Φουντώνει η εκδικητική στοχοποίηση όσων εκπαιδευτικών απέχουν από τη διαδικασία αξιολόγησης. Σε πολλές περιφέρειες της χώρας οι διώξεις σε βάρος εκπαιδευτικών, οι πρώτες μετά τη δικτατορία του ’67, κλιμακώνονται, με προσκλήσεις σε πειθαρχικά συμβούλια στην Αιτωλοακαρνανία, την Άρτα, την Αττική, την Ημαθία, τη Θεσσαλονίκη, την Κέρκυρα, την Κρήτη, την Πιερία, τη Σάμο, τη Χαλκιδική και αλλού. Το μένος του υπουργείου ξέσπασε αρχικά στον θεωρούμενο αδύναμο κρίκο των νεοδιόριστων και στρέφεται τώρα προς όλες-ους τους/τις εκπαιδευτικούς. Όχι μόνον ποδοπατεί οποιοδήποτε κατακτημένο δικαίωμα στην αποχή ή συμμετοχής σε απεργία, αλλά η τότε υφυπουργός παιδείας Μακρή έφτασε να αναφωνεί ειρωνικά σε επίκαιρη ερώτηση στη Βουλή στις 24 Ιανουαρίου: “Δεν ξέρω ποιο είναι αυτό το περίφημο εκπαιδευτικό κίνημα.” Ε, λοιπόν, είναι το κίνημα ακριβώς που αντιστέκεται, επειδή όσοι και όσες συμμετέχουν σ’ αυτό απειλούνται ή και διώκονται, σε μια εκβιαστική προσπάθεια να φιμωθούν μια και καλή-βλ. πρόσφατες δηλώσεις Μητσοτάκη, ότι όσοι αρνούνται την αξιολόγηση, πρέπει να τεθούν εκτός εκπαιδευτικού συστήματος.
Ο αυταρχισμός αποτελεί πλέον αυτοσκοπό στην οργάνωση και διοίκηση της εκπαίδευσης. Τα πειθαρχικά συμπαρασύρουν και άλλους-ες εκπαιδευτικούς, επειδή προασπίστηκαν τα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα, όπως η εκπαιδευτικός, μέλος της ΕΛΜΕ Πειραιά, που ήδη τέθηκε σε αργία καθώς και στην περίπτωση του 4ου ΓΕΛ Βέροιας, όπου μετά από μία εκδήλωση για την ιστορία της πόλης καθηγήτριες και καθηγητές διώκονται πειθαρχικά.
Όπου ασκείται βία σε εκπαιδευτικούς για την εφαρμογή της αξιολόγησης, τα αποτελέσματα είναι διαλυτικά για την ίδια την υπόσταση του Σχολείου. Τα σχολεία κατηγοριοποιούνται σε ανώτερα και κατώτερα, εκπαιδευτικοί γίνονται υποτελείς των αξιολογητών, διαλύονται οι σχέσεις συνεργασίας και αλληλεγγύης μεταξύ εκπαιδευτικών και υποθάλπεται γενικότερα ο διχασμός στην εκπαιδευτική κοινότητα. Ήδη αξιόλογοι εκπαιδευτικοί, παραιτήθηκαν από διευθυντικές θέσεις λόγω της επιβολής αξιολόγησης.
Σε αιτιώδη σχέση με τα παραπάνω μεγαλώνουν οι διακρίσεις στο εσωτερικό της μαθητικής κοινότητας, αυξάνεται το άγχος και πολλαπλασιάζονται οι ψυχικές διαταραχές των παιδιών. Επιχειρείται να ριχτούν στον Καιάδα τα παιδιά με χαμηλές επιδόσεις και μηδενικές ευκαιρίες, τα παιδιά των καταυλισμών Ρομά, τα παιδιά από οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα, ώστε να μην καταλαμβάνουν τζάμπα τα θρανία και να μην βρεθεί η αντίστοιχη σχολική μονάδα στην κατηγορία των losers! Όσο για τις παιδαγωγικές πρακτικές, ας προσαρμοστούν στις ανάγκες των πολυάριθμων και αλλεπάλληλων εξετάσεων. Στο επόμενο βήμα μπορεί να ενθαρρύνεται κεντρικά απ’ το κράτος η λήψη αγχολυτικών χαπιών για τις πανελλαδικές ή άλλων προς αντιμετώπιση της διάσπασης προσοχής!…Μπορεί επίσης να αρχίσει η υλοποίηση της πρόσφατα εξαγγελθείσας ένταξης των απείθαρχων μαθητών/τριών σε ειδικά κέντρα ή εναλλακτικά η παροχή κοινωνικής εργασίας.
Το υπουργείο Παιδείας εξοντώνει εκπαιδευτικούς και οδηγεί σε κατάρρευση τις σχολικές υποδομές, αφού θεσμοθετεί αποκλειστικά και μόνον μέτρα που εξυπηρετούν την απαλλαγή του από τις συνταγματικά επιτασσόμενες υποχρεώσεις του, οδηγώντας σε πραγματική κατρακύλα απομόρφωσης. Έχοντας κλείσει ολιγομελείς τάξεις και ολόκληρα σχολεία με το πρόσχημα του εξορθολογισμού, δίνοντας στις διευθύνσεις κι άλλη εξουσία για να μειώσει κι άλλο τη δυνατότητα δημοκρατικών διοικητικών διαδικασιών στη σχολική ζωή, παραχωρεί ακόμη και την εναπομείνασα λαϊκή δημόσια παιδεία στην εταιρική αλυσίδα Ωνάση, δηλαδή ένα από τα τρία-τέσσερα σουπερμάρκετ υφαρπαγής πολιτισμού.
Ως πανεπιστημιακοί δάσκαλοι βιώνουμε αντίστοιχη μεθόδευση καταστροφής του δημόσιου πανεπιστήμιου. Η παραγωγή, μετάδοση και διάδοση της Γνώσης και της Τέχνης εμπορευματοποιούνται, συχνά δε προς εξυπηρέτηση της πολεμικής βιομηχανίας και προπαγάνδας. Η βάναυση ταξικότητα των κυβερνητικών επιλογών για τα ΑΕΙ εκφράζεται κατ’ αρχάς με την εφαρμογή της Ελάχιστης βάσης Εισαγωγής και με την επαπειλούμενη διαγραφή εκατοντάδων χιλιάδων φοιτητών και φοιτητριών, που δεν ολοκληρώνουν τις σπουδές τους σε διάστημα που ο «σοφός» νομοθέτης θεωρεί εύλογο, πέραν των κανονικών ετών σπουδών. Οι δομές αντίστοιχα μεταλλάσσονται υιοθετώντας ακραία αυταρχικά επιχειρηματικά πρότυπα διοίκησης και λήψης αποφάσεων. Η επιτήρηση και ο έλεγχος με υλικά ή και ιδεολογικά εφευρήματα γενικεύονται. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες τρέπονται σε πελάτες του επιχειρηματικού πανεπιστήμιου, οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι είμαστε πια υπάλληλοί του και το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας πρέπει να μετατραπεί σε πληθυσμό πειθήνιων υπηκόων. Η πειθάρχηση τυχόν ανυπάκουων υπηκόων επισύρει ωμή αστυνομική καταστολή, με κανονικοποιημένη τη χρήση αχαλίνωτης βίας, ακόμα και στο εσωτερικό χώρων διδασκαλίας, ομαδικές συλλήψεις και μεθόδευση δικών με επιδίκαση ανήκουστων ποινών που, κατά την υπουργό Ζαχαράκη, πρέπει να συνεπάγονται οριστικό εξοστρακισμό των καταδικαζόμενων από το πανεπιστήμιο.
Το εφαρμοζόμενο από το κράτος, με έξαλλο ταξικό ζήλο από την παρούσα κυβέρνηση, σχέδιο απομόρφωσης είναι ολοκληρωτικό και συμπεριληπτικό όλων των βαθμίδων και μορφών της δημόσιας Παιδείας. Γι’ αυτό και είμαστε μαζί στην προσπάθεια συγκρότησης ενιαίου πανεκπαιδευτικού κινήματος αγώνα υπεράσπισης της δημόσιας δωρεάν Παιδείας και αντίστασης στη μετάλλαξη του κοινού της Γνώσης σε αριστοκρατικό μηχανισμό συντήρησης της καπιταλιστικής κυριαρχίας και της κρατικής εξουσίας.
Να σταματήσουν τώρα οι πειθαρχικές ή και ποινικές διώξεις δασκάλων και καθηγητριών και καθηγητών
Αντίσταση στη γενικευμένη απομόρφωση
Πρωτοβουλία Πανεπιστημιακών Α.Π.Θ. – ΠΑ.ΜΑΚ. – ΔΙ.ΠΑ.Ε.
