Ένα κράτος – μια κυβέρνηση για να διασφαλίσει τη συνέχεια της ύπαρξης και της πλήρους επιβολής του/της, πέρα από τον έλεγχο των ΜΜΕ, την διατήρηση και αύξηση, του άμεσα και έμμεσα εξαρτωμένου κομματικού μηχανισμού, τη γιγάντωση του αριθμού των σωμάτων «ασφαλείας» και την επιβολή μίας αστυνομοκρατούμενης καθημερινότητας, πρέπει να ελέγχει πλήρως και την αστική δικαιοσύνη.
Η εκτεταμένη και συνολική διαφθορά, η εμπλοκή στελεχών και μελών σε κάθε τύπου εγκληματική/μαφιόζικη δράση απαιτεί τον πλήρη έλεγχο στην στελέχωση και στη μορφοποίηση του δικαστικού συστήματος, τουλάχιστον στο βαθμό που αυτή επηρεάζει υποθέσεις που σχετίζονται με οποιοδήποτε τρόπο με την κυβέρνηση και το κεφάλαιο που ελέγχει τα πράγματα τη δεδομένη στιγμή.
Είναι συνεχείς οι περιπτώσεις που παρά τη δημόσια κατακραυγή, βλέπουμε από ανώτατα κλιμάκια του δικαστικού συστήματος της χώρας να κουκουλώνουν άρον άρον υποθέσεις, να εξαφανίζονται στοιχεία, να καθυστερούν διαδικασίες σκόπιμα, να στοχοποιείται κόσμος και να δολοφονούνται στοχευμένα χαρακτήρες.
Η αχρειότητα και ο κρετινισμός ξεδιπλώνονται ωστόσο σε υπερθετικό βαθμό σε υποθέσεις που αφορούν έμφυλη κακοποίηση, βιασμούς, γυναικοκτονίες, ιδιαίτερα όταν ο θύτης ανήκει άμεσα ή έμμεσα στο κύκλωμα και την τάξη των εξουσιαστικών δομών. Φυσικά υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου η ευθύνη των κρατικών μηχανισμών πρέπει να εξαφανιστεί μειώνοντας το βαθμό φθοράς όσον το δυνατό περισσότερο για την κυβέρνηση και των συνδεδεμένων μηχανισμών της.
Ο βαθμός λεκτικής κακοποίησης που δέχονται τα θύματα έμφυλης βίας και οι οικογένειές τους στις δικαστικές αίθουσες είναι τεράστιος. Για να φτάσει μία υπόθεση στις δικαστικές αίθουσες ωστόσο πρέπει πρώτα τα θύματα και ο περίγυρός τους να αντιμετωπίσουν πλήθος ψυχοφθόρων εμποδίων και απειλών. Το να ξεφύγεις από τον κακοποιητή σου αποτελεί από μόνο του μία γενναία πράξη. To να προχωρήσεις σε καταγγελία σε ένα σώμα (αστυνομία) όπου αποτελείται στην πλειοψηφία από άνδρες, φορείς στο έπακρο της πατριαρχίας και της εξουσιαστικής βίας που διαπερνά την κοινωνία, αντιμετωπίζοντας εχθρική στάση, ειρωνεία, αδιαφορία είναι ένα τεράστιο εμπόδιο. Όταν πηγαίνει η υπόθεση στις δικαστικές αίθουσες πρέπει να αντιμετωπίσεις ξανά το θύτη/κακοποιητή και τη νομική του υποστήριξη που θα επιτεθεί στο «ήθος» και στο χαρακτήρα σου και κάπου εκεί σε πολλές περιπτώσεις έρχεται και η χυδαία στάση δικαστικών λειτουργών, είτε εισαγγελέων είτε προέδρων του δικαστηρίου. Τα απίστευτα σεξιστικά, προσβλητικά σχόλια που δέχθηκαν καταγγέλλουσες όπως στην υπόθεση της δίκης του Φιλιππίδη από τον εισαγγελέα ή το σχόλιο της προέδρου της έδρας στη δίκη του γυναικοκτόνου της Κυριακής Γρίβα «Το κράτος δεν μπορεί να σώσει κανέναν που δεν θέλει να σωθεί» με στόχο την υπεράσπιση των κρατικών μηχανισμών και την μετατόπιση της ευθύνης στη δολοφονημένη, είναι κλασικά παραδείγματα του πώς και για το συμφέρον ποιανού λειτουργεί η αστική δικαιοσύνη και τα πρόσωπα που την απαρτίζουν. Το να πιστεύει κανείς σε ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, όταν μάλιστα αυτή ορίζεται από την κυβέρνηση, αποτελεί στην καλύτερη των περιπτώσεων μεγίστου βαθμού, εγκληματική αφέλεια. Τη θέση του/της εισαγγελέα του Αρείου Πάγου την οποία κατείχε μέχρι να συνταξιοδοτηθεί προσφάτως η γνωστή σε όλους για την “αξιοθαύμαστη” πορεία της, Γεωργία Αδειλίνη, φαίνεται μετά την ψηφοφορία στη βουλή ότι θα πάρει ο Βασίλης Φλωρίδης, αδερφός του υπουργού δικαιοσύνης Γιώργου Φλωρίδη, καθώς τα προσχήματα έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και πολύ καιρό. Σε μία περίοδο μάλιστα που δημοσιογραφικές πηγές εμπλέκουν συγκεκριμένα ονόματα στα επόμενα σκάνδαλα που αναμένεται να αποκαλυφθούν.
Μέσα σε αυτό το βόθρο που έχει στηθεί από ένα κύκλωμα που επιχειρεί τον πλήρη έλεγχο σε όλα τα πεδία, τα θύματα των εξουσιαστών κακοποιητών, γυναικοκτώνων, βιαστών και του σαθρού συστήματος που παράγει και συντηρεί αυτές τις νοοτροπίες και πρακτικές, η έμπρακτη και δυναμική αλληλεγγύη αποτελεί το πρώτο σημαντικό βήμα. Συλλογιζόμενες/οι την κατάσταση στην πλήρη έκταση της, είναι χρέος και ευθύνη όσων δεν αποτελούν μέρος της να κρίνουν και να αποφασίσουν το πώς θα προχωρήσουν.
Θ.Λ.
