Το Φεστιβάλ πέτυχε. Προφανώς δεν κατανικήθηκε εσαεί το εχθρικό τους πάθος για εξαφάνιση ενοχλητικών ή επικίνδυνων ομάδων, συλλογικοτήτων, συλλόγων ή ατόμων – παρ’ όλα αυτά προκλήθηκε αυτό το άνοιγμα στο τραχύ δέρμα των Χρυσοχουντίδιδων, Κεραμέως, Πρυτάνεων, σπασμωδικού καπιταλισμού και δολοφονικού κράτους, που μας εσώκλειαν μέσα τους αποπνικτικά.
Μια επιβεβαίωση ότι μπορούμε διασυλλογικά και αποφασισμένα να οργανώσουμε δράσεις στο πανεπιστήμιο, να πραγματευτούμε την επικαιρότητα βασισμένα σε αντίστοιχα καινούργιες ή και διαχρονικές ιδέες και πρακτικές.
Ότι μπορούμε να νιώσουμε αυτοπεποίθηση μέσα στο κάμπους, παράγοντας την αίσθηση του ασύλου, κι όχι μνημονεύοντάς την.
Κι αυτό, πάλι, χωρίς να παραβλέπουμε τη δυσφορία, τις αγωνίες και το στρες της φρικτής διαρκούς παρουσίας των μπάτσων πέριξ και μέσα του κάμπους.
Ο εκδιωγμός της καταστολής δεν μπορεί να είναι εργασία μερικών ομάδων, αλλά ολόκληρης της μεγάλης παρουσίας προσώπων, συλλογικοτήτων, φοιτητών/-τριών γύρω από δράσεις και χρήσεις του κάμπους.
Μια, ακόμη, επιβεβαίωση, ότι μπορούμε όχι να αγιοποιήσουμε το Φεστιβάλ Επανοικειοποίησης, αλλά να φροντίσουμε να ξαναγίνει ομοειδής και παρόμοια, ή και ακόμη εντονότερη, χρήση του πανεπιστημίου, και παραγωγή δικών μας απελευθερώσεων μέσω των χρήσεων του πανεπιστημίου.
Στην εκδήλωση για τους εξευγενισμούς/εκτοπισμούς και οικονομικά βίαιων μεταλλάξεων των πόλεών μας, όπως και στη παρουσίαση της μπροσούρας του ΑΠΗΜ «Ανθολόγιο Αντιφοιτητικής Ζωής», είναι το πανεπιστήμιο ως δομή, ως χώρος κι ως δυνατότητα που όχι μόνο εμφανίζεται στις ζωές ως απελευθερωτικό καταφύγιο, μα κι ως εφαλτήριο παρεμβάσεων σε όλες τις πτυχές του οικονομικού, προσωπικού και κοινωνικοπολιτικού βίου.
Όταν αποκαλούμε «σπίτι» μας το πανεπιστήμιο, δεν εννοούμε έναν χώρο ασφάλειας, αλλά κι ένα πεδίο απ’ το οποίο εξορμούμε ενωμένα και οργανωμένα, θέτοντας όχι μόνο στοχοθεσίες που αφορούν στο απτό, υλικό αποτέλεσμα (ομάδες παρέμβασης και αλληλοπροστασίας σε εργασιακούς χώρους, ομάδες έρευνας, τέχνης, υπεράσπισης γειτονιών απ’ το real estate κεφάλαιο…) αλλά προσδοκίες ως προς την διαδικασία που οδηγεί εκεί.
Έτσι καταφάσκουμε ενάντια στην αδηφαγία του εφήμερου: Αφήνοντας ρίζες. Ένα ριζωμένο μονοπάτι κάτω και πάνω απ’ το έδαφος, ένα μικρό χάρτη απέναντι σ’ έναν μεγάλο λαβύρινθο, μια μπλε φωτίτσα που εμπεριέχει τρόπους και ιδέες.
Γιατί εμείς, ευτυχώς, δε θα είμαστε για πάντα εδώ, εκείνες θα είναι.
Στη συνδιοργάνωση συμμετείχαν οι ομάδες και συλλογικότητες: Αυτόνομη Παρέμβαση στους Ηλεκτρολόγους Μηχανικούς, Βούλπες, Αυτόνομο Σχήμα Παιδαγωγικού, συνέλευση ΑΚΙ, το Κοινωνικό Ιατρείο, το Infolibre, η Συνέλευση Αλλυλεγγύης στα 112, οι Noise Dysphoria, το Ελεύθερο κοινωνικό ραδιόφωνο 1431AM — οπόταν και παρουσιάστηκε το εγχείρημα Λατέρνα –, η Πρωτοβουλία Πανεπιστημιακών ΑΠΘ-ΠΑΜΑΚ-ΔΙΠΑΕ, καθώς και το Παρατηρητηριο Επιθέσεων κατά των Ελευθεριών στο Πανεπιστήμιο.
κΚΟΚ
