Σχετικά με την σύλληψη μου την ημέρα της γενικής απεργίας της 20/11.
Την ημέρα της Γενικής Απεργίας της 20ης Νοέμβρη, ως εργαζόμενος στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών, συμμετείχα αρχικά σε απεργιακή συγκέντρωση έξω από τα γραφεία της εταιρίας που εργάζομαι, στην Θεσσαλονίκη. Η συγκέντρωση είχε καλεστεί από τα Σωματεία ΣΕΤΗΠ (κλαδικό Σωματείο στις Τηλεπικοινωνίες και την Πληροφορική) και ΣΕΤΕΠ (Σωματείο Εργαζόμενων στην Teleperformance), σε αμφότερα εκ των οποίων είμαι μέλος. Την συγκέντρωση στήριξαν επίσης η Ταξική Πρωτοβουλία Βάσης Εργαζομένων στις Τηλεπικοινωνιες και την Πληροφορική, η Πρωτοβουλία 811 (δρα στο ΣΕΤΕΠ) – στις οποίες επίσης συμμετέχω- καθώς και διάφορες ακόμη εργατικές πρωτοβουλίες. Μετά το τέλος της συγκέντρωσης αυτής κατευθύνθηκα προς την Καμάρα, όπου υπήρχε η προσυγκέντρωση της πορείας της Γενικής Απεργίας στην οποία θα συμμετείχα.
Τότε και ενώ μαζί με έναν ακόμη σύντροφο και συνάδελφο μεταφέραμε τις σημαίες του εργατικού μας σχήματος προς την προσυγκέντρωση, λίγο πριν τη συμβολή των οδών Φιλίππου και Ιασωνίδου μας σταμάτησαν άνδρες της ΟΠΚΕ για εξακρίβωση στοιχείων.
Μας ρώτησαν πολλές φορές που ήμασταν και προς τα που κινούμαστε, για να λάβουν την απάντηση ότι είμαστε απεργοί εργαζόμενοι που πηγαίνουν προς την απεργιακή τους συγκέντρωση και ενώ μας έκαναν σωματικό ελέγχο και έψαξαν τα πράγματα μας, ξαφνικά ο ένας εξ αυτών ξεκίνησε το “τροπάρι” που θα κατέληγε να γίνει και η “αιτία” της σύλληψης μου: Οι σημαίες, λέει, ηταν πολύ επικίνδυνα “όπλα”. Κάτι που επαναλάμβανε τακτικά, σαν “μάντρα”, μάλλον για να επιβεβαιώσει μέσα του πως ήξερε καλά τις εντολές που προφανώς είχαν λάβει εξαρχής αυτός και οι συνάδελφοι του σε ανάλογη περίσταση.
Εν τω μεταξύ, μετά από λίγο και ενώ ήμασταν κυκλωμένοι από τους αστυνομικούς, με τις ταυτότητες μας στα χέρια τους, μας πλησίασαν άλλοι 3 συνάδελφοι και σύντροφοι για να δουν αν είμαστε καλά και εν τέλει κατέληξαν να υπόκεινται κι αυτοί σε εξακρίβωση στοιχείων και να εγκλωβίζονται μαζι μας. Όσο περνούσε η ώρα, μαζεύονταν όλο και περισσότερες δυνάμεις της αστυνομίας, κάθε είδους, από ένα τσούρμο ασφαλήτες που στρατοπέδευσε στο απέναντι πεζοδρόμιο, μέχρι ΔΙΑΣ, περιπολικά και – εν τέλει – ένα ανακριτικό όχημα. Τότε και ενώ κόσμος της απεργίας είχε αρχίσει να κινητοποιείται για να δει τι συμβαίνει, μας ανακοίνωσαν πως δεχόμαστε προσαγωγή.
Μεταφερθήκαμε στην ΓΑΔΘ, όπου, μετά από νέο σωματικό έλεγχο, μας στέρησαν τα προσωπικά μας αντικείμενα και έτσι δεν ήμασταν σε θέση να επικοινωνήσουμε με τους δικούς μας ανθρώπους. Ευτυχώς ωστόσο η κινητοποίηση των συναδέλφων μας, των συντρόφων μας και των Σωματείων μας ήταν άμεση.
Μετά από αρκετή ώρα ανακοινώθηκε πως οι υπόλοιποι 4 σύντροφοι/συνάδελφοι θα αφεθούν, ενώ εγώ θα συλληφθώ για “οπλοκατοχή”. “Όπλα” βαφτίστηκαν οι “επικίνδυνες” απεργιακές σημαίες, μετά την κατάθεση του ενός εκ των αστυνομικών που μας σταμάτησαν αρχικά και που κατέδειξε εμένα ως τον “οπλοκάτοχο”.
Εν τέλει, μετά από τις οξείες πιέσεις των συναδέλφων, των σωματείων και πολιτικών φορέων που ήρθαν για να μας στηρίξουν και να καταγγείλλουν αυτή την απαράδεκτη τροπή, αφέθηκα κι εγώ ελεύθερος νωρίς το απόγευμα (μετά από περισσότερες από 6 ώρες κράτησης) και θα οριστεί δικάσιμος όπου θα αντιμετωπίσω την κατηγορία της οπλοκατοχής.
Από μεριάς μου, δεν έχω καμία αμφιβολία πως αυτό δεν ήταν ένα τυχαίο και μεμονωμένο γεγονός, αντίθετα θεωρώ πως οι οδηγίες της αστυνομίας την συγκεκριμένη ημέρα ήταν εξαρχής δοσμένες, ώστε να χτυπήσουν το ταξικό και συνδικαλιστικό κίνημα υλικά, πολιτικά και οργανωτικά. Τόσο με την στοχοποίηση αγωνιστών και το φόρτωμά τους με συλλήψεις και δικαστήρια, όσο και με την στοχοποίηση απεργιακού υλικού, όπως σημαίες και πανό. Αλλωστε, την ίδια τη ημέρα στην Αθήνα, απεργοί και διαδηλωτές προσήχθησαν επειδή έφεραν μέχρι και… τρικάκια.
Ζούμε μια περίοδο ακραίας επίθεσης στην τάξη μας από το Κεφάλαιο, η οποία συντελείται με κάθε τρόπο: Μέσω της ακριβείας, των χαμηλών μισθών, της ανεργίας, των υψηλών ενοικίων, των εξώσεων. Το κράτος αποτελεί αρωγό του Κεφαλαίου σε αυτή την επίθεση, χτυπώντας τους συνδικαλιστές, τους απεργούς, τα σωματεία και όσους αγωνίζονται ενάντια στην μιζέρια που βιώνουμε. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα η καταστολή (προληπτική ή φυσική) έχει φτάσει σε επίπεδα που έχουμε να συναντήσουμε στην χώρα εδώ και δεκαετίες. Σε αυτή την δύσκολη χρονική συγκυρία, είναι χρέος όλων μας, όσων πιστεύουμε σε έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο, να μην τρομοκρατηθούμε να μην παραιτηθούμε, να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση.
Γ. Ζ. Συλληφθείς την ημέρα της Γενικής Απεργίας 20/11 στην Θεσσαλονίκη
