθείς να διατηρήσεις όλες τις επιλογές σου ανοικτές. Αυτό σε καθηλώνει στο παρόν, ακυρώνοντας τη ροή του χρόνου. Το μόνο που έχει σημασία, είναι η ικανότητα της κίνησης προς ένα διαρκές σταυροδρόμι επιλογών, που κινούνται ανάμεσα στον εκσυγχρονισμό ή τον αφανισμό. Οι άνθρωποι της νέας εποχής επιθυμούν να ανακατασκευάσουν τον εαυτό τους. Να χτίσουν από το μηδέν μια νέα ταυτότητα πέρα από τις δεδομένες και να δημιουργήσουν τη δική τους διαδικτυακή κοινότητα. Το πρόβλημα βέβαια είναι πως οι κοινότητες δεν κατασκευάζονται. Είτε υπάρχουν και είσαι μέλος τους, είτε δεν υπάρχουν. Η διαφορά ανάμεσα στην πραγματική κοινότητα και την διαδικτυακή ενότητα είναι, πως στην πρώτη περίπτωση ο άνθρωπος ανήκει στην κοινότητα, ενώ στην δεύτερη η κοινότητα, ως δημιούργημα, ανήκει στον άνθρωπο. Αυτό προσφέρει στους ανθρώπους της νέας εποχής την ψευδαίσθηση ενός ελεγχόμενου καταφυγίου, στο οποίο μπορούσαν να πολεμήσουν την μοναξιά τους. Μπορούσαν εύκολα να κάνουν φίλους και το ίδιο εύκολα να τους διαγράψουν. Καταφέρνοντας στο τέλος να δημιουργήσουν κοινότητες όμοιων στις οποίες, ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι ο αντίλαλος της δικής τους φωνής και η μόνη εικόνα που βλέπουν, είναι η αντανάκλαση του δικού τους προσώπου. Έτσι δημιουργούνται τα διαφορά κοπάδια που βόσκουν στα κοινωνικά δίκτυα. Αυτό έχει σαν συνέπεια μια υποκειμενική εξήγηση του κόσμου βουτηγμένη στην πιο ζοφερή μοναξιά…
Τότε άνοιξε ξαφνικά απέναντι η τηλεόραση και στην οθόνη είδα έναν γέροντα να με κοιτάζει. Στην αρχή νόμισα ότι είναι εκπομπή μόνο που αυτός έστεκε αμίλητος και με κοιτούσε. Σαν να περίμενε από μένα κάτι. Όταν αναρωτήθηκα τι τρέχει και ποιος είναι, μου απάντησε πως τον λένε Zygmount Bauman. Όσο ζούσε ήταν κοινωνιολόγος και του άρεσε να μιλάει για την «Εποχή της Ρευστότητας», την σημερινή εποχή. Υλοποιήθηκε στην οθόνη γιατί ένιωσε να τον αναφέρουμε, στην περιγραφή των ανθρώπων της νέας εποχής, πριν λίγο. Όταν συνέχισα να τον κοιτάζω σαν ηλίθιος, μου εξήγησε πως όταν πεθαίνεις περνάς σ’ έναν παράλληλο κβαντικό κόσμο, αόρατο από τον δικό μου κόσμο. Κάθε φορά που κάποιος σε αναφέρει ένα μικρό κομμάτι σου ανασταίνεται για λίγο. Είναι η μνήμη που ανακαλεί και αυτό συμβαίνει για τον καθένα, όσο υπάρχει ο άνθρωπος. Είναι η αιωνιότητα που κουβαλά σαν σύνολο ο άνθρωπος, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που δεν είναι της ώρας. Άκου λοιπόν: «Στην εποχή που ζεις, δεν μπορείς να αξιώσεις τον πλήρη έλεγχο της τύχης σου καθώς η ζωή σου συναρτάται από συνεχείς μεταβολές, οι οποίες γίνονται ερήμην σου. Οι απώλειές σου είναι τεράστιες. Διαλυμένα νεύρα, θολοί και διάχυτοι φόβοι και μια ανάγκη για απόλυτη εγρήγορση. Κινείσαι μέσα σ’ ένα ναρκοπέδιο. Ο καθένας είναι δυνητικός εχθρός. Κάθε συμμαχία με άλλους ανθρώπους γίνεται επί τόπου μ΄ έναν όρο: την δυνατότητα διάλυσης ανά πάσα στιγμή. Η δέσμευση θεωρείται ασύνετη πρακτική. Ο κόσμος γίνεται αφιλόξενος απαξιώνοντας την εμπιστοσύνη, την αλληλεγγύη, την ανιδιοτελή συνεργασία και την πραγματική φιλία»… Τότε πετάχτηκε πάλι από το τηλέφωνο που ήταν σε ανοικτή ακρόαση ο Τζων Λε Καρέ λέγοντας, όταν μια μικρή ομάδα θέλει να εξουσιάσει τον κόσμο δημιουργεί μηχανισμούς ελέγχου, ξεκινώντας από την πειθαρχία φτάνοντας μέχρι τη χειραγώγηση. Ο φόβος είναι το μέσον. Αν θέλει να επιβάλει την τάξη, τότε σπέρνει παντού το χάος… Μέσα σ’ αυτό, ο καθένας είναι μόνος του… Ο καπιταλισμός, αποτελεί τον ορισμό της κακιστοκρατίας. Ποτέ δεν είχε σημασία ποιος κυβερνούσε, αρκεί να υλοποιούσε τις αποφάσεις της άρχουσας τάξης των ιδιοκτητών του κόσμου. Τα επόμενα δέκα χρόνια, μπορεί να λέω και πολλά, η άρχουσα τάξη των ιδιοκτητών του κόσμου θα βρεθεί σε πολλαπλά σταυροδρόμια. Λέω πολλαπλά γιατί μπορούν να συμβούν ταυτόχρονα. Κάθε απόφαση που θα πάρει, θα έχει και τα ανάλογα καταστροφικά αποτελέσματα για τις ζωές όλων μας. Στο πρώτο σταυροδρόμι θα συναντήσει αυτό που όλοι λαλούν, πως η πόλη το ‘χε τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι. Το ανέδειξε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Όχι την ήττα στο στρατιωτικό επίπεδο, αλλά την πανωλεθρία των οικονομικών κυρώσεων που επέβαλε, η άρχουσα τάξη των ιδιοκτητών του κόσμου, στην Ρωσία. Όπως λέει εκείνο το περίεργο φιλαράκι σου ο Gί, πήρε φόρα και τους έκλασε μια μάνδρα αρχίδια. Η δύση, που είναι η κοιτίδα της άρχουσας τάξης των ιδιοκτητών του κόσμου, εδώ και κάμποσα χρόνια είναι σε παρακμή. Δεν παράγει τίποτα, πέρα από πληροφορίες. Είναι η αλαζονεία κι ο ρατσισμός του Καπιταλιστικού Ρεαλισμού που την οδήγησαν στην παρακμή. Όταν τελείωσε το δέος των σοβιετικών κοινωνιών, η άρχουσα τάξη των ιδιοκτητών του κόσμου αποφάσισε να διεκδικήσει όλα όσα υποχρεώθηκαν να δώσουν στις κοινωνίες τους, προκειμένου να κερδίσουν ιδεολογικά τους κομμουνιστές. Όλα μπήκαν στην ζυγαριά και βρέθηκαν υπέρβαρα, κάτι σαν την περιττή πολυτέλεια, που είχε πει ο Γεραπετρίτης για τις περισσότερες εντατικές τον καιρό της πανδημίας. Όλα έπρεπε να ακυρωθούν, εργασιακά δικαιώματα, παιδεία, υγεία και εν γένει κοινωφελείς υπηρεσίες. Όλα, από δικαίωμα μετατράπηκαν σε παροχή υπηρεσίας. Όλοι από πολίτες μετατραπήκαμε σε πελάτες. Υποχρεωθήκαμε να χορέψουμε τον χορό της Σαλώμης και σε κάθε γυροβολιά πετάγαμε κι από ένα ρούχο, μέχρι που μείναμε γυμνοί. Για να γίνει πράξη το έργο αποφάσισαν τα αφεντικά να κάνουν την κίνηση ματ. Σταμάτησαν να επενδύουν στις χώρες τους και ξαναέστησαν τα εργοστάσια στην Κίνα, στο Βιετνάμ και στην Ινδία. Με χαμηλά μεροκάματα, χωρίς εργασιακά δικαιώματα και περιβαλλοντικούς ελέγχους για δέκα χρόνια, ο ουρανός ήταν το όριο… Ήταν το απόλυτο ματ, τρομοκράτησαν τόσο πολύ τις κοινωνίες τους ώστε κάθε αλλαγή που μείωνε το κράτος γινόταν δεκτή σαν μια ανάσα εκσυγχρονισμού από τους πολίτες-πελάτες, οι οποίοι με την σειρά τους άρχισαν να αναπτύσσουν μια συμπεριφορά, όμοια με του τουρίστα. Μόνο που κάποια στιγμή το απόλυτο ματ μετατράπηκε σε απόλυτο μπούμερανγκ. Όταν ξύπνησαν από τον ύπνο του δικαίου βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια υπαρξιακή απειλή, που δεν την πήρανε χαμπάρι. Οι ίδιοι, χρηματοδότησαν την θηριώδη ανάπτυξη της Κίνας, θεωρώντας τους Κινέζους πολιτικούς σαν υποτακτικούς. Είναι η μοίρα του κάθε ρατσιστή να εκπλήσσεται όταν ανακαλύπτει ότι ο κατώτερος, όχι μόνο είναι ίδιος, αλλά έχει και την δυνατότητα να τον ξεπεράσει. Ένα μεγάλο μέρος του εξωτερικού χρέους των ΗΠΑ ανήκει στην Κίνα. Το αντίπαλο δέος της άρχουσας τάξης των ιδιοκτητών του κόσμου, είναι και το επόμενο είδος καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός των μανδαρίνων. Ο Αγκάμπεν τον βάφτισε κομμουνιστικό καπιταλισμό, είναι μια μορφή κρατικού καπιταλισμού η οποία ενοποιεί, μια εξαιρετικά ραγδαία ανάπτυξη της παραγωγής με ένα ολοκληρωτικό πολιτικό καθεστώς. Αυτό που δεν υπολόγιζε η άρχουσα τάξη των ιδιοκτητών του κόσμου, είναι ότι η Κίνα δεν ήταν Σοβιετική Ένωση η οποία ανοίγοντας όλες τις πόρτες, διαλύθηκε. Αντίθετα χρησιμοποίησε το χρήμα, βοηθώντας την άρχουσα τάξη των ιδιοκτητών του κόσμου να συντρίψουν τις κοινωνίες τους και κατόπιν, τους έστειλε αδιάβαστους γινόμενη η ισχυρότερη οικονομία του κόσμου. Οι κομμουνιστές δισεκατομμυριούχοι μανδαρίνοι μέλη της Κ.Ε. του Κ.Κ. Κίνας αυτή την στιγμή, είναι πολύ πιο μπροστά από τον δυτικό καπιταλισμό σε οτιδήποτε έχει να κάνει με καινοτομίες και ευρεσιτεχνίες. Αν στην Δύση παίζουμε το 5G αυτοί ήδη έχουν αρχίσει να αναπτύσσουν το 6G. Αν στην Δύση επενδύουμε τεράστια ποσά στην τεχνητή νοημοσύνη, αυτοί με μερικά εκατομμύρια δολάρια κάνουν τα ίδια προγράμματα σε γλώσσα ανοιχτού κώδικα, χαλώντας εντελώς την πιάτσα. Έχουμε λοιπόν δύο στρατόπεδα αντιμέτωπα, την «ελεύθερη» καπιταλιστική Δύση και την αυταρχική κομμουνιστική καπιταλιστική Ανατολή. Τα δεδομένα είναι σε βάρος της άρχουσας τάξης των ιδιοκτητών του κόσμου, η Δύση είναι σε παρακμή κι ο κόσμος αποδολαριοποιήται. Στο μόνο που υπερέχουν είναι στο μαζεμένο χρήμα και στα υπερόπλα, αν και το δεύτερο ισοφαρίζεται από την συμμαχία της Κίνας με την Ρωσία, η οποία με την σειρά της έχει λίγο κατώτερης ποιότητας υπερόπλα, μόνο που αυτά είναι υπερηχητικά. Ο κόσμος μας μετά και τις αποφάσεις του Τραμπ αρχίζει να μοιάζει με χύτρα ταχύτητας. Ο Θουκυδίδης λέει πως όταν ο ισχυρός βλέπει τον αντίπαλο να τον προσπερνά, τότε χτυπάει με καταστροφικά αποτελέσματα και για τους δύο. Αυτό το ονομάτισαν, παγίδα του Θουκυδίδη. Για να μην πέσει σ’ αυτή την παγίδα η άρχουσα τάξη των ιδιοκτητών του κόσμου, θα πρέπει να υπερβεί τον εαυτό της. Σε απλά Ελληνικά, να αποκτήσει αυτογνωσία, κάτι που είναι αδιανόητο για ρατσιστές και να μοιραστεί τον κόσμο, με τους πρώην υποτακτικούς της, Κινέζους κομμουνιστές-μανδαρίνους που τώρα έγιναν με τη σειρά τους κι αυτοί δισεκατομμυριούχοι και ζητάνε το μερτικό τους. Αν δεν γίνει, τότε το τέλος θα είναι ένα τεράστιο πυρηνικό ολοκαύτωμα που θ’ αφήσει ζωντανές μόνο τις κατσαρίδες…
Ίσως, λέω ίσως, είναι το πιο εύκολο σταυροδρόμι που μπορεί να διαβεί η άρχουσα τάξη των ιδιοκτητών του κόσμου, αρκεί να αντιμετωπίσουν σαν ίσους τους πρώην υποτακτικούς τους και να ξαναμοιράσουν τον κόσμο. Όπως λέει και η παροιμία: Μεταξύ δισεκατομμυριούχων, ειλικρίνεια… Το επόμενο σταυροδρόμι είναι διττό, με την έννοια ότι τα πράγματα εξελίσσονται ταυτόχρονα. Η Γη, είναι ένας συμβιωτικός οργανισμός που φιλοξενεί τον άνθρωπο, σε όλες του τις εκδοχές. Όταν η Μαργαρίτα Θάτσερ, κοινώς γνωστή ως Σκύλλα, εγκαινίαζε τον Καπιταλιστικό Ρεαλισμό ένας χημικός με πολλές ακόμα ιδιότητες, ο σερ Τζέιμς Λάβλοκ δημοσίευσε, την Αναζήτηση της Γαίας όπου περιέγραφε τη Γη, σαν έναν ζωντανό υπεροργανισμό με αυτορρυθμιζόμενη λειτουργεία που στηρίζεται, στην αλληλεπίδραση των ζωντανών οργανισμών που διαβιούν σ’ αυτήν, με το περιβάλλον τους. Προειδοποίησε πως αυτός ο μηχανισμός, που λειτούργησε για δισεκατομμύρια χρόνια μέσω της αλληλεπίδρασης διατήρησε τη ζωή, ρυθμίζοντας την θερμοκρασία, την χημική σύνθεση της ατμόσφαιρας, ως και την αλμυρότητα των θαλασσών, τώρα αρχίζει να στρέφεται εναντίον της ζωής, εξαιτίας των καταχρήσεων των ανθρώπων. Με λίγα λόγια φώναζε πως όταν ο ουρανός είναι το όριο, τότε είναι πολύ πιθανό να χαθεί η Γη… Ισχυριζόταν πως στον 21ο αιώνα, ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη -εύκρατες και τροπικές περιοχές- θα γίνει ακατάλληλο για τον άνθρωπο. Τα μόνα μέρη που θα μπορούν να κατοικηθούν θα βρίσκονται στον αρκτικό κύκλο, όπου το κλίμα θα παραμένει υποφερτό. Στο μεταξύ, θα πεθάνουν δισεκατομμύρια από την πλέμπα, που θα προέλθει από την μεσαία τάξη των μικροαστών, οι οποίοι με τη σειρά τους θα γίνουν «λαθρομετανάστες», αναζητώντας μια θέση στον παράδεισο της Γροιλανδίας. Το χειρότερο είναι πως η άρχουσα τάξη των ιδιοκτητών του κόσμου, το γνωρίζει και προετοιμάζεται ανάλογα. Ο ένας κτίζει τεράστια καταφύγια στη Χαβάη, ο άλλος στήνει διαστημικούς σταθμούς που περιφέρονται γύρω από τη Γη, ο τρίτος προετοιμάζει ταξίδια αποίκησης στον Άρη, ή ο τέταρτος χτίζει τεράστιο αβύθιστο νησί που θα έχει τη δυνατότητα να σταθμεύσει οπουδήποτε στον ωκεανό. Όλα είναι ανοικτά στο παιχνίδι της επιβίωσης από το τέλος του κόσμου, όπως τον γνωρίσαμε… Την ίδια στιγμή, δημιουργείται το επόμενο παρθένο έδαφος για την άρχουσα τάξη των ιδιοκτητών του κόσμου. Αυτό αφορά την δυνατότητα παραγωγής προϊόντων και παροχής υπηρεσιών, μηδενικού εργατικού κόστους. Ξεκινά ο αιώνας των ρομπότ-androids. Κι εδώ είναι που η κατάσταση γίνεται σουρεαλιστική, γιατί ο τελικός στόχος είναι η απανθρωποποίηση του ανθρώπου… Η Σκύλα Μαργαρίτα επέβαλε από την αρχή την ζοφερή αλήθεια του Καπιταλιστικού Ρεαλισμού: ΣΗΜΑΣΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΑΝ ΟΝΤΟΤΗΤΑ ΑΛΛΑ ΣΑΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ. Η ανθρώπινη ιστορία, δεν είναι ιστορία των λαών, αλλά η ιστορία ισχυρών προσωπικοτήτων που επιβάλλονται στο ανίσχυρο κοπάδι, στην πλέμπα. Οι λαοί πάντα θα αποτελούν τα αναλώσιμα πιόνια στην εκάστοτε παρτίδα, όπου κι αν παιχτεί. Στην πορεία του χρόνου οι λαοί θα υποχρεωθούν να χορέψουν σαν την Σαλώμη και σε κάθε γυροβολιά, θα ξεπετούν και μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους, πρώην μέλη της μεσαίας τάξης των μικροαστών στα σκουπίδια, γιατί θα περισσεύουν. Στον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο2 χωράει μόνο το δέκα της εκατό των ανθρώπων κι έχει ονοματεπώνυμο… Κάπου εκεί δεν κρατήθηκα και ξέσπασα.
Αμάν, σταμάτα μου μαύρισες την ψυχή. Δεν μπορεί να ισχύουν αυτά και όλοι να μην κάνουμε τίποτα. Δεν μπορεί όλοι οι πολιτικοί ανεξαιρέτως να είναι διεφθαρμένοι, σίγουρα υπάρχουν κάποιοι τίμιοι μεταξύ τους. Εσύ μου παρουσιάζεις κατά κάποιον τρόπο μια παγκόσμια συνωμοσία στην οποία, όλοι τίμιοι και άτιμοι συνωμοτούν σε βάρος των ανθρώπων κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να σταθεί, τίποτε τόσο μεγάλο δεν μένει κρυφό για πολύ καιρό. Δεν είναι όλα συνωμοσίες… Τότε για λίγο επικράτησε σιωπή. Αμέσως μετά σαρκάζοντας, συνέχισε: όχι δεν είναι όλοι διεφθαρμένοι. Η βασική συνταγή της κακιστοκρατίας είναι πως όταν η διαφθορά παντρεύεται με την βλακεία, είναι ανίκητη. Ξέρεις, όταν εκλέχτηκε ο Μπους ο τζούνιορ πρόεδρος των ΗΠΑ, ρώτησαν τον Κάστρο τη γνώμη του σε σχέση με τη φημολογούμενη βλακεία του. Ο Κάστρο απάντησε πως αυτό που τον ανησυχεί περισσότερο, είναι ότι η βλακεία του είναι παντρεμένη με την ανηθικότητά του… Την ίδια ώρα ο Μπάουμαν, από την τηλεόραση, μου κάνει νόημα σαν να θέλει να πει κάτι. Αμέσως του δίνω την άδεια. Τότε μου λέει, για φαντάσου πως είσαι σ’ ένα αεροπλάνο και ταξιδεύεις με πολλούς άλλους. Εσύ κι ο καθένας/μια ασχολείστε με οτιδήποτε για να κάνετε ευχάριστο το ταξίδι σας. Κάποια στιγμή, ακούς από τα μεγάφωνα ένα, από καιρό μαγνητοφωνημένο, μήνυμα που λέει πως στο αεροπλάνο δεν υπάρχει προσωπικό για να σε εξυπηρετήσει. Τότε σηκώνεσαι και πηγαίνεις στο πιλοτήριο και βλέπεις ότι όντως δεν υπάρχουν πιλότοι και ο αυτόματος πιλότος σε οδηγεί σ’ ένα αεροδρόμιο, που μαθαίνεις ότι ακόμα δεν έχει κατασκευαστεί. Τότε συνειδητοποιείς ότι δεν ελέγχεις τίποτα και το χειρότερο είναι πως δεν γνωρίζεις τι θα συμβεί την επόμενη στιγμή, αλλά ακόμα κι αν υποψιάζεσαι ότι υπάρχει κάτι, γνωρίζεις πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Αυτό είναι η πηγή κάθε φόβου κι αυτό είναι το μεγάλο σκαλοπάτι που πρέπει να διαβείς. Οφείλεις να ξεκινήσεις με μία διαπίστωση, δεν έχεις χάσει μόνο εσύ τον έλεγχο, απλά κανείς στην πραγματικότητα δεν μπορεί να ελέγξει τα πράγματα, γιατί η αλαζονεία μας, εισήγαγε την τυχαιότητα στην εξέλιξη των πραγμάτων. Ο κυριότερος λόγος είναι, πως κάπου στην πορεία πήρε διαζύγιο η εξουσία απ’ την πολιτική. Κάθε μια τους πήρε διαφορετικό δρόμο. Για να καταλάβεις τι εννοώ, θα σου ορίσω πως η εξουσία, είναι η ικανότητα να κάνεις τη δουλειά και η πολιτική, είναι η ικανότητα να αποφασίζεις αν γίνει η δουλειά, με ποιους όρους θα γίνει. Έτσι η εξουσία ενώ ξέφυγε από τα τοπικά κι έγινε παγκόσμια μέσα από την ροή του διαδικτύου, η πολιτική παρέμεινε εγκλωβισμένη φτωχή συγγενής στα τοπικά. Αυτό είναι που δημιουργεί τη ζοφερή πραγματικότητα που βιώνεις και δικαιολογεί και την ανημπόρια… Αυτά είπε κι έσβησε η οθόνη. Έμεινα να σκέφτομαι κοιτώντας τη νύχτα να με κατακλύζει. Είναι μια ώρα που το μυαλό μου καβαλά τ’ άλογο και καλπάζει προς την άκρη του σκοταδιού. Απέναντι οι άνθρωποι άρχισαν να ανάβουν τα φώτα στα κουτιά που αποκαλούν διαμερίσματα. Αυτά τα κουτιά ήταν η θέα μου. Μια θέα που μου θύμιζε πάντα το πόσο ίδιοι ήμαστε, ενώ χορεύουμε ο καθένας στον ρυθμό του. Ήξερα πως ενώ θέλουμε όλοι τα ίδια πράγματα, ποτέ δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στο μοίρασμα… Αυτό είναι και η μεγάλη νίκη της άρχουσας τάξης των ιδιοκτητών του κόσμου. Διαιρώντας τη ζωή σε κουτάκια και δίνοντας το δικαίωμα της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ επιλογής, έκαναν τον καθένα να τρέχει όλη μέρα να τα γεμίσει. Μόνο έτσι μπορούσε αγγίξει την προσωπική του παράδεισο, παραβλέποντας το δάσος, που είναι το δίκαιο μοίρασμα. Αναρωτιόμουν, πώς μπορεί να βρεθεί το λάθος στο μάτριξ της πραγματικότητας και να ενεργοποιηθεί, ένα νέο φαντασιακό ικανό να δημιουργήσει αυτό που φαντάζει αδιανόητο: την σύγκλιση της ταξικής συνείδησης, της σοσιαλιστικής-φεμινιστικής αφύπνισης και της ψυχεδελικής συνειδητότητας, τη συγχώνευση των νέων κοινωνικών κινημάτων μ’ ένα κομμουνιστικό σχέδιο για την δημιουργία ενός κόσμου, που θα μπορούσε να είναι ελεύθερος… Σ’ αυτό το όνειρο όλοι είναι απαραίτητοι, η δύναμή μας είναι οι αριθμοί. Είμαστε οι περισσότεροι σχεδόν όλοι, αντιμέτωποι με το σχεδόν. Αυτό το σχεδόν, αναλογεί σε μερικές χιλιάδες οικογένειες, που είναι το σύνολο της άρχουσας τάξης των ιδιοκτητών του κόσμου. Είμαστε οκτώ δισεκατομμύρια… Παραφράζοντας την αείμνηστη κριτικό του πολιτισμού Έλεν Γουίλις3, απαιτείται μια νέα Κοινωνική και Ψυχική επανάσταση ασύλληπτου μεγέθους, για να πολεμήσουμε την κακιστοκρατία που εκπορεύεται από την άρχουσα τάξη των ιδιοκτητών του κόσμου. Το χάσμα κάθε μέρα που περνά μεγαλώνει και θα μεγαλώνει όσο οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν το ταξίδι της ζωής, σαν τουρίστες. Με μια διαφορά, ο τουρίστας πάντα επιστρέφει στην δική του πραγματικότητα. Ενώ εμείς όταν επιστρέψουμε, θα έχουμε αποβληθεί απ’ την πραγματικότητα…
ΝΟ
Η κεντρική εικόνα δημιουργήθηκε από τον Gί
- Τέρι Ίγκλετον: Περί κακού, μτφρ.: Γ. Μαραγκός, εκδ. Πεδίο
- Στον «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο» ο Άλντους Χάξλεϋ περιγράφει μια κοινωνίας που δεν καίει βιβλία γιατί απλά δεν διαβάζει. Ζει, χωρίς να ξέρει γιατί ζει, μέσα σε μια διαρκή ευδαιμονία, αρκεί να πάρει το σωστό χαπάκι. Οι κοινωνίες είναι γενετικά σχεδιασμένες ώστε να είναι αυστηρά ταξικές.
- Ellen Willis, Beginning To See The Light: Sex, Hope and Rock-and-Roll, Wesleyan University Press, 1992
