Πορείες σε όλη τη χώρα για τα 16 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Κορκονέα

Πρωινές και απογευματινές πορείες έχουν καλεστεί για τα 16 χρόνια από την κρατική δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Κορκονέα.

Αθήνα: 1. Στις 12:00 στα Προπύλαια, 2. 16:00 προσυγκέντρωση στον πεζόδρομο της Τσαμαδού και στις 18:00 στα Προπύλαια

Θεσσαλονίκη: 1. Στις 12:00 στην Καμάρα, 2. Στις 18:00 στην Καμάρα

Πάτρα: 1. Στις 12:00 στο Παράρτημα, 2. Στις 18:00 στο Παράρτημα

Ηράκλειο: Στις 19:00 στην πλατεία Λιονταριών

Χανιά: Στις 18:00 στην πλατεία Αγοράς

Ιωάννινα: Στις 18:00 στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ιωαννίνων

Βόλος: Στις 18:00 στο Θόλο

Καβάλα: Στις 18:00 στην πλατεία Καπνεργάτη

Καρδίτσα: Στις 18:00 στην κεντρική πλατεία Καρδίτσας

Αγρίνιο: Στις 18:00 στην πλατεία Δημάδη

Μυτιλήνη: Στις 18:00 στην πλατεία Σαπφούς

Ρέθυμνο: Στις 18:00 στο Δημαρχείο

ΑΘΗΝΑ

12:00

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 16 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ

Μετράμε 16 χρόνια από εκείνη την νύχτα που ο 15χρονος αναρχικός μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα στην διασταύρωση των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλλα στα Εξάρχεια. Αυτή η κρατική δολοφονία συμπυκνώνει το σύνολο της κρατικής βαρβαρότητας και της κατασταλτικής εκστρατείας που εξαπέλυε ανέκαθεν η εξουσία απέναντι στα καταπιεσμένα και αγωνιζόμενα κομμάτια αυτής της κοινωνίας. Στην κοινωνική και πολιτική συνθήκη της οικονομικής κρίσης και της απόπειρας εξουδετέρωσης των κοινωνικών κινημάτων, εκείνη η νύχτα σηματοδότησε την αρχή της εξέγερσης που μένει ανεξίτηλα γραμμένη στη συνείδηση κάθε αγωνιστή, είτε την έζησε είτε όχι. Τον Δεκέμβρη του 2008 η εξέγερση ήταν μονόδρομος απέναντι σε όλα τα δεινά που βάραιναν τις ζωές των καταπιεσμένων. Δεκαέξι χρόνια μετά, η συλλογική μνήμη της κοινωνικής εξέγερσης και της ευθείας αντιπαράθεσης με τον κρατικό μηχανισμό παραμένει ζωντανή.

Στο σήμερα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα λεπτομερώς μελετημένο σχέδιο εξόντωσης των κοινωνικών κινημάτων που αντιστέκονται στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, πόσο μάλλον των αναρχικών αγωνιστών που στρέφουν τα πυρά τους ενάντια σε κάθε εξουσιαστική δομή. Στο κομμάτι της καταστολής των κινημάτων, παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια δεκάδες επιχειρήσεις για την εκκένωση αναρχικών καταλήψεων, σε όλη την επικράτεια. Με πρωταρχικό θεμέλιο του κρατικού σχεδιασμού το τρίπτυχο «ΝΟΜΟΣ – ΤΑΞΗ – ΑΣΦΑΛΕΙΑ» είναι προφανές πως η επίθεση στις δομές αγώνα των αναρχικών ιεραρχείται ψηλά στην λίστα του υπουργού δημοσίας τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Ακριβώς γιατί αποτελούν τα σημεία στα οποία εδαφικοποιείται το οργανωμένο κομμάτι του αναρχισμού, η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση και μορφοποιείται η επαναστατική προοπτική. Η κουλτούρα των καταλήψεων, που από τον Δεκέμβρη του ’08 ενσάρκωσε τα στοιχεία της κοινωνικής απεύθυνσης και αλληλεγγύης συνιστά ένα από τα σημαντικότερα κεκτημένα του αναρχικού αγώνα το οποίο δέχεται αλλεπάλληλες επιθέσεις.

Κατ’ επέκταση αυτού, η καταστολή και η στοχοποίηση αγωνιστών συντελείται όλο και πιο απροκάλυπτα. Τα τελευταία χρόνια το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα μετρά εκατοντάδες αναίτιες συλλήψεις αγωνιστών, που στοχεύουν στην τρομοκράτηση, καθώς και την οικονομική εξόντωση τους, σε μια προσπάθεια η εξουσία να καταπνίξει την οποιαδήποτε εστία αντίσταση. Η φετινή 6η Δεκέμβρη σημαδεύεται από άλλη μια κρατική σκευωρία κατά των αναρχικών, μέσω της ποινικοποίησης της πολιτικής τους δράσης, καθώς και των συντροφικών και φιλικών τους σχέσεων, δείχνοντας πως ακόμη και σήμερα η εξέγερση του ’08 τρομάζει την εξουσία και τα σκυλιά της. Το κλίμα τρομοϋστερίας που δημιουργείται με αφορμή την υπόθεση των Αμπελοκήπων στοχεύει ακριβώς στο χτύπημα οποιουδήποτε στοιχείου αναρχικής πάλης και ταυτότητας, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει το στήσιμο σαθρών κατηγορητηρίων, χωρίς κανένα βάσιμο στοιχείο, όπως έχουμε δει και σε πολλές άλλες υποθέσεις. Με τη σύλληψη μάλιστα του αναρχικού Νίκου Ρωμανού για την εν λόγω υπόθεση, το Κράτος στοχεύει ακόμη και σε συμβολικό επίπεδο την δική του εκδίκηση πάνω στους αγωνιζόμενους για τις εξεγέρσεις και τους αγώνες του χθες, σκοπεύοντας έτσι την καταστολή κάθε επαναστατικής προοπτικής στο σήμερα.

Στο επίκεντρο της κυρίαρχης αφήγησης σχετικά με την πολιτική των αναδιαρθρώσεων, βρίσκεται και το κομμάτι του ασύλου, στο οποίο ποινικοποιείται εξ’ ολοκλήρου κάθε πολιτική, συνδικαλιστική και κοινωνική δραστηριότητα των φοιτητών. Αυτό επιβεβαιώνεται από δεκάδες παραδείγματα, όπως αυτό της εισβολής των μπάτσων στη «Βραδιά του Ερευνητή» στο ΕΜΠ ή της πρόσφατης επίθεσης των ΜΑΤ στην Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ εν ώρα παρέμβασης στον πρύτανη μετά από την ελεύθερη πτώση ασανσέρ στις πανεπιστημιακές εστίες. Εννοείται, όλα τα παραπάνω μετράνε σύνολο 16 συλλήψεις και αποδεικνύουν την αγαστή συνεργασία των πρυτανικών αρχών με τις κατασταλτικές δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ. Μπορούμε, επίσης, να αναφερθούμε στα μόνιμα κλειδώματα πολλαπλών εισόδων στο campus του ΑΠΘ με το κράτος να υπενθυμίζει προκλητικά την κατάργηση του ασύλου και τον νόμο 4777 που αρχίζει να σχηματοποιείται με τις διαγραφές και τις πειθαρχικές διώξεις φοιτητών. Στον ελλαδικό χώρο, το άσυλο διαχρονικά αποτελούσε σημείο διαμόρφωσης πολιτικής συνείδησης, κινηματικής κουλτούρας και πολιτικής ζύμωσης και για αυτόν τον λόγο τίθεται στο επίκεντρο της κρατικής επίθεσης σχετικά με τον αφανισμό των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων.

Μέσα σε όλα αυτά, συνεχίζει και επικρατεί η γενικευμένη ακρίβεια η οποία πλήττει σταδιακά την κοινωνική βάση στοχεύοντας στην συνολική εξάρτηση της από το ίδιο το σύστημα που την σκοτώνει. Η συνθήκη της εξαθλίωσης και της φτωχοποίησης των καταπιεσμένων συμπυκνώνει τον πραγματικό στόχο της σύγχρονης νεοφιλελεύθερης πραγματικότητας. Οι απρόσιτες τιμές των ενοικίων, των λογαριασμών και των βασικών αγαθών, ωθούν με τη σειρά τους την εργατική τάξη στην πλήρη καθυπόταξη της σε άθλιες συνθήκες εργασίας. Το κεκτημένο του 8ώρου καταργείται, η εργοδοτική αυθαιρεσία οξύνεται ενώ η συνδικαλιστική δράση των εργατών αντιμετωπίζεται με εκδικητικές απολύσεις και απαγορεύσεις απεργιών. Το κράτος και τα αφεντικά στενεύουν τον κλοιό μέσα από τον οποίο η κοινωνική βάση καλείται να αποδράσει κατορθώνοντας το αδύνατο. Για εμάς είναι σαφές πως η συλλογικοποίηση και η οργάνωση στα σωματεία βάσης αποτελούν μερκά από τα βασικότερα εργαλεία αγώνα για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση.

Δεκαέξι χρόνια μετά, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας την συλλογική μνήμη της κοινωνικής εξέγερσης του 2008, μιας εξέγερσης που ριζοσπαστικοποίησε τα πλήθη, διαμόρφωσε συνειδήσεις και εισήγαγε νέα εργαλεία αγώνα. Είναι χρέος μας να διδαχτούμε και να εμπνευστούμε από τα γεγονότα εκείνης της εποχής, επικαιροποιώντας τα στοιχεία αυτά στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο του σήμερα. Έχοντας το παράδειγμα του ’08, γνωρίζουμε πολύ καλά την ευθραυστότητα του κρατικού μηχανισμού, όταν αυτός έχει να αντιμετωπίσει ένα σύσσωμο κοινωνικό όλο που υψώνει αντιστάσεις και αντιπαρατίθεται μαζικά, μαχητικά και αυτοοργανωμένα. Ωστόσο, χρειάζεται να υπογραμμίσουμε την βαρύνουσα σημασία της διάρκειας όταν οραματιζόμαστε μία τέτοια προοπτική. Διότι καθήκον μας είναι, επίσης, να είμαστε έτοιμοι να συμπληρώσουμε τα κενά ακόμη και των πιο καθοριστικών γεγονότων σαν αυτών του Δεκέμβρη. Για εμάς, μοναδική δίοδος για την ανατροπή αυτού του σάπιου κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος που μας θέλει υποταγμένους, είναι η κοινωνική επανάσταση. Με βάση αυτόν τον ορίζοντα μαχόμαστε στις γραμμές του οργανωμένου αναρχικού αγώνα και προτάσσουμε τις αυτοοργανωμένες δομές αγώνα και την παρέμβαση σε κάθε κοινωνικό πεδίο.

Να υπερασπιστούμε τα κεκτημένα αγώνα μας απέναντι στην καταπάτησή τους, την ιστορία απέναντι στην διαστρέβλωση, και την συλλογική μνήμη απέναντι στην βαρβαρότητα της λήθης

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ – ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΚΑΙ ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ – ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6/12

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 12:00 ΚΑΜΑΡΑ

ΑΘΗΝΑ: 12:00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, ο 15χρονος αναρχικός μαθητής, Αλέξης Γρηγορόπουλος, έπεσε νεκρός από σφαίρα μπάτσου, στα Εξάρχεια. Ο θάνατός του σηματοδότησε μια νέα περίοδο στην ελληνική ιστορία. Μια περίοδο που ξεκίνησε με την εξέγερση της νεολαίας και στο πλάι της την εξέγερση σημαντικού μέρους της κοινωνικής βάσης. Η κρατική δολοφονία του Αλέξη ήταν αυτή που άναψε τη σπίθα που οδήγησε στην μεγάλη κοινωνική έκρηξη των επόμενων ημερών.

Ο φοιτητικός αγώνας της περιόδου 2006-2007 κατά του νομοσχεδίου Γιαννάκου, ο οποίος στιγματίστηκε από την κρατική καταστολή, ήταν ένας από τους λίθους που έχτισαν τον τόσο δυναμικό και συγκρουσιακό χαρακτήρα των Δεκεμβριανών του 2008. Η εξέγερση που ξέσπασε ήταν μια άμεση απάντηση στην κρατική καταστολή, ήταν μια δήλωση των καταπιεσμένων ότι η οργή έχει εξαπλωθεί και η κρατική τρομοκρατία δεν θα μείνει αναπάντητη.

Δεκαέξι χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την εξέγερση του Δεκέμβρη, οφείλουμε να κατανοήσουμε τις συνθήκες στις οποίες βρισκόμαστε. Ο πόλεμος που διεξάγει Κράτος και Κεφάλαιο απέναντι στην κοινωνική βάση συνεχώς οξύνεται, με τα κεκτημένα αγώνων δεκαετιών να βρίσκονται στο στόχαστρο και με βασικές ανθρώπινες ανάγκες να μετατρέπονται συνεχώς σε εμπορεύματα. Από την ιδιωτικοποίηση κάθε είδους υπηρεσίας και παροχής, όπως στους τομείς της υγείας και της παιδείας έως την ποινικοποίηση της απεργίας και τις διώξεις συνδικαλιστών/συνδικαλιστριών με μηνύσεις, πειθαρχικά, διαγραφές, και εκφοβισμούς. Από το τεράστιο κύμα καταστολής που δέχθηκαν οι φοιτητικοί αγώνες ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων με την επανειλημμένη καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου, με την έντονη παρουσία μπάτσων στις πορείες, και πολλές φορές με την επίθεσή τους σε αυτές, έως τις απειλές για πειθαρχικά και μηνύσεις από πρυτάνεις και κοσμήτορες, για συνθήματα σε τοίχους και πανό. Από τις συνεχείς κρατικές δολοφονίες-επιθέσεις, είτε αυτές γίνονται άμεσα από τους ένστολους δολοφόνους, όπως αυτές με θύματα τους Ρομά Σαμπάνη, Φραγκούλη, Μιχαλόπουλο, ή στα σύνορα με την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση και την κλιμάκωση του πολέμου ενάντια στους πρόσφυγες και τους ξεριζωμένους, είτε έμμεσα με την επέλαση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που κάνουν ξεκάθαρη την πραγματική πρόθεση Κράτους και Κεφαλαίου για την κοινωνία.

Την έχουμε βιώσει όλοι και όλες μας, στις ολέθριες συνέπειες της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας, στη συνεχή υποβάθμιση του ΕΣΥ, στα κρατικά-καπιταλιστικά εγκλήματα στα Τέμπη και στην Πύλο, στα εργασιακά κάτεργα, όπου δεκάδες άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο, στα σώματα των δολοφονημένων μεταναστών και των κακοποιημένων και βιασμένων γυναικών στα κελιά και στα μπουντρούμια της δημοκρατίας. Από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα του κρατικού ρεβανσισμού πάνω στους αγωνιστές και της ακραίας καταστολής του αναρχικού κινήματος αποτελούν οι συλλήψεις με αφορμή την υπόθεση των Αμπελοκήπων, στοχεύοντας, τόσο τους αναρχικούς,ποινικοποιώντας τις φιλικές και συντροφικές τους σχέσεις, όσοκαι στην συντριβή οποιασδήποτε ανάμνησης και των συμβόλων της εξέγερσης του 2008, όπως αποδεικνύει αβάσιμη σύλληψη του αναρχικού Νίκου Ρωμανού.

Κανένας αγώνας και καμιά εξέγερση όμως δεν τελειώνει ποτέ. Αφήνει ανεξίτηλα μια ιστορική παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές αγωνιζόμενων που παραλαμβάνουν τη σκυτάλη για τους επόμενους αγώνες. Γι’ αυτό και το Κράτος φοβάται ακόμα και σήμερα την εξέγερση του Δεκέμβρη. Γι’ αυτό και στο πλαίσιο της ευρύτερης αντιεξεγερσιακής πολιτικής του αναβαθμίζει συνεχώς το νομικό του οπλοστάσιο, επιτίθεται στο άσυλο και τον κοινωνικό του χαρακτήρα και στοχοποιεί το σύνολο του αναρχικού αγώνα. Αν είσαι αγωνιστής κρίνεσαι ένοχος, φυλακίζεσαι, δέχεσαι βία και υποτίμηση της αξιοπρέπειας σου, χωρίς καμία διεργασία, μέσω έωλων επιχειρημάτων και όλα αυτά λόγω της πολιτικής σου ταυτότητας, λόγω του ότι δεν γίνεσαι ανδρείκελο των πρακτικών τους, λόγω του ότι επιλέγεις συνειδητά να αντισταθείς, παρά τις όποιες συνέπειες. Διώκεσαι για τα πιστεύω σου, την αντίσταση και τον αγώνα σου.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη απέδειξε απέναντι σε όλους πως μέσα στην κοινωνία υπάρχουν οι δυνάμεις που μπορούν να αντιπαρατεθούν άμεσα στην κρατική καταστολή και να τσακίσουν στο πεδίο του δρόμου την τρομοκρατία που αυτή προσπαθεί να επιβάλλει. Ταυτόχρονα όμως απέδειξε και τα όρια μιας αυθόρμητης εξέγερσης αφήνοντας πίσω σημαντικά ερωτήματα. Πώς από μια αυθόρμητη εξέγερση που ξεσπά σαν αντίδραση σε μια κρατική δολοφονία, μπορούμε να περάσουμε σε έναν συνολικότερο, οργανωμένο, και σχεδιασμένο αγώνα για την κοινωνική επανάσταση; Με ποιον τρόπο οργανωνόμαστε, πώς αντιστεκόμαστε στο Κράτος και με ποια πολιτική συγκρότηση μπορούμε να προχωρήσουμε;

Το αυτοοργανωμένο φοιτητικό κίνημα οφείλει σήμερα, μέσω του καθημερινού αναρχικού αγώνα μέσα στις σχολές να χτίσει τις δομές οργάνωσης και αγώνα που απαιτούνται, ώστε να υπερασπιστεί την παρακαταθήκη της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Να δηλώσει σε όλους τους τόνους πως η αναρχία είναι δυναμικά παρούσα στους αγώνες για την κοινωνική απελευθέρωση. Μέχρι η φλόγα του Δεκέμβρη να οπλίσει τις αξίες της αλληλεγγύης, της ελευθερίας, της ισότητας,ώστε αυτές να κάψουν συθέμελα όλους τους δυνάστες του παλιού κόσμου και να οικοδομήσουν πάνω στις στάχτες τους τον νέο.

Ο Δεκέμβρης του ’08 δεν είναι μια λάμψη από το παρελθόν. Είναι ένα εργαλείο στα χέρια μας όσον αφορά το πως πρέπει να αντιδρούμε απέναντι στο Κράτος και το Κεφάλαιο. Για να διατηρήσουμε την εξεγερσιακή και επαναστατική μνήμη των αγώνων που έγιναν:

Καλούμε στην πρωινή πορεία της 6ης Δεκέμβρη, την Παρασκευή 6/12 στις 12:00, στα Προπύλαια.

ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ – ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ Σ’ ΑΥΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ- ΕΣΤΙΕΣ ΑΓΩΝΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας

Φοιτητική Ομάδα Ρουβίκωνα

Ελευθεριακό Σχήμα ΠΑ.Δ.Α.

16 χρόνια μετά, η φλόγα του Δεκέμβρη φωτίζει τα μονοπάτια μας

16 χρόνια μετά την δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τα ένστολα καθάρματα Κορκονέα και Σαραλιώτη στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου, η διαφύλαξη και υπεράσπιση της συλλογικής μνήμης παραμένει αναγκαία στο σήμερα. Μία κρατική δολοφονία που σημάδεψε ανεξίτηλα μία ολόκληρη γενιά και πυροδότησε τη μεγαλύτερη κοινωνική-ταξική εξέγερση στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Συγκροτήθηκε από μία ευρεία σύνθεση υποκειμένων και χώρεσε μέσα της μία ποικιλομορφία δράσεων και συλλογικοποίησης. Η εξέγερση του ’08 ήταν μία ζωντανή και μαζική αμφισβήτηση του κρατικού μονοπωλίου της βίας, αποτελώντας πρόσφορο έδαφος σε κάθε άτομο να εναντιωθεί έμπρακτα στον κεφαλαιοκρατικό μηχανισμό. Γέννησε καταλήψεις σε δημόσια κτήρια και σχολές, ασταμάτητες συγκρούσεις στον δρόμο, επιθέσεις σε ΑΤ και καπιταλιστικούς στόχους, μαζικές πορείες αλλά και ένοπλες ενέργειες επαναστατικής αντιβίας.

Από την πλευρά του το κράτους, οι ιδεολογικοί του μηχανισμοί και το κεφάλαιο επιχειρούσαν πάντοτε να πλήξουν τις γραμμές του ανταγωνιστικού κινήματος, να απονοηματοδοτήσουν τα πολιτικά του περιεχόμενα, τις επιλογές αγώνα και την επαναστατική παράδοση δεκαετιών που ανέδειξε ο Δεκέμβρης, φτάνοντας ακόμη και στο σήμερα με την υπόθεση των Αμπελόκηπων. Όταν στις 31 Οκτώβρη, ο σύντροφος μας Κυριάκος έπεσε στη μάχη για την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση ύστερα από έκρηξη μηχανισμού και η συντρόφισσα μας Μαριάννα βρέθηκε στο διπλανό δωμάτιο πολυτραυματίας. Έκτοτε, την υπόθεση αναλαμβάνει η “αντι”τρομοκρατική αλλά και οι ρουφιάνοι των μίντια, ως κρατικά φερέφωνα, ξεκινώντας ένα κυνήγι μαγισσών που αντλεί εικασίες και πρόσωπα από μια δεξαμενή υπόπτων και ξερνάει κοινωνικό κανιβαλισμό και κλίμα τρομοκρατίας. Χρησιμοποιώντας τη συγκεκριμένη ρητορική το κράτος ποινικοποιεί τόσο τις φιλικές και συντροφικές σχέσεις, όσο και την αναρχική ταυτότητα ευρύτερα. Ως αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής 4 συντρόφια μας βρίσκονται ήδη προφυλακισμένα για μια υπόθεση που παραμένει ανοιχτή και περιμένει να καταδικάσει τον επόμενο «τρομοκράτη». Η επιχείρηση υπονόμευσης και αποπολιτικοποίησης του επαναστατικού λόγου και η καταστολή που απλώνεται, δείχνουν πως τα καθάρματα που βρίσκονται στις υπηρεσίες της κρατικής τρομοκρατίας φοβούνται και εκδικούνται τους ανθρώπους που δεν συμβιβάζονται και αντιδρούν στην ανισότητα και την εκμετάλλευση.

Ενάντια στην μεθοδευμένη και διαχρονική αυτή επίθεση του κράτους, εμείς οφείλουμε να διαφυλάξουμε τα πολλαπλά νοήματα που γέννησε η εξέγερση του ’08 και αναζωπύρωσε η υπόθεση των Αμπελοκήπων, καθώς και να διατηρήσουμε ζωντανές τις παρακαταθήκες μας και τις μνήμες των νεκρών αγωνιστών και αγωνιστριών μας. Το εξεγερσιακό γεγονός του Δεκέμβρη αμφισβήτησε έμπρακτα την εξουσία, το κράτος και τους μηχανισμούς του. Στάθηκε ενάντια στο καθεστώς της εκμετάλλευσης, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, των κρατικών δολοφονιών και της καταστολής, αξιοποιώντας όλα τα μέσα του πολύμορφου αγώνα. Τέτοιες επιλογές είναι που κρατάνε ζωντανό το νήμα της εξέγερσης. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι μιας ιστορικής εξεγερσιακής συνέχειας που διατηρεί ζωντανό μέσα στις καρδιές και τα μυαλά μας το όραμα για την κοινωνική επανάσταση.

Η αναζωπύρωση του πνεύματος του Δεκέμβρη είναι πιο επιτακτική από ποτέ

Κυριάκος Ξυμητήρης ένας από έμας, σύντροφος για πάντα στους δρόμους της φωτιάς

Αλληλεγγύη στην πολυτραυματία συντρόφισσα Μαριάννα Μ. και στα διωκόμενα συντρόφια για την υπόθεση των Αμπελοκήπων

Κράτος και κεφάλαιο οι μόνοι τρομοκράτες

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΟΙ/ΕΣ/Α ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ 12:00/ 18:00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Στέκια του Α/Α χώρου εντός των σχολών

Η ΦΛΌΓΑ ΤΟΥ ΔΕΚΈΜΒΡΗ ΚΑΊΕΙ ΑΚΌΜΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΈΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΏΝ

Στις 6/12/2008 ο αστυνομικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας δολοφονεί εν ψυχρώ τον 15χρονο αναρχικό μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια, στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλα.Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ήρθε να προστεθεί στο μεγάλο κατάλογο των κρατικών δολοφονιών, όπως και το 1985 όπου δολοφονήθηκε ο 15χρονος Μιχάλης Καλτεζάς έτσι και το 2008 το κράτος ήταν που όπλισε το χέρι του μπάτσου.

Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ήταν απλά η σπίθα για να ξεκινήσει η εξέγερση, καθώς η συγκυρία έρχεται ως επιστέγασμα στις φοιτητικές κινητοποιήσεις του ’06-’07 και στην απαρχή της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα.

Μια κρίσης που αποτύπωσε ακόμα πιο έντονα τις σχέσεις αντίθεσης ανάμεσα στους καταπιεσμένους και στους καταπιεστές.

Αντανακλαστικά μεγάλο κομμάτι του αντιεξουσιαστικού χώρου βγήκε στους δρόμους και συγκρούστηκε έντονα με την αστυνομία, φανερώθηκαν έτσι τα πρώτα σημάδια τής μεγαλειώδης εξέγερσης που ακολούθησε.Σειρά πήραν οι καταλήψεις σε σχολεία, πανεπιστήμια, δημόσια κτίρια (π.χ. δημαρχεία) σε ολόκληρη την χώρα, όπου αποτέλεσαν τόπους συνάντησης των αγωνιζόμενων και τόπους πολιτικής ζύμωσης. Η εξέγερση ξεκίνησε ως ένα μαθητικό κίνημα αλλά γρήγορα στηρίχθηκε από πολλαπλές κοινωνικές ομάδες, μαθητές, άνεργοι, φοιτητές, εργαζόμενοι και μετανάστες έδωσαν μια απάντηση στο αυταρχικό καθεστώς, έδειξαν πως οι εξεγέρσεις γεννιούνται μέσα από την αντίσταση όλων των καταπιεσμένων και πως η ανατροπή του συστήματος είναι εφικτή. Η γενιά του Αλέξη ήταν αυτή που πρωτοστάτησε στα γεγονότα καθώς όπως και σήμερα η νεολαία έχει καθήκον να αντισταθεί στην κρατική βαρβαρότητα, μαθητές σε όλη την χώρα έβαλαν φωτιά στις σάπιες αξίες της εποχής και μέσα από τίς σύγκρουσεις, τίς καταλήψεις και τα οδοφράγματα άλλαξαν απόλυτα την πολιτική κατάσταση τής χώρας.

Σήμερα η καθημερινότητα μας συνεχίζει να είναι το ίδιο σάπια και οι καταπιεσμένοι παραμένουν καταπιεσμένοι, το κράτος και το κεφάλαιο συνεχίζουν να δολοφονούν και η οργή στις καρδιές μας κρατάει ακόμα. Όσοι δεκέμβρηδες και να περάσουν είναι καθήκον τής νεολαίας να αντισταθεί, να χτίσει πολιτική και ταξική συνείδηση και να τρομοκρατήσει παλι το κράτος και το κεφάλαιο. Μεσω της οργάνωσης από την βάση παλεύουμε για την κοινωνική επανάσταση, παλεύουμε για έναν άλλο κόσμο.

Ένας κόσμος δίχως κοινωνικές τάξεις, δίχως κράτη, στρατούς και σύνορα, όπου όλοι οι άνθρωποι να είναι – όχι κατ’ ανάγκην – χωρισμένοι σε μικρές κοινότητες και καθεμιά της να αποφασίζει για αυτά που την απασχολούν μέσα από τη γενική συνέλευση όλων των μελών της.

Ένας κόσμος, όπου να μην υπάρχει ατομική ιδιοκτησία, όλα να είναι για όλους, όπου ο καθένας να ασχολείται με αυτό που τον ενδιαφέρει και όχι με αυτό που του έτυχε ή μπόρεσε ν’ ασχοληθεί.

Ένας κόσμος που να στηρίζεται στην εξής αρχή: από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του. Αυτή είναι η Αναρχία. Αυτές είναι οι ιδέες για τίς όποιες πέθανε ο Γρηγορόπουλος.

ΔΕΝ ΕΊΠΑΜΕ ΑΚΌΜΗ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΊΑ ΛΈΞΗ ΑΥΤΈΣ ΟΙ ΜΈΡΕΣ ΕΊΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΈΞΗ

6/12 ΌΛΟΙ/ΌΛΕΣ ΣΤΑ ΠΡΟΠΎΛΑΙΑ ΣΤΙΣ 12:00

“ΑΠΟΒΟΛΗ” Αυτόνομη/αντιστασιακή μαθητική ομάδα

16:00

Συγκέντρωση πλατεία Εξαρχείων στον πεζόδρομο της Τσαμαδού στις 16:00 και πορεία στα Προπύλαια στις 18.00

Οι επαναστατικές καρδιές θα ζουν για πάντα στα Εξάρχεια: Αλέξης Γρηγορόπουλος – Κυριάκος Ξυμητήρης ΠΑΡΟΝΤΕΣ.

16 χρονιά έχουν περάσει από τη δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους Κορκονέα και Σαραλιώτη στα Εξάρχεια, στη συμβολή Μεσολογγίου και Τζαβέλλα. Το σημείο, καθώς και ό,τι συνέβει τις επόμενες ώρες και μέρες, μόνο τυχαίο δεν ήταν. Τα Εξάρχεια ως κοιτίδα ιδεών και εξεγέρσεων αλλά και ως γειτονιά αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, όπου κάτοικοι και θαμώνες για δεκαετίες τώρα χτίζουν σχέσεις αλληλεγγύης και αμφισβήτησης, αποτέλεσαν εκείνη τη μέρα στόχο του κράτους αλλά και σημαντική αιτία για την αφετηρία και τη γρήγορη εξάπλωση της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008.

Οι σχέσεις που σφυρηλατήθηκαν με την κοινή συμμετοχή του κόσμου της γειτονιάς σε τοπικούς και κοινωνικούς αγώνες, οικοδόμησαν σχέσεις εμπιστοσύνης και συντροφικότητας. Άπειρα τα παραδείγματα όπου κάτοικοι των Εξαρχείων προσέφεραν το ίδιο τους το σπίτι ως καταφύγιο από τα δακρυγόνα και την καταστόλη. Αμέτρητοι οι αγώνες όπου το ριζοσπαστικό κίνημα ένοιωσε τα ίδια τα Εξάρχεια σπίτι του και αγωνίστηκε για αυτά.

Τα Εξάρχεια αποτελούν σπίτι για κάθε αγωνιζόμενο άτομο, σημείο συνάντησης, κοινωνικοποίησης, οργάνωσης και αντίστασης. Στους δρόμους των Εξαρχείων, στον λόφο, στην πλατεία μοιραζόμαστε τα άγχη και τους φόβους μας, τις δυσκολίες της καθημερινότητας, τις χαρές και την οργή μας. Βρίσκουμε λύσεις και απαντήσεις, άλλοτε αυθόρμητες και άλλοτε οργανωμένες στήνοντας αναχώματα ταξικής αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοοργανώσης. Και αυτόν ακριβώς τον χαρακτήρα καλούμαστε να υπερασπιστούμε και εμείς 16 χρόνια μετά. Αυτόν τον χαρακτήρα κρατάμε ζωντανό και τον υπερασπιζόμαστε για τη μνήμη του συντρόφου μας Κυριάκου Ξυμητήρη που έπεσε μαχόμενος για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης έπειτα από έκρηξη στο διαμέρισμα της οδού Αρκαδίας στους Αμπελόκηπους. Και για την προφυλακισμένη συντρόφισσα μας Μαριάννα Μ. που με εκείνη και τον Κυριάκο βρεθήκαμε μαζί να αγωνιζόμαστε για την υπεράσπιση της γειτονιάς των Εξαρχείων. Για μια γειτονιά αγώνα και αλληλεγγύης, φιλοξενη σε μετανάστριες και περιθωριοποιημένους. Ήταν και είναι κομμάτι μας και κομμάτι των Εξαρχείων και ως γείτονες μοιραζόμασταν τη ζωή μας σε αυτήν την γειτονια που επέλεξαν να κατοικούν. Ακόμα, κρατάμε ζωντανή τη φλόγα του Δεκέμβρη και για τον σύντροφό μας Νίκο Ρωμανό ο οποίος αποτέλεσε κομβικό σημείο για τους αγώνες των φυλακισμένων και σημείο αναφοράς για τους ριζοσπαστικούς αγώνες του ανταγωνιστικού κινήματος. Ο ίδιος βρίσκεται -εκδικητικά- και πάλι έγκλειστος στις φυλακές του Κορυδαλλού κατηγορούμενος στην υπόθεση των Αμπελόκηπων. Για την ίδια υπόθεση έχουν επίσης προφυλακιστεί η αναρχική συντρόφισσα Δήμητρα Ζ. και ο σύντροφος Δημήτρης Π.

Η δημιουργία σταθμού μετρό στην πλατεία, η μετατροπή του κτιρίου Γκίνη σε roof garden, η αποστείρωση του κάτω Πολυτεχνείου και του Αρχαιολογικού Μουσείου, με τους εκατοντάδες μπάτσους που έχουν στρατοπεδεύσει στη γειτονιά για να περιφρουρήσουν τα παραπάνω, αποτελούν πολιτικές επιλογές που λειτουργούν προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος των φτωχότερων και αντιστεκόμενων κοινωνικών στρωμάτων. Οδηγούν στην αλλαγή του χαρακτήρα των Εξαρχείων, στην εξαφάνιση των λιγοστών δημόσιων χώρων και τον εκτοπισμό της κοινωνικής βάσης. Η επέλαση του κεφαλαίου, μέσω της τουριστικοποίησης με τα αναρίθμητα μαγαζιά, air-bnb, και την αλματώδη αύξηση των ενοικίων, εκτοπίζουν τον κόσμο της γειτονιάς, μετατρέποντάς την σε ένα διασκεδαστήριο, αποστειρωμένο τουριστικό θέρετρο, όπου ο ίδιος ο πολιτικός και κοινωνικός της χαρακτήρας μετατρέπεται σε εμπόρευμα και θέαμα.

Συνέβη το 2008 άρα μπορεί να ξανασυμβεί. Η παρουσία εκατοντάδων ένστολων δολοφόνων στη γειτονιά, οι οποίοι επιτήθονται κατά κύριο λόγο σε νέα άτομα που κινούνται εκτός καταναλωτικού πλαισίου στους πεζόδρομους και στου Στρέφη, δημιουργεί τη συνθήκη για μια επανάληψη της δολοφονικής δράσης των μπάτσων που έχουν φτάσει να στοχοποιούν ακόμα και δημοτικά σχολεία. Το έχουν αποδειξεί άλλωστε τα τελευταία χρόνια με τις κρατικές δολοφονίες του Χ. Μιχαλόπουλου, του Κ. Φραγκούλη, του Ν. Σαμπάνη, του Κ.Μανιουδάκη, με την παρολίγον δολοφική επίθεση στην αντιφασίστρια Βασιλική, με τον βασανιστικό θάνατο του Μοχάμεντ Καμράν στο ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα και με άλλες πολλές, γνωστές ή άγνωστες, κρατικές δολοφονίες σε σύνορα, κέντρα κράτησης, Α.Τ. και φυλακές.

Αντιστεκόμαστε στη μετατροπή των Εξαρχείων σε μια γειτονιά απρόσωπη, με κατα κύριο λόγο τουρίστες, πολυτελή διαμερίσματα και πανάκριβα μαγαζιά και με θαμώνες εγωκεντρικούς/παρτάκηδες καριερίστες καταναλωτές. Προτάσσουμε μια γειτονιά ζωντανή, φιλόξενη σε μετανάστ(ρι)ες, που βγαίνει στους δρόμους απέναντι στη κρατική βία, ανοίγει τις πόρτες σε όσα αγωνίζονται, αντιστέκεται η ίδια και αυτοοργανώνεται.

Καλούμε τον κόσμο της γειτονιάς να πλαισιώσει το κάλεσμα του Συντονιστικού δράσης για την υπεράσπιση των Εξαρχείων σε προσυγκέντρωση στην πλατεία Εξαρχείων στην Τσαμαδού, την Παρασκευή 6 Δεκέμβρη στις 16:00 και να κατευθυνθει μαζί στη συγκέντρωση της πορείας μνήμης για τον αναρχικό μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και την εξέγερση του 2008.

Η γειτονιά με όπλο της την αλληλεγγύη οικειοποιείται τους δρόμους στις 6 Δεκέμβρη

Αφήνουμε ανοιχτές πόρτες για τους διαδηλωτές/ριες/α.

Σπάμε την κόκκινη ζώνη στη γειτονιά μας – δεν αφήνουμε άλλο χώρο στην κρατική καταστολή.

Όλα στους δρόμους – Όλα στα Εξάρχεια

Συγκέντρωση πλατεία Εξαρχείων στον πεζόδρομο της Τσαμαδού στις 16:00 και πορεία στα Προπύλαια στις 18.00

Συντονιστικό Δράσης για την υπεράσπιση των Εξαρχείων

18:00

ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΦΩΤΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ – ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ

ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

Πορεία Παρασκευή 6 Δεκέμβρη 6μμ, Προπύλαια

Συγκέντρωση Πέμπτη 5/12 7μμ, Προπύλαια

Όλες/Όλοι στους δρόμους

Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές και αγωνίστριες

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, η εξέγερση του Πολυτεχνείου του ’73 και τα Δεκεμβριανά του ’44 αποτελούν τρεις κομβικές στιγμές στην παράδοση των καταπιεσμένων, που με τους αγώνες, τις θυσίες και τις αντιστάσεις τους, διεκδικούν την κοινωνική απελευθέρωση από κάθε μορφή ταξικής, κρατικής, εθνικής, φυλετικής και έμφυλης καταπίεσης, Οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις μάς ανοίγουν τους ορίζοντες της ελευθερίας προς την καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση και τον ελευθεριακό Κομμουνισμό.
Ιδιαίτερα στις μέρες μας, που η ανθρωπότητα βαδίζει στο χείλος της αβύσσου, με το βάθος της ιμπεριαλιστικής κρίσης και παρακμής που επηρεάζει όλες τις πτυχές της ζωής μας, με τους δύο μεγάλους πολέμους: τον γενοκτονικό πόλεμο στη Γάζα και τον πόλεμο δι’ αντιπροσώπου του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην Ουκρανία απέναντι στη Ρωσία, με την απειλή ενός Γ’ παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας, αλλά και την εντεινόμενη περιβαλλοντική κρίση που απειλεί ανθρώπους σε όλον τον πλανήτη…
Μέσα σε αυτό το κλίμα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αντιμέτωπη με το ογκούμενο κύμα λαϊκής-εργατικής αγανάκτησης από την ακρίβεια, την ανεργία και ελαστική εργασία, αλλά και την ενεργό συμμετοχή της στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στο πλευρό του ΝΑΤΟ και του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ, διασπασμένη και καταρρακωμένη, επιχειρεί να αλλάξει την πολιτική ατζέντα, επαναφέροντας ξαναζεσταμένη τη “σούπα” της τρομοκρατίας.
Με σκηνοθέτη τον γνωστό Χρυσοχοῒδη, κατασκευαστή αναρίθμητων τρομοδικών που όλες κατέπεσαν στα δικαστήρια, επιχειρούν να στήσουν κλίμα τρομοϋστερίας για να εξαπολύσουν ένα κυνήγι μαγισσών κατά των αγωνιστών. Στο έγκλημα των Τεμπών, ακόμη δεν βρήκαν το παράνομο εύφλεκτο υλικό που μετέφερε η αμαξοστοιχία, που έκαψε τόσες ανθρώπινες ψυχές. Όμως, στο διαμέρισμα των Αμπελοκήπων, όπου η έκρηξη της υπό κατασκευή βόμβας έθεσε σε δοκιμασία τη στατικότητα της πολυκατοικίας κι έκανε συντρίμμια το διαμέρισμα με έναν άνθρωπο νεκρό, βρήκανε ένα (1) αποτύπωμα του Νίκου Ρωμανού σε πλαστική σακούλα(!) και άλλο ένα, με βάσει το οποίο συνέλαβαν έναν ακόμα νέο άνθρωπο 26 ετών.
Παλεύουμε ενάντια στις μεθοδεύσεις και τις προβοκάτσιες των Χρυσοχοῒδηδων. Αρνούμαστε να δεχθούμε την ανεργία, την ακρίβεια, την καταστολή, τις ιδιωτικοποιήσεις σε Υγεία και Παιδεία ως κανονικότητα.
Αρνούμαστε να γίνουμε κρέας για τα κανόνια της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που επιμένει να εμπλέκει τη χώρα βαθύτερα στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στο πλευρό του ΝΑΤΟ και Αρνούμαστε να πληρώσουμε την κρίση τους με τη ζωή μας!

Κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ!

Άμεση απόσυρση όλων των κατασκευασμένων κατηγοριών σε βάρος του Νίκου Ρωμανού!
Άμεση κατάργηση του τρομονόμου!
Κάτω η κυβέρνηση Μητσοτάκη!
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
Γενική απεργία διαρκείας!
Εργατική Εξουσία!

Πάρτε μέρος στις διαδηλώσεις της 6ης Δεκέμβρη

ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 16 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ

Στο σήμερα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα λεπτομερώς μελετημένο σχέδιο εξόντωσης των κοινωνικών κινημάτων που αντιστέκονται στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, πόσο μάλλον των αναρχικών αγωνιστών που στρέφουν τα πυρά τους ενάντια σε κάθε εξουσιαστική δομή. Στο κομμάτι της καταστολής των κινημάτων, παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια δεκάδες επιχειρήσεις για την εκκένωση αναρχικών καταλήψεων, σε όλη την επικράτεια. Με πρωταρχικό θεμέλιο του κρατικού σχεδιασμού το τρίπτυχο «ΝΟΜΟΣ – ΤΑΞΗ – ΑΣΦΑΛΕΙΑ» είναι προφανές πως η επίθεση στις δομές αγώνα των αναρχικών ιεραρχείται ψηλά στην λίστα του υπουργού δημοσίας τάξηςΜιχάλη Χρυσοχοΐδη. Ακριβώς γιατί αποτελούν τα σημεία στα οποία εδαφικοποιείται το οργανωμένο κομμάτι του αναρχισμού, η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση και μορφοποιείται η επαναστατική προοπτική. Η κουλτούρα των καταλήψεων, που από τον Δεκέμβρη του ’08 ενσάρκωσε τα στοιχεία της κοινωνικής απεύθυνσης και αλληλεγγύης συνιστά ένα από τα σημαντικότερα κεκτημένα του αναρχικού αγώνα το οποίο δέχεται αλλεπάλληλες επιθέσεις.

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ – ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΚΑΙ ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ – ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6/12

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 18:00 ΚΑΜΑΡΑ

ΑΘΗΝΑ: 18:00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ – ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ!

16 χρόνια μετά την κοινωνική και ταξική εξέγερση, που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου τον Δεκέμβρη του 2008, οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι συνεχίζουν να πληρώνουν με το αίμα τους τη διατήρηση και αναπαραγωγή του βάρβαρου εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού συστήματος, που καταδυναστεύει, δολοφονεί, εξαθλιώνει και καταστρέφει τις κοινωνίες και τον φυσικό κόσμο. 16 χρόνια μετά η αντιεξεγερτική εκστρατεία του κράτους κλιμακώνεται σε όλα τα σημεία του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού -από την επίθεση στις καταλήψεις, στο άσυλο των πανεπιστημίων και τους απεργιακούς και συνδικαλιστικούς αγώνες μέχρι το χτύπημα των διαδηλώσεων και τη σωρεία διώξεων, προφυλακίσεων και φυλακίσεων αναρχικών αγωνιστών. Ταυτόχρονα οι ιδεολογικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους επιχειρούν το παραδειγματικό χτύπημα του αναρχικού κινήματος τόσο γιατί αυτό υπήρξε βασικός εκφραστής, όλη την μεταπολιτευτική περίοδο, των αδιαμεσολάβητων και ριζοσπαστικότερων κοινωνικών και ταξικών αγώνων όσο και γιατί στοχεύουν στην τρομοκράτηση ολόκληρης της κοινωνίας και των αντιστάσεών της. Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι σήμερα ζωντανή ως πρόταγμα, όχι για την επανάληψή της, αλλά για την υπέρβασή της από τους ίδιους του αγωνιζόμενους στην προοπτική της Κοινωνικής Επανάστασης.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

6 Δεκέμβρη
Αντικρατικές – Αντικατασταλτικές διαδηλώσεις
Αθήνα: 18.00 – Προπύλαια
Θεσσαλονίκη: 18.00 – Καμάρα

Αναρχική Πολιτική Οργάνωση – Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

16 χρόνια μετά, η φλόγα του Δεκέμβρη φωτίζει τα μονοπάτια μας

Η αναζωπύρωση του πνεύματος του Δεκέμβρη είναι πιο επιτακτική από ποτέ

Κυριάκος Ξυμητήρης ένας από έμας, σύντροφος για πάντα στους δρόμους της φωτιάς

Κράτος και κεφάλαιο οι μόνοι τρομοκράτες

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΟΙ/ΕΣ/Α ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ 12:00/ 18:00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Στέκια του Α/Α χώρου εντός των σχολών

«Λίγη ώρα μετά τη δολοφονία του Αλέξη, ξεσπούν μαζικές συγκρούσεις με την αστυνομία σε όλο το κέντρο της Αθήνας, πραγματοποιούνται επιθέσεις σε τράπεζες και καταστήματα πολυεθνικών εταιριών, ενώ καταλαμβάνονται το Πολυτεχνείο, η ΑΣΟΕΕ και η Νομική. Λίγο πριν, είχε καεί το ΑΤ Ακροπόλεως και η Ερμού. Στην Θεσσαλονίκη καίγονται τα Α.Τ. Λευκού Πύργου και Άνω Πόλης ενώ επίθεση από πολύ κόσμο δέχεται η διμοιρία που φυλάει το Τούρκικο Προξενείο.Τις πρώτες δύο μέρες, Σάββατο και Κυριακή, συγκρούσεις πραγματοποιούνται στη Θεσσαλονίκη, την Ξάνθη, την Αλεξανδρούπολη, την Κομοτηνή, τα Γιάννενα, το Αγρίνιο, την Πάτρα, τη Σπάρτη, το Βόλο, τα Χανιά, το Ηράκλειο, τη Μυτιλήνη, την Κοζάνη, τις Σέρρες, τη Λάρισα, τη Λαμία, τη Κόρινθο, την Κέρκυρα, τη Ζάκυνθο, την Ηγουμενίτσα… Ο κατάλογος των πόλεων δεν έχει τέλος. Την Κυριακή στην Αθήνα, μια διαδήλωση χιλιάδων πορεύεται με λύσσα προς τη ΓΑΔΑ. Συγκρούεται σε κάθε μέτρο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και καταφέρνει να φτάσει από το Μουσείο μέχρι το Εφετείο. To θράσος και ο εγκληματικός χαρακτήρας της αστυνομίας αποτυπώνεται εύγλωττα όταν ένας Ματάς σημαδεύει με το υπηρεσιακό του όπλο τους διαδηλωτές. Όλο το βράδυ τα Εξάρχεια μετατρέπονται σε πεδίο μάχης. Στη Θεσσαλονίκη πραγματοποιείται μαζική διαδήλωση που καίει για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες ώρες τα Α.Τ. Λευκού Πύργου και Άνω Πόλης. Το σύνθημα “Δεν είπαμε ακόμα την τελευταία λέξη… Αυτές οι νύχτες είναι του Αλέξη”, δονεί ολόκληρη την περιοχή. Τη Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου η εξέγερση γενικεύεται. Μαθητές και μαθήτριες σε όλη την Ελλάδα πραγματοποιούν διαδηλώσεις, καταλαμβάνουν τα σχολεία τους και επιτίθενται σε τουλάχιστον 20 ΑΤ. Το βράδυ πραγματοποιούνται μεγαλειώδεις διαδηλώσεις σε διάφορες πόλεις, όπου πολλές χιλιάδες συγκρούονται μέχρι το πρωί με την αστυνομία, ενώ καταστρέφονται τράπεζες και πολυτελή καταστήματα. Τις επόμενες τρεις εβδομάδες, η εξέγερση συνεχίζεται με ένταση, μαζική συμμετοχή, πλατιά σύνθεση υποκειμένων και πρωτόγνωρη πολυμορφία δράσεων και αντιδομών. Καταλαμβάνονται δημοτικά κτίρια στον Αγ. Δημήτριο, το Χαλάνδρι, τη Ν. Φιλαδέλφεια, τη Ν. Σμύρνη, τα Πετράλωνα και το Περιστέρι. Η Εθνική Λυρική Σκηνή στην Ακαδημίας και το κτήριο της ΓΣΕΕ στην Πατησίων. “Τα Χριστούγεννα αναβάλλονται. Έχουμε εξέγερση”. Στη Θεσσαλονίκη καταλαμβάνονται τα γραφεία του Δικηγορικού Συλλόγου, η Σχολή Θεάτρου στο κέντρο της πόλης, η δημοτική βιβλιοθήκη Άνω Πόλης αλλά και το Πολιτιστικό Κέντρο της Τούμπας.

Περιγράφοντας τον Δεκέμβρη, δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε πιο συγκεκριμένα: Την επίθεση με μολότοφ στα δικαστήρια της Ευελπίδων κατά τη διάρκεια της μεταφοράς των δολοφόνων. Τις συγκρούσεις που ξέσπασαν στη Νέα Σμύρνη μετά την κηδεία του Αλέξη και τους πυροβολισμούς (στον αέρα) των Ζητάδων, ακριβώς απέναντι από τους εξεγερμένους. Αλλά και την αστεία δίωξή τους από τον εισαγγελέα για “άσκοπους πυροβολισμούς”. Την παραίτηση των Υπουργών Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης, που δεν έγιναν δεκτές από τον Πρωθυπουργό. Αλλά και τη χυδαιότητα του Υπουργού Παιδείας, ο οποίος συνέχισε ατάραχος την έξοδο του σε νυχτερινό κέντρο το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη, παρά το γεγονός ότι είχε ενημερωθεί για τη δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή. Τα 700 σχολεία και τις 200 πανεπιστημιακές σχολές σε όλη την χώρα που βρίσκονταν υπό κατάληψη τη δεύτερη εβδομάδα της εξέγερσης. Τους μετανάστες 2ης γενιάς που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων. “Αυτές οι μέρες είναι για την εκμετάλλευση που συνεχίζεται για 18 χρόνια. Είναι για τους αγώνες που δεν ξεχάστηκαν στους κάμπους στο Βόλο, τα ολυμπιακά έργα, την Αμαλιάδα. Είναι για τον ιδρώτα και το αίμα των γονιών μας, για την μαύρη εργασία, τα ατελείωτα ωράρια. Είναι για τα παράβολα, τα πρόστιμα, τα ένσημα που πληρώνουμε και δεν θα μας αναγνωριστούν ποτέ. Είναι για τα χαρτιά που θα κυνηγάμε μια ζωή σαν να είναι λαχείο. 18 χρόνια βουβής οργής είναι πολλά”, έγραφε τότε το Στέκι Αλβανών Μεταναστών. Δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε την πρόταση που κατατέθηκε στον Πρωθυπουργό για την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, την απαγόρευση συγκεντρώσεων και τη συμμετοχή του στρατού στη διασφάλιση της δημόσιας τάξης. Τα ΕΚΑΜ που φρουρούσαν το ΑΤ Εξαρχείων και τη Βουλή, αλλά οπισθοχωρούσαν κάτω από τον πετροπόλεμο στα Προπύλαια. Τον εμπρησμό και την ολοκληρωτική καταστροφή του παραρτήματος περιβάλλοντος και διαχείρισης απορριμμάτων του ΥΠΕΧΩΔΕ ως ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Λευκίμμης. Την επίθεση περισσότερων από 100 συντρόφων στην έδρα της ΥΜΕΤ στην Καισαριανή. Τον εμπρησμό του κτηρίου του (μηχανισμού φακελώματος των τραπεζών) ΤΕΙΡΕΣΙΑ. Τους πυροβολισμούς ενάντια στα ΜΑΤ έξω από το στρατόπεδο τους στο Γουδί και τα Εξάρχεια από τον “Επαναστατικό Αγώνα”. Την κατάληψη των στούντιο της ΕΡΤ την ώρα που μίλαγε ο πρωθυπουργός στη Βουλή και το πανό που ανέβηκε: “Σταματήστε να κοιτάτε, βγείτε όλοι στους δρόμους”.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε πίσω της γκρεμίσματα. Εκείνες τις μέρες οι διαχωρισμοί, τα ψέματα και οι στρατοί του κεφαλαίου δεν μπορούσαν να σταθούν στα πόδια τους. Για τρεις εβδομάδες, κατέρρευσε κάθε ψευδαίσθηση κοινωνικής ειρήνης. Η συναίνεση αποδείχτηκε ακόμα ένας μύθος και η κοινωνική νομιμοποίηση του καθεστώτος δέχτηκε βαριά πλήγματα. Η λαϊκή αντι-βια έγινε πολύτιμο βίωμα χιλιάδων εξεγερμένων, το κρατικό μονοπώλιο στη βία έσπασε. Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία στάθηκε δίπλα στους εξεγερμένους, έστω και παθητικά. Ένα ετερόκλητο πλήθος κόσμου από τις γραμμές των καταπιεσμένων συναντήθηκε στους δρόμους της εξέγερσης. Μέσα από τη σύγκρουση με το κράτους και τους μηχανισμούς εξουσίας, μαθητές, φοιτητές, εργάτες, γυναίκες, ντόπιοι και μετανάστες κατάργησαν στην πράξη τους μεταξύ τους διαχωρισμούς, και μετατράπηκαν σε ένα νέο υποκείμενο, αφηρημένο μεν, αλλά απόλυτα πραγματικό, σε εξεγερμένους. Η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη συγκρότησε, απροσδόκητα, μια νέα ποιότητα κοινωνικότητας και σχέσεων. Ένα υλικό αντι-παράδειγμα ενός νέου κόσμου, ενάντια στην ιδιώτευση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, που μπορεί και πρέπει να ανατείλει. Το “τέλος της ιστορίας” μετρήθηκε στα οδοφράγματα και βρέθηκε λειψό. Αν “οι εξεγέρσεις δεν είναι ουτοπία”, ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι η κοινωνική επανάσταση αποτελεί μονάχα αντικείμενο μελέτης ενός μακρινού παρελθόντος; Η προοπτική νίκης σάρωσε τις μεταμοντέρνες και νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες της ήττας. Ο κόσμος του αγώνα, αλλά και πλατιά κοινωνικά κομμάτια, οπλίστηκαν με δύναμη, ελπίδα και αυτοπεποίθηση. Το όραμα ενός κόσμου απαλλαγμένου από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της φτώχειας επανέρχεται δυναμικά στις συζητήσεις και τα σχέδια. Στην πράξη αποδείχθηκε ότι τα πάντα βρίσκονται σε μια σταθερή και μόνιμη διεργασία αλλαγής, κίνησης και ανάπτυξης, ότι το ξέσπασμα εξεγέρσεων -ακόμα και μέσα στην καρδιά της ΕΕ και σε μια εποχή όπου όλα φαινόντουσαν να κινούνται μέσα σε προκαθορισμένα πλαίσια- αποτελεί ιστορική νομοτέλεια, αφού η διαρκής πάλη των τάξεων μέσα στην κοινωνία συνιστά την εσωτερική ώθηση της κίνησης και της εξέλιξης. Και αυτό είναι, σίγουρα, το μεγαλύτερο επίτευγμα του Δεκέμβρη» [Χρήστος Πολίτης- Εισήγηση Ταξικής Αντεπίθεσης, Δεκέμβρης 2017]

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 αποτελεί τη μεγαλύτερη κοινωνική εξέγερσή μετά το 1973. Εισέβαλε με βία στην ιστορία και καθόρισε τη σύγχρονη Ελλάδα, φέρνοντας με εκρηκτικό τρόπο στην επιφάνεια όλες τις αντιφάσεις, τις αντιθέσεις και τα αδιέξοδα του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Ακριβώς για αυτό δεν αποτέλεσε το προγραμματισμένο ραντεβού ενός πολιτικού χώρου, αλλά είχε όλα τα χαρακτηριστικά της αυθόρμητης και αυτόνομης κοινωνικής κίνησης, η οποία συμπύκνωσε, με τρόπο αστάθμητο και ταυτόχρονα μοναδικό, την αντίδραση στις ποικιλώνυμες ταξικές επιβολές εναντίον της νεολαίας, του προλεταριάτου, της κοινωνίας. Ειδικότερα ο Δεκέμβρης ήταν η απάντηση στη νέου τύπου καταστολή απέναντι στη νεολαία, η απάντηση στις αστικές στρατηγικές στην παιδεία, την εργασία, τον δημόσιο χώρο, η απάντηση στις σαρωτικές καπιταλιστικές και πολιτικές αναδιαρθρώσεις της περιόδου, η απάντηση για το προλεταριακό –και σε αξιοσημείωτο βαθμό νεανικό- αίμα που κρυβόταν πίσω από τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της “ισχυρής Ελλάδας” της ΟΝΕ και του ΝΑΤΟ, η απάντηση στο χυδαίο ηθικό και αξιακό εποικοδόμημα που ορθωνόταν στην κούφια κοινωνική ευημερία και ειρήνη των καταναλωτικών δανείων και των φουσκών του χρηματιστηρίου. Ως τέτοια ήταν μια απάντηση κοινωνική, νεολαιίστικη, ταξική, αντικαπιταλιστική, αντικρατική. Μια απάντηση απέναντι στο εφιαλτικό παρόν και παράλληλα μια πολιτική κατάθεση μπροστά στο μέλλον που ενστικτώδικα αντιλαμβανόταν ότι ερχόταν. Και ακριβώς επειδή ήταν έτσι τροφοδότησε με έμπνευση, δύναμη, ορμή -και εδώ είναι η καθοριστική συμβολή του Δεκέμβρη- τον κύκλο αγώνων της καθεαυτής περιόδου της κρίσης 2010 -2012, οι οποίοι χωρίς αυτόν δεν θα είχαν πάρει την ένταση και τη δυναμική που έλαβαν.

Ο αυθόρμητος χαρακτήρας της εξέγερσης δεν αναιρεί φυσικά την επιρροή και το ρόλο των οργανωμένων πολιτικών κομματιών είτε πριν το ξέσπασμα της εξέγερσης, είτε κατά τη διάρκεια της. Τα πολιτικά χαρακτηριστικά του αναρχικού κινήματος, που είχε την βασική πολιτική πρωτοβουλία τον Δεκέμβρη του 2008, δεν θα μπορούσαν να μην επηρεάσουν το εύρος, τη δυναμική και τα αποτελέσματα του Δεκέμβρη. Η ενεργή συμμετοχή των αναρχικών, ειδικά, τη δεκαετία 1998-2008 σε σημαντικές κοινωνικές και ταξικές μάχες (αντιφασιστικοί αγώνες, μαθητικό κίνημα, Εξάρχεια, εξεταστικά 1998, συλλήψεις 17Ν το 2002, απεργίες σωματείων βάσης, επίσκεψη Κλίντον το 1999, αντιπολεμικές κινητοποιήσεις, διεθνιστική αλληλεγγύη, σύνοδος κορυφής της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη και κίνημα αλληλεγγύης στους 7 το 2003, σαμποτάζ συστημάτων επιτήρησης, φοιτητικές κινητοποιήσεις 2006-2007, μαζική απεργία πείνας στις ελληνικές φυλακές το 2008, κ.α) βάθυνε τη σύνδεση τους με την επαναστατική πολιτική. Τα γρήγορα αντανακλαστικά του κινήματος και η ζωντάνια του, η αυτοθυσία του, η σταθερή σύγκρουση με τον ρεφορμισμό και η μαχητικότητα του είχαν σαν αποτέλεσμα να αποκτήσει πλέον συσσωρευμένη εμπειρία στις πρακτικές άμεσης δράσης, μαζικότητα, σταθερή παρουσία σε αρκετές πόλεις και σημαντική πρωτοβουλία κινήσεων. Η έμπρακτη προπαγάνδα και η δράση του (με στόχο Αστυνομικά Τμήματα, δυνάμεις καταστολής, υπουργεία, τράπεζες, εφορίες, κομματικά γραφεία, κάμερες κλπ) τα προηγούμενα χρόνια της εξέγερσης είχε καταδείξει, δυναμικά, τους υπεύθυνους της εκμετάλλευσης και της αδικίας.

Ασφαλώς οι απαντήσεις του Δεκέμβρη ήταν μερικές, ατελείς. Δεν υπήρξε ενότητα και συγκέντρωση δυνάμεων, δοκιμάστηκαν διαφορετικοί, αποκομμένοι και ανεξάρτητοι μεταξύ τους σχεδιασμοί, με αποτέλεσμα όλος εκείνος ο πρωτόγνωρος πλούτος των πρακτικών να μην συγκλίνουν στο ίδιο σημείο, να μην εξυπηρετούν ένα κοινό και συνολικό σχέδιο. Άρα και να μην μπορούν να διεκδικήσουν τα μεγαλύτερα δυνατά πολιτικά αποτελέσματα. Φυσικά δεν απαξιώνουμε την αξία της πολύμορφης δράσης του 2008, γιατί έτσι θα απαξιώναμε την ίδια την αξία της εξέγερσης. Xρέος μας όμως σήμερα είναι να κατανοήσουμε γιατί αυτός ο πλούτος των πρακτικών (από τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις μέχρι τη συνεχή παραγωγή εντύπων, αφισών και εκπομπών σε κινηματικά ραδιόφωνα, από τις συγκρούσεις και τις οδομαχίες μέχρι τις εμπρηστικές και ένοπλες επιθέσεις, από τα κατειλημμένα κέντρα αγώνα και την κατειλημμένη ΓΣΕΕ μέχρι τις παρεμβάσεις στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ και από τα σαμποτάζ των ακυρωτικών μηχανημάτων στο ΜΕΤΡΟ και τον ΗΣΑΠ μέχρι την απαλλοτρίωση των super market) δεν αξιοποιήθηκε πολιτικά στο βαθμό που θα μπορούσε και θα όφειλε. Έλειψαν όμως και τα κατάλληλα αναλυτικά εργαλεία που θα μας βοηθούσαν να κατανοήσουμε την πολυπλοκότητα, τον αντικειμενικό νομοτελειακό χαρακτήρα και τη διαλεκτική της εξέγερσης. Έλειψαν και τα αναλυτικά εργαλεία για τη σχέση των επαναστατικών δυνάμεων, των ταξικών αγώνων και των κοινωνικών κινημάτων. Έτσι, λίγα χρόνια μετά, στις αντιμνημονιακές ταραχές του 2010-2012 δεν μπορέσαμε, παρότι ο σπόρος της Εξέγερσης του Δεκέμβρη ήταν φανερός σε όλη την γκάμα των πολιτικών και κινηματικών πρακτικών της περιόδου – να εκμεταλλευτούμε προς όφελος της επαναστατικής διαδικασίας και των λαϊκών συμφερόντων τις “αντικειμενικές συνθήκες” που είχαν διαμορφώσει η καπιταλιστική κρίση και οι μνημονιακές πολιτικές.

Σήμερα, 16 χρόνια μετά, και ακόμα πιο βαθιά εντός της δίνης της μεγαλύτερης κρίσης στην ιστορία του καπιταλισμού και των νέων ακόμα πιο ολοκληρωτικών μορφών κρατικής καταπίεσης, ταξικής εκμετάλλευσης και ιμπεριαλιστικών πολέμων που αυτή γεννά, η Εξέγερση του Δεκέμβρη επιμένει να δείχνει φωτεινά το δρόμο! Να δείχνει την άλλη τάση, την ιστορική τάση του προλεταριάτου και των λαών, την τάση των δυνάμεων της κοινωνικής και ταξικής απελευθέρωσης, την τάση εκείνη που ασφυκτιά κάτω από τον πολυποίκιλο ακρωτηριασμό των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων, την τάση εκείνη που πολεμά ως όρο ύπαρξης της πλέον για νέες παραγωγικές σχέσεις και σύγχρονες κοινωνικές-εργατικές ανάγκες, σε μη εκμεταλλευτική βάση, με κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής χωρίς ατομική ιδιοκτησία και κράτος.

Σήμερα, 16 χρόνια μετά τη δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου και με το αίμα ζεστό από την καθημερινή αστυνομική βία, τις εκατοντάδες εργατικές δολοφονίες, τα αμέτρητα επεισόδια πατριαρχικής βίας και τους χιλιάδες θανάτους μεταναστών στα σύνορα, αλλά και με τις μνήμες νωπές από τις κοινωνικές ταξικές ανατάσεις (όπως ο ξεσηκωμός τον Μάρτιο του 2022 ενάντια στο καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη) ∙ σήμερα που καταφανώς εγκαθιδρύεται τοπικά και παγκόσμια ένα ασφυκτικό καθεστώς στυγνής ταξικής εκμετάλλευσης, κρατικού ολοκληρωτισμού και ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, αλλά και πρωτοφανών λαϊκών αντιστάσεων ως απάντηση όπως ο αγώνας στην Παλαιστίνη∙ στις 6 Δεκεμβρίου κατεβαίνουμε μαχητικά στους δρόμους για να τιμήσουμε την εξέγερση και να περιφρουρήσουμε τα νοήματά της. Όχι βέβαια ως μια απόπειρα προσαρμογής των χαρακτηριστικών της στις σημερινές συνθήκες, ούτε ως μια μουσειακού τύπου μνήμη αποκομμένη από τη σύγχρονη πραγματικότητα, αλλά ως διαλεκτική υπέρβαση της, δηλαδή ως ζώσα ιστορία, ως οργανικό μέρος της «κίνησης που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων».

Όλοι και όλες στις κινητοποιήσεις για την 6η Δεκέμβρη

[5 Δεκεμβρίου] Συγκέντρωση στο Σύνταγμα 7μμ

[6 Δεκεμβρίου] 4μμ : Συγκέντρωση στην πλ. Εξαρχείων, στη γειτονιά όπου στήθηκε το πρώτο και το τελευταίο οδόφραγμα της Εξέγερσης και τόπο σήμερα πολλαπλών στρατηγικών καταστολής της

6μμ : Διαδήλωση στα Προπύλαια (συμμετέχουμε στο ανοιχτό μετωπικό μπλοκ της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές και αγωνίστριες)

ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΙΜΑΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ!

ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ – ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Αλληλεγγύη- Δύναμη στην αναρχική κοινωνική αγωνίστρια Μαριάννα Μ. Λευτεριά στους προφυλακισμένους συντρόφους/σσες για την υπόθεση των Αμπελοκήπων Νίκο Ρωμανό, Δημήτρη, Δήμητρα Ζ.

Tαξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών)

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ : 16 χρόνια από την δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου – Η νεολαία δεν ξεχνά!

Aθήνα: Παρασκευή 6/12 12:00μμ, Προπύλαια

Θεσσαλονίκη: Παρασκευή 6/12, 18:00, Καμάρα

Ιωάννινα: Παρασκευή 6/12, 18:00, Ακαδημία

Πάτρα: Παρασκευή 6/12, 12:00μμ, Παράρτημα

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 ο δεκαπεντάχρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονείται από τους ειδικούς φρουρούς Ε. Κορκονέα και Β. Σαραλιώτη. Η δολοφονία αυτή προκάλεσε την έντονη αντίδραση της νεολαίας και οδήγησε σε εξέγερση ενάντια στην τότε κυβέρνηση της ΝΔ. Η εξέγερση χαρακτηρίστηκε από δυναμικές διαδηλώσεις, καταλήψεις σχολείων και σχολών, συγκρούσεις και αποκλεισμούς αστυνομικών τμημάτων, με κεντρικά αιτήματα τον αφοπλισμό της αστυνομίας και την ανατροπή της κυβέρνησης. Η εξέγερση αυτή, που εξέφρασε την αγανάκτηση και την οργή της ελληνικής κοινωνίας, συνδεόταν άμεσα με το ξεκίνημα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008 και αποτέλεσε πρόλογο του κοινωνικού πολέμου του 2010-12.

Σήμερα, βρισκόμαστε μπροστά στη διαρκή όξυνση της δομικής κρίσης του καπιταλισμού και στα πρόθυρα ενός νέου ξεσπάσματος της κρίσης, πολύ σφοδρότερου από ότι το 2008. Κύριος καταλύτης για τη χειροτέρευση της οικονομικής κρίσης αποτελούν τα πολεμικά μέτωπα. Ο πόλεμος στην Ουκρανία κλιμακώνεται μετά τα χτυπήματα σε ρωσικό έδαφος με αμερικάνικους και βρετανικούς πυραύλους. Η απειλή ενός γενικευμένου πολέμου στη Μέση Ανατολή παραμένει όσο συνεχίζεται η εισβολή των σιωνιστών στον Λίβανο και οι προκλήσεις στο Ιράν, ενώ η γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού συνεχίζεται. Οι ιμπεριαλιστές είναι αναγκασμένοι να στραφούν στην πολεμική οικονομία, δηλαδή σε έναν σφοδρό ταξικό πόλεμο (όξυνση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών αιχμών, ξήλωμα κατακτήσεων του εργατικού κινήματος, πτώση του βιοτικού επιπέδου παγκοσμίως κ.α.).

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ, ΠΟΛΕΜΟΣ, ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Μέσα σε αυτό το κλίμα η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιδιώκει την εφαρμογή σωρείας νεοφιλελεύθερων μέτρων και νομοσχεδίων με στόχο τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ιδιωτικοποιεί τα πάντα, διαλύει τη δημόσια υγεία (απογευματινά χειρουργεία, υποχρηματοδότηση) και παιδεία (νόμος Πιερρακάκη, καταπάτηση του άρθρου 16) , κοινωνική ασφάλιση κλπ., καταργεί το οκτάωρο και την πενθήμερη εργασία (νόμος Χατζηδάκη), την ίδια στιγμή που το 3,8% του ΑΕΠ της χώρας δαπανάται για την αγορά στρατιωτικών εξοπλισμών. Παρά τις διακηρύξεις της κυβέρνησης περί ανάπτυξης και βελτίωσης της οικονομίας, το βιοτικό επίπεδο διαρκώς πέφτει, ενώ η ακρίβεια και η φορολογία των λαϊκών στρωμάτων αυξάνονται (αύξηση τιμών των ειδών λαϊκής κατανάλωσης, υπερδιπλασιασμός λογαριασμών ρεύματος, αύξηση ΦΠΑ). Όλα όσα με αγώνες κατακτήθηκαν στα χρόνια της μεταπολίτευσης υπονομεύονται.

Σήμερα, 16 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη, η καταστολή συνεχίζει να δείχνει καθημερινά το σκληρό της πρόσωπο. Το καθεστώς Μητσοτάκη είναι αποσταθεροποιημένο (μόλις 28% στις ευρωεκλογές, διαγραφή σαμαρά), αλλά και επικίνδυνο. Η ΝΔ έχοντας απονομιμοποιηθεί στα μάτια της κοινωνίας δεν έχει κανέναν άλλον τρόπο να επιβληθεί πέρα από την ωμή βία, την οικοδόμηση ενός μαύρου Κράτους Έκτακτης ανάγκης. Η δολοφονία του Μοχάμεντ Καμράν στο ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα τον Σεπτέμβρη, η έφοδος ΜΑΤ και ΟΠΚΕ σε ΕΜΠ και ΑΠΘ, η επίθεση στους εποχιακούς πυροσβέστες που ζητούσαν μονιμοποίηση, οι εκατοντάδες προσαγωγές και συλλήψεις σε όλη τη χώρα την επέτειο της εξέγερσης του πολυτεχνείου, όπως και η δολοφονία του Αλέξη τότε, είναι τρανά παραδείγματα. 16 χρόνια μετά κυνηγάνε ακόμα και προφυλακίζουν τον φίλο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, Νίκος Ρωμανό, με βάση πολύ αμφίβολα στοιχεία. Ενώ οι δολοφόνοι του Αλέξη, παρά την καταδίκη τους 10 χρόνια πριν, σήμερα κυκλοφορούν ελεύθεροι !

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ – ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Είναι φανερό ότι τα νεοφιλελεύθερα καθεστώτα δεν είναι παντοδύναμα και δυσκολεύονται να κυβερνήσου, ενδεικτικό είναι το μεγάλο φοιτητικό κίνημα στην Αργεντινή, αλλά και οι εξεγέρσεις σε Νιγηρία και Μπαγκλαντές που έριξαν κυβερνήσεις! Έτσι και η δική μας κυβέρνηση, που αδυνατεί να πείσει την κοινωνία, δείχνει τον φόβο της απέναντι στους αγώνες του εργατικού κινήματος και της νεολαίας, δέρνοντας όποιον σηκώνει κεφάλι. Ο μόνος λόγος που η ΝΔ διατηρεί την εξουσία είναι η ανυπαρξία αντιπολίτευσης (χρεοκοπία ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ) και η καταστολή. Με μια επαναστατική πολιτική, συνέπεια και δέσμευση σε ένα σχέδιο ανυποχώρητου αγώνα διαρκείας μπορούμε να τους νικήσουμε. Ξαναπιάνοντας το κόκκινο νήμα του περσινού κινήματος, με συνελεύσεις, πορείες, καταλήψεις να ανατρέψουμε τη νεοφιλελεύθερη χούντα του Μητσοτάκη.

Κάτω η εγκληματική κυβέρνηση Μητσοτάκη
Παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων
Κάτω το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης
Λεφτά για τις ανάγκες μας – όχι για πόλεμο και αστυνομία
Διάλυση των τρομοκρατικών σωμάτων ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΔΡΑΣΗ ΟΠΚΕ

Σ.Σ.Π.

Στον πόλεμο λεφτά και στην νεολαία καταστολή και σφαίρες

Κάτω το κράτος έκτακτης ανάγκης και η κυβέρνηση των δολοφόνων

Στις 6 Δεκέμβρη 2008, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ ο 15χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος από τους ειδικούς φρουρούς Ε. Κορκονέα και Β. Σαραλιώτη. Η δολοφονία αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε ένα ποτήρι, που γέμιζε καιρό λόγω της κρίσης. Πυροδοτήθηκε μια εξέγερση της νεολαίας ενάντια στις δυνάμεις καταστολής και την κυβέρνηση (τότε της ΝΔ). Μαθητές και νεολαία, σε όλες τις πόλεις, πραγματοποιούσαν καθημερινά διαδηλώσεις, καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων, συγκρούσεις και αποκλεισμούς αστυνομικών τμημάτων με αιτήματα τον αφοπλισμό της αστυνομίας, την πτώση της κυβέρνησης των δολοφόνων. Οι μάζες κατάφεραν να αποκαλύψουν το πραγματικό πρόσωπο των αστικών επιτελείων, της άθλιας πολιτικής τους, του κρατικού μηχανισμού. Η έκρηξη αυτή άνοιξε το δρόμο για τον «παρατεταμένο κοινωνικό πόλεμο» του 2010-12 ενάντια στα μνημόνια.

Μετά από 16 χρόνια, το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, της νεολαίας, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων πέφτει διαρκώς, τα κοινωνικά προβλήματα οξύνονται διαρκώς. Οι «Δημοκρατίες των Πλουσίων» επιχειρούν να φορτώσουν για άλλη μια φορά την κρίση στις πλάτες των εργαζομένων και της νεολαίας. Οι αυξήσεις στα νοίκια, η ακρίβεια σε τρόφιμα και λογαριασμούς ενέργειας εξανεμίζουν τους καθηλωμένους μισθούς. Οι ιδιωτικοποιήσεις/ξεπούλημα της περιουσίας του λαού, με αποτελέσματα όπως το έγκλημα των Τεμπών, αποτελούν πρώτο άξονα της πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η πλήρης διάλυση-ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας και παιδείας προωθείται ταχύτατα, μετατρέποντας τα κοινωνικά αγαθά σε ακριβά εμπορεύματα, που μόνο όποιος έχει χρήματα θα αγοράζει

Για να θωρακίσει τη διάλυση κάθε δημοκρατικού, πολιτικού, συνδικαλιστικού δικαιώματος, για ν α επιβάλλει αυτές τις «βάρβαρες» συνθήκες διαβίωσης, η κλίκα του Μητσοτάκη επενδύει στην καταστολή. Η γενίκευσή της αποτελεί το μοναδικό χαρτί του καθεστώτος Μητσοτάκη. Χτίζει ένα μαύρο Κράτος Έκτακτης Ανάγκης με την αστυνομία να χτυπά στο ψαχνό, τα δικαστήρια να έχουν μετατραπεί σε γραμμές παραγωγής καταδικαστικών αποφάσεων για αγωνιστές, φτωχούς, νέους. Οι συμμορίες των ΜΑΤ-ΔΕΛΤΑ-ΔΡΑΣΗ δολοφονούν εν ψυχρώ ανήλικους Ρομά, συλλαμβάνουν αγωνιστές (όπως έκαναν πρόσφατα με τον Ν. Ρωμανό, φίλο του Αλέξη και μάρτυρα της δολοφονίας του) και παραμένουν ατιμώρητοι, ενώ την ίδια στιγμή φτωχοί και νέοι καταδικάζονται χωρίς κανένα στοιχείο.

Η συνεχή χρήση της καταστολής δείχνει ανάγλυφα την αδυναμία της κυβέρνησης, τον φόβο απέναντι στους αγώνες της νεολαίας και των εργαζομένων. Τα κυβερνητικά εγκλήματα, η φτώχεια, η καταστολή και η ολοένα μεγαλύτερη εμπλοκή στον πόλεμο δεν θα σταματήσουν, όμως, ούτε με λόγια στην Βουλή, ούτε με εθιμοτυπικές κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες. Αλλά μέσα από την ενίσχυση μιας επαναστατικής πολιτικής, που παλεύει να οργανώσει εστίες αγώνα σε χώρους εργασίας, γειτονιές, σχολεία, σχολές. Να ενώσει εργαζόμενους-νεολαία που ασφυκτιούν στο βάρβαρο καθεστώς Μητσοτάκη σε έναν μαζικό αγώνα διαρκείας για να το ανατρέψουμε.

Κάτω η Ακρίβεια και Φτώχεια. ΟΧΙ στις Ιδιωτικοποιήσεις. Αυξήσεις στους μισθούς.
Κάτω τα αντεργατικά μέτρα. Λεφτά για τις Κοινωνικές Ανάγκες, ΟΧΙ για Εξοπλισμούς και Καταστολή.
Νίκη στην παλαιστινιακή αντίσταση – Αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους – Καμία συμμετοχή/βοήθεια στους πολέμους ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Σιωνιστών
Στον δρόμο σπάμε την κρατική τρομοκρατία. Πίσω στη φυλακή οι δολοφόνοι του Αλ. Γρηγορόπουλου. Κάτω τα χέρια από το Ν. Ρωμανό. Αφοπλισμός της αστυνομίας

Ο.Κ.Δ.Ε.

Λευτεριά στους προφυλακισμένους συντρόφους/ισσες για την υπόθεση των Αμπελοκήπων Μαριάννα Μ, Δήμητρα Ζ, Δημήτρη και Νίκο Ρ. ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ,ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ 5 Δεκεμβρίου, Συγκέντρωση, Σύνταγμα 7μμ 6 Δεκεμβρίου, Διαδήλωση, Προπύλαια 6μμ

Το κράτος δολοφονεί.

Το βράδυ της 6ης του Δεκέμβρη 2008, 16 χρόνια πίσω, η δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από την σφαίρα του μπάτσου Ε. Κορκονέα προκαλεί με τραγικό τρόπο, το ξέσπασμα της κοινωνικής οργής απέναντι στις δολοφονικές συμμορίες του κράτους. Οι πρώτες αντιπαραθέσεις με τους κρατικούς δολοφόνους εκδηλώνονται άμεσα στην οδό Μεσολογγίου, στο σημείο της κρατικής δολοφονίας και στα γύρω στενά, ενώ τις αμέσως επόμενες ώρες καταλαμβάνεται από αναρχικούς και αναρχικές και άλλους αγωνιστές και αγωνίστριες το Πολυτεχνείο αποτελώντας ένα σταθερό σημείο συνάντησης της οργής πολλών περισσότερων ανθρώπων, που κατεβαίνουν αυθόρμητα στο δρόμο. Οι συγκρούσεις με τις αστυνομικές κατασταλτικές δυνάμεις θα γενικευτούν στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας γύρω από την περιοχή των Εξαρχείων. Από τις πρώτες αυτές στιγμές, η ορμητικότητα του κόσμου που πλημμυρίζει την Πατησίων έχοντας το αίσθημα του δικαίου της εξέγερσης απέναντι στην αδικία της δολοφονίας του μικρού Αλέξανδρου που εκφράζεται αυθόρμητα και αυτοσχέδια, δεν μπορεί να ανακοπεί από τα ΜΑΤ. Τα γεγονότα έχουν εξεγερτικά χαρακτηριστικά, απλώνονται γρήγορα σε όλες τις πόλεις της ελληνικής επικράτειας και σύντομα γίνονται ένα μήνυμα αντίστασης ενάντια στην κρατική επιβολή σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η οργή που ξεχύθηκε στους δρόμους με την μαζική και αυθόρμητη μορφή, που αυτή πήρε, μετουσιώθηκε σε συγκρούσεις, καταλήψεις σχολείων και σχολών, δημόσιων κτηρίων και αυτοοργανωμένες ανοιχτές συνελεύσεις, συνθέτοντας έτσι τα εργαλεία και τους τρόπους με τους οποίους οι εξεγερμένοι και οι εξεγερμένες τάραξαν την κοινωνική ειρήνη και επιχείρησαν να θέσουν τόσο τους όρους της αντιπαράθεσης με το καθεστώς όσο και κοινωνικά αγωνιστικά περιεχόμενα μέσα στο πρωτόγνωρο εξεγερσιακό περιβάλλον. Η εξέγερση, ως αποτέλεσμα των κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών όλης της περιόδου, που προηγήθηκε, τόσο κατά το ξέσπασμά της όσο και κατά την εξέλιξή της, φέρνει έντονα τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά και τους τρόπους αντίστασης μιας ολόκληρης περιόδου, που προηγήθηκε, σαράντα και πλέον χρόνων από το 73΄ και έπειτα. Όπως, την διαρκή ανοιχτή συνάντηση των αγωνιζόμενων στο Πολυτεχνείο και την γειτονιά των Εξαρχείων ως σημεία στην πόλη σημασιοδοτημένα κοινωνικά από την εξέγερση και τον αγώνα, την μαχητική αντίσταση στην κρατική καταστολή, τις αυτοοργανωμένες προσπάθειες ανάπτυξης κοινωνικών – ταξικών αντιστάσεων και δομών αγώνα, τις αναρχικές – αντιεξουσιαστικές καταλήψεις, την άμεση δράση και την ανάπτυξη μορφών αντιβίας στην βία του καθεστώτος.

Η στιγμή, που ξέσπασε η εξέγερση του Δεκέμβρη, ανήκει σε μια εποχή συνεχών σταδιακών αναδιαρθρώσεων προς όφελος των αφεντικών και κλιμακούμενης επιθετικότητας του κράτους. Μια μακρά διαδικασία μετασχηματισμού των παραγωγικών σχέσεων και συνολικά της κοινωνίας, που προωθείται σταθερά από τα αφεντικά ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 80΄ως αποτέλεσμα της προ υπάρχουσας χρεοκοπίας και συνολικής κρίσης του συστήματος. Μια διαδικασία που θα πάρει καταιγιστική μορφή και χαρακτηριστικά άγριας επιθετικότητας σε όλο κοινωνικό πεδίο, μετά το “ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης” του 08΄ και ειδικότερα στην Ελλάδα, από το 2010 κι έπειτα.

Έτσι, αντίστοιχα, η κρατική καταστολή την περίοδο πριν το ξέσπασμα του Δεκέμβρη, είναι διαρκώς κλιμακούμενη με στιγμές ιδιαίτερης έντασης, δοκιμάζοντας να σπάσει τις κοινωνικές ισορροπίες, που είχαν διαμορφωθεί από τις αντιστάσεις και το κοινωνικό φαντασιακό καθ’ όλη τη Μεταπολιτευτική περίοδο. Είναι μια ιστορική φάση που το καθεστώς βρίσκεται σε κατάσταση προετοιμασίας μιας πολύ σκληρότερης αντιπαράθεσης με την κοινωνία σε όλα τα μέτωπα και στο στάδιο του σχεδιασμού, σε ιδεολογικό και κατασταλτικό επίπεδο, μιας συνολικής εκστρατείας για το συντριπτικό χτύπημα των κοινωνικών – ταξικών αντιστάσεων στοχεύοντας ειδικότερα στους αναρχικούς και τις αναρχικές. Η κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είναι απότοκο αυτής της προετοιμασίας, αυτού του κατασταλτικού σχεδιασμού και της ειδικότερης στόχευσής του.

Η εξέγερση, ως έκρηξη των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων και τομή στον τρόπο αναπαραγωγής των εξουσιαστικών σχέσεων, έθεσε φραγμό στην δολοφονική βία του κράτους και το ανάγκασε προς στιγμή σε αναδίπλωση των σχεδιασμών του. Έσπασε τις επιβαλλόμενες από τα πάνω κοινωνικές νόρμες και απελευθέρωσε την έκφραση μιας ευρύτατης κοινωνικής δυναμικής που ασφυκτιούσε. Ράγισε την πλαστή εικόνα ευμάρειας και εκδημοκρατισμού, που ήθελε να εμφανίζει το καθεστώς, και αιφνιδίασε το πολιτικό προσωπικό του, που αρέσκονταν να θριαμβολογεί για το τέλος της ιστορίας.

Εν μέσω αυτού του αιφνιδιασμού και υπό το φόβο απρόβλεπτων συνεπειών, που θα μπορούσαν να προκληθούν μέσα από την δυνατότητα αναζωπύρωσης και μεγαλύτερης εξάπλωσής της, η εξέγερση δε χτυπήθηκε σαρωτικά από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Η αρχική της ορμή καταλάγιασε σταδιακά συναντώντας τα οργανωτικά, πολιτικά και κοινωνικά όρια της, αποτέλεσε όμως αναμφισβήτητα ένα ιστορικό γεγονός, το οποίο πέραν του φραγμού που έθεσε στη βία του κράτους, έκανε σκόνη εδραιωμένες βεβαιότητες περί του ανέφικτου ενός γενικευμένου ξεσηκωμού, χάραξε βαθιές τομές σε βαλτωμένους από την συναίνεση κοινωνικούς τόπους και γέννησε ένα σύμπαν απελευθερωτικών δράσεων και αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων από την πρώτη στιγμή του ξεσπάσματός της και όλο το αμέσως επόμενο διάστημα.

Τροφοδότησε την αντίσταση, που αναπτύχθηκε από τα κάτω τα επόμενα χρόνια, και πήρε πολύ δυναμικά χαρακτηριστικά τουλάχιστον μέχρι και τον Φλεβάρη του 2012, απέναντι στην πιο βίαιη και ραγδαία αναδιάρθρωση των πολιτικοοικονομικών σχέσεων εξουσίας. Μια δυναμική αντίσταση που δημιούργησε σοβαρά ρήγματα στο καθεστώς, αλλά εξάντλησε γρήγορα τις δυνατότητες της μαχητικής διαμαρτυρίας και του αυθορμητισμού της, χωρίς να καταφέρει να ανακόψει την συνολική επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου. Η συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας οργάνωσης του αναρχικού κινήματος, αποσαφήνισης των πολιτικών γραμμών και διαδικασιών του, διεύρυνσης της απεύθυνσής του καθώς και της συγκρότησης ενός αυτόνομου, αδιαμεσολάβητου και αυτοοργανωμένου ανατρεπτικού κοινωνικού – ταξικού κινήματος, που θα μπορέσει να αντισταθεί αποτελεσματικά και να αντεπιτεθεί, αποτελεί την ουσιαστική κινηματική παρακαταθήκη όλης αυτής της περιόδου, συμπεριλαμβανομένης της εξέγερσης του Δεκέμβρη.

Σήμερα, η ακραία φτωχοποίηση των «πληβειακών» και η προλεταριοποίηση τμήματος των μικροαστικών στρωμάτων, που σημαίνει αντίστοιχα το πέρασμα μεγάλου μέρους του πληθυσμού σε ένα καθεστώς εξαίρεσης, και στη διαμόρφωση μιας συνθήκης καθορισμού και διαχείρισής του από το κράτος ως “πλεονάζοντα πληθυσμό”, προϋποθέτει την ενίσχυση του κατασταλτικού του ρόλου σε ευρύ κοινωνικό επίπεδο. Έτσι, το κράτος επιχειρεί να συντρίψει τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις και να προωθήσει εδώ και τώρα, την υλική και ιδεολογική συγκρότηση του εθνικού κορμού με ολοκληρωτικούς όρους, απέναντι στον “εσωτερικό εχθρό”, στην κοινωνική οργή που παράγεται καθημερινά σε ένα περιβάλλον διογκούμενης φτώχειας και στην δυναμική μιας εξεγερσιακής αμφισβήτησης αυτής της συνθήκης από τα κάτω.

Η μακρόχρονη εκστρατεία του κράτους σε νομικό, προπαγανδιστικό και αστυνομικό επίπεδο, έχει επιτύχει σημαντικά πλήγματα κατά της αντίστασης, έχει θέσει υπό την κατοχή του μεγάλο μέρος του κοινωνικού χώρου και έχει καλύψει σε μεγάλο βαθμό κάθε έκφραση δημόσιου λόγου από τον μονόλογο της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, επιχειρώντας να συμπιέσει και να απομονώσει κάθε δυνατότητα αμφισβήτησης των επιλογών και της κυριαρχίας του.Σήμερα, 16 χρόνια μετά την εκτέλεση του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου η δολοφονική φύση του κράτους ως μηχανισμού εξουσίας συνεχίζεται ασταμάτητα. Στα καθημερινά ναυάγια μεταναστών/ριών στην αιματοβαμμένη θάλασσα του Αιγαίου και στα χερσαία σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ως αποτέλεσμα της ανοιχτά φασιστικής-ρατσιστικής μεταναστευτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους και της ΕΕ, οπού τα pushbacks αποτελούν πλέον ένα διαρκές συστηματοποιημένο έγκλημα για την διαχείριση των μεταναστευτικών ροών.Στις αστυνομικά κατεχόμενες πόλεις, στο Πέραμα όπου οι μπάτσοι εκτέλεσαν τον 17χρονο Ρομά, Νίκο Σαμπάνη ή στην Θεσσαλονίκη όπου τραυμάτισαν με σφαίρα στο κεφάλι 16χρονο Ρομά Κώστα Φραγκούλη. Στις διαδηλώσεις, όπου η μανιώδης βαρβαρότητα των μονάδων καταστολής στο Βόλο είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο του Βασίλη Μάγγου. Είναι αδύνατον να μην διακρίνει κανείς την ομοιότητα μεταξύ αυτών των γεγονότων με τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, υπενθυμίζοντας με τον πλέον τραγικό τρόπο ότι μας έμαθε ο Δεκέμβρης, ότι δηλαδή οι μόνοι που μπορούν να βάλουν φρένο στη δολοφονική φύση του κράτους είναι οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι, που όταν οργανώνουν την δύναμη τους, όταν εξεγείρονται, μπορούν να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα.Η ένταση της βίας του κράτους προς τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες και τον κόσμο που αγωνίζεται, αποτελεί κομμάτι της ευρύτερης αντιεξεγερτικής πολιτικής, της κατεύθυνσης σε ολοκληρωτικά μοντέλα διαχείρισης αλλά και επίδικο την υποταγή των από κάτω στις κυρίαρχες τάξεις.Το σύστημα εν μέσω μιας πολυεπίπεδης κρίσης επιχειρεί να θωρακιστεί απέναντι στην οργή των καταπιεσμένων. Αυτή η μορφή πυγμής από μεριάς κράτους αποτυπώνεται σε όλα τα πεδία. Από την βίαιη αντιμετώπιση των διαδηλώσεων, την αστυνομία στα Πανεπιστήμια, την ανοιχτά φασιστική μεταναστευτική πολιτική και την περιστολή των συνδικαλιστικών εργαλείων και δικαιωμάτων και των ελευθεριών ευρύτερα. Μέχρι τις εκστρατείες εκκένωσης των καταλήψεων, τις συνεχείς διώξεις αγωνιστών και φυλακίσεις αναρχικών, την αυταρχικοποίηση του ποινικού κώδικα και την κατοχή των Εξαρχείων.Ταυτόχρονα οι συνεχείς αθωώσεις δολοφόνων και βιαστών μπάτσων δίνουν ένα σαφές μήνυμα. Η αθώωση και πολιτική υπεράσπιση από το κράτος των δολοφόνων του Νίκου Σαμπάνη, η πρόσκαιρη αποφυλάκιση του Ε. Κορκονέα, η ατιμωρησία των βιαστών του κολαστηρίου-ΑΤ Ομόνοιας αποτελούν έμμεση πολιτική δήλωση προς του φρουρούς της εξουσίας. « Δολοφονήστε, βιάστε, αυθαιρετήστε. Ό,τι και να κάνετε θα την βγάλετε καθαρή. »Ωστόσο την ίδια περίοδο και το ίδιο το κράτος συνάντησε τα όρια της επιθετικότητάς του, όσες φορές βρέθηκε απέναντι σε μαζικές αντιστάσεις, που έφεραν την δυνατότητα ευρύτερης κοινωνικής σύνδεσης και μετωπικής μαχητικής αντιπαράθεσης, καθώς επίσης και όταν βρέθηκε μπροστά στο απρόβλεπτο ξέσπασμα της κοινωνικής οργής όπως συνέβη στα γεγονότα της Ν. Σμύρνης.Η εκδήλωση μιας νέας γενικευμένη εξέγερσης, ιδιαίτερα μέσα σε ένα ασταθές κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον, θα στοιχειώνει πάντα τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά. Το κράτος προετοιμάζεται σήμερα για να μπορέσει να καταστείλει τα επόμενα εξεγερτικά ξεσπάσματα στη γέννησή τους, αλλά όχι μόνο γι’ αυτό. Γιατί, αν το σημαντικότερο διακύβευμα της εξουσίας είναι η ολοκληρωτική συντριβή της εξέγερσης, αυτό δεν συνίσταται μόνο στην αποφασιστικότητα του κράτους να την πνίξει στρατιωτικά στον κατασταλτικό τρόμο και στην ικανότητα του να την απονοηματοδοτήσει ιδεολογικά τη στιγμή, που ξεσπάει απειλώντας να σαρώσει τις βεβαιότητες και τις ισορροπίες αυτού του κόσμου. Η συντριβή της εξέγερσης συνίσταται, επίσης, στην προληπτική καταστολή της στα μυαλά και στις συνειδήσεις των καταπιεσμένων. Η κρατική τρομοκρατία, η επιχείρηση λήθης και εμπέδωσης κοινωνικά της ιστορικής ματαίωση της, στοχεύουν επιπλέον όλες εκείνες τις μικρές και μεγάλες κινήσεις αντίστασης, ανυποταξίας, αγωνιστικής συνάντησης και οργάνωσης των από κάτω που κρατούν ζωντανό το πνεύμα της εξέγερσης, τροφοδοτούν τα επόμενα ξεσπάσματά της και τροφοδοτούνται από αυτήν.Η 6η του Δεκέμβρη δεν είναι απλά μια ημερολογιακή επέτειος. Αντιθέτως, αποτελεί ημέρα μνήμης, αντίστασης και αγώνα.

Η νύχτα του Δεκέμβρη του 08΄και οι μέρες που ακολούθησαν ανέδειξαν ότι ο μοναδικός τρόπος για να περάσουμε στην αντεπίθεση και να απαντήσουμε στην πίεση, που δεχόμαστε, είναι ο συλλογικός και καθημερινός αγώνας, η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη. Γιατί το θέμα δεν είναι απλά να θέλουμε να επαναλάβουμε εκείνο τον Δεκέμβρη αλλά να δημιουργούμε τις συνθήκες για τους επόμενους Δεκέμβρηδες και το εξελικτικό προχώρημα τους καθημερινά και στο σήμερα.

τίποτα δεν τελείωσε – όλα συνεχίζονται

Αναρχική συλλογικότητα απόπειρα

6 χρόνια μετά την δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και της εξέγερσης του Δεκέμβρη του ’08

Όσα χρόνια και αν περάσουν, η 6η Δεκέμβρη είναι και θα μείνει χαραγμένη στη λαϊκή μνήμη ως μία ημερά απόδοσης φόρου τιμής στον αναρχικό μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλο, ως μία ημέρα που πυροδότησε την λαϊκή οργή απέναντι στην αδικία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και στα διαρκή εγκλήματα του κεφαλαιοκρατικού συστήματος.

Υπό το πρίσμα του «ιστορικού χρόνου» τα 16 χρόνια που μας χωρίζουν από εκείνη την μεγαλειώδη εξέγερση του 2008 είναι πραγματικά ελάχιστα. Όμως, ενώ ο ποσοτικός χρόνος μιας 16ετίας είναι ιστορικά ανεπαίσθητος, ο ποιοτικός ολοένα και μετατρέπει τα όσα συνέβησαν εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη σε γεγονότα μιας άλλης, μακρινής εποχής.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε την κορυφαία, αλλά ταυτόχρονα και την έσχατη έκφραση της κοινωνικής/ ταξικής σύγκρουσης στην μεταπολιτευτική εποχή όπως την γνωρίσαμε. Με μπροστάρη την νεολαία και τα πιο περιθωριοποιημένα κομμάτια της εργατικής τάξης γρήγορα πήρε πανελλαδικό χαρακτήρα και αγκαλιάστηκε από τις εργαζόμενες μάζες και τον λαό.

Εκείνες τις μέρες ο λαός μας έζησε να θρυμματίζεται η «κοινωνική ειρήνη» σε όλη την επικράτεια από τις διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις και τις καταλήψεις, και να αμφισβητεί στην πράξη το μονοπώλιο βίας του αστικού κράτους επιστρέφοντας ένα μέρος της αντιβίας που του αναλογεί, στοχεύοντας κρατικούς και καπιταλιστικους στόχους. Απάντησε στην κρατική βία και την ταξική υποτίμηση που συνόδευαν την τότε υφέρπουσα οικονομική κρίση και τα συμφέροντα των αστών, δίχως όμως τον μαχητικό αυθορμητισμό να τον μετατρέψει σε συνειδητή οργάνωση ενάντια στα αστικά συμφέροντα. Ο κρότος του Δεκέμβρη, πέρα από αυτά, προετοίμασε το έδαφος για τους επόμενες ξεσηκωμούς του λαού και άνοιξε έναν νέο ιστορικο κύκλο, που ξεκίνησε περίπου έναν χρόνο αργότερα, με την παταγώδη κατάρρευση του ύστερου μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου του «εκσυγχρονισμού» και της «ευδαιμονίας», με την υπογραφή του 1ου μνημονίου το 2010.

Και είναι ακριβώς αυτή η αδιάρρηκτη ιστορική σχέση, η οποία ανάμεσα σε πολλά ακόμα, μετατρέπει την συλλογική μνήμη σε όπλο. Η εμβάθυνση και η κατανόηση του ιστορικού πλαισίου μέσα στο οποίο συνέβη ο Δεκέμβρης, τα όσα προηγήθηκαν και τα όσα ακολούθησαν μέσα στους συγκεκριμένους συσχετισμούς εκείνης της περιόδου, αποτελεί προϋπόθεση για την υπεράσπιση της εξέγερσης, όχι απλά ως ένα συλλογικά «εσωτερικευμένο βίωμα», αλλά ως ιστορικό κεκτημένο των κοινωνικών/ ταξικών δυνάμεων αντίστασης το οποίο μπορούμε να το μετατρέψουμε σε εργαλείο για την συνέχιση και αναβάθμιση του ταξικού πολέμου.

Όμως, ταυτόχρονα με την κατανόηση του Δεκέμβρη στην ιστορική -άρα και πραγματική- του διάσταση ως γεγονός, η υπεράσπιση της μνήμης αφορά και την θεμελιώδη υποχρέωση των επαναστατικών κινημάτων να εξιστορούν, να ανιχνεύουν και να απολογίζουν την ιστορία τους, για την επίτευξη της πολιτικής σφυρηλάτησης και συγκρότησης τους μέσα από το ιστορικό φορτίο των γεγονότων που τα διαμόρφωσαν.

Ο αγώνας για την ταξική απελευθέρωση και η πάλη ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα συνεχίζονται

Η σημερινή 6η Δεκέμβρη έχει ένα ακόμα ιδιαίτερο βάρος και βάθος καθώς ένας ακόμα αναρχικός αγωνιστής, ο Κυριακός Ξυμητήρης, έπεσε νεκρός στη μάχη για την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση, ενώ 5 ακόμα αγωνιστές και αγωνίστριες, μεταξύ αυτών και ο Νίκος Ρωμανός, έχουν προφυλακιστεί και κατηγορούνται με βαρύτατες κατηγορίες για μια κακοστημένη υπόθεση από αυτές που η «αντι»τρομοκρατική υπηρεσία συνηθίζει να στήνει.

Μια υπόθεση «τρομοκρατίας» σύμφωνα με τα ΜΜΕ, η οποία παραμένει ανοιχτή και εμπλέκει μέρα με την μέρα όλο και περισσότερους αγωνιστές και αγωνίστριες. Από εκείνη τη στιγμή μέχρι και αυτές τις ημέρες έχει ξεκινήσει ένα “κυνήγι μαγισσών” από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία με ασφυκτικές παρακολουθήσεις και εισβολές σε σπίτια αγωνιστών/ αγωνιστριών αλλά και ατόμων του ευρύτερου φιλικού/ συντροφικού κύκλου του Κυριάκου και της συντρόφισσάς του Μαριάννας.
Και πάνω σε αυτό το πλαίσιο τρομολαγνίας και τρομουστερίας θεσμοθετείται η καταστολή απέναντι σε όσους αγωνίζονται και αντιστέκονται ενάντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Όμως, μέσα από την ιστορική πείρα του Δεκέμβρη, 16 χρόνια πριν, μέσα από την ίδια την ταξική σύγκρουση που ακολούθησε έπειτα στην Ελλάδα αλλά και μέσα από την ιστορία της πάλης των τάξεων παγκοσμίως, μπορούμε να βγάλουμε αρκετά συμπεράσματα για το πως η καταστολή ως ένα ακόμα εργαλείο του αστικού κράτους έρχεται να εξυπηρετήσει τις βλέψεις της αστικής εξουσίας. Η ίδια η ιστορία έχει δείξει ότι η καταστολή, δεν έρχεται σε κενό χρόνο. Και τότε είναι που μπορεί να γεννήσει αντιστάσεις, να οξύνει τον ταξικό πόλεμο, δίνοντας νέα μέσα πάλης και να πυροδοτήσει εξεγέρσεις απέναντι στο σύστημα που γεννά την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

16 χρόνια μετά την δολοφονία του Γρηγορόπουλου τα ΜΜΕ, σε άριστη συνεργασία με την αστυνομία και την εκάστοτε κυβέρνηση, αναπαράγουν την αφήγηση που θα μπορεί να νομιμοποιήσει τις κατασταλτικές αυτές πράξεις στις συνειδήσεις του λαού και της εργατικής τάξης. Το 2008 ήταν η παραπληροφόρηση για το συμβάν και η κάλυψη του μπάτσου Κορκονέα για την δολοφονία, σήμερα είναι η κούρσα αναπαραγωγής των “τρομο”σεναρίων. Λασπολογώντας σε βάρος του αναρχικού αγωνιστή Κυριάκου Ξυμητήρη αλλά και των υπόλοιπων συλληφθέντων προσπαθούν να νομιμοποιήσουν κοινωνικά τις παρακολουθήσεις, τις προσαγωγές, τις συλλήψεις, τις εφόδους σε σπίτια αλλά και να κάνουν το κατηγορητήριο, ίδιο για όλους τους εμπλεκόμενους και τις εμπλεκόμενες, να φαντάζει δικαιολογημένο.

Όλα τα παραπάνω κάνουν πασιφανές ότι αυτή η κακοστημένη επιχείρηση από την ΕΛΑΣ και τα ΜΜΕ, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια κατασταλτική επιχείρηση, η οποία για την ώρα μπορεί να στοχεύει αυτούς που το αστικό αφήγημα αποκαλεί τρομοκράτες. Αλλά παράλληλα αποτελεί και ένα απειλητικό μήνυμα για τους ανθρώπους της τάξης μας και του αγώνα. Στο πλαίσιο -χωρικά και χρονικά-, επομένως, που διεξάγεται, δεν πρέπει να διαχωρίζεται από την καταστολή του εργατικού και λαϊκού κινήματος, καθώς αποτελεί βήμα για τους επόμενους αντισυνδικαλιστικούς και “αντι”τρομοκρατικούς νόμους -κατ’ εντολή της ΕΕ και των ΗΠΑ- και επιχειρεί να αλλοιώσει την μνήμη των ριζοσπαστικών μαχητικών κινημάτων.

Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε τον ρόλο που έχει η αστυνομία -ως τον φρουρό της ατομικής ιδιοκτησίας και δούλο των αστών- και ότι τα σκαλιά που ανεβαίνουν στην σκάλα των μέτρων κρατικής βίας, αυταρχισμού και τρομοκρατίας εξυπηρετούν την υποταγή στις συνθήκες σύγχρονης/μισθωτής σκλαβιάς και την πολιτική των λίγων επί των πολλών. Η βιαιότητα της κρατικής καταστολής που εκφράζεται μέσω των μπάτσων αποτελεί, άλλωστε, την υλική αποτύπωση του ίδιου του ρόλου της αστυνομίας ως μηχανισμού καταστολής των ταξικών διεκδικήσεων για τη διασφάλιση των αστικών συμεφρόντων, ως μηχανισμού πειθάρχησης της εργατικής τάξης και του λαού και προστασίας της ασφάλειας των αστών με κάθε κόστος.
Εξάλλου, η καταστολή και η αστική προπαγάνδα, ακόμα και τις φορές που αυτοί που τις επιβάλλουν δρουν και κινούνται με όρους συμμορίτικους και ρεβανσιστικούς, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αστικής πολιτικής και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοια, με ταξικά και πολιτικά δηλαδή κριτήρια.

Υπάρχει μία διαλεκτική σχέση μεταξύ της φτωχοποίησης και της αφαίμαξης του λαού, με τον τρόπο που η αστική εξουσία επιβάλλει, δια της βίας και της τρομοκρατίας, τις πολιτικές που την υπηρετούν. Το 10-12 η κρίση και η υπεράσπιση – πάσει θυσία – των μνημονιακών πολιτικών για την διάλυση και αναδιαμόρφωση της αγοράς εργασίας, κορύφωσαν την αστυνομική βία, το ξεχείλωμα των τρομονόμων αλλά και την καταστροφή και υποτίμηση των συλλογικών φορέων των εργαζομένων έτσι ώστε να καμφθούν οι ταξικοί και λαϊκοί αγώνες που ξεσπούσαν. Αυτή η τακτική ακολουθήθηκε με συνέπεια μέσα στη προηγούμενη δεκαετία με το αφήγημα της ανάπτυξης και το ξεπέρασμα της κρίσης να δίνει πάτημα για την ποινικοποίηση του συνδικαλισμού και της απεργίας στους χώρους εργασίας, ενώ στις γειτονιές εφαρμόζονταν το δόγμα «νόμος και τάξη». Έγινε ξεκάθαρο την περίοδο της πανδημίας COVID-19 πως η καταστολή ήταν το κύριο μέσο διαχείρισης. Διαχείριση όχι μιας υγειονομικής κρίσης σε μια περίοδο με διαλυμένη δημόσια υγεία και ελλιπή μέσα προστασίας στα ΜΜΜ και στους χώρους εργασίας, αλλά μιας συνθήκη καταλύτη για την επερχόμενη οικονομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος που θα γεννούσε προλεταριακούς αγώνες.
Οι εν ψυχρώ δολοφονίες ρομά που – ως κομμάτια των πιο υποβαθμισμένων λαϊκών στρωμάτων – “νομιμοποιείται” η αστυνομική αυθαιρεσία και υποτίμηση των ζωών τους, οι βασανισμοί μέχρι θανάτου στα ΑΤ και τα pushbacks στα σύνορα της Ευρώπης-φρούριο είναι και αυτά κατασταλτικές μορφές διαχείρισης ενός ταξικά χαμηλού κομματιού της κοινωνίας και πολλαπλά καταπιεσμένου, αποτυπώνοντας έτσι και την ανάγκη πειθάρχησης αυτών των ομάδων προς όφελος των ντόπιων και παγκόσμιων αστικών βλέψεων.

Σήμερα είναι πάλι η “ανάπτυξη” στο όνομα της οποίας η καταστολή συνεχίζει να οξύνεται με αμείωτη ένταση. Ανάπτυξη, δηλαδή ανάπτυξη της κερδοφορίας των καπιταλιστών, που για εμάς μεταφράζεται σε ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης, σε αυξήσεις των ενοικίων, σε πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, σε ιδιωτικοποιήσεις, σε υποβάθμιση του Δημόσιου και ποιοτικού χαρακτήρα της Υγείας & της Παιδείας αλλά και μίας σειρά υποδομών και υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας και προστασίας.

Από την πολιτική αντιεξέγερσης και του αδιαμφισβήτητου πλέον μονοπωλίου της κρατικής βίας, μέχρι τις εργοδοτικες και τις μαζικές δολοφονίες, εξαιτίας της επιλεκτικης κρατικής αδιαφορίας ή ανεπάρκειας, με χαρακτηριστικότερα τα παραδείγματα των Τεμπών και της Πύλου, η περίοδος που ζούμε καθορίζεται από τη συνολική επίθεση του κεφαλαίου στην τάξη μας και στην νεολαία της.
Μία επίθεση που δεν είναι ξέχωρη από τη συνολικότερη πολιτική του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου, όταν την ίδια ώρα που συμβαίνουν τα παραπάνω το κεφάλαιο οργιάζει, παράλληλα με την εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ. Η πολεμοκάπηλη στρατηγική τους (κεφαλαίου και κράτους του) -σφιχτά προσδεδεμένη στα ΝΑΤΟϊκά σχέδια- καθώς και η καπιταλιστική ηγεμονία είναι οι αιτίες εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας και των λαών του κόσμου. Αυτοί που μας τραβάνε σε πολέμους και συμμετέχουν στην γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού για τα δικά τους συμφέροντα, αυτοί που οπλίζουν το όπλο της κρατικής βαρβαρότητας όταν στοχεύει την τάξη μας, είναι ο εχθρός και βρίσκεται μέσα στην ίδια μας τη χώρα, μεσα στο ΝΑΤΟ, μεσα στην ΕΕ.
Να οργανώσουμε τις κοινωνικές/ταξικές αντιστάσεις – Να χτίσουμε τη λαϊκή αυτοάμυνα απέναντι στις πολιτικές που δολοφονούν τους ανθρώπους της τάξης μας.

Διδασκόμενοι από την 6η ΔΕΚΕΜΒΡΗ… ΝΑ ΣΠΕΙΡΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΑΝΟΙΞΗ

Αν, λοιπόν, η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε για το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο το σχέδιο επί χάρτου για την «στρατηγική της αντιεξέγερσης», το ίδιο οφείλει να γίνει και για το δικό μας στρατόπεδο και την δική μας επαναστατική στρατηγική. Γιατί κίνημα χωρίς μνήμη είναι κίνημα χωρίς προοπτική, γιατί ο Δεκέμβρης δεν είναι μια μακρινή ενατένηση του παρελθόντος, ούτε μια ανεκπλήρωτη ευχή του μέλλοντος. Είναι η ζωντανή μας ιστορία, είναι η πρόκληση του παρόντος και του μέλλοντος, είναι η παρακαταθήκη για τις εξεγέρσεις που ήδη κυοφορεί η εποχή μας, τις εξεγέρσεις που μπορούν να ξεσπάσουν και θα ξεσπάσουν.
Κόντρα στα δεινά που φορτώνει ο καπιταλισμός στις πλάτες της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, η απάντηση που δόθηκε με μία συγκεκριμένη μορφή τον Δεκέμβρη, συνεχίζει να δίνεται από τις απεργίες και τους ξεσηκωμους, όπως μετά τη δολοφονία των Τεμπών, δίνεται από τις συγκεντρώσεις και τις άμεσες κινητοποιήσεις των πλημμυροπαθών στα χωριά και στις πόλεις του Βόλου, της Λάρισας, των Τρικάλων και της Καρδίτσας, από τα φλεγόμενα οδοφράγματα έξω από τους οικισμούς των Ρομά που θρηνούν ανά λίγους μήνες έναν ακόμα δικό τους άνθρωπο από σφαίρες μπάτσων, δίνεται από τους εργαζόμενους στην Υγεία και στην Εκπαίδευση που παλεύουν για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και για την αναβάθμιση της δημόσιας υγείας και παιδείας, δίνεται από τους ναυτεργάτες που δεν δέχονται να βάλουν πλάτη στην γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, δίνεται από την μοριακή δουλειά και οργάνωση στους χώρους εργασίας και φοίτησης, με σκοπό την μαζικοποίηση και την ταξική κατεύθυνση των συλλογικών φορέων, αλλά και στις γειτονιές μας στα πλαίσια συλλογικοποίησης των αναγκών μας. Δίνεται από την οργανωμένη ταξική πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, το κράτος και τους ένστολους δολοφόνους τους.
Μόνο η ταξική οργάνωση και η μαζική λαϊκή αυτοάμυνα μπορεί να σταθεί ανάχωμα απέναντι στις συνθήκες φτώχειας και κρατικής βαρβαρότητας που μας επιβάλλει η καπιταλιστική κερδοφορία. Η ταξική οργάνωση, που είναι η μόνη ικανή, στην εξέλιξη και στο βάθεμά της, να ανατρέψει τις σύγχρονες συνθήκες σκλαβιάς που βιώνει ο λαός, που είναι η μόνη ικανή να ανατρέψει τη δικτατορία του κεφαλαίου, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ – ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΡΟΝΤΕΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ Ν. ΡΩΜΑΝΟ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑΝΝΑ, ΤΗΝ Δ.Δ., ΤΟΝ Δ. ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ – Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ

ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΦΟΡΕΙΣ, ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΑΠΈΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΉ ΚΑΤΑΣΤΟΛΉ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΊΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΝΑ ΟΡΓΑΝΏΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΛΑΪΚΉ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΥΤΟΆΜΥΝΑ

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ:
Αθήνα | 18.00 Προπύλαια – Στηρίζουμε το μπλοκ της ανοιχτής συνέλευσης
Θεσσαλονίκη | 18.00 Καμάρα

Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

12:00

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 16 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ

Στο σήμερα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα λεπτομερώς μελετημένο σχέδιο εξόντωσης των κοινωνικών κινημάτων που αντιστέκονται στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, πόσο μάλλον των αναρχικών αγωνιστών που στρέφουν τα πυρά τους ενάντια σε κάθε εξουσιαστική δομή. Στο κομμάτι της καταστολής των κινημάτων, παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια δεκάδες επιχειρήσεις για την εκκένωση αναρχικών καταλήψεων, σε όλη την επικράτεια. Με πρωταρχικό θεμέλιο του κρατικού σχεδιασμού το τρίπτυχο «ΝΟΜΟΣ – ΤΑΞΗ – ΑΣΦΑΛΕΙΑ» είναι προφανές πως η επίθεση στις δομές αγώνα των αναρχικών ιεραρχείται ψηλά στην λίστα του υπουργού δημοσίας τάξηςΜιχάλη Χρυσοχοΐδη. Ακριβώς γιατί αποτελούν τα σημεία στα οποία εδαφικοποιείται το οργανωμένο κομμάτι του αναρχισμού, η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση και μορφοποιείται η επαναστατική προοπτική. Η κουλτούρα των καταλήψεων, που από τον Δεκέμβρη του ’08 ενσάρκωσε τα στοιχεία της κοινωνικής απεύθυνσης και αλληλεγγύης συνιστά ένα από τα σημαντικότερα κεκτημένα του αναρχικού αγώνα το οποίο δέχεται αλλεπάλληλες επιθέσεις.

Κατ’ επέκταση αυτού, η καταστολή και η στοχοποίησηαγωνιστών συντελείται όλο και πιο απροκάλυπτα. Τα τελευταία χρόνια το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα μετρά εκατοντάδες αναίτιες συλλήψεις αγωνιστών, που στοχεύουν στην τρομοκράτηση, καθώς και την οικονομική εξόντωση τους, σε μια προσπάθεια η εξουσία να καταπνίξει την οποιαδήποτε εστία αντίσταση. Η φετινή 6η Δεκέμβρη σημαδεύεται από άλλη μια κρατική σκευωρία κατά των αναρχικών, μέσω της ποινικοποίησης της πολιτικής τους δράσης, καθώς και των συντροφικών και φιλικών τους σχέσεων, δείχνοντας πως ακόμη και σήμερα η εξέγερση του ’08 τρομάζει την εξουσία και τα σκυλιά της. Το κλίμα τρομοϋστερίας που δημιουργείται με αφορμή την υπόθεση των Αμπελοκήπων στοχεύει ακριβώς στο χτύπημα οποιουδήποτε στοιχείου αναρχικής πάλης και ταυτότητας, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει το στήσιμο σαθρών κατηγορητηρίων, χωρίς κανένα βάσιμο στοιχείο, όπως έχουμε δει και σε πολλές άλλες υποθέσεις. Με τη σύλληψη μάλιστα του αναρχικού Νίκου Ρωμανού για την εν λόγω υπόθεση, το Κράτος στοχεύει ακόμη και σε συμβολικό επίπεδο την δική του εκδίκηση πάνω στους αγωνιζόμενους για τις εξεγέρσεις και τους αγώνες του χθες, σκοπεύοντας έτσι την καταστολή κάθε επαναστατικής προοπτικής στο σήμερα.

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ – ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΚΑΙ ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ – ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Αντικρατικές Διαδηλώσεις:
Αθήνα: 12:00 Προπύλαια, 18:00 Προπύλαια
Θεσσαλονίκη: 12:00 Καμάρα, 18:00 Καμάρα

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere

Το αίμα δεν είναι νερό, η μνήμη δεν είναι σκουπίδι: ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Κλείνουμε πλέον 16 χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από το ένστολο κάθαρμα Κορκονέα στα Εξάρχεια. Δεν γίνεται τα αγνοήσουμε τα εξεγερσιακά χαρακτηριστικά που είχε λάβει συνολικά ο Δεκέμβρης του ’08, ως μια έμπρακτη πυροδότηση της οργής της κοινωνικής βάσης μέσα σε μία συνολική συνθήκη οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης. Η είδηση, παράλληλα, της κρατικής δολοφονίας δεν άργησε να εξαπλωθεί σε όλη την επικράτεια, δημιουργώντας από τις πρώτες στιγμές την σπίθα που θα γινόταν η πυρκαγιά του Δεκέμβρη του ’08. Και αυτή η φλόγα είναι άλλωστε που έρχεται να φωτίσει τους αγώνες του σήμερα, να χαραχθεί ως συλλογική μνήμη και να μας υπενθυμίζει ότι η κρατική βαρβαρότητα και πόσο μάλλον ο αγώνας μας απέναντι στο τέρας της εξουσίας δεν αρχίζει ούτε και τελειώνει στον Δεκεμβρη.

Πίσω από τον Γρηγορόπουλο, είναι κάθε Κανελλοπουλου, κάθε Καμράν, κάθε Φραγκούλης, κάθε Μιχαλόπουλος, κάθε Σαμπάνης και κάθε Καλτεζάς, κάθε Μανιουδάκης και κάθε Μάγγος, ενώ μας είναι ξεκάθαρο ότι πίσω από κάθε Κορκονέα βρίσκεται συνολικά η θανατοπολιτική της κρατικής μηχανής και των παρακλάδων της. Η κρατική βαρβαρότητα δεν ανιχνεύεται μόνο στις εν ψυχρώ δολοφονίες από χέρι μπάτσων-ως βασικών εντολοδόχων της εξουσίας αλλά και στο συστηματικό ξέπλυμα παιδο-βιαστών, (υποθέσεις 19χρονης από την Ηλιούπολη και 12χρονης από τον Κολωνό, Αχίλλειον, Λιγνάδης), τα καθημερινά pushbacks και ναυάγια στο Αιγαίο ενώ στον φράχτη του Έβρου απελάσεις και μιλιταριστικές ομάδες φασιστών σε ρόλους σερίφηδων, στο ξεπούλημα στον βωμό του κεφαλαίου των ζωών μας όπως έγινε στα Τέμπη, όπως γίνεται στις αμέτρητες πυρκαγιές κάθε καλοκαίρι και τις αμέτρητες πλημμύρες κάθε φθινόπωρο και όπως μεθοδεύεται συνολικά με τις ιδιωτικοποιήσεις (εκπαίδευση, υγεία, ρεύμα, νερό, μεταφορές κλπ), στα αντιεργατικά νομοσχέδια και την γενικευμένη οικονομική εξαθλίωση που έρχονται να επιβαρύνουν ακόμα εντονότερα την καταπιεσμένη κοινωνική βάση. Στις εκκενώσεις στεκιών και καταλήψεων εντός και εκτός των σχολών, και τις απροκάλυπτες επιθέσεις σε ανοιχτούς χώρους και γειτονιές (βλ. εργατικό, Γκαρμπολά Καλλιθέας, πλατεία Εξαρχείων) . Διαφαίνεται, ακόμα, στην αυστηροποίηση του δικαστικού συστήματος με τον νέο Ποινικό Κώδικα και στην τρομοκρατία με τις κρατικές σκευωρίες ενώ κορυφώνεται με τη στήριξη του γενοκτόνου κράτους του Ισραήλ με πάσης φύσεως επικουρικές συμφωνίες, όπως στα ίδια τα πανεπιστήμια με a priori σύνδεση της παραγόμενης έρευνας με την εθνική άμυνα (ένταξη νέων μεταπτυχιακών προγραμμάτων για την παραγωγή πολεμικών εφοδίων- Πανεπιστήμιο Πατρών-117ΠΜ, Πολεμική Αεροπορία-ΕΜΠ, ΠΑΜΑΚ-ΣΣΑΣ). Η κρατική βαρβαρότητα μας γίνεται, λοιπόν, φανερή σε κάθε πτυχή της ζωής μας, μιας και το κράτος επιδιώκει να καθυποτάξει κάθε τι “αντιθετικό” στο αφήγημά του περί επικυριαρχίας και “νόμου και τάξης”.

Στο ίδιο “αντιτρομοκρατικό” περί “νόμου και τάξης” αφήγημα εντάσσεται και η υπόθεση των Αμπελοκήπων με τις πρώτες στοχοποιήσεις και αβάσιμες συλλήψεις των συντροφισσών Μαριάννας Μ και Δήμητρας και του συντρόφου Δημήτρη αλλά και πιο πρόσφατα με εξιλαστήριο θύμα τον 26χρονο και τον Νίκο Ρωμανό με την προφυλάκισή τους κυριολεκτικά λίγες μέρες πριν την 6 Δεκέμβρη, έχοντας ως μόνο στοιχείο για την καταδίκαση, δακτυλικά αποτυπώματα πάνω σε ένα φορητό αντικείμενο (πλαστική σακούλα) το οποίο δια μαγείας επέζησε την έκρηξη του διαμερίσματος. Παρ’ όλα αυτά, για τα κρατικά μέσα και το προπαγανδιστικό τους πρόγραμμα ήταν αρκετό αυτό, σπεύδοντας να διαδώσουν την είδηση για τον Ρωμανό και να δικαιολογήσουν την στημένη δικογραφία. Άλλωστε δεν ήταν καθόλου τυχαίο που ο έντονος συμβολισμός που φέρει το πρόσωπο του Ρωμανού, ως αγωνιστή αλλά και φίλου του Γρηγορόπουλου, χρησιμοποιήθηκε από το κράτος συνειδητά, έτσι ώστε να καταφέρει να δείξει τα δόντια του, να υφάνει το πλέγμα της “καταπολέμησης” τάχα της “παραβατικότητας” και να σπείρει την τρομοκρατία στον αγωνιζόμενο κόσμο, ως ένα εργαλείο a priori- ιδεολογικής- καταστολής.

16 χρόνια μετά, βρισκόμαστε εδω να φωνάζουμε ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ! Ο Δεκέμβρης του ’08 και η λύσσα των εξεγερμένων έρχονται αφενός να αποτελέσουν ζωντανή μνήμη για εμάς, μιας νύχτας, μιας αρχής μιας εξέγερσης που κλόνισε τα θεμέλια της εξουσίας και δημιούργησε μια ρωγμή στον χρόνο. Αποτελεί αφετέρου μια σπίθα που πυροδοτεί τους δικούς μας αγώνες και που μας δείχνει πως ενάντια σε κράτος και θεσμούς του εμείς μπορούμε να ονειρευόμαστε και να “πλάθουμε ουτοπίες” ισότητας και αλληλεγγύης, ορθώνοντας οδοφράγματα και δρώντας αυτοοργανωμένα και συλλογικά. 16 χρόνια μετά, το αίμα δεν είναι νερό και η μνήμη δεν είναι σκουπίδι, η εξέγερση είναι πάντα δίκαιη!

Κανένας μόνος στα χέρια του κράτους
Αλληλεγγύη σε όσους διώκονται για την υπόθεση των Αμπελοκήπων
Λευτεριά στον Ν. Ρωμανό
Κυριάκος Ξυμητήρης πάντα παρών
ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ.
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ.

Στηρίζουμε τα καλέσματα:
5/12 | 18.00 ΚΑΜΑΡΑ για τα 2 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Κ. Φραγκούλη
6/12 | 12.00 και 18.00 ΚΑΜΑΡΑ για τα 16 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Αλέξη

Ελευθεριακό Σχήμα Φιλοσοφικής

Στηρίζουμε τη συγκέντρωση για τα 2 χρόνια από τη δολοφονία του Κώστα-Κάλο Φραγκούλη την Πέμπτη 5/12 στις 18:00 στην Καμάρα και τις πορείες για τα 16 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου 6/12 στις 12:00 και στις 18:00 στην Καμάρα

Ο αντιτσιγγανισμός οπλίζει – η αστυνομία δολοφονεί

5 Δεκεμβρίου του 2022 ο 16χρονος Κώστας Φραγκούλης πυροβολείται από μπάτσους γιατί δεν είχε πληρώσει ένα 20αρικο βενζίνη, γεγονός που προκάλεσε καταδίωξη από μηχανές της ομάδας ΔΙΑΣ και κατέληξε στον θάνατό του μία εβδομάδα αργότερα στις 13/12. Τα τελευταία τρία χρόνια έχουμε δει τρεις δολοφονίες Ρομά από την αστυνομία με καθαρά ρατσιστικά κριτήρια, χωρίς να ξέρουμε πόσες είναι αυτές για τις οποίες δεν μάθαμε ποτέ. Τον Οκτώβριο του 2021, ο 18χρονος Νίκος Σαμπάνης δολοφονείται από 38 σφαίρες της ομάδας ΔΙΑΣ, ενώ μόλις πριν λίγους μήνες, σε έφοδο των μπάτσων στον καταυλισμό Σοφό του Ασπρόπυργου, συλλαμβάνεται ο πατέρας του, στην προσπάθεια να απομακρύνει τα δακρυγόνα από τον καταυλισμό, ο οποίος, με συνοπτικές διαδικασίες, καταδικάζεται δύο μέρες μετά. Τον Νοέμβριο του 2023 δολοφονείται ο 17χρονος Χρήστος Μιχαλόπουλος, ο οποίος, σύμφωνα με τη μαρτυρία του αδερφού του που βρισκόταν μαζί του, εξαναγκάστηκε από μπάτσο να βγει από το αμάξι του όπου και δολοφονήθηκε.

Προφανώς δεν μιλάμε για τυχαία περιστατικά, αλλά για μια κρατική πολιτική βαθιά ρατσιστική. Το κράτος βλέπει τους Ρομά (και όχι μόνο) ως “πλεονάζοντες” πληθυσμούς, πληθυσμούς που δεν έχει καταφέρει να εντάξει πλήρως στην καπιταλιστική κανονικότητα και για να καταφέρει να τους “διαχειριστεί” χτίζει ένα πολύ συγκεκριμένο αφήγημα: αυτό του μικρο-εγκληματία, του παράνομου, του ανεξέλεγκτου, του περιθωριακού και ημι-νόμιμου. Το αφήγημα αυτό έχει ριζώσει τόσο έντονα σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, σε σημείο που δολοφονίες όπως αυτές δεν αντιμετωπίζονται σαν αναίτιες και ρατσιστικές δολοφονίες ανθρώπων, γεγονός που δίνει την κάλυψη στους μπάτσους να συνεχίσουν να τις διαπράττουν χωρίς να έρχονται αντιμέτωποι με τις συνέπειες.

Κανένας Δεκέμβρης δεν τελείωσε ποτέ

Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 δολοφονείται ο 16χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος από το όπλο του μπάτσου Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια. Η δολοφονία αυτή πυροδοτεί μια απ’ τις εντονότερες πρόσφατες εξεγέρσεις στην Ελλάδα, όπου ένα ετερόκλητο πλήθος κόσμου βγαίνει μαζικά στο δρόμο με συγκρουσιακά χαρακτηριστικά, όχι μόνο για την δολοφονία του Αλέξη αλλά αντιτιθέμενο σε ό,τι καθημερινά το καταπιέζει, στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Κάθε καταπιεσμένος και περιθωριοποιημένος βρίσκει τον χώρο να αντισταθεί στην ολοένα αυξανόμενη καταστολή που δέχεται.

Εμείς κάθε χρόνο προσπαθούμε στη μνήμη της εξέγερσης αυτής να βάζουμε τα περιεχόμενα που καταπιέζουν εμάς τις ίδιες, που πολλά από αυτά μπορεί να είναι και κοινά με εκείνα του Δεκέμβρη του 2008. Βγαίνουμε στο δρόμο ενάντια στις κρατικές δολοφονίες, είτε αυτές παίρνουν τη μορφή νεκρών σε σύγκρουση τρένων, είτε προκαλούνται από όπλα μπάτσων, είτε είναι τα pushbacks των μεταναστριών στα σύνορα και το αιγαίο και οι δολοφονίες τους στα Α.Τ., ενάντια στην πατριαρχία και τις καθημερινές γυναικοκτονίες, τους βιασμούς στα Α.Τ., ενάντια στην αυξανόμενη καταστολή στα πανεπιστήμια, τις πλατείες, τις πορείες και τις καταλήψεις μας, ενάντια στην ακρίβεια και το αυξανόμενο κόστος ζωής, ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, όλα συνεχίζονται…

Αυτόνομη Παρέμβαση στους Ηλεκτρολόγους και τους Μηχανολόγους

Καλούμε σε πορεία για τα 16 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Α.Γρηγορόπουλου, την Παρασκευή 6/12, στις 12:00 στη Καμάρα και στηρίζουμε την απογευματινή πορεία στις 18:00, στη Καμάρα

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΟΠΛΙΖΕΙ -ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ

’16 χρόνια από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και η κρατική βία στο σήμερα’

Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 ο μπάτσος Κορκονέας μαζί με τον συνεργάτη του Σαραλιώτη τραβάει την σκανδάλη και βρίσκει στο ψαχνό τον 15χρόνο μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλο, στα Εξάρχεια. Αυτή η κρατική δολοφονία έρχεται ως συνέχεια της άγριας καταστολής των κοινωνικών και ταξικών αντιδράσεων της προηγούμενης περιόδου 2006-2007 που υπερασπίζονταν την δημόσια και δωρεάν παιδεία ενάντια στην κατάργηση του άρθρου 16. Μόλις λίγες ώρες μετά την δολοφονία βλέπουμε ήδη στο κέντρο της Αθήνας αλλά και πανελλαδικά ένα κοινωνικό ξέσπασμα, μια οργή που εκφράστηκε στους δρόμους. Σχολεια και σχολές τελούσαν υπό κατάληψη, μαζικές πορείες και συγκρούσεις ήταν η απάντηση απέναντι στο καθεστώς της τρομοκρατίας και του φόβου που επέβαλαν μπατσοι και κρατικοί θεσμοί. Δεκαέξι χρόνια μετά, η έσχατη μορφή της κρατικής βίας είναι πιο επίκαιρη από ποτέ αφού κάθε χρόνο μετράμε δολοφονημένους από χέρια μπάτσων. Ο Φραγκούλης, ένα ανήλικο Ρόμα παιδί, τραυματίστηκε θανάσιμα για 20 ευρώ βενζίνη μια μέρα πριν από τα 14 χρόνια της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, Ο Μιχαλόπουλος, ο Σαμπάνης, ο Κώστας Μανιουδακης είναι μερικά από τα θύματα του σάπιου εξουσιαστικού συστήματος και της θανατοπολιτικής τους.

Στο καλάθι της επιθετικής καταστολής προστίθενται και οι διαρκείς διώξεις και σκευωρίες εις βάρος αγωνιστών όπως του αναρχικού Νίκου Ρωμανού -που είδε μπροστά στα μάτια του όσο ήτανε ακόμα παιδί την βίαιη δολοφονία του φίλου του Γρηγορόπουλου- και τόσα χρόνια είναι κομμάτι του αγωνιστικού κινήματος. Τώρα προφυλακίστηκε για την υποτιθέμενη εμπλοκή του στην υπόθεση των Αμπελοκήπων με βάση ενός γελοίου στοιχείου, αυτό του αποτυπώματος σε μια πλαστική σακούλα. Την ίδια στιγμή που το κράτος εξαφανίζει κασέτες, βίντεο, ηχητικά, βαγόνια και κάθε άλλο στοιχείο που καταδεικνύει τους υπαίτιους της κρατικής δολοφονίας στα Τέμπη, συνομιλίες μπάτσων -greek mafia, προστατεύει και συγκαλύπτει παιδοβιαστές και κυκλώματα trafficking όπως στην υπόθεση της 12χρονης από το Κολωνό, τότε μπορεί και βρίσκει σε ένα γκρεμισμένο από έκρηξη κτήριο, μια σακούλα με δακτυλικά αποτυπώματα λέγοντας και άλλες παρόμοιες φανφάρες, ώστε να οδηγήσει ανθρώπους-αγωνιστές στη φυλακή λίγες μέρες πριν της 6 Δεκέμβρη στήνοντας στο πρόσωπο τους φανταστικές εγκληματικές οργανώσεις. Η δίωξη του Νίκου Ρωμανού και άλλων αγωνιστών/τριών με ενεργή πολιτική δράση, στάση, ιδεολογία είναι η απόδειξη ότι το κράτος προσπαθεί να διαφυλάξει την υπέροχη του και να εξοντώσει οτιδήποτε το πολεμά, οτιδήποτε γεννά συνειδήσεις και αντεπιτίθεται σε αυτό, φτάνοντας σε σημείο να ζούμε τον καιρό της ποινικοποίησης πολιτικών φρονημάτων και κοινωνικών σχέσεων. Στη πραγματικότητα ξέρουμε πολύ καλά ότι μια τρομοκρατία υπάρχει και είναι αυτός ο κόσμος που έχει φτιάξει κράτος και καπιταλισμός, αυτός της φτώχειας, του κανιβαλισμού, του πολέμου, της εξαθλίωσης, του συντηρητισμού.

Κουμής, Κανελλοπούλου, Σαμπάνης, Καλτεζάς, Φραγκούλης, Γρηγορόπουλος

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛ.ΑΣ.

Ο κασταλτικός μηχανισμός έρχεται να χτυπήσει και τα πανεπιστήμια τα οποία αντιλαμβανόμαστε ως ένα πεδίο κοινωνικοποίησης και πολιτικής ζύμωσης και όχι ως στείρα ακαδημαϊκά κτίρια. Βλέπουμε στην πράξη να καταργείται το άσυλο που είναι κεκτημένο αγώνων από το ’73 με τους μπάτσους να εισβάλουν πλέον χωρίς ένταλμα και να καταστέλλουν τις πολιτικές-πολιτιστικές μας δράσεις. Ταυτόχρονα υπάρχει καθημερινή στοχοποίηση φοιτητών/τριών που αγωνίζονται μέσα στις σχολές με το πιο κραυγαλέο παράδειγμα την σύλληψη των 49 συμφοιτητών/τριών μας στις 16/3 που κατηγορήθηκαν για το δίμηνο μαζικό φοιτητικό κύμα καταλήψεων αλλά και τις περίπου 200 ακόμη συλλήψεις των τριών τελευταίων χρόνων, τις απανωτές εκκενώσεις στεκιών και κατειλημμένων χώρων εντός του κάμπους(στέκι μαθηματικού, αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο ιατρικής, ελευθεριακό στέκι Primavera, στέκι γεωλογικού, στέκι θεατρικής ομάδας φυσικού, στέκια του ΕΜΠ).

ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΔΕ ΛΥΝΕΤΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟΥΣ, Ή ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ Ή ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Ωστόσο το νήμα των εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων ξεκινάει από πολύ νωρίτερα. Η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα έρχεται ως συνέχεια χρόνιων κυβερνητικών μεθοδεύσεων που είχαν στη βάση τους και τη κατάργηση του Ασύλου. Πρυτανικές αρχές, κράτος και κεφάλαιο πασχίζουν μανιωδώς να καμφθούν οι ριζοσπαστικές αντιδράσεις και να διαλυθούν οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες που έχουν στη βάση τους το Άσυλο. Απώτερος σκοπός είναι ένα αποστειρωμένο περιβάλλον όπου οι φοιτητές θα ενσωματωθούν και θα εντατικοποιηθούν πλήρως, μέσω εκβιασμού για πειθαρχικά και διαγραφές, ελέγχου με κάμερες, φύλακες και τουρνικέ και ό,τι άλλο προβλέπει ο ν.4777, ώστε τα ιδεώδη της κυρίαρχης ιδεολογίας, δηλαδή του ανταγωνισμού, της «αριστείας» και της εξατομίκευσης να είναι τα μόνα που θα υπάρχουν.

Από την άλλη, στις αρχές του 2024 ήρθαμε αντιμέτωπες με άλλη μια εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που έρχεται να διαδεχθεί τις υπόλοιπες. Ο ν. Πιερρακάκη ήρθε να εδραιώσει την ιδιωτικοποίηση και στην Παιδεία, με τον ίδιο να προβλέπει την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Φυσικά, στα πανεπιστήμια του σήμερα το σύστημα έχει ήδη αναθέσει τα δημόσια αγαθά σε ιδιώτες και εταιρίες. Για παράδειγμα η λέσχη, στα περισσότερα ιδρύματα λειτουργεί εξ ολοκλήρου από ιδιώτες και αποτέλεσμα αυτού είναι ένα μεγάλο μέρος των φοιτητ(ρι)ών να μην έχουν πρόσβαση σε αυτή καθώς ο ιδιώτης ενδιαφέρεται για το πως θα αυξήσει τα κέρδη του και όχι το πως θα φάνε όλα τα άτομα που έχουν ανάγκες. Ταυτόχρονα υπάρχει εταιρία που χρηματοδοτείται από το δημόσιο, για την συντήρηση των υποδομών στις εστίες και αφήνει τα κτήρια να ρημάζουν και τα ασανσέρ να πέφτουν καθιστώντας ανυπόφορη και δολοφονική την παρουσία μας στις υποδομές των σχολών. Έτσι λοιπόν και με την άρση του άρθρου 16, μετά την ψήφιση του ν.4777- σημείο τομής των αντιεκπαιδευτικών νόμων και την δημιουργία μη κρατικών πανεπιστημίων, ο δρόμος για την πλήρη υποτίμηση των δημόσιων ιδρυμάτων ανοίγει διάπλατα.

Η ανάγκη όμως για ζωή και ο αγώνας που είναι αναγκαίος να δώσουμε, δε θα τσακιστεί ποτέ. Παρά τις κατασταλτικές κινήσεις, τις αναδιαρθρώσεις, την ακρίβεια, τους αντεργατικούς νόμους, την πλήρως ασφυκτική ζωή, εμείς συνεχίζουμε να χτίζουμε τις αντιστάσεις πάλι στην ίδια λογική: συνελεύσεις, καταλήψεις, πορείες, συγκρούσεις. Με γνώμονα την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη, την οριζοντιότητα και τη συλλογικοποίηση. Τίποτα δε μας τρομοκρατεί, αντιθέτως μας πεισμώνουν και μας ωθούν στον δρόμο της αντεπίθεσης ενάντια στη συνολική επίθεση που δεχόμαστε, γιατί η φλόγα του Δεκέμβρη μπορεί να μείνει ζωντανή μόνο μέσα από τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.

Ο κοινωνικός εκφασισμός ως επακόλουθο της αντιμεταναστευτικής και ρατσιστικής πολιτικής, τα κρατικά εγκλήματα ως σημείο αναφοράς.

Η αντιμεταναστευτική πολιτική ,ο διάχυτος ρατσισμός και η περιθωριοποίηση είναι μερικές μεθοδεύσεις του κράτους που ενισχύουν πλήρως το εθνικό αφήγημα περί φυλετικής υπεροχής. Τα πιο απάνθρωπα εγκλήματα του ελληνικού κράτους είναι οι δολοφονίες των προσφύγων/ισσών και των μεταναστών/τριών που ξεριζώνονται από τον τόπο τους και επιβιβάζονται σε μια βάρκα με μόνη ελπίδα την επιβίωση. Το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου στο οποίο επέβαιναν σε ένα αλιευτικό σκάφος 700 άνθρωποι και οι αρχές είχαν ειδοποιηθεί ώρες πριν για τον κίνδυνο που ελλοχεύει χωρίς να λάβουν κάποιο μέτρο προστασίας, τα εκατοντάδες περιστατικά στο Αιγαίο όπου μετανάστριες πνίγονται μαζί με τα παιδιά τους -με πιο πρόσφατο το προχθεσινό στη Σάμο- είναι ενδεικτικά της ζοφερής πραγματικότητας των ανθρώπων που στη προσπάθεια τους να φύγουν από τον πόλεμο, την φτώχεια, την εξαθλίωση δολοφονούνται. Ακόμη, οι εν ψυχρό δολοφονίες των ρομ (Φραγκούλη, Μιχαλόπουλου, Σαμπάνη), οι ξυλοδαρμοί μεταναστών μέχρι θανάτου στα Α.Τ. (δύο νεκροί σε διάστημα μιάμισης εβδομάδας) και η πάγια τακτική της συκοφαντίας των θυμάτων είναι μια ατέλειωτη σειρά εγκληματικών ενεργειών που κανονικοποιούνται στα αυτιά του κάθε Έλληνα που πείθεται ότι τα κακοποιά στοιχεία της κοινωνίας είναι οι μειονότητες. Εμείς εναντιωνόμαστε στο σύστημα που γεννά μίσος για τον άνθρωπο και μας διαχωρίζει, κόντρα στους φυλετικούς διαχωρισμούς και τον εθνικισμό.

ΛΕΥΤΕΡΙΆ ΣΤΗ ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ – ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ

Καθώς ο πόλεμος στην Μέση Ανατολή μαίνεται και εκατομμύριοι άμαχοι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους καθημερινά, το φασιστικό και μισαλλόδοξο κράτος του Ισραήλ, υπό την αιγίδα της αιμοβόρας δύσης που εκπροσωπούνται από το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., όχι απλά δεν υποχωρεί, αλλά εισβάλει και σε γύρω χώρες. Τον τελευταίο χρόνο διαπράττεται μια γενοκτονία που πλέον μετρά πάνω από 45.000 νεκρούς εκ των οποίων τουλάχιστον 15.000 είναι παιδιά. Ταυτόχρονα νοσοκομεία, σχολεία, πανεπιστήμια, οικισμοί έχουν καταστραφεί ολοσχερώς και η λωρίδα της Γάζας έχει εξαφανιστεί από τον χάρτη κυριολεκτικά.

Η “πολιτισμένη” δύση θέλει να παρουσιάσει τον πόλεμο ως ένα πράξη υπέρ των αξιών και ενάντια στους “απολίτιστους και βάρβαρους” της ανατολής. Ωστόσο γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο πόλεμος μόνο μια πράξη μπορεί να είναι, δολοφονική. Είναι η στιγμή που τα κράτη δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο και σφαγιάζουν, καταπιέζουν, λεηλατούν, με σκοπό να εξυπηρετηθούν τα δικά τους συμφέροντα και οι ανάγκες του κεφαλαίου. Οι συγκρούσεις που λαμβάνουν χώρα στη Μέση Ανατολή είναι μέρος ενός ευρύτερου συστήματος κυριαρχίας και αποιοκρατικού επεκτατισμού, μέσω της στρατιωτικής ισχύος, της πολιτικής χειραγώγησης και της οικονομικής εκμετάλλευσης.

Το εξουσιαστικό κρατικοκαπιταλιστικό και βάρβαρο σύστημα έχει ως μοναδική ατζέντα την θανατοπολιτική. Γεννά πολέμους, αδικίες, τους νεκρούς, φτώχια και μίσος. Να δείξουμε την αλληλεγγύη μας σε όσους/ες εντός Ισραήλ αντιστέκονται στην εξόντωση του παλαιστινιακού λαού, στους αρνητές στρατευσης και σε όσους/όσες μάχονται για την ελευθερία τους. Προτάσσουμε διεθνιστική αλληλεγγύη προς όλους τους καταπιεσμένους και εξεγερμένους. Φωνάζουμε λευτεριά στη Παλαιστινή, στο Λίβανο και όπου αλλού αυτή στιγμή δολοφονούνται άνθρωποι, για να πλουτίσει και να ηγεμονεύσει αυτό το σύστημα.

ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ, ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ ΜΠΑΤΣΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ, ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

ΣΦ ΓΕΩΛΟΓΙΑΣ

Στηριζουμε τα καλέσματα:
5/12 18:00 στην Καμάρα για τα 2 χρόνια από την δολοφονία του Κώστα Φραγκούλη
6/12 12:00 και 18:00 στην Καμάρα για τα 16 χρόνια της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη του 2008 ο 15χρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονείται εν ψυχρώ από το όπλο του μπάτσου Κορκονέα στην περιοχή των Εξαρχείων. Αμέσως τα ΜΜΕ κάνουν λόγο για <<το όπλο που εκπυρσοκρότησε >> συγκαλύπτοντας έτσι την δολοφονία που είχε συμβεί.
Από τις πρώτες μόλις ώρες της δολοφονίας η είδηση αυτή μεταφέρεται σε όλη την επικράτεια φέρνοντας μαζί της ένα κοινωνικό ξέσπασμα και οργή.
Χιλιάδες άτομα βγήκαν στους δρόμους όχι μόνο για την δολοφονια του Αλέξη αλλά και για την τρομοκρατία και την κατασταλτική βία του κράτους στους από κάτω. Σχολεία και πανεπιστήμια τελούσαν υπο κατάληψη και μαζικές πορείες και εξεγέρσεις έλαβαν μέρος.

16 χρονια αργότερα συνεχίζουμε να ζούμε σε ένα περιβάλλον ασφυκτικό,καθημερινής βίας και καταστολής όπου οι ζωές μας υποτιμώνται όλο και περισσότερο και σε ένα κρατικό μηχανισμό που βασανίζει,βιάζει,δολοφονεί και συγκαλύπτει δολοφονίες.

Τα τελευταία χρόνια έχουν συμβεί δολοφονίες Ρομά από μπάτσους επιδεικνύοντας την κρατική ρατσιστική πολιτική που υπάρχει.
Στις 5 Δεκέμβρη του 2022, ο 16χρονος Ρομά Κώστας Φραγκούλης πυροβολείτε από μπάτσους γιατί δεν είχε πληρώσει ένα 20αρικο βενζίνη. Ακολούθησε καταδίωξη με μηχανές της ΔΙΑΣ όπου και πυροβολήθηκε στο κεφάλι και πέθανε στις 13/12.
Στις 22 Οκτωβρίου 2021, οι μπάτσοι πυροβολουν με 38 σφαίρες τον 18χρονο Νίκο Σαμπάνη μέσα στο αυτοκίνητο.
Στις 11 Νοεμβρίου του 2023, ο 17χρονος Ρομά Χρήστος Μιχαλόπουλος δολοφονείται από όπλο μπάτσου, ο οποίος σύμφωνα με την μαρτυρια του αδερφού του εξαναγκάστηκε να βγει από το αμάξι όπου και τον πυροβόλησε.

Γιαυτό λοιπόν στο σήμερα έχουμε κάθε λόγο να εξεγερθούμε ενάντια στο σάπιο σύστημα που μας εκμεταλλεύεται ,καταπιέζει και υποβαθμίζει κάθε πτυχή της ζωής μας. Ο αγώνας συνεχίζεται και θα πρέπει να συνεχιστεί με στόχο την ολοκληρωτική ανατροπή του κρατικού συστήματος.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ, ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ
Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΟΠΛΙΖΕΙ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΦΕΡΜΑ (αυτοοργανωμένο σχήμα στο Μαθηματικό ΑΠΘ)

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ – ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΚΜΕΒΡΗΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ

Διαδηλώσεις:

12:00 – Κάμαρα
18:00 – Κάμαρα

16 χρόνια έχουν περάσει από το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη, που ένας μπάτσος τράβηξε όπλο και δολοφόνησε εν ψυχρώ ένα δεκαπεντάχρονο παιδί, τον Α.Γρηγορόπουλο. 16 χρόνια λοιπόν έχουν περάσει από τον Δεκέμβρη εκείνο που ο κρότος του πυροβολισμού, πυροδότησε την Εξέγερση. Τότε που οι καταπιεσμένοι/νες πλημμύρισαν τους δρόμους των πόλεων, αντιδρώντας στην κρατική καταστολή, στις προσπάθειες των ΜΜΕ να ξεπλύνουν τους δολοφόνους αλλά και φυσικά αρνούμενοι να υποταχθούν στις κρατικές προσταγές για ”ηρεμία και ασφάλεια”. Ήταν εκείνη η στιγμή της ιστορίας που η οργή του κόσμου διέλυσε την βιτρίνα της ευημερούσας κοινωνίας και άναψε τη φωτιά στην καρδιά των εξεγερμένων. Αμέσως μετά την δολοφονία, μεγάλος όγκος κόσμου διαδηλώνει με αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά σε κάθε γωνιά της χώρας ,καταλαμβάνοντας πληθώρα δημόσιων κτηρίων (σχολεία, σχολές, υπηρεσίες) και επιτίθεται μαχητικά σε αστυνομικά τμήματα, συγκρουόμενος με τις δυνάμεις καταστολής.Η εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08,δεν ήταν παρά το καμπανάκι στην συνείδηση της κοινωνικής βάσης, ένα κάλεσμα για να αναρωτηθούμε πώς θα μπορούσε η ίδια, η κοινωνική βάση να αντιπαλέψει την άνοδο του κοινωνικού κανιβαλισμού αλλά και μία από τις μεγαλύτερες ιστορικά κρίσεις του κρατικοκαπιταλιστικού συστήματος που το αλλαξε ριζικά και για πάντα. Έγινε ξεκάθαρο πως ο αγώνας αυτός ήταν και είναι ο αγώνας τόσο ενάντια στην θανατοπολιτική του Κράτους-Κεφαλαίου που μέχρι και σήμερα βιώνουμε με την συνεχή φτωχοποίηση και εξαθλίωση των ζωών μας από την πτώση του βοιωτικού επιπέδου λόγω ακρίβειας, χαμηλών μισθών, υποβάθμιση της φοιτητικής μέριμνας όσο και στην απατηλή βία του κοινωνικού κανιβαλισμού που όλο εντείνεται ,κάνοντάς μας να συνηθίζουμε τις κρατικές δολοφονίες ως κάτι αποδεκτό ή μη αποτρέψιμο (Σαμπάνης,Φραγκούλης,Μανιουδάκης,Μιχαλόπουλος).

Έχουν περάσει τόσα χρόνια και ο κρατικός μηχανισμός, είναι εδώ-πιο προκλητικός και επιθετικός από ποτέ, έτοιμος να συντρίψει κάθε μορφή κοινωνικής αντίστασης. Η στρατηγική Κράτους και Εξουσίας για μια συνεχόμενη οχύρωση απέναντι σε κάθε αναδυόμενη φωνή και προσπάθεια συλλογικής αντίστασης δεν παράγει τίποτα παρά εξαθλίωση και κρατικές δολοφονίες. Δολοφονεί μετανάστες μέσα στα Αστυνομικά Τμήματα(μετανάστης βρίσκεται νεκρός στο Α.Τ Αγίων Αναργύρων κάτω από «αδιευκρίνιστες συνθήκες»), χτυπάει αδυσώπητα απεργούς(εποχικοί πυροσβέστες καταστέλλονται βίαια σε κατάληψη του ΥΠ.Π.)και περιφρουρεί την «κοινωνική ειρήνη» εντός του πανεπιστημίου με την σύλληψη των αγωνιζομένων και την εκκένωση καταλήψεων (Στέκι Μαθηματικού, Γεωλογίας, ΑΚΙ, Primavera, τελεσίγραφο για την εκκένωση 3 καταλήψεων στο ΕΜΠ). Ο τρόπος με την οποίο θωρακίζεται αυτή η συνεχόμενα αυξανόμενη βίαια αλλαγή εντός της παιδείας είναι η πολιτική της προληπτικής αντιεξέγερσης, που αποτέλεσμα στο πανεπιστήμιο έχει το ξερίζωμα κάθε αντίστασης ποινικοποιόντας την πολιτικοσυνδικαλιστική δράση μέσω των πειθαρχικών συμβουλίων και την διαγραφή φοιτητών/τριων. Η πολιτική αυτή εντός του χώρου του πανεπιστημίου υλοποιείται με την σταθερή παρουσία κατασταλτικών μηχανισμών εντός των σχολών πιπλέον σε μία συνθήκη “νηνεμίας”, αναπαράγεται ένα από τα κομβικά στοιχεία για την διαιώνιση της κυριαρχίας, αυτό του ελέγχου και της διαρκούς πειθάρχησης μέσω του φόβου και της τρομοκρατίας. Τις τελευταίες βδομάδες παρακολουθούμε ένα μοτίβο, όλων των ειδών οι αστυνομικές δυνάμεις ”πολιορκούν” το campus, και παρκάρουν μάλιστα κλούβα στο parking του Πολυτεχνείου με αφορμή πολιτικών εκδηλώσεων ή bar οικονομικής ενίσχυσης στο εσωτερικό του ΑΠΘ. Με αυτόν τον τρόπο η κυριαρχία περιχαρακώνει κάθε αναδυόμενη αντίσταση και προωθεί τον ατομικό δρόμο στην συλλογική συνείδηση.

Δεν θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε πως η φετινή 6η Δεκέμβρη συνοδεύεται και από μια ακόμα κρατική μηχανορραφία κατά των αγωνιζόμενων. Αυτό γίνεται φανερό μέσω της ποινικοποίησης της πολιτικής δράσης, των αναρχικών από την υπόθεση των Αμπελοκήπων, πράγμα που δείχνει πως μέχρι και σήμερα εκείνος ο πρώτος Δεκέμβρης του ’08 τρομάζει το κράτος και τα τσιράκια του. Ακόμα η σύλληψη του Νίκου Ρωμανού δείχνει πως η εξουσία επιτίθεται στον κόσμο του αγώνα στήνοντας σαθρές κατηγορίες και μη έχοντας κανένα βάσιμο στοιχείο για να τις υποστηρίξει αλλα μονάχα αποτυπώματα σε μια πλαστική σακούλα.

Αν ένα είναι το πολιτικό συμπέρασμα της Εξέγερσης του ’08,αυτό είναι πως η οργάνωση στη βάση-από τα κάτω-με συγκροτημένες δομές αυτοοργάνωσης είναι ο μόνος τρόπος για την δημιουργία μιας μαζικής και ανατρεπτικής αντίστασης στον κρατικοκαπιταλιστικό μηχανισμό. Η φλόγα της εξέγερσης παραμένει ζωντανή. Και την στιγμή εκείνη που κάποιοι νομίζουν πως έσβησε εντελώς και έρχονται να καταφέρουν το “τελικό χτύπημα”, αναζωπυρώνεται ξανά και γίνεται πυρκαγιά. 16 χρόνια μετά, δεν κατάφεραν να ξεριζώσουν την ανάμνηση της εξέγερσης, ούτε να την αφομοιώσουν μετατρέποντάς την σε μία επετειακή ημερομηνία. Στις 6 Δεκέμβρη θα κατέβουμε στους δρόμους για να σταθούμε, όπως και τότε απέναντι στην κρατική καταστολή και στους ένστολους δολοφόνους της. Τίποτα δεν τελείωσε επειδή ακόμα δεν είπαμε την τελευταία μας λέξη.

ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΙΠΑΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΜΑΣ

ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ Ν.ΡΩΜΑΝΟ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ/ΣΤΙΣ ΣΥΝΤΡΌΦΟΥΣ/ΦΙΣΣΕΣ

Ελευθεριακό σχήμα ΠΑΜΑΚ

Δεκέμβρης του ’08:
Στην «ασφυξία» του συστήματος, απαντάμε με την «ανάσα» των αγώνων μας!

ΟΛΟΙ-ΕΣ-Α ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6/12 ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ!

12:00 ΚΑΜΑΡΑ: ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ-ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
18:00 ΚΑΜΑΡΑ: ΠΟΡΕΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ

Ο Δεκέμβρης του ’08 σηματοδοτεί μέχρι και σήμερα τους σύγχρονους αγώνες της νεολαίας για ζωή και ελευθερίες. Η ένταση της κοινωνικής έκρηξης της εποχής ήταν μεγάλη καθώς η νεολαία οσμιζόταν την απαρχή της καπιταλιστικής κρίσης, των μνημονίων, της δραματικής αύξησης της ανεργίας, της ανασφάλειας. Ήταν η λεγόμενη γενιά των 500 ευρώ που βρέθηκε αντιμέτωπη με την ασφυξία του συστήματος.

Η εξάντληση της κρατικής βίας, με κρατικές δολοφονίες και διώξεις, η αυταρχική θωράκιση του κράτους με ένα πανίσχυρο νομικό οπλοστάσιο υπέρ του κεφαλαίου κ των εκφραστών του, συνθέτουν τη δυστοπία του σήμερα, ενός «σήμερα» που θα χτυπιέται αλύπητα η εργασία, η παιδεία, η υγεία, η ειρήνη και δεν θα «ανοίγει ρουθούνι». Δεν μπορεί άλλωστε να προχωρήσει ανενόχλητη η επέλαση της αστικής πολιτικής χωρίς σιγή ιχθύος.

Μόνο μέσα από ένα οργανωμένο και πολιτικό εργατικό – λαϊκό – νεολαιίστικο κίνημα που θα παλεύει για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες ενάντια σε κυβέρνηση – ΕΕ- κεφάλαιο, θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε αυτή την πολιτική και να ανασάνουμε.

Συνεχίζοντας τους αγώνες της νεολαίας για παιδεία δημόσια & δωρεάν, μακριά από επιχειρηματικά συμφέροντα, για δημόσια & δωρεάν υγεία για όλους με επαρκές προσωπικό και δομές, για να σταματήσει η γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το δολοφόνο – κράτος του Ισραήλ με τις ευλογίες των ΗΠΑ – ΕΕ και την εμπλοκή της ελληνικής κυβέρνησης.

Με έμπνευση τους αγώνες της νεολαίας του τότε, οργανώνουμε τις εξεγέρσεις του σήμερα. Για να γίνουμε η γενιά που δεν σκύβει το κεφάλι, η γενιά της ανατροπής!

18:00

“Και τι δεν ήταν…”

Τον Δεκέμβρη του 08′ τα ένστολα σκουπίδια της ελληνικής αστυνομίας, Επαμεινώνδας Κορκονέας και Βασίλης Σαραλιώτης, δολοφόνησαν τον Αλέξη Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια. Από το επόμενο κιόλας λεπτό εκείνης της 6ης Δεκέμβρη ξέσπασε μια εξέγερση, τόσο στα μεγάλα αστικά κέντρα όσο και σε μικρές πόλεις και νησιά της Ελλάδας, κατά την οποία χιλιάδες ντόπιων και μεταναστ(ρι)ων συναντήθηκαν στο δρόμο, φώναξαν συνθήματα, συγκρούστηκαν με τις μονάδες καταστολής, απαλλοτρίωσαν εμπορεύματα, έκαψαν αστυνομικά τμήματα, κατέλαβαν κρατικά και ιδιωτικά κτήρια όπως σχολεία, πανεπιστήμια, δημαρχεία και ραδιοφωνικούς-τηλεοπτικούς σταθμούς. Στην πολιτική σκηνή πριν τον Δεκέμβρη του 2008 με τα πολιτικά σκάνδαλα του 2006 για μαζικές παρακολουθήσεις, τους βασανισμούς και φυλακίσεις μεταναστ(ρι)ών, τις συνεχείς επιθέσεις σε αγωνιζόμενο κόσμο στην περιοχή των Εξαρχείων και μια οικονομική κρίση που έμελε να έρθει• οι αναρχικές, τα εργαζόμενα, οι μαθήτριες, οι Ρομά και οι μετανάστες δεν παρέμειναν θεατές αλλά ενεργοί εχθροί της παράστασης που διαδραματιζόταν πάνω στα σώματά τους. Οι ριζοσπαστικοί φοιτητικοί και μαθητικοί αγώνες του 06-07, οι μαζικές αρνήσεις πειθάρχησης και οι απεργίες πείνας στα κελιά των ελληνικών φυλακών, καθώς και η αλληλεγγύη στους/ις κρατούμενους/ες που διαχύθηκε στην πόλη το 07′ και το 08′, έθεσαν τα κοινωνικά θεμέλια για μια σύγκρουση διαρκείας με το κράτος και το κεφάλαιο. Παράλληλα, η επανεμφάνιση ένοπλων οργανώσεων εντός των πόλεων με ένα πλήθος αμέτρητων εμπρησμών, εκρήξεων, σπασιμάτων, επιθέσεων, δολοφονιών κατά πολιτικών, οικονομικών, δικαστικών και αστυνομικών στόχων ενέτεινε τον εγχώριο ταξικό και κοινωνικό πόλεμο. Εκείνον τον Δεκέμβρη λοιπόν, ξέσπασε μια εξέγερση που έκαιγε καιρό πριν μέσα στις καρδιές των απειθάρχων, η οποία ακόμη καίει, τόσο στις εξιστορήσεις εκείνων των ημερών, όσο και στα άτομα που συνεχίζουν να συναντιούνται στους δρόμους της φωτιάς.

“Κάθε εξεγερμένη καρδιά και ένας επαναστατικός αγώνας”

Κάθε φορά που πάει να προκληθεί μια ρωγμή στο τείχος της δημοκρατίας τους, παγώνει ο χρόνος της ιστορίας. Έτσι συνέβη και με την έκρηξη στην οδό Αρκαδίας, στις 31/10 στους Αμπελόκηπους, κατά την οποία, ο σύντροφός Κυριάκος Ξυμητήρης τραυματίστηκε θανάσιμα. Στο διαμέρισμα αυτό βρισκόταν κι η συντρόφισσα Μαριάννα Μ. η οποία όντας βαριά τραυματισμένη μεταφέρεται στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Εκεί φρουρούνταν από κάθε λογής μπάτσων, είχε εκδοθεί ένταλμα σύλληψης για την ίδια για τρομοκρατική οργάνωση ενώ δεχόταν πιέσεις από τις δικαστικές αρχές να δώσει κατάθεση. Παρ’όλες τις έντονες πιέσεις που ασκήθηκαν από τον κόσμο του κινήματος να αποφευχθεί η ανάκριση της πολυτραυματισμένης συντρόφισσας, μιας και μια τέτοια πρακτική αποτελεί ξεκάθαρο βασανιστήριο και παρά τις συστάσεις εξωτερικών ιατρών που ανέφεραν ότι η κατηγορούμενη δεν είναι σε θέση να υποβληθεί σε ανακριτική διαδικασία, η 22η ανακρίτρια δίνει μόνο μια μέρα αναβολή στην συντρόφισσα και την επομένη διενεργεί ανάκριση, αποφασίζοντας την προφυλάκιση της. Το πρωί της Παρασκευής, μετά από τη δεύτερη κατά σειρά επέμβαση που υπεβλήθη και παραμένοντας ως πολυτραυματίας, μεταφέρεται από τα ένστολα καθάρματα της ΕΛΑΣ στον Κορυδαλλό. Το επακόλουθο χρονικό διάστημα, μετά την έκρηξη, μέσα σε ένα κλίμα τρομοϋστερίας που χτίστηκε με μαεστρικό τρόπο από όλο τον (παρα)κρατικό μηχανισμό, συλλαμβάνονται ο σύντροφος Δημήτρης και η συντρόφισσα Δήμητρα Ζ., κατηγορούμενοι για τρομοκρατική οργάνωση και προφυλακίζονται με μηδαμινά στοιχεία.
Η σύλληψη και προφυλάκιση του συντρόφου Ν.Ρωμανού, λίγες μέρες πριν την 6η Δεκέμβρη, καθώς και η πρόσφατη προφυλάκιση του 26χρονου συντρόφου, συνιστούν τροφή για τα αδηφάγα κορμιά που τροφοδοτούνται από τον καθεστωτικό οχετό. Χωρίς να χάσει πολύτιμο χρόνο, ο κρατικός μηχανισμός ξεκινάει το αναμενόμενο αφήγημα περί αποτυπωμάτων και άλλων δεινών και δεν διστάζει να αρκεστεί στο μοναδικό στοιχείο προκειμένου να στοιχειοθετήσει την ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση, με βασικούς υπόπτους εκείνους που με την ιστορική παρακαταθήκη τους έχουν απασχολήσει ξανά. Εν προκειμένω στοχοποιώντας τον Ν. Ρωμανό, δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε και μας εκπλήσσει, που το κράτος σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ στήνουν τεχνηέντως μια τρομοκρατική οργάνωση, περικλείοντας μέσα όσα περισσότερα άτομα μπορούν, ποινικοποιώντας τις συντροφικές και πολιτικές σχέσεις, αναπαράγοντας τις μεθοδεύσεις της αστυνομίας και καταδικάζοντας εξαρχής τον σύντροφο.
Με το ίδιο στημένο κρατικό και μιντιακό σόου, στο Μεσολόγγι, βρίσκεται προφυλακισμένος από τις 12/11 ο σύντροφος Κ.Κ., καθώς τον κατηγόρησαν για την τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού έξω από το Α.Τ. Μεσολογγίου. Μάλιστα, η τοπική εφημερίδα “Αιχμή” υποδεικνύει τα προσωπικά του αντικείμενα όπως βιβλία και φυλλάδια ως “εργαστήρι μολότωφ”. Ακόμη μια φορά που το κράτος στοχοποιεί ένα άτομο γιατί επέλεξε να αγωνιστεί και να μην μείνει με σκυφτό το κεφάλι απέναντι στην εκμετάλλευση και στην κρατική βαρβαρότητα.

“Κώστας Κάλο Φραγκούλης παρών/Δεν ήταν η βενζίνη δεν ήταν τα λεφτά”

Η πάγια τακτική ενός κράτους να διαπράττει πόλεμο στο εσωτερικό βασίζεται στην θεμελίωση μιας κοινωνικής ανοχής που θα δικαιολογεί τον διεξαγμένο πόλεμο εκτός των κρατικών συνόρων. Οι κρατικές δολοφονίες/βιαιοπραγίες έναντι αορατοποιημένων πληθυσμών είναι εκβάσεις ενός προμελετημένου, επιχειρησιακού πλάνου που θα κωδικοποιεί στα κεφάλια του κοινωνικού συνόλου την κρατική αυθαιρεσία ως μια κανονικότητα. Όλα βρίσκονται υπό της κρατικής επιμέλειας, καθαρά προϊόντα της οποίας αποτελούν οι ένστολοι δολοφόνοι που σκοτώνουν στα σύνορα, σε αστυνομικά τμήματα και σε σιδερένια κάτεργα. Κρατικά εργαλεία τα οποία εκπαιδεύτηκαν καταλλήλως ώστε να μπορούν να επιβάλλουν την πειθαρχία και την καταστολή, χρησιμοποιώντας στρατιώτικα μέσα.
Έτσι, έρχεται να νομιμοποιηθεί η καταστολή που μαίνεται για τους μονίμως κατατρεγμένους-πλεονάζοντες πληθυσμούς, όπως δηλαδή απεικονίζονται και οι Ρομά. Έχοντας εμπεδωθεί εις βάθος της ελληνικής κοινωνικής συνείδησης ως παραβατικές και μιασματικές υπάρξεις, το ελληνικό κράτος έχει το ελεύθερο να δικαιολογεί την βία που τους ασκεί. Σε τρία χρόνια συνέβησαν τρεις εν ψυχρώ δολοφονίες σε Ρομά από την συμμορία της ΕΛΑΣ. Δε θα ξεχάσουμε την δολοφονία του 16χρονου Ρομά, Κώστα Καλό Φραγκούλη, στις 5/12/22 στη Θεσσαλονίκη, από μπάτσους έπειτα από καταδίωξη για 20€ βενζίνης. Έπειτα, ξεσπάει ενας πολύμορφος αγώνας στην πόλη μας, με καταλήψεις, συγκρουσιακές πορείες, συζητήσεις και συναντήσεις αγωνιζομένων Ρομά και μπαλαμών στο δρόμο. Της δολοφονίας αυτής είχε προηγηθεί, (22/10/21), η δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα. Μπάτσοι της ομάδας ΔΙΑΣ γαζώνουν αυτοκίνητο όπου μέσα επέβαιναν τρία Ρομά παιδιά. Πέρυσι, στις 21/11, εκτελείται σε αστυνομικό έλεγχο ο Ρομά Χρήστος Μιχαλόπουλος. Αυτές οι κρατικές δολοφονίες δεν είναι ξέχωρες αλλά αναδεικνύουν την πασιφανώς ξενοφοβική πολιτική του ελληνικού κράτους, όπου ο αντιτσιγγανισμός κι ο ρατσισμός αποτελούν δομικά συστατικά της συγκρότησης του. Παρόμοια, κι οι μετανάστ(ρι)ες δέχονται ασύλληπτη καταστολή από το ελληνικό κράτος. Πρόσφατα συνέβησαν (τουλάχιστον) δύο δολοφονίες μεταναστών σε ΑΤ, αυτή του Μοχάμεντ Καμράν και του Μία Χαριζούλ, οι οποίες έρχονται να προστεθούν στην καθημερινή ρατσιστική θανατοπολιτική που εξαπολύει το κράτος σε σύνορα και θάλασσες. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Όσα περισσεύουν στο κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα είναι αναγκασμένα να ζουν μόνιμα σε καθεστώς παρανομίας, με τις ζωές τους να θεωρούνται ανάξιες να βιωθούν κι αναλώσιμες.

“Η ιστορία έχει μια σωστή πλευρά”

Το ελληνικό κράτος συμμετέχει και προάγει πόλεμο στο εξωτερικό, με βασικούς πυλώνες, αφενός, ενός ισλαμοφοβικού εθνικού κορμού, έτοιμου να ξεπλύνει τις δολοφονίες αμάχων σε Γάζα, Λίβανο, Συρία και Υεμένη στον βωμό της εθνικής ασφάλειας, και αφετέρου, ενός υπέρογκου προϋπολογισμού προορισμένο για εξοπλιστικές ενισχύσεις του ισραηλινού στρατού. Η Ελλάδα, με σύμμαχο την Δύση, κρατά στάση υπεράσπισης του Ισραήλ, διαμεσολαβεί ενεργά στην εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων και συνδράμει στους διακρατικούς πολέμους/ανταγωνισμούς της Μέσης Ανατολής που μένονται. Παράλληλα, θεωρεί το ισραηλινό στρατιωτικό μοντέλο πρότυπο, όπως εξ’άλλου πολλες φορές έχει δηλώσει και το υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Σε αυτά τα πλαίσια συνεργασίας, επιχειρεί κοινές πολεμικές ασκήσεις με τον ισραηλινό στρατό κατοχής, υπερασπίζεται ισραηλινά funds, ενώ τα ελληνικά πανεπιστήμια συνεργάζονται άρρηκτα με ερευνητικά κέντρα που εδρεύονται στο αποικιοκρατικό Ισραήλ, εξελίσσοντας περαιτέρω τις μεθοδεύσεις ελέγχου & επιτήρησης που διακατέχει στην φαρέτρα του, με τελικό επίδικο την συνέχιση της γενοκτονίας που εξαπολύει έναντια στον παλαιστινιακο λαο.
Ωστόσο, παρ’όλο τον εξαγνισμό του Ισραήλ από την Δύση, τον υπερσύγχρονο τεχνολογικά εξοπλισμό του, τις υπεράριθμες στρατιωτικές ενισχύσεις και τη θέση ισχύος στην οποία βρίσκεται, υπογράφοντας αιματοβαμμένες συμφωνίες με τον άξονα Ισραήλ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, ο παλαιστινιακός λαός εξακολουθεί να απαρτίζει πρότυπο αντιστάσεων, εξακολουθεί εδώ και τουλάχιστον 76 χρόνια να αντιμάχεται με κάθε πιθανό μέσο, με αμετάκλητη θέληση για ελευθερία και για μια ύπαρξη, μακρυά από το ασφυκτικό καθεστώς απαρτχάιντ. Η παλαιστινιακή αντίσταση αποτελεί έναν αγώνα για ζωή, που εμπνέει αγωνίστ(ρι)ες/α κι απελευθερωτικά κινήματα από όλο το κόσμο.

“Δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο από τα πάντα”

Η ρήξη με το υπάρχον προκύπτει από μία πηγαία ανάγκη για ελευθερία. Προοριζόμαστε για ζωές που να δραπετεύουν από τις παρυφές ενός αιμοβόρου, βαθιά σαδιστικού, κεφαλαιοκρατικού συστήματος, που να αλληλεπιδρούν εναρμονισμένα με τις ποικίλες εκφάνσεις τούτου του φυσικού κόσμου, που να οικοδομούν ένα μακροπρόθεσμο όραμα, το οποίο θα εμπεριέχει όλα εκείνα που μας ανήκουν και πολλά άλλα ομορφότερα. Τα μέσα αντιβίας που χρησιμοποιεί το ανταγωνιστικό κίνημα διαχρονικά λαμβάνουν θέση μάχης στο πόλεμο ενάντια στο κράτος και στο καπιταλιστικό συνεχές. Συντελλούν μία αναπόσπαστη, καίρια πτυχή του συνολικού, πολύμορφου αγώνα που επιδιώκει το γκρέμισμα αυτής της βάρβαρης καθημερινότητας. Μιας καθημερινότητας πνιγμένης στον ατομισμό και την απάθεια, στρατηγικά αποξενωμένης από τα συλλογικά πάθη, παθητικά συνένοχης στην εμπορευματοποίηση και απομάγευση του βίου. Ο σύντροφος Κυριάκος με την ανυποχώρητη και συνεπή στάση του, διέρρηξε το υπάρχον, δίνοντας τη ζωή του για την επαναστατική υπόθεση. Απέναντι στην κοινωνική λήθη, φέγγει ως ένα ακόμα άστρο της επαναστατικής μνήμης που θα φωτίζει τους αγώνες του μέλλοντος και θα μας υπενθυμίζει ότι οι στιγμές ελευθερίας κερδίζονται μέσω της συνεχούς και αδιάλλακτης πάλης. Θα βρίσκεται παρών στις πράξεις αντεκδίκησης απέναντι στους κανίβαλους αυτού του κόσμου. Στις 6/12, ημέρα-ορόσημο που έλαβε χώρα η κρατική δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, θα κατέβουμε πάλι στους δρόμους και θα αντισταθούμε στο κρατικό Λεβιάθαν, με κινητήρια δύναμη την ανόθευτη ελπίδα για ελευθερία, μαχόμενα δίπλα σε όλα τα υποκείμενα που βρίσκονται εσώκλειστα σε κλουβιά, που βομβαρδίζονται ανηλεώς από τις κρατικές πολεμικές μηχανές, που πνίγονται στα ανοιχτά του Αιγαίου.

ΚΟΥΜΗΣ, ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ ,ΣΑΜΠΑΝΗΣ, ΚΑΛΤΕΖΑΣ, ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ, ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΉΡΗΣ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΜΑΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΓΕΡΑ ΩΣ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ

ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΒΕΝΖΙΝΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ, ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΑΝ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝΕ ΡΟΜΑ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Ανοιχτή συνέλευση αλληλεγγύης στα διωκόμενα συντρόφια της υπόθεσης των Αμπελοκήπων

Κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ!

16 Χρονιά έχουν περάσει από την 6η Δεκέμβρη του 2008. Τότε που ο μπάτσος Ε. Κορκονέας δολοφόνησε εν ψυχρώ τον αναρχικό μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια. 16 χρόνια από την μεγάλη εξέγερση που ακολούθησε, αυτής των αναρχικών, των από-τα-κάτω, της νεολαίας χωρίς αύριο, που αποτέλεσε την πιο λυσσαλέα επίθεση της σύγχρονης εποχής στο εγχώριο κρατικό – καπιταλιστικό σύστημα.

Ήταν μια εξέγερση που, αν και έσπασε στην πράξη το μονοπώλιο της βίας των καταπιεστών επάνω στους καταπιεσμένους, δεν έμεινε μόνο στις βίαιες επιθετικές ενέργειες ενάντια στην αστυνομία και τις κρατικές / καπιταλιστικές δομές. Αντίθετα, αποτέλεσε σημείο αφετηρίας – ή επανεκκίνησης- για μια σειρά από δομές αγώνα, συνελεύσεις γειτονιάς, Σωματεία Βάσης, συλλογικότητες, καταλήψεις, πολιτικές και στέγης. Ενα κρίσιμο σημείο για την διαμόρφωση του ευρύτερου σύγχρονου αναρχικού/ελευθεριακού/αντιεξουσιαστικού κινήματος, αλλά και για την επαφή των ιδεών της αλληλεγγύης, της οριζοντιότητας, της αυτό-οργάνωσης με ευρύτερες κοινωνικές και ταξικές δυνάμεις.

Ο Δεκέμβρης πήρε την σκυτάλη από προηγούμενους κοινωνικούς αγώνες της εποχής (π.χ. τα φοιτητικά του 06/07) και διαμόρφωσε συνειδήσεις αγωνιστών που πρωταγωνίστησαν στον επόμενο γύρο των σκληρών συγκρούσεων και κινητοποιήσεων της εποχής των Μνημονίων. Αν και ο αναρχικός χώρος δεν κατάφερε να παίξει τον κομβικό ρόλο που θα του αναλογούσε στην κεντρική πολιτική σκηνή την εποχή που ακολούθησε, ωστόσο δεν είναι καθόλου υπερβολικό να πούμε πως, χωρίς την διάχυση των ελευθεριακών επαναστατικών ιδεών και του πνεύματος της αντίστασης με τα οποία μπόλιασε ο Δεκέμβρης μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, οι επόμενοι αγώνες θα ήταν σίγουρα πιο αδύναμοι.

Ταυτόχρονα, ο Δεκέμβρης του 2008 και ιδίως η εποχή που τον ακολούθησε, φανέρωσε τα όρια κάποιων πρακτικών και μεθόδων δράσης προς την κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης, ενώ ανέδειξε την ανάγκη για καλύτερη οργάνωση των αναρχικών, κάτι που, ως το δυσκολότερο ίσως έργο για ένα κίνημα, 16 χρόνια μετά αποτελεί ακόμη το ζητούμενο. Ζητούμενο για να καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε ως κίνημα, αλλά κυρίως ως τάξη, την οξεία επίθεση που δεχόμαστε από τις ακροδεξιές και νεοφιλελεύφθερες πολιτικές του Κράτους και του Κεφαλαίου, αλλά και να προταξούμε με συνέπεια και υπευθυνότητα στους/στις εκμεταλλευόμενους/ες έναν άλλο κόσμο, αυτόν της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης.

16 χρόνια μετά, βλέπουμε ότι το Κράτος συνεχίζει να δολοφονεί. Στα σύνορα, στα κέντρα κράτησης και τα ΑΤ, στις κοινότητες των Ρομά. Ταυτόχρονα, προστατεύει και συγκαλύπτει τις δολοφονίες που διαπράττει το Κεφάλαιο στους χώρους εργασίας (“εργατικά ατυχήματα”) , καθώς και τις γυναικοκτονίες – ιδιαίτερα όσες προέρχονται από στοιχεία που είναι δομικά συνδεδεμένα με αυτό, όπως αστυνομικούς.

Ακούστηκε πολλές φορές από τότε πως ο Δεκέμβρης του 2008 δεν ήταν απάντηση, αλλά ερώτηση. Μπορούμε να πούμε πλέον με βεβαιότητα πως ήταν και τα δύο. Από την μία, ήταν μια άμεση, αναγκαία απάντηση στην κρατική βαρβαρότητα. Από την άλλη, έθεσε τις σημαντικές ερωτήσεις της εποχής: “Που πάμε από εδώ και μπρος;” και “Πως σταματάμε αυτό που συμβαίνει και αυτό που έρχεται;”.

Ακόμη κι αν τότε – αλλά και ακριβώς επειδή- οι καταπιεσμένοι/ες και οι εκμεταλλευόμενοι/ες, καθώς και οι αναρχικοί/ες ως το πιο ριζοσπαστικό τους κομμάτι, δεν κατάφεραν να δώσουν μια σαφή απάντηση, ούτε και να σταματήσουν αυτό που ακολούθησε, αν και σίγουρα προσπάθησαν, οι ερωτήσεις αυτές που έθεσε ο Δεκέμβρης παραμένουν αναπάντητες ή μάλλον αναμένουν απαντήσεις από τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες του σήμερα και του αύριο. Ένας άλλος, δίκαιος και ελεύθερος κόσμος, είναι όχι απλά εφικτός, αλλά αναγκαίος. Και στην προσπάθεια να τον κατακτήσουμε, οι εξεγέρσεις του παρελθόντος, όπως ο Δεκέμβρης του 2008, με τα θετικά και τα αρνητικά συμπεράσματα που μπορούν να μας προσφέρουν, αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη.

Να δημιουργήσουμε τις συνθήκες ώστε οι εξεγέρσεις του μέλλοντος να μετατραπούν σε κοινωνικές επαναστάσεις.

Οργάνωση κι Αγώνας για την Κοινωνική Επανάσταση, την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό!

Ολοι και όλες στους δρόμους στις πορείες της 6ης Δεκέμβρη!

Στηρίζουμε τα αναρχικα καλέσματα και μπλοκ της Καμάρας, 6μμ.

ΥΓ. Ο φετινός Δεκέμβρης έχει μια ιδιαιτερότητα καθώς βρίσκει το κινημα να δέχεται μια οξεία επίθεση στις δομές, αλλά και τους ανθρώπους του. Το Κράτος αποφάσισε, λίγες ημέρες πριν την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη, να προφυλακίσει χωρίς κανένα στοιχείο (μισό αποτύπωμα σε μια σακούλα μέσα σε ένα διαλυμένο διαμέρισμα δεν αποτελεί στοιχείο) τον αδερφικό του φίλο, τον άνθρωπο στα χέρια του ξεψύχησε εκείνο το βράδυ, τον αναρχικό αγωνιστή Νίκο Ρωμανό, ενώ το έργο επαναλήφθηκε λίγες μέρες μετά με ακόμη μια πανομοιότυπη σύλληψη. Ταυτόχρονα τα ΜΜΕ παίζουν και πάλι το χαρτί της τρομολαγνείας επάνω σε νεκρούς, τραυματίες και φυλακισμένος/ες αναρχικούς/ες. Αυτό πρέπει να μας δώσει ακόμη ένα κίνητρο για μαζική παρουσία στις διαδηλώσεις της 6ης Δεκέμβρη.

Οριζόντια Κίνηση – Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

Διαδήλωση για τα 16 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Α.Γρηγορόπουλου

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Αντικρατικες – αντικασταλτικες διαδηλώσεις

Θεσσαλονίκη: 18:00 – Καμάρα

Αθηνα: 18:00 – Προπύλαια

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Αναρχική πολιτική οργάνωση – ομοσπονδία συλλογικοτήτων

Στις 9 το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη του 2008 ο Ειδικός Φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας πυροβολεί με το υπηρεσιακό του όπλο τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, ένα 15χρονο παιδί που διασκέδαζε με τους φίλους του στα Εξάρχεια. Η σφαίρα διαπέρασε την καρδιά του 15χρονου μαθητή. Ο θάνατός του ήταν ακαριαίος.

Αυτή τη φορά, η ελληνική κοινωνία δεν ξέχασε. Η εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη μπροστά στα έκπληκτα μάτια των φίλων του μας σημάδεψε! Παραμένει έντονα χαραγμένη στη συλλογική μνήμη για να υπενθυμίζει το απάνθρωπο πρόσωπο του κράτους.

Κάθε χρόνο, η μέρα αυτή συνεχίζει να αποτελεί ανάμνηση οργής και καταδίκης της αστυνομικής βίας και της κρατικής καταστολής αλλά ταυτόχρονα και ανάμνηση μιας γιορτής ορατότητας για μια ολόκληρη γενιά, αλληλεγγύης και ελπίδας. Γιατί η δολοφονία του Αλέξη οδήγησε χιλιάδες νέους και μεγαλύτερους ανθρώπους σε μαζικές διαδηλώσεις , καταλήψεις και συγκρούσεις που πήραν τον χαρακτήρα εξέγερσης.

Το τέλος του 2024 βρίσκει το ελληνικό κράτος να στάζει αίμα και να αναδύει ακόμα πιο έντονα τη δυσοσμία της καταστολής. Δολοφονίες στις θάλασσες και στα σύνορα, σε ΑΤ, σε φυλακές και κέντρα κράτησης.
Καταστολή απέναντι σε συνδικαλιστές και ανθρώπους που κινητοποιούνται και διαμαρτύρονται για τη διάλυση του συστήματος υγείας, καταστολή κάθε φορά που ένα κομμάτι της κοινωνίας αποφασίζει να αγωνιστεί, να διεκδικήσει, επιθέσεις στον δημόσιο χώρο, στοχοποίηση των ανηλίκων στο πλαίσιο της νέας πολιτικής “φυλακή για όλους”.
Ξέρουμε πως και στη φετινή πορεία, για 16η χρονιά, οι πρακτικές της αστυνομίας θα παραμείνουν το ίδιο βίαιες και επικίνδυνες: Όσοι και όσες καταφέρουμε να μην προσαχθούμε πριν την έναρξη της πορείας θα ζήσουμε την ίδια βαρβαρότητα: Τόσο κατά την διάρκεια όσο και μετά από την πορεία, η πόλη μετατρέπεται σε εμπόλεμη ζώνη Όλοι μας κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή να δηλητηριαστούμε από τα τοξικά αέρια των δακρυγόνων, να τραυματιστούμε από τα πυρομαχικά της ΕΛ.ΑΣ., να δεχθούμε χτυπήματα από τους πάνοπλους άνδρες των ΜΑΤ και να βρεθούμε στο νοσοκομείο ή αναίτια συλληφθέντες στα κρατητήρια της ΓΑΔΘ.

Δηλώνουμε για άλλη μια φορά πως η αστυνομική βία αποτελεί απειλή για την κοινωνία και δεν μπορούμε να στεκόμαστε σιωπηλοί, άπραγοι και απροστάτευτοι.

Μπροστά σε αυτήν την συνθήκη εμείς, ως αυτοδιαχειριζόμενες δομές υγείας, προτάσσουμε την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη. Δεν μπορούμε παρά να είμαστε ΕΚΕΙ! Παρούσες και έτοιμες να συνδράμουμε άμεσα σε κάθε πιθανή ιατρική ανάγκη.

Να συνδράμουμε στο πλαίσιο των δυνατοτήτων και των δυνάμεων μας στην αυτοάμυνα και την προστασία των κινητοποιήσεων της 6ης Δεκέμβρη.

Καλούμε όλον τον ιατρικό κόσμο, τους εργαζόμενους στο χώρο της Υγείας, τους νοσοκομειακούς γιατρούς κάθε πόλης, την ΟΕΝΓΕ, την ΠΟΕΔΗΝ, τους ιατρικούς συλλόγους, τα Κοινωνικά Ιατρεία και τις αυτοοργανωμένες δομές Υγείας της χώρας να πράξουν το ίδιο: να προσφέρουν την απαραίτητη ιατρική κάλυψη στις διαδηλώσεις στις 6 Δεκέμβρη και να καταγγείλουν την επικινδυνότητα των πρακτικών της ΕΛΑΣ τόσο για την Υγεία όσο για την ίδια την Ζωή των ανθρώπων!

Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης, Δεκέμβρης 2024

ΥΓ: Περιμένουμε με ανυπομονησία την έκβαση δύο υποθέσεων που βρίσκονται στα χέρια της Ελληνικής Δικαιοσύνης:

Αυτή του Επαμεινώνδα Κορκονέα: Ειδικός Φρουρός , εργαζόταν επίσης ως μπράβος στην γενέτειρα του την Καλαμάτα , διαβόητος στους συναδέλφους του αστυνομικούς ως «Ράμπο», εν ψυχρώ δολοφόνος του 15χρονου Αλέξη.
Το 2019 το εφετείο σπάει την ισόβια καταδίκη αναγνωρίζοντας του το ελαφρυντικό του σύννομου βίου!!!!! Κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά μας μέχρι τον Ιούνιο του 2024. Θα καθίσει για τέταρτη φορά στο εδώλιο του κατηγορουμένου, προκειμένου να κριθεί εκ νέου αν θα πρέπει ή όχι να του αναγνωριστεί το επίμαχο ελαφρυντικό το οποίο του άνοιξε την πόρτα της φυλακής.

Αυτή του Νίκου Ρωμανού: δηλώνει αναρχικός, φίλος του Γρηγορόπουλου και αυτόπτης μάρτυρας στη δολοφονία. Παρόλο που έχει εκτίσει την ποινή του για
ένοπλη ληστεία σε τράπεζα στο Βελβεντό Κοζάνης και ενώ έχει αθωωθεί για τη συμμετοχή του στους Πυρήνες της Φωτιάς, συλλαμβάνεται από την (αντι)Τρομοκρατική υπηρεσία και προφυλακίζεται. Κατηγορίες η ένταξη και συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση. Παρά το γεγονός της διαρκούς παρακολούθησής του από το κράτος το μοναδικό στοιχείο που αναφέρεται ότι τον ενοχοποιεί είναι το αποτύπωμα του σε σακούλα στο διαμέρισμα της έκρηξης στους Αμπελόκηπους.

Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης

ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ ’08
ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΑΝΟΙΧΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

Ή αλλιώς πως το Κράτος έχει ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς με τον Δεκέμβρη του ’08

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 σηματοδοτεί για το κράτος μία στιγμή άμεσης απειλής και κινδύνου. Μία στιγμή όπου ένιωσε τα δόντια της κοινωνικής οργής με το σπάσιμο του μονοπωλίου της βίας που κατέχει το ίδιο. Το Κράτος μετά από αυτόν τον φόβο αρχίζει να ψάχνει τρόπους κατεύνασης της οργής και περαιτέρω ελέγχου κάθε κοινωνικής αντίδρασης. Εξοπλίζοντας τις κατασταλτικές δυνάμεις, αναβαθμίζοντας τους μηχανισμούς καταστολής και ελέγχου και ενισχύοντας το νομικό οπλοστάσιο του, προκειμένου στιγμές σαν τον Δεκέμβρη του ’08 να μην επαναληφθούν, προσπαθώντας να εμφυσήσει τον φόβο σε κάθε άνθρωπο που τολμά να αντιταχθεί στις επιταγές της Εξουσίας. Στοχοποιώντας, παράλληλα, κάθε κοινωνική ομάδα ή πρόσωπο, προκειμένου να επιβάλει το ποινικό δίκαιο του εχθρού, μία ιδιαίτερη συνθήκη καταστολής και φόνευσης σε όποιον αντιστέκεται ή είναι στο στόχαστρο της εξουσίας, φτάνοντας μέχρι και σε δολοφονία όπως αυτή του Ρομ Κώστα Φραγκούλη στις 05/12/22 από μπάτσους στη Θεσσαλονίκη.

Σε συνέχεια αυτής της πρακτικής το Κράτος βρήκε, για ακόμη μία φορά, τρόπο να δείξει το πόσο αδίστακτο και εκδικητικό μπορεί να γίνει. Η προφυλάκιση του Νίκου Ρωμανού, ενός ανθρώπου στα χέρια του οποίου έπεσε νεκρός, στις 6 Δεκέμβρη του 2008, ο αδελφικός του φίλος Αλέξης Γρηγορόπουλος μπροστά στα μάτια του από τον μπάτσο-ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα, δε σημαίνει τίποτα άλλο παρά την αντεκδίκηση του Κράτους απέναντι στην φλόγα της εξέγερσης. Και τον φόβο για αυτό που μπορεί να ξαναζήσει η Κυριαρχία στην προοπτική αυτή.

Έτσι, λοιπόν, η γνωστή ηγεσία του Υπουργείου “Προστασίας του Πολίτη” και η Αντιτρομοκρατική προκειμένου να “παράξει έργο” προσπαθεί να στήσει ακόμη μία πλεκτάνη και να παίξει με τις ζωές ανθρώπων, όπως συνηθίζει. Μετά την έκρηξη σε διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους στις 31/10/24 που έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατο ενός συντρόφου, την ομηρία/βασανισμό της βαριά τραυματισμένης συντρόφισσας Μαριάννας, καθώς και την σύλληψη οποιουδήποτε μπορεί και δεν μπορεί να συσχετιστεί παρά μόνο με προσωπικές σχέσεις με τα ίδια τα άτομα και το διαμέρισμα ξαναβρήκε τον εσωτερικό εχθρό που πάλι έψαχνε. Επαναφέροντας στην κοινή γνώμη την συνηθισμένη τρομοϋστερία σαν απειλή που αιωρείται συνεχώς από πάνω μας, πήγε κι ένα βήμα παρακάτω. Βρίσκοντας ως αποδιοπομπαίο τράγο τη ζωή ενός ακόμα ανθρώπου, συλλαμβάνοντας και προφυλακίζοντας τον Νίκο Ρομανό, για ένα αποτύπωμα στο πιο διαδεδομένο κοινόχρηστο υλικό. Σε μία σακούλα. Εδώ αξίζει να αναφερθεί πως είναι άπειρες οι δικαστικές αποφάσεις παγκοσμίως που έχουν δεχτεί ότι δεν μπορεί το δακτυλικό αποτύπωμα να αποτελέσει από μόνο του παράγοντα καταδίκης, από τη στιγμή μάλιστα που είναι πολύ εύκολο να «φυτευτεί», ειδικά από τους μηχανισμούς καταστολής, αλλά και από τον οποιονδήποτε. Με βάση αυτό το μοναδικό στοιχείο το δικαστικό σύστημα αποφασίζει την προφυλάκιση του Ν. Ρωμανού.

Αυτή η κίνηση δεν αποτελεί κάτι άλλο παρά την εφαρμογή του Ποινικού Δικαίου του Εχθρού και της εκδίκησης του κράτους για τον Δεκέμβρη του ’08.

Εκεί όπου η ίδια η Εξουσία και ο κρατικός μηχανισμός αμφισβητήθηκε με μαζικούς, μαχητικούς και κοινωνικούς όρους. Όσα συνέβησαν τον Δεκέμβρη του 2008 άφησαν βαθιά κοινωνική και κινηματική παρακαταθήκη. Άνοιξαν νέους δρόμους και πρακτικές αντίστασης, αναδημιουργίας των κοινωνικών σχέσεων και εναλλακτικών ως προς το υπάρχον. Έδωσε το έναυσμα για τις κρίσιμες μάχες, τις κοινωνικές αντιστάσεις και αγώνες, απέναντι σε Κράτος και Κεφάλαιο, των επόμενων χρόνων της οικονομικής κρίσης και της βίαιης φτωχοποίησης που υπέστη η κοινωνία. Οι σύγχρονες Εξεγέρσεις κουβαλούν αυτό το νήμα της αδιαμεσολάβητης αντίστασης και οργής. Και γι’ αυτό 16 χρόνια μετά ο Δεκέμβρης παραμένει ζωντανός πόλος αναφοράς και έμπνευσης για τις επόμενες Εξεγέρσεις.

– ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΣΦΑΓΕΙΑ
ΟΛΟΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

– ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ

ΠΟΡΕΙΑ 06/12/24, 18.00, ΚΑΜΑΡΑ

Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης

Καλούμε – συμμετέχουμε στην πορεία για τη συμπλήρωση 16 ετών από την δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου

Παρασκευή 6 Δεκέμβρη 2024, στις 18:00, στην Καμάρα.

Στις 6 Δεκέμβρη του 2008, ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονείται εν ψυχρώ από τον αστυνομικό Επαμεινώνδα Κορκονέα στην περιοχή των Εξαρχείων. Αμέσως πυροδοτείται μια σειρά μαζικών και δυναμικών διαδηλώσεων και συγκρούσεων με τις δυνάμεις καταστολής σε όλη την χώρα, απελευθερώνοντας κύματα κοινωνικής οργής που συσσωρεύονταν ήδη για χρόνια στα κοινωνικά σπλάχνα.

Η εξέγερση δεν ήρθε σε κοινωνικά και ιστορικά κενό χρόνο, αλλά στο φόντο της αναδυόμενης κρίσης και της ευρύτερης επιδιωκόμενης αναδιάρθρωσης σε μία σειρά από τομείς από την πλευρά του κράτους και του κεφαλαίου. Ήταν διάχυτο το αίσθημα του τι έρχεται, μέσα από το βίωμα της πτώσης του βιοτικού επιπέδου, ήδη πριν από την επίσημη είσοδο στα μνημόνια, με τις ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις μισθών, την άνοδο της ανεργίας και την κατάργηση του όποιου προηγούμενου ψήγματος κοινωνικής πρόνοιας. Η νεολαία, ιδιαίτερα, είχε ήδη βιώσει την απόπειρα υποτίμησης της με την προσπάθεια, παραδείγματος χάρη, ιδιωτικοποίησης της πανεπιστημιακής παιδείας λίγο πριν το ξέσπασμα του Δεκέμβρη – κάτι που ανακόπηκε μέσα από συλλογικούς και ανυποχώρητους αγώνες. Η εμπειρία των φοιτητικών αγώνων, της επαπειλούμενης οικονομικής κρίσης, των προηγούμενων αντιπολεμικών αγώνων και των αγώνων των μεταστασ(τρι)ών, μαζί με το σοκ της δολοφονίας ένα 15χρόνου εφήβου, δημιούργησαν τη μαγιά εκείνη που σύστησε τον Δεκέμβρη ως μία πληθώρα δυνατοτήτων και πιθανοτήτων για το συλλογικά εφικτό.

Η μαζικότητα και ο αυθορμητισμός των κινητοποιήσεων της περιόδου εκείνης άφησε μια καθοριστική πολιτική παρακαταθήκη, καθώς αποτέλεσε σημείο συνάντησης και έκφρασης της κυοφορούσας αντικρατικής και εξεγερσιακής ορμής που συναντήθηκε, συλλογικοποιήθηκε και γέννησε νέα πεδία δράσης και μορφών αγώνα, κοινωνικά κέντρα, καταλήψεις, συνελεύσεις γειτονιάς, σωματεία βάσης, δομές και πρακτικές οριζόντιων κινήσεων, δίνοντας ώθηση στις στοχεύσεις και τις μεθόδους της κοινωνίας προς τον πειραματισμό της αυτεξούσιας κίνησή της. Δομές και παρακλάδια που ριζώνουν μέχρι σήμερα, εμπνέοντας στέρεα πατήματα και νέες κατευθύνσεις για το αύριο. Η περίοδος που ακολούθησε τον Δεκέμβρη του 2008 έφερε τον θρυμματισμό των βεβαιοτήτων που συμβόλιζε το κράτος στην περίοδο της Μεταπολίτευσης και ύστερα, λειτουργώντας καταλυτικά στην αναζωπύρωση δεκάδων κοινωνικών, ταξικών, φεμινιστικών, αντιρατσιστικών, περιβαλλοντικών κλπ αγώνων.

Απέναντι σε αυτή την ρευστή σε ό,τι αφορά τα μέσα και τις πρακτικές συμπύκνωση της κοινωνικής εξεγερτικότητας, η απάντηση του κράτους ήρθε τόσο με ένταση της καταστολής όσο και με την μεθόδευση ενός αφηγήματος περιθωριοποίησης των κομματιών εκείνων της κοινωνίας που εξεγείρονται και αντιστέκονται. Ο κυρίαρχος λόγος, στην προσπάθειά του να απονομιμοποιήσει τον δίκαιο και μαζικό χαρακτήρα της κοινωνικής αντιβίας, έχτισε το πορτραίτο του «περιθωριακού κουκουλοφόρου αντιεξουσιαστή» που δρα «αντικοινωνικά και πέρα από τις κοινωνικές πρακτικές» σε ένα περιβάλλον που κατά τ’ άλλα όλα βαίνουν καλώς. Όμως, ο κρότος της διάλυσης του κοινωνικού ιστού ήταν πολύ πιο εκκωφαντικός, με αποτέλεσμα το κρατικό αφήγημα να απομείνει για άλλη μία φορά γυμνό περιεχομένου και με κανέναν -πέρα των γνωστών χειροκροτητών- για να απευθυνθεί.

Ο φόβος επιβάλλεται επιχειρώντας να ξεριζώσει κάθε αίσθημα αμφισβήτησης και να καταστείλει όχι μόνο οποιαδήποτε έκφραση αντίστασης αλλά και την ίδια την ιδέα αυτής. Με το πρόσχημα της ασφάλειας, το κράτος επεκτείνει τον έλεγχο, αυστηροποιεί το ποινικό του πλαίσιο (βλ. Νέος Ποινικός Κώδικας) και διώκει με μένος όσες αντιστέκονται στην βαρβαρότητα. Έτσι, λειτουργεί προληπτικά προς την ακόμα μεγαλύτερη κοινωνική συμμετοχή στους αγώνες και υποπίπτει ακόμα και σε αντιφάσεις ως προς τα ίδια τα χαρακτηριστικά του προσωπείου της θεσμικής δικαιοσύνης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της εκδικητικότητας του κράτους προς αυτούς που αντιστέκονται είναι αυτό του Νίκου Ρωμανού, που βρέθηκε προφυλακισμένος για την υπόθεση των Αμπελοκήπων, με μόνο στοιχείο εναντίον του το αποτύπωμά του πάνω σε ένα κινητό αντικείμενο- μια πλαστική σακούλα- κάτι που θα μπορούσε να συμβεί στον οποιοδήποτε άνθρωπο, χωρίς να υποδηλώνει κάποια απόδειξη ενοχής. Το μήνυμα ωστόσο είναι ξεκάθαρο: Όποιος και όποια επιχειρεί να ξεφύγει από τη μέγγενη των κρατικών αλυσίδων, διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες ζωής, εργασίας, παιδείας, υγείας κ.ά. στοχοποιείται μέχρι εξουδετέρωσης και εξόντωσης.

Παράλληλα, τα ΜΜΕ πάντα κεντροβαρίζουν στις εκάστοτε φιλικές για τα αφεντικά τους κατευθύνσεις, ενώ περνούν στα ψιλά ή λοιδορούνται όσα ζητήματα απασχολούν την καθημερινότητα και την αγωνία των πολλών. Από την ακρίβεια και τις κυβερνητικές ευθύνες γύρω από τη συμπίεση του κόστους στις τσέπες των χαμηλότερων στρωμάτων υπέρ της κερδοφορίας των λίγων που τείνει να παρουσιαστεί ως «φυσικό φαινόμενο», στην ακραία άνοδο των ενοικίων, που καθιστά την ζωή μας αβίωτη, τους πλειστηριασμούς α’ κατοικίας που το κεντρικό αφήγημα βαφτίζει κακοδιαχείριση των δανειοληπτών σε μία προσπάθεια να απονομιμοποιήσει το δίκαιο της προστασίας των σπιτιών της κοινωνίας, τις δολοφονίες μεταναστών στα Αστυνομικά Τμήματα και στα σύνορα, τους περιβαλλοντικούς αγώνες ενάντια σε φαραωνικές επενδύσεις και τα κινήματα που διεκδικούν ορατότητα, ως και τις δολοφονίες γυναικών που καλύπτονται από την αστυνομία, η σύμπνοια των αρμών της εξουσίας για υλική και άυλη καταστολή και παρουσίαση μιας πραγματικότητας πολύ πέρα από την συλλογικά βιωμένη πραγματικότητα μας εξοργίζει.

Για αυτό και ενάντια στο πείσμα του κράτους να εξαφανίσει κάθε ίχνος αντίστασης, η μνήμη της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, 16 χρόνια μετά, παραμένει άσβηστη έως και σήμερα, εμπνέοντας κοινωνικά και πολιτικά τη θέληση για αλλαγή, και κάνοντας περισσότερο αντιληπτή την πραγματικότητα της καταπίεσης, των κατασταλτικών οργάνων, του κράτους και του κεφαλαίου. Οι αγώνες της 6ης Δεκέμβρη έρχονται κάθε χρόνο να ενεργήσουν πάνω στην πολιτική επιταγή της μνήμης ότι όλοι οι λόγοι που μας έφεραν στον Δεκέμβρη είναι ακόμα εδώ και έχουν ενταθεί, αλλά και να αφυπνίσουν τις συνειδήσεις μας που η κυρίαρχη ιδεολογία προσπαθεί με κάθε τρόπο να εφησυχάσει. Όσο κρατάμε ενεργή αυτή τη φλόγα, όσο αντιστεκόμαστε στον δρόμο και στους χώρους εργασίας μας, τόσο διεκδικούμε τη διάλυση της βίας, του κράτους, και την αποτίναξή τους από τα σώματα και τις σχέσεις μας. Βάζουμε τα θεμέλια για μια κοινότητα ενάντια σε ιεραρχία, εξουσία, εκμετάλλευση. Σπάμε τον φόβο της στοχοποίησης, διαμορφώνουμε συνειδήσεις ανεξάρτητες από τα κυρίαρχα αφηγήματα και αγωνιζόμαστε για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ, ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο

16 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Η όξυνση της ταξικής εκμετάλλευσης μέσω της εργασίας (εγκαθίδρυση 6ήμερου, ποινικοποίηση απεργιών, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, μαύρη εργασία μεταναστών απ’τα camps), η αύξηση της κρατικής καταστολής, η ποινικοποίηση, η δολοφονική πολιτική και η απανθρωποποίηση των μεταναστ(ρι)ών και των ρομά, η ενεργή συμμετοχή του ελληνικού κράτους σε πολέμους και στη γενοκτονία των παλαιστινίων, διαμορφώνουν τις συνθήκες του κοινωνικού και ταξικού πολέμου στο σήμερα. Η πειθάρχηση με σκοπό τη διατήρηση των καπιταλιστικών σχέσεων αποτελεί βασικό μέλημα κράτους και κεφαλαίου.

16 χρόνια πριν, η κρατική δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πυροδότησε την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Εκείνο το διάστημα εφόρμησαν στο κέντρα των πόλεων μετανάστ(ρι)ες, ρομά, μαθητές και φοιτητές, εργαζόμενοι/ες, απαλλοτροιώνοντας και διαλύοντας τη βιτρίνα της καπιταλιστικής ειρήνης και άνοιξαν πιθανότητες για μία νέα πραγματικότητα, μέσα από την αλληλεγγύη, τους αδιαμεσολάβητους αγώνες, τις μαζικές συγκρούσεις. Ιδιαίτερο ρόλο στη διάχυση των συγκρούσεων, των καταλήψεων (ΓΣΕΕ, Νομική, Πολυτεχνείο, κ.ά.) και στη συγκρότηση μαζικών συνελεύσεων που οργάνωναν τη συνέχεια της εξέγερσης, διαδραμάτισε το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα, διατηρώντας την πιο ριζοσπαστική στάση σε σχέση με άλλα κομμάτια του κινήματος. Τα εργαλεία και οι εμπειρίες που συλλέχθηκαν εκείνη την περίοδο καθόρισαν τη συνέχεια του α/α κινήματος και δημιουργήθηκε μια πλούσια παρακαταθήκη, με δεκάδες νέες καταλήψεις, με καλύτερη οργάνωση και πολυπληθείς συνελεύσεις,συλλογικότητες και ομάδες και με την βελτίωση της μαχητικής/συγκρουσιακής παρουσίας στο δρόμο και στη δράση. Η μνήμη της εξέγερσης, αν αφεθεί στα χέρια του καπιταλισμού, θα διαστρεβλωθεί, θα αλλοιωθεί και εν τέλει θα λησμονηθεί. Από την άλλη η διδαχή από τους παρελθοντικούς αγώνες, η αξιοποίηση των συλλογικών εμπειριών, η συνέχιση των κοινών αγώνων των καταπιεσμένων αποτελούν τα ενδεχόμενα που αν εκπληρωθούν μπορούν να ανοίξουν το δρόμο για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση.

Στο σήμερα, η υπόθεση των Αμπελοκήπων, με την έκρηξη και τον θάνατο του αναρχικού αγωνιστή Κυριάκου Ξυμητήρη, αξιοποιήθηκε από το κράτος, με σκοπό να υποδείξει τα κινήματα ως <<εχθρούς>> και να εξαπολύσει διώξεις με σαθρά στοιχεία σε συντρόφους/ισσες, οι οποίες στην ουσία τους είναι πολιτικές. Σε αυτό το πλαίσιο, το κράτος προφυλάκισε πέντε αγωνιστές και αγωνίστριες. Η προστασία που έχουν οι αγωνιστές/ριες από τις διώξεις του κράτους, είναι η αλληλεγγύη των ίδιων των κινημάτων και των κοινωνικών κινήσεων στις οποίες συμμετέχουν. Η τρομοκρατία του κράτους και των ΜΜΕ, παρότι τυγχάνει να έχει ως στόχο αγωνιστ(ρι)ές, βλέπει πιο μακρυά και ευελπιστεί στην πειθάρχηση και την υποταγή στις επιταγές του κράτους και κεφαλαίου, όσο το δυνατόν μεγαλύτερης μερίδας του προλεταριάτου. Οι αγωνιστές/ριες/ά είναι προϊόντα των συνθηκών που δημιουργεί το σύστημα της ταξικής επικυριαρχίας και των υπόλοιπων διαπλεκόμενων συστημάτων καταπίεσης και της ανάγκης για δημιουργία μίας ελεύθερης αταξικής κοινωνίας ως συμφέρουσα κατάσταση για το προλεταριάτο. Συνεπώς, από τη μία τιμούμε τη μνήμη τους και από την άλλη τη διατηρούμε ζωντανή με τη συνέχιση των αγώνων δίπλα στους καταπιεσμένους. Οι αυθαίρετες διώξεις που στήνει το κράτος, οι συνθήκες παραβίασης των ελευθεριών και της αξιοπρέπειας που επιβάλλονται στους/ις προφυλακισμένους/ες συντρόφους/ισσες(δακτυλοσκόπηση της Μαριάννας.Μ. ενόσω ήταν αναίσθητη, διαπόμπευση από τα ΜΜΕ) για την υπόθεση, αποτελούν ζήτημα όλου του ανταγωνιστικού κινήματος, όπως και η αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη προς αυτούς/ές. Το κράτος έχει προλειάνει το έδαφος για τις εκδικητικές πολιτικές διώξεις και φυλακίσεις με ιδεολογικά, νομικά, κατασταλτικά εργαλεία. Έχοντας πλούσια ιστορία πολιτικών διώξεων το ελληνικό κράτος, μετά τις 11 Σεπτέμβρη του 2001, εισήγαγε (αντι)τρομοκρατικούς νόμους για να αντιμετωπίζει επί της ουσίας τα κινήματα και να δικαιολογεί την <<ευελιξία>> και την ευκολία με την οποία μπορεί να φυλακίζει και να ποινικοποιεί την ριζοσπαστική πολι

τική δράση. Είναι πολλά τα παραδείγματα της εκδικητικότητας με την οποία έχει αντιμετωπίσει το κράτος πολιτικούς αγωνιστές/κρατουμενους, όπως προφυλακίσεις χωρίς στοιχεία (Π. Γεωργιάδης, Τ. Θεοφίλου, Ηριάννα), μη εκδόσεις εκπαιδευτικών (Ν.Ρωμανός) και μη (Δ.Κουφοντίνας) αδειών, πειθαρχικές ποινές για άρνηση ξεγυμνώματος (Δ. Χατζηβασιλειάδης), βασανισμοί, παράταση της έκτισης πέραν του ορίου(Γ.Μιχαηλίδης, Δ. Κουφοντίνας), ποινικοποίηση σχέσεων αλληλεγγύης (Β. Σταθόπουλος) κ.ά. Σε αυτό το κλίμα τρομοκράτησης των αγωνιζόμενων και οχύρωσης του κράτους απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, στις 7/11 συλλαμβάνεται ο 17χρονος σύντροφος Κ.Κ. στο Μεσολόγγι κατηγορούμενος για εμπρησμό ανακριτικού οχήματος και στις 12/11 προφυλακίζεται με ελλειπή στοιχεία, ενώ στις 13/11 μετάγεται στις φυλακές Κασσαβέτειας.

Η οργανωμένη φίμωση, η καταστολή και η τρομοκρατία, ως μια ολομέτωπη επίθεση σε ό,τι αντιπαρατίθεται στην κρατική κυριαρχία, στο εσωτερικό της χώρας, γίνεται παράλληλα με τη διεξαγωγή πολέμου στο εξωτερικό, με την ενεργή συμμετοχή της Ελλάδας στον γενοκτονικό πόλεμο κατά των Παλαιστινίων. Είναι απαραίτητη η “εσωτερική τάξη” και το χτίσιμο κοινωνικής συναίνεσης για την πολεμική προετοιμασία της, την ενεργή συμμετοχή στα πολεμικά μέτωπα και την εξασφάλιση των εθνικών της συμφερόντων. Όσο το ισραηλινό κράτος συνεχίζει σε δημόσια θέα την εξόντωση του παλαιστινιακού πληθυσμού, τόσο η σύγκρουση διεθνοποιείται, με τα δυτικά κράτη να συμμετέχουν και να στηρίζουν υλικά.Την ίδια ώρα, η παλαιστινιακή αντίσταση εξακολουθεί να ορθώνει το ανάστημά της στο φασιστικό αποικιοκρατικό ισραηλινό κράτος. Παράλληλα, η Δύση καρπώνεται τα ενεργειακά οφέλη από την επικράτηση του ισραηλινού κράτους στην περιοχή, ενώ εμπορεύεται διαρκώς όπλα, συστήματα παρακολούθησης, τεχνογνωσία και εκπαιδεύσεις μαζί του. Προσφάτως, το ελληνικό πολεμικό ναυτικό ανέλαβε τη θαλάσσια διοίκηση της επιχείρησης «ASPIDES», της οποίας το στρατηγείο βρίσκεται στη Λάρισα. Τα οφέλη του ελληνικού κεφαλαίου από την επιτυχία του ισραηλινού κράτους στην περιοχή είναι πολλαπλά. Η τόσο ένθερμη εμπλοκή του ελληνικού κράτους στις ευρωπαϊκο-νατοϊκές επιχειρήσεις στην ερυθρά θάλασσα εναντίον των Χούθι – και επί του πεδίου με την εναλλαγή της παρουσίας φρεγατών του ελληνικού πολεμικού ναυτικού (αυτή τη στιγμή της φρεγάτας ΣΠΕΤΣΑΙ)- οφείλεται στο γεγονός ότι το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο υφίσταται τεράστιες οικονομικές απώλειες ακολουθώντας τον κύκλο της Αφρικής και αποφεύγοντας την Ερυθρά θάλασσα. Στην εθνοκαθαρτική επιχείρηση που διαπράτεται, το ελληνικό κράτος συμμετέχει ενεργά με σκοπό το ώφελος του εγχώριου κεφαλαίου και την επέκταση και εξάπλωση της κυριαρχίας του στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Ταυτόχρονα διεξάγει πόλεμο εναντίον των μεταναστ(ρι)ων, με κάθε αντιμεταναστευτική πολιτική που πειθαρχεί, ρυθμίζει ή αφαιρεί τις ζωές των πιο αορατοποιημένων πληθυσμών. Η δημιουργία πλεοναζόντων πληθυσμών ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου είναι μια διαχρονική τακτική των κρατών για την ικανοποίηση των αναγκών τους. Ακολουθώντας ετσι παγκόσμιες καπιταλιστικές στρατηγικές για τη μετανάστευση, θέτει πληθυσμούς σε καθεστώς εξαίρεσης και τους διαχειριζεται ανάλογα με τις ανάγκες του.

Στις 5 Δεκέμβρη,συμπληρώνονται δύο χρόνια από τον πυροβολισμό στο κεφάλι του 16χρονου Ρομ Κώστα «Κάλο» Φραγκούλη από μπάτσο, μετά από καταδίωξη για 20 ευρώ απαλλοτριωμένης βενζίνης. Λίγες μέρες μετά, στις 13/12 ο Κώστας καταλήγει στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο. Από την πρώτη στιγμή της είδησης τόσο έξω από το Ιπποκράτειο, όσο και στον οικισμό της Αγίας Σοφίας (από όπου καταγόταν ο Κώστας), γίνονται συγκεντρώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία. Μετά από χρόνια, συμβαίνουν κοινές συγκεντρώσεις ρομά και μπαλαμών τόσο στο Ιπποκράτειο, όσο και στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης. Τις μέρες εκείνες, πέραν της Θεσσαλονίκης, συμβαίνουν συγκρούσεις μεταξύ εξεγερμένων Ρομά και αστυνομίας σε Μενίδι, Μέγαρα, Ασπρόπυργο, Αγρίνιο, Μεσσηνία και Πάτρα, αλλά και πορείες του κινήματος σε πολλές πόλεις ανά τη χώρα.

Άλλη μία κρατική δολοφονία, ανάμεσα στις τόσες ειδήσεις δολοφονιών αποκλεισμένων, μεταναστριών, Ρομά, εργατών, τρανς ατόμων, με σκοπό την υποτιθέμενη κοινωνική ειρήνη και την πειθάρχηση πληθυσμών που κρίνονται πλεονάζοντες στον κόσμο του κεφαλαίου. Το εθνικό αφήγημα αυτό, σαν ιδεολογικό εργαλείο κράτους και κεφαλαίου, συντηρεί και αναπαράγει τις σχέσεις εκμετάλλευσης για τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας. Συγκεκριμένα οι ρομά, ως ένας πληθυσμός που γύρω από το πρόσωπό του συγκεντρώνονται ρατσιστικά στερεότυπα για κάθε πτυχή της ζωής τους, αντιμετωπίζονται ως ένα ανορθολογικό στοιχείο που χρήζει παρέμβασης για να ευθυγραμμίζεται πειθήνια με τις κοινωνικές νόρμες. Αυτός ο διάχυτος αντιτσιγγανισμός, διαμορφώνει τις κατάλληλες κοινωνικές συνθήκες ώστε τα ρατσιστικά πογκρόμ, η εργασιακή τους εκμετάλλευση, οι δεκάδες δολοφονίες τους τα τελευταία χρόνια, να αποτελούν μια εικόνα κανονικότητας, προκαλώντας ακόμα και αίσθημα ασφάλειας σε κάποιους. Οι ρατσιστικές πολιτικές δεν εφαρμόζεται μόνο με αυταρχικό, ολοκληρωτικό και εξοντωτικό έλεγχο των ζωών τους, κρύβονται πίσω από την αντιτσιγγανική ρητορική που επικρατεί στον κυρίαρχο λόγο, πίσω από κάθε ρατσιστική πρακτική που συντηρεί το καθεστώς περιθωριοποίησης και εκμετάλλευσής τους.

Το νήμα που συνδέει τις καταπιέσεις από τη Μέση Ανατολή, όπου εξολοθρεύονται οι παλαιστίνιοι/ες και εκτοπίζονται χιλιάδες άνθρωποι έως τα σύνορα της Ευρώπης και τις μητροπόλεις της, όπου δολοφονούνται μετανάστ(ρι)ες, ρομά, τρανς και θυληκότητες, είναι κοινό και δεν είναι άλλο από το καπιταλιστικό σύστημα. Όπως και στον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία,έτσι και στα προαναφερθέντα παραδείγματα, οι γενοκτονίες, οι πόλεμοι, οι εθνοκαθάρσεις, οι εξολοθρεύσεις πλεοναζόντων πληθυσμών αποτελούν πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο, μέσω της αγοραπωλησίας όπλων, της ανακατασκευής κατεστραμμένων πόλεων, της εκμετάλλευσης και απαλλοτροίωσης πλούσιων σε ενεργειακούς πόρους περιοχών. Η αποικιοκρατική πολιτική των ανεπτυγμένων κρατών μεταφέρεται στο εσωτερικό τους με τη μορφή του εγχώριου φασισμού, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, της ποινικοποίησης και εξολόθρευσης των μεταναστ(ρι)ών, των πογκρόμ σε ρομά κοινότητες, των (αντι)τρομοκρατικών νόμων που στοχεύουν τις φωνές της αντίστασης, της επέκτασης του συστήματος των φυλακών, με σκοπό την στοίχιση της κοινωνίας πίσω από το εθνικό συμφέρον και κατά συνέπεια των συμφερόντων των αφεντικών. Αναγνωρίζοντας τη ρίζα των καταπιέσεων, προκύπτει η ανάγκη μιας ενιαίας αντίστασης απέναντι σε αυτές τις συνθήκες. Αυτή θεωρούμε πως μπορεί να επιτευχθεί με τη διαρκή ορατοποίηση των αγώνων και των διεκδικήσεων των μεταναστ(ρι)ών και των ρομά, τη στήριξη των αιτημάτων των κρατουμένων που ολοένα αυξάνονται, τη διεθνιστική αλληλεγγύη στους παλαιστίνιους/ες και στους κατατρεγμένους των γενοκτονιών, των πολέμων και των διώξεων, την συνεχή αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατουμένους/συντρόφους/ισσες μέχρι την απελευθέρωσή τους. Οι ρωγμές που δημιουργούν οι αρνήσεις μέσα στο κρατικό-καπιταλιστικό-πατριαρχικό σύστημα είναι υπαρκτές, είτε αποτυπώνονται στις χιλιάδες που κατέβηκαν και αντιστάθηκαν στο δρόμο έπειτα από τον πυροβολισμό του Κώστα Φραγκούλη, είτε στις εξεγέρσεις εγκλείστων ντόπιων και μεταναστών σε κέντρα κράτησης και φυλακές με την πλάτη τους στον τοίχο, είτε στην αυταπάρνηση αγωνιστών/ριών που σκοτώθηκαν για ένα κόσμο ελευθερίας και ισότητας.

ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ/ΙΣΣΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ “ΚΑΛΟ” ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ SABRY KRITAM ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ 17ΧΡΟΝΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ Κ.Κ.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ

Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 16 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ

Στο σήμερα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα λεπτομερώς μελετημένο σχέδιο εξόντωσης των κοινωνικών κινημάτων που αντιστέκονται στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, πόσο μάλλον των αναρχικών αγωνιστών που στρέφουν τα πυρά τους ενάντια σε κάθε εξουσιαστική δομή. Στο κομμάτι της καταστολής των κινημάτων, παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια δεκάδες επιχειρήσεις για την εκκένωση αναρχικών καταλήψεων, σε όλη την επικράτεια. Με πρωταρχικό θεμέλιο του κρατικού σχεδιασμού το τρίπτυχο «ΝΟΜΟΣ – ΤΑΞΗ – ΑΣΦΑΛΕΙΑ» είναι προφανές πως η επίθεση στις δομές αγώνα των αναρχικών ιεραρχείται ψηλά στην λίστα του υπουργού δημοσίας τάξηςΜιχάλη Χρυσοχοΐδη. Ακριβώς γιατί αποτελούν τα σημεία στα οποία εδαφικοποιείται το οργανωμένο κομμάτι του αναρχισμού, η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση και μορφοποιείται η επαναστατική προοπτική. Η κουλτούρα των καταλήψεων, που από τον Δεκέμβρη του ’08 ενσάρκωσε τα στοιχεία της κοινωνικής απεύθυνσης και αλληλεγγύης συνιστά ένα από τα σημαντικότερα κεκτημένα του αναρχικού αγώνα το οποίο δέχεται αλλεπάλληλες επιθέσεις.

Κατ’ επέκταση αυτού, η καταστολή και η στοχοποίησηαγωνιστών συντελείται όλο και πιο απροκάλυπτα. Τα τελευταία χρόνια το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα μετρά εκατοντάδες αναίτιες συλλήψεις αγωνιστών, που στοχεύουν στην τρομοκράτηση, καθώς και την οικονομική εξόντωση τους, σε μια προσπάθεια η εξουσία να καταπνίξει την οποιαδήποτε εστία αντίσταση. Η φετινή 6η Δεκέμβρη σημαδεύεται από άλλη μια κρατική σκευωρία κατά των αναρχικών, μέσω της ποινικοποίησης της πολιτικής τους δράσης, καθώς και των συντροφικών και φιλικών τους σχέσεων, δείχνοντας πως ακόμη και σήμερα η εξέγερση του ’08 τρομάζει την εξουσία και τα σκυλιά της. Το κλίμα τρομοϋστερίας που δημιουργείται με αφορμή την υπόθεση των Αμπελοκήπων στοχεύει ακριβώς στο χτύπημα οποιουδήποτε στοιχείου αναρχικής πάλης και ταυτότητας, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει το στήσιμο σαθρών κατηγορητηρίων, χωρίς κανένα βάσιμο στοιχείο, όπως έχουμε δει και σε πολλές άλλες υποθέσεις. Με τη σύλληψη μάλιστα του αναρχικού Νίκου Ρωμανού για την εν λόγω υπόθεση, το Κράτος στοχεύει ακόμη και σε συμβολικό επίπεδο την δική του εκδίκηση πάνω στους αγωνιζόμενους για τις εξεγέρσεις και τους αγώνες του χθες, σκοπεύοντας έτσι την καταστολή κάθε επαναστατικής προοπτικής στο σήμερα.

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ – ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΚΑΙ ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ – ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Αντικρατικές Διαδηλώσεις:
Αθήνα: 12:00 Προπύλαια, 18:00 Προπύλαια
Θεσσαλονίκη: 12:00 Καμάρα, 18:00 Καμάρα

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere

Το αίμα δεν είναι νερό, η μνήμη δεν είναι σκουπίδι: ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Ελευθεριακό Σχήμα Φιλοσοφικής

Ο αντιτσιγγανισμός οπλίζει – η αστυνομία δολοφονεί

Κανένας Δεκέμβρης δεν τελείωσε ποτέ

Αυτόνομη Παρέμβαση στους Ηλεκτρολόγους και τους Μηχανολόγους

Aθήνα: Παρασκευή 6/12, 6:00μμ, Προπύλαια

Θεσσαλονίκη: Παρασκευή 6/12, 18:00, Καμάρα

Ιωάννινα: Παρασκευή 6/12, 18:00, Ακαδημία

Πάτρα: Παρασκευή 6/12, 12:00μμ, Παράρτημα

Στον πόλεμο λεφτά και στην νεολαία καταστολή και σφαίρες

Κάτω το κράτος έκτακτης ανάγκης και η κυβέρνηση των δολοφόνων

Στις 6 Δεκέμβρη 2008, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ ο 15χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος από τους ειδικούς φρουρούς Ε. Κορκονέα και Β. Σαραλιώτη. Η δολοφονία αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε ένα ποτήρι, που γέμιζε καιρό λόγω της κρίσης. Πυροδοτήθηκε μια εξέγερση της νεολαίας ενάντια στις δυνάμεις καταστολής και την κυβέρνηση (τότε της ΝΔ). Μαθητές και νεολαία, σε όλες τις πόλεις, πραγματοποιούσαν καθημερινά διαδηλώσεις, καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων, συγκρούσεις και αποκλεισμούς αστυνομικών τμημάτων με αιτήματα τον αφοπλισμό της viber_image_2024-12-03_01-56-42-339 αστυνομίας, την πτώση της κυβέρνησης των δολοφόνων. Οι μάζες κατάφεραν να αποκαλύψουν το πραγματικό πρόσωπο των αστικών επιτελείων, της άθλιας πολιτικής τους, του κρατικού μηχανισμού. Η έκρηξη αυτή άνοιξε το δρόμο για τον «παρατεταμένο κοινωνικό πόλεμο» του 2010-12 ενάντια στα μνημόνια.

Κάτω η Ακρίβεια και Φτώχεια. ΟΧΙ στις Ιδιωτικοποιήσεις. Αυξήσεις στους μισθούς.
Κάτω τα αντεργατικά μέτρα. Λεφτά για τις Κοινωνικές Ανάγκες, ΟΧΙ για Εξοπλισμούς και Καταστολή.
Νίκη στην παλαιστινιακή αντίσταση – Αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους – Καμία συμμετοχή/βοήθεια στους πολέμους ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Σιωνιστών
Στον δρόμο σπάμε την κρατική τρομοκρατία. Πίσω στη φυλακή οι δολοφόνοι του Αλ. Γρηγορόπουλου. Κάτω τα χέρια από το Ν. Ρωμανό. Αφοπλισμός της αστυνομίας

ΟΚΔΕ

Δεκέμβρης του ’08:
Στην «ασφυξία» του συστήματος, απαντάμε με την «ανάσα» των αγώνων μας!

ΟΛΟΙ-ΕΣ-Α ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6/12 ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ!

12:00 ΚΑΜΑΡΑ: ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ-ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
18:00 ΚΑΜΑΡΑ: ΠΟΡΕΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ

6 Δεκέμβρη – Η φλόγα της εξέγερσης παραμένει ζωντανή

Έχουν περάσει 16 χρόνια από τη δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Ε. Κορκονέα, στα Εξάρχεια. Μία δολοφονία που οδήγησε σε μια μαζική εξέγερση σε πανελλαδικό επίπεδο. Η συγκεκριμένη κρατική δολοφονία ήρθε να συμπληρώσει το γενικευμένο κλίμα καταστολής των αγώνων που επικρατούσε εκείνη την περίοδο επιδεικνύοντας, με τον πιο βίαιο τρόπο, την ουσία του κράτους. Η κρατική κυριαρχία ωστόσο κλονίστηκε από την εξέγερση που ακολούθησε, αναδεικνύοντας την συλλογική δύναμη που ενυπάρχει στους καταπιεσμένους καθώς και ότι η εξουσία δεν είναι παντοδύναμη.

Δεκαέξι χρόνια μετά, κράτος και αφεντικά συνεχίζουν την επίθεση σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, συνεχίζουν να δολοφονούν και να καταστέλλουν. Η σημερινή κρατική πολιτική, έχοντας αφήσει χιλιάδες νεκρούς πίσω της μετά από την πανδημία covid-19 μέχρι και την τραγωδία στα Τέμπη, εντείνεται όλο και περισσότερο απέναντι στις χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις. Από το δυσβάσταχτο κόστος ζωής, την υποβάθμιση της υγείας και της παιδείας, τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, τις ανύπαρκτες υποδομές ΜΜΜ, την λεηλασία της φύσης με καταστροφικές συνέπειες, τις καθημερινές γυναικοκτονίες και τις δολοφονία μεταναστών και μεταναστριών σε υδάτινα και χερσαία σύνορα, κράτος και κεφάλαιο αποδεικνύουν καθημερινά πως καμία ζωή δεν έχει αξία.

Ταυτόχρονα η αντιεξεγερτική πολιτική είναι απαραίτητο όπλο του κράτους για να καταστείλει και να εξαφανίσει οποιαδήποτε συλλογική αντίσταση. Από τις επιθέσεις στις καταλήψεις και δομές αγώνα, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την συνεχόμενη επίθεση στην κατάληψή μας, την Libertatia, την απαγόρευση συγκεντρώσεων και πορειών, την αστυνομοκρατία στους χώρους συγκεντρώσεων, τις συλλήψεις και την βίαιη καταστολή των κινητοποιήσεων με χημικά και ξύλο, όπως έγινε πολύ πρόσφατα με τη κατάληψη στο Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας από τους εποχικούς πυροσβέστες μέχρι τις κρατικές σκευωρίες και τη στοχοποίηση αγωνιστών και αγωνιστριών, όπως φαίνεται από την πρόσφατη υπόθεση των Αμπελοκήπων και την προσπάθεια σύνδεσης του Ν.Ρωμανού και των υπολοίπων προφυλακισμένων αγωνιστών, δείχνουν πως το κράτος ιεραρχεί ψηλά στην πολιτική του ατζέντα την πλήρη καταστολή οποιασδήποτε αντίστασης ενάντια στα σκοταδιστικά του πλάνα, τα οποία επιφυλάσσουν μια κοινωνία ανελεύθερη και αποστειρωμένη. Στην ουσία, προσπαθεί να δομήσει μια κοινωνία ζωσμένη στον φόβο, την υποταγή, την μισαλλοδοξία, τη βαρβαρότητα και τον κανιβαλισμό.

Όπως είπαμε και παλιά, η εξέγερση ήταν μόνο η αρχή για τους αγώνες που ακολούθησαν και ακολουθούν.
Η εξέγερση του ’08 έδειξε τα όριά της, άφησε πίσω της όμως μια παρακαταθήκη που μας έδειξε οτι χρειαζόμαστε περισσότερη οργάνωση και αφοσίωση για να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Ως αναρχικοί & αναρχικές υψώνουμε αναχώματα ενάντια στην κρατική απειλή και βία. Προτάσσουμε την συλλογικοποίηση των από τα κάτω, να οργανώσουμε τον αγώνα μας ενάντια στην κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου που σκορπούν τρομοκρατία, θάνατο και καταστροφή. Να παλέψουμε για το γκρέμισμα του σάπιου εξουσιαστικού συστήματος που μας κλέβει τη ζωή, για να οικοδομήσουμε μια κοινωνία πραγματικής ελευθερίας, ισότητας και δικαιοσύνης.
Συνεχής επαναστατικός αγώνας,
για την Αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΙΣ/ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΕΣ/ΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ & ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ ΜΑΡΙΑΝΝΑ Μ., ΔΗΜΗΤΡΑ Ζ., ΔΗΜΗΤΡΗ, ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Libertatia, συλλογικότητα για τον ελευθεριακό κομμουνισμό

16 χρόνια μετά την δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και της εξέγερσης του Δεκέμβρη του ’08

Όσα χρόνια και αν περάσουν, η 6η Δεκέμβρη είναι και θα μείνει χαραγμένη στη λαϊκή μνήμη ως μία ημερά απόδοσης φόρου τιμής στον αναρχικό μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλο, ως μία ημέρα που πυροδότησε την λαϊκή οργή απέναντι στην αδικία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και στα διαρκή εγκλήματα του κεφαλαιοκρατικού συστήματος.

Υπό το πρίσμα του «ιστορικού χρόνου» τα 16 χρόνια που μας χωρίζουν από εκείνη την μεγαλειώδη εξέγερση του 2008 είναι πραγματικά ελάχιστα. Όμως, ενώ ο ποσοτικός χρόνος μιας 16ετίας είναι ιστορικά ανεπαίσθητος, ο ποιοτικός ολοένα και μετατρέπει τα όσα συνέβησαν εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη σε γεγονότα μιας άλλης, μακρινής εποχής.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε την κορυφαία, αλλά ταυτόχρονα και την έσχατη έκφραση της κοινωνικής/ ταξικής σύγκρουσης στην μεταπολιτευτική εποχή όπως την γνωρίσαμε. Με μπροστάρη την νεολαία και τα πιο περιθωριοποιημένα κομμάτια της εργατικής τάξης γρήγορα πήρε πανελλαδικό χαρακτήρα και αγκαλιάστηκε από τις εργαζόμενες μάζες και τον λαό.

Εκείνες τις μέρες ο λαός μας έζησε να θρυμματίζεται η «κοινωνική ειρήνη» σε όλη την επικράτεια από τις διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις και τις καταλήψεις, και να αμφισβητεί στην πράξη το μονοπώλιο βίας του αστικού κράτους επιστρέφοντας ένα μέρος της αντιβίας που του αναλογεί, στοχεύοντας κρατικούς και καπιταλιστικους στόχους. Απάντησε στην κρατική βία και την ταξική υποτίμηση που συνόδευαν την τότε υφέρπουσα οικονομική κρίση και τα συμφέροντα των αστών, δίχως όμως τον μαχητικό αυθορμητισμό να τον μετατρέψει σε συνειδητή οργάνωση ενάντια στα αστικά συμφέροντα. Ο κρότος του Δεκέμβρη, πέρα από αυτά, προετοίμασε το έδαφος για τους επόμενες ξεσηκωμούς του λαού και άνοιξε έναν νέο ιστορικο κύκλο, που ξεκίνησε περίπου έναν χρόνο αργότερα, με την παταγώδη κατάρρευση του ύστερου μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου του «εκσυγχρονισμού» και της «ευδαιμονίας», με την υπογραφή του 1ου μνημονίου το 2010.

Και είναι ακριβώς αυτή η αδιάρρηκτη ιστορική σχέση, η οποία ανάμεσα σε πολλά ακόμα, μετατρέπει την συλλογική μνήμη σε όπλο. Η εμβάθυνση και η κατανόηση του ιστορικού πλαισίου μέσα στο οποίο συνέβη ο Δεκέμβρης, τα όσα προηγήθηκαν και τα όσα ακολούθησαν μέσα στους συγκεκριμένους συσχετισμούς εκείνης της περιόδου, αποτελεί προϋπόθεση για την υπεράσπιση της εξέγερσης, όχι απλά ως ένα συλλογικά «εσωτερικευμένο βίωμα», αλλά ως ιστορικό κεκτημένο των κοινωνικών/ ταξικών δυνάμεων αντίστασης το οποίο μπορούμε να το μετατρέψουμε σε εργαλείο για την συνέχιση και αναβάθμιση του ταξικού πολέμου.

Όμως, ταυτόχρονα με την κατανόηση του Δεκέμβρη στην ιστορική -άρα και πραγματική- του διάσταση ως γεγονός, η υπεράσπιση της μνήμης αφορά και την θεμελιώδη υποχρέωση των επαναστατικών κινημάτων να εξιστορούν, να ανιχνεύουν και να απολογίζουν την ιστορία τους, για την επίτευξη της πολιτικής σφυρηλάτησης και συγκρότησης τους μέσα από το ιστορικό φορτίο των γεγονότων που τα διαμόρφωσαν.

Ο αγώνας για την ταξική απελευθέρωση και η πάλη ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα συνεχίζονται

Η σημερινή 6η Δεκέμβρη έχει ένα ακόμα ιδιαίτερο βάρος και βάθος καθώς ένας ακόμα αναρχικός αγωνιστής, ο Κυριακός Ξυμητήρης, έπεσε νεκρός στη μάχη για την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση, ενώ 5 ακόμα αγωνιστές και αγωνίστριες, μεταξύ αυτών και ο Νίκος Ρωμανός, έχουν προφυλακιστεί και κατηγορούνται με βαρύτατες κατηγορίες για μια κακοστημένη υπόθεση από αυτές που η «αντι»τρομοκρατική υπηρεσία συνηθίζει να στήνει.

Μια υπόθεση «τρομοκρατίας» σύμφωνα με τα ΜΜΕ, η οποία παραμένει ανοιχτή και εμπλέκει μέρα με την μέρα όλο και περισσότερους αγωνιστές και αγωνίστριες. Από εκείνη τη στιγμή μέχρι και αυτές τις ημέρες έχει ξεκινήσει ένα “κυνήγι μαγισσών” από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία με ασφυκτικές παρακολουθήσεις και εισβολές σε σπίτια αγωνιστών/ αγωνιστριών αλλά και ατόμων του ευρύτερου φιλικού/ συντροφικού κύκλου του Κυριάκου και της συντρόφισσάς του Μαριάννας.

Και πάνω σε αυτό το πλαίσιο τρομολαγνίας και τρομουστερίας θεσμοθετείται η καταστολή απέναντι σε όσους αγωνίζονται και αντιστέκονται ενάντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Όμως, μέσα από την ιστορική πείρα του Δεκέμβρη, 16 χρόνια πριν, μέσα από την ίδια την ταξική σύγκρουση που ακολούθησε έπειτα στην Ελλάδα αλλά και μέσα από την ιστορία της πάλης των τάξεων παγκοσμίως, μπορούμε να βγάλουμε αρκετά συμπεράσματα για το πως η καταστολή ως ένα ακόμα εργαλείο του αστικού κράτους έρχεται να εξυπηρετήσει τις βλέψεις της αστικής εξουσίας. Η ίδια η ιστορία έχει δείξει ότι η καταστολή, δεν έρχεται σε κενό χρόνο. Και τότε είναι που μπορεί να γεννήσει αντιστάσεις, να οξύνει τον ταξικό πόλεμο, δίνοντας νέα μέσα πάλης και να πυροδοτήσει εξεγέρσεις απέναντι στο σύστημα που γεννά την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

16 χρόνια μετά την δολοφονία του Γρηγορόπουλου τα ΜΜΕ, σε άριστη συνεργασία με την αστυνομία και την εκάστοτε κυβέρνηση, αναπαράγουν την αφήγηση που θα μπορεί να νομιμοποιήσει τις κατασταλτικές αυτές πράξεις στις συνειδήσεις του λαού και της εργατικής τάξης. Το 2008 ήταν η παραπληροφόρηση για το συμβάν και η κάλυψη του μπάτσου Κορκονέα για την δολοφονία, σήμερα είναι η κούρσα αναπαραγωγής των “τρομο”σεναρίων. Λασπολογώντας σε βάρος του αναρχικού αγωνιστή Κυριάκου Ξυμητήρη αλλά και των υπόλοιπων συλληφθέντων προσπαθούν να νομιμοποιήσουν κοινωνικά τις παρακολουθήσεις, τις προσαγωγές, τις συλλήψεις, τις εφόδους σε σπίτια αλλά και να κάνουν το κατηγορητήριο, ίδιο για όλους τους εμπλεκόμενους και τις εμπλεκόμενες, να φαντάζει δικαιολογημένο.

Όλα τα παραπάνω κάνουν πασιφανές ότι αυτή η κακοστημένη επιχείρηση από την ΕΛΑΣ και τα ΜΜΕ, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια κατασταλτική επιχείρηση, η οποία για την ώρα μπορεί να στοχεύει αυτούς που το αστικό αφήγημα αποκαλεί τρομοκράτες. Αλλά παράλληλα αποτελεί και ένα απειλητικό μήνυμα για τους ανθρώπους της τάξης μας και του αγώνα. Στο πλαίσιο -χωρικά και χρονικά-, επομένως, που διεξάγεται, δεν πρέπει να διαχωρίζεται από την καταστολή του εργατικού και λαϊκού κινήματος, καθώς αποτελεί βήμα για τους επόμενους αντισυνδικαλιστικούς και “αντι”τρομοκρατικούς νόμους -κατ’ εντολή της ΕΕ και των ΗΠΑ- και επιχειρεί να αλλοιώσει την μνήμη των ριζοσπαστικών μαχητικών κινημάτων.

Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε τον ρόλο που έχει η αστυνομία -ως τον φρουρό της ατομικής ιδιοκτησίας και δούλο των αστών- και ότι τα σκαλιά που ανεβαίνουν στην σκάλα των μέτρων κρατικής βίας, αυταρχισμού και τρομοκρατίας εξυπηρετούν την υποταγή στις συνθήκες σύγχρονης/μισθωτής σκλαβιάς και την πολιτική των λίγων επί των πολλών. Η βιαιότητα της κρατικής καταστολής που εκφράζεται μέσω των μπάτσων αποτελεί, άλλωστε, την υλική αποτύπωση του ίδιου του ρόλου της αστυνομίας ως μηχανισμού καταστολής των ταξικών διεκδικήσεων για τη διασφάλιση των αστικών συμεφρόντων, ως μηχανισμού πειθάρχησης της εργατικής τάξης και του λαού και προστασίας της ασφάλειας των αστών με κάθε κόστος.

Εξάλλου, η καταστολή και η αστική προπαγάνδα, ακόμα και τις φορές που αυτοί που τις επιβάλλουν δρουν και κινούνται με όρους συμμορίτικους και ρεβανσιστικούς, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αστικής πολιτικής και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοια, με ταξικά και πολιτικά δηλαδή κριτήρια.

Υπάρχει μία διαλεκτική σχέση μεταξύ της φτωχοποίησης και της αφαίμαξης του λαού, με τον τρόπο που η αστική εξουσία επιβάλλει, δια της βίας και της τρομοκρατίας, τις πολιτικές που την υπηρετούν. Το 10-12 η κρίση και η υπεράσπιση – πάσει θυσία – των μνημονιακών πολιτικών για την διάλυση και αναδιαμόρφωση της αγοράς εργασίας, κορύφωσαν την αστυνομική βία, το ξεχείλωμα των τρομονόμων αλλά και την καταστροφή και υποτίμηση των συλλογικών φορέων των εργαζομένων έτσι ώστε να καμφθούν οι ταξικοί και λαϊκοί αγώνες που ξεσπούσαν. Αυτή η τακτική ακολουθήθηκε με συνέπεια μέσα στη προηγούμενη δεκαετία με το αφήγημα της ανάπτυξης και το ξεπέρασμα της κρίσης να δίνει πάτημα για την ποινικοποίηση του συνδικαλισμού και της απεργίας στους χώρους εργασίας, ενώ στις γειτονιές εφαρμόζονταν το δόγμα «νόμος και τάξη». Έγινε ξεκάθαρο την περίοδο της πανδημίας COVID-19 πως η καταστολή ήταν το κύριο μέσο διαχείρισης. Διαχείριση όχι μιας υγειονομικής κρίσης σε μια περίοδο με διαλυμένη δημόσια υγεία και ελλιπή μέσα προστασίας στα ΜΜΜ και στους χώρους εργασίας, αλλά μιας συνθήκη καταλύτη για την επερχόμενη οικονομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος που θα γεννούσε προλεταριακούς αγώνες.

Οι εν ψυχρώ δολοφονίες ρομά που – ως κομμάτια των πιο υποβαθμισμένων λαϊκών στρωμάτων – “νομιμοποιείται” η αστυνομική αυθαιρεσία και υποτίμηση των ζωών τους, οι βασανισμοί μέχρι θανάτου στα ΑΤ και τα pushbacks στα σύνορα της Ευρώπης-φρούριο είναι και αυτά κατασταλτικές μορφές διαχείρισης ενός ταξικά χαμηλού κομματιού της κοινωνίας και πολλαπλά καταπιεσμένου, αποτυπώνοντας έτσι και την ανάγκη πειθάρχησης αυτών των ομάδων προς όφελος των ντόπιων και παγκόσμιων αστικών βλέψεων.

Σήμερα είναι πάλι η “ανάπτυξη” στο όνομα της οποίας η καταστολή συνεχίζει να οξύνεται με αμείωτη ένταση. Ανάπτυξη, δηλαδή ανάπτυξη της κερδοφορίας των καπιταλιστών, που για εμάς μεταφράζεται σε ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης, σε αυξήσεις των ενοικίων, σε πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, σε ιδιωτικοποιήσεις, σε υποβάθμιση του Δημόσιου και ποιοτικού χαρακτήρα της Υγείας & της Παιδείας αλλά και μίας σειρά υποδομών και υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας και προστασίας.

Από την πολιτική αντιεξέγερσης και του αδιαμφισβήτητου πλέον μονοπωλίου της κρατικής βίας, μέχρι τις εργοδοτικες και τις μαζικές δολοφονίες, εξαιτίας της επιλεκτικης κρατικής αδιαφορίας ή ανεπάρκειας, με χαρακτηριστικότερα τα παραδείγματα των Τεμπών και της Πύλου, η περίοδος που ζούμε καθορίζεται από τη συνολική επίθεση του κεφαλαίου στην τάξη μας και στην νεολαία της.

Μπορεί να είναι γραφικό 4 άτομα και κείμενο που λέει "ΔΕ ΜΕΤΡΑΜΕ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ 6 ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΝΟΥΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗ កយ PIANE TΗ MNHMH Κρατάμε την κινηματική και λαϊκή μνήμη ζωντανή, ΙΚ. TON ΤΩΝ οργανώνουμε τις ταξικές μας αντιστάσεις ΜΕΡΕΣAEΚΕΜΒΡΗ ΜΕΡΕΣ AEKEMBPH EYMHTHPH @ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Or ANEPONOS ΔΑΚΡΥΣΑΝ ΣΥΓΚΙΝΟΥΝΤΑΙΙ ZYTKINOYNTAITAMATIA MATIA OTAN TA ΚΕΦΑΛΙΑ ΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ ΑΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ ΑΘΗΝΑ ΠΟΡΕΙΑ 18:00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΙΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ TO MnЛΟΚ ΤΗΣ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ 18:00 ΚΑΜΑΡΑ ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ THN TAEIKH ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ"

Μία επίθεση που δεν είναι ξέχωρη από τη συνολικότερη πολιτική του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου, όταν την ίδια ώρα που συμβαίνουν τα παραπάνω το κεφάλαιο οργιάζει, παράλληλα με την εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ. Η πολεμοκάπηλη στρατηγική τους (κεφαλαίου και κράτους του) -σφιχτά προσδεδεμένη στα ΝΑΤΟϊκά σχέδια- καθώς και η καπιταλιστική ηγεμονία είναι οι αιτίες εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας και των λαών του κόσμου. Αυτοί που μας τραβάνε σε πολέμους και συμμετέχουν στην γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού για τα δικά τους συμφέροντα, αυτοί που οπλίζουν το όπλο της κρατικής βαρβαρότητας όταν στοχεύει την τάξη μας, είναι ο εχθρός και βρίσκεται μέσα στην ίδια μας τη χώρα, μεσα στο ΝΑΤΟ, μεσα στην ΕΕ.

Να οργανώσουμε τις κοινωνικές/ταξικές αντιστάσεις – Να χτίσουμε τη λαϊκή αυτοάμυνα απέναντι στις πολιτικές που δολοφονούν τους ανθρώπους της τάξης μας.

Διδασκόμενοι από την 6η ΔΕΚΕΜΒΡΗ… ΝΑ ΣΠΕΙΡΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΑΝΟΙΞΗ

Αν, λοιπόν, η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε για το αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο το σχέδιο επί χάρτου για την «στρατηγική της αντιεξέγερσης», το ίδιο οφείλει να γίνει και για το δικό μας στρατόπεδο και την δική μας επαναστατική στρατηγική. Γιατί κίνημα χωρίς μνήμη είναι κίνημα χωρίς προοπτική, γιατί ο Δεκέμβρης δεν είναι μια μακρινή ενατένηση του παρελθόντος, ούτε μια ανεκπλήρωτη ευχή του μέλλοντος. Είναι η ζωντανή μας ιστορία, είναι η πρόκληση του παρόντος και του μέλλοντος, είναι η παρακαταθήκη για τις εξεγέρσεις που ήδη κυοφορεί η εποχή μας, τις εξεγέρσεις που μπορούν να ξεσπάσουν και θα ξεσπάσουν.

Κόντρα στα δεινά που φορτώνει ο καπιταλισμός στις πλάτες της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, η απάντηση που δόθηκε με μία συγκεκριμένη μορφή τον Δεκέμβρη, συνεχίζει να δίνεται από τις απεργίες και τους ξεσηκωμους, όπως μετά τη δολοφονία των Τεμπών, δίνεται από τις συγκεντρώσεις και τις άμεσες κινητοποιήσεις των πλημμυροπαθών στα χωριά και στις πόλεις του Βόλου, της Λάρισας, των Τρικάλων και της Καρδίτσας, από τα φλεγόμενα οδοφράγματα έξω από τους οικισμούς των Ρομά που θρηνούν ανά λίγους μήνες έναν ακόμα δικό τους άνθρωπο από σφαίρες μπάτσων, δίνεται από τους εργαζόμενους στην Υγεία και στην Εκπαίδευση που παλεύουν για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και για την αναβάθμιση της δημόσιας υγείας και παιδείας, δίνεται από τους ναυτεργάτες που δεν δέχονται να βάλουν πλάτη στην γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, δίνεται από την μοριακή δουλειά και οργάνωση στους χώρους εργασίας και φοίτησης, με σκοπό την μαζικοποίηση και την ταξική κατεύθυνση των συλλογικών φορέων, αλλά και στις γειτονιές μας στα πλαίσια συλλογικοποίησης των αναγκών μας. Δίνεται από την οργανωμένη ταξική πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, το κράτος και τους ένστολους δολοφόνους τους.

Μόνο η ταξική οργάνωση και η μαζική λαϊκή αυτοάμυνα μπορεί να σταθεί ανάχωμα απέναντι στις συνθήκες φτώχειας και κρατικής βαρβαρότητας που μας επιβάλλει η καπιταλιστική κερδοφορία. Η ταξική οργάνωση, που είναι η μόνη ικανή, στην εξέλιξη και στο βάθεμά της, να ανατρέψει τις σύγχρονες συνθήκες σκλαβιάς που βιώνει ο λαός, που είναι η μόνη ικανή να ανατρέψει τη δικτατορία του κεφαλαίου, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ – ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΡΟΝΤΕΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ Ν. ΡΩΜΑΝΟ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑΝΝΑ, ΤΗΝ Δ.Δ., ΤΟΝ Δ. ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΟ – Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ

ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΦΟΡΕΙΣ, ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΑΠΈΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΉ ΚΑΤΑΣΤΟΛΉ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΊΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΝΑ ΟΡΓΑΝΏΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΛΑΪΚΉ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΥΤΟΆΜΥΝΑ

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ:

Αθήνα | 18.00 Προπύλαια – Στηρίζουμε το μπλοκ της ανοιχτής συνέλευσης

Θεσσαλονίκη | 18.00 Καμάρα

Διαρκής Αγώνας για την ταξική απελευθέρωση

ΠΑΤΡΑ

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008 – 2024

16 χρόνια από τη δολοφονία του 15χρονου αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από το μπάτσο Κορκονέα στα Εξάρχεια και τη μεγαλειώδη κοινωνική εξέγερση που ακολούθησε…

…να κρατήσουμε το οδόφραγμα για την κοινωνική-ταξική αντεπίθεση ανοιχτό…

“Μόλις νομίσαμε ότι είχαμε όλες τις απαντήσεις, ξαφνικά άλλαξαν όλες οι ερωτήσεις.”

Mario Benedetti

Η εξέγερση του Δεκέμβρη, έπειτα από τη δολοφονία του αναρχικού μαθητή Α.Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Κορκονέα στα Εξάρχεια, αποτέλεσε ταυτόχρονα απάντηση και ερώτηση. Μια πηγαία απάντηση ενός δυναμικού που ασφυκτιούσε μέσα στο υπάρχον πλαίσιο της συσσωρευμένης κρατικής βίας και των αντικοινωνικών-αντεργατικών πολιτικών που καταδίκαζαν (και συνεχίζουν να καταδικάζουν) την πλειοψηφία της κοινωνίας στην φτώχεια και την εξαθλίωση. Μια απάντηση της νεολαίας που ράγισε την βιτρίνα της καπιταλιστικής κανονικότητας και έτριξε τα θεμέλια της χάρτινης κρατικής παντοδυναμίας. Μια δίκαιη και αναγκαία επιστροφή της βίας που δεχόμαστε καθημερινά από το κράτος και το κεφάλαιο.

Τα ερωτήματα που άνοιξε η εξέγερση του Δεκέμβρη σχετικά με τις δυνατότητες αλλά και τα όρια του κινήματος παραμένουν μέχρι σήμερα ανοιχτά. Το πως δηλαδή η οργή και η αγανάκτηση της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας θα μπορέσει να οργανωθεί και να εκφραστεί με τέτοιο τρόπο ώστε, όχι μόνο να τρίξει τα θεμέλια της κρατικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας, αλλά να καταφέρει να τα συνθλίψει. Πώς τα δεκάδες καθημερινά ρυάκια αντίστασης θα συνενωθούν σε έναν χείμαρρο, που θα εμπνεύσει, θα δώσει ελπίδα, θα ανατρέψει τους υπάρχοντες συσχετισμούς και θα πραγματώσει την κοινωνική ανατροπή για μια δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία. Το πως, μέσα από την κοινωνική, ταξική και πολιτική οργάνωση, θα δημιουργηθεί μια στρατηγική συνολικής ρήξης και σύγκρουσης με το σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ. Γιατί οι συνθήκες που γεννούν και πυροδοτούν τους Δεκέμβρηδες συνεχίζουν να σχηματίζουν αργά και μεθοδικά τις νέες εξεγέρσεις που μέλλουν να ‘ρθουν. Γιατί ο παλμός του Δεκέμβρη, παρά τις συνθήκες ήττας και τους αρνητικούς συσχετισμούς που έχουν διαμορφωθεί, συνεχίζει να χτυπάει στις καρδιές των ανθρώπων που καθορίστηκαν και διαμορφώθηκαν από αυτόν και το αποτύπωμά του επιμένει να βρίσκεται εκεί σε κάθε μικρή και μεγάλη μάχη. Το αποτύπωμα του συνεχίζει να στοιχειώνει την εξουσία. Γιατί “τα φυτίλια των αγώνων παραμένουν αναμμένα και οι δρόμοι θα πάρουν πάλι φωτιά”.

Και επειδή ακριβώς ο Δεκέμβρης δεν τέλειωσε, γιατί οι συνθήκες που τον γεννούν όχι μόνο συνεχίζουν να υπάρχουν αλλά επιτείνονται, η εξουσία επιχειρεί -μάταια- να τελειώνει με αυτόν και με ότι μπορεί να τον εκφράσει. Γιατί το δόγμα “νόμος και τάξη” και η προληπτική αντιεξέγερση, παρά τη φαινομενική πυγμή τους, κρύβουν από πίσω τον φόβο της εξουσίας για τους τριγμούς που έρχονται. Για αυτό, καθήκον μας είναι, να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για να εκφράσουμε αυτούς τους τριγμούς. Για αυτό, καθήκον μας είναι, να κρατήσουμε το οδόφραγμα για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση ανοιχτό. Για τους νεκρούς μας, για τους αγώνες μας, έχουμε χρέος τους Δεκέμβρηδες που θα γεννηθούν να τους πάμε ένα βήμα παρακάτω.

Όσο το αποτύπωμα του Δεκέμβρη παραμένει ορατό και ενεργό, τόσο η εξουσία θα σκαρφίζεται αποτυπώματα σε σακούλες για να εντείνει την τρομοκρατία. Γιατί το χτύπημα σε κάθε αγωνιστή ξεχωριστά, αποτελεί χτύπημα συνολικά στο κίνημα.

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ, ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ, ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ

Το αίμα δεν είναι νερό, η μνήμη δεν είναι σκουπίδι. στους δρόμους θα κριθεί το δίκιο

Στους σεισμούς που μέλλουν να έρθουν…

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΙΣ/ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΕΣ/ΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ/ΣΎΝΤΡΟΦΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ ΜΑΡΙΑΝΝΑ Μ., ΔΗΜΗΤΡΑ Ζ., ΔΗΜΗΤΡΗ, ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ!

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ

Παρασκευή 6/12, 12.00, Παράρτημα

αναρχική ομάδα «δυσήνιος ίππος»

16 χρόνια μετά την δολοφονία του αναρχικού μαθητή Α.Γρηγορόπουλου

Δεν ξεχνάμε, Δεν συγχωρούμε

6/12 Μαθητικές καταλήψεις και πορείες όλοι/ες στους δρομους

Το αίμα δεν είναι νερό ή μνήμη δεν είναι σκουπίδι

ΠΟΡΕΙΕΣ:

ΠΑΤΡΑ: 12Μ. ΠΑΡΆΡΤΗΜΑ

ΑΘΗΝΑ:12Μ. ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ-ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ-ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ.

Αυτοοργανωμένη μαθητική ομάδας πατρας

Κάτω η Ακρίβεια και Φτώχεια. ΟΧΙ στις Ιδιωτικοποιήσεις. Αυξήσεις στους μισθούς.
Κάτω τα αντεργατικά μέτρα. Λεφτά για τις Κοινωνικές Ανάγκες, ΟΧΙ για Εξοπλισμούς και Καταστολή.
Νίκη στην παλαιστινιακή αντίσταση – Αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους – Καμία συμμετοχή/βοήθεια στους πολέμους ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Σιωνιστών
Στον δρόμο σπάμε την κρατική τρομοκρατία. Πίσω στη φυλακή οι δολοφόνοι του Αλ. Γρηγορόπουλου. Κάτω τα χέρια από το Ν. Ρωμανό. Αφοπλισμός της αστυνομίας

ΟΚΔΕ

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ, ΠΟΛΕΜΟΣ, ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ – ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Κάτω η εγκληματική κυβέρνηση Μητσοτάκη
Παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων
Κάτω το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης
Λεφτά για τις ανάγκες μας – όχι για πόλεμο και αστυνομία
Διάλυση των τρομοκρατικών σωμάτων ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΔΡΑΣΗ ΟΠΚΕ

Σ.Σ.Π.

18:00

Γιατί κανένας Δεκέμβρης δεν τελείωσε ποτέ.

Το βράδυ του Σαββάτου της 6ης Δεκέμβρη του 2008 δολοφονείται ο 16χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος στα Εξάρχεια από τον μπάτσο Κορκονέα. Ήδη από τις πρώτες ώρες που έγινε γνωστή η είδηση της δολοφονίας του Αλέξη πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις, πορείες και συγκρούσεις απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλη την Ελλάδα, σε Θεσσαλονίκη, Ξάνθη, Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη, Γιάννενα, Αγρίνιο, Πάτρα, Σπάρτη, Βόλο, Χανιά, Ηράκλειο και Μυτιλήνη ενώ την επόμενη μέρα προστίθενται Κοζάνη, Λάρισα, Λαμία, Κόρινθος, Κέρκυρα και Ζάκυνθος .Στην Αθήνα πραγματοποιείται πορεία στα Εξάρχεια και συγκρούσεις με τα ΜΑΤ ενώ καταλαμβάνονται η ΑΣΟΕΕ, το Πολυτεχνείο και η Νομική, τις επόμενες μέρες οι κινητοποιήσεις διευρύνονται και στα σχολεία με περισσότερα από 700 να βρίσκονται υπό κατάληψη. Η εξέγερση επεκτείνεται και στις γειτονιές όπου καταλαμβάνονται το δημαρχείο Αγίου Δημητρίου, το ΚΕΠ Χαλανδρίου και δημόσια κτήρια σε Ν. Φιλαδέλφεια και Ν. Σμύρνη ενώ δέχονται επιθέσεις περισσότερα από 20 τμήματα. Μία δολοφονία που ήρθε να προστεθεί σε αυτές των Ν. Σακελλίωνα, της Μ. Κουλούρη, του Μοχάμεντ Ασράφ και του Abdularim Yahialdis μόνο το 2008. Η 6η Δεκέμβρη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής για τα καταπιεσμένα, η στιγμή που είπαμε ως εδώ, ήταν η απόπειρα μας να πάρουμε πίσω τις ζωές μας, η στιγμή που μας έκανε να βγούμε όλα στους δρόμους να διεκδικήσουμε την ύπαρξή μας.

16 Δεκέμβρηδες μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τα ένστολα καθάρματα Ε. Κορκωνέα και Β.Σαραλίωτη είμαστε εδώ και κρατάμε την φλόγα της εξέγερσης ζωντανή. 16 Δεκέμβρηδες μετά και το τοπίο ακόμα το ίδιο δυστοπικό, η κρατική βία συνεχίζεται με οξύτητα και το δηλητήριο της καταστολής εισχωρεί σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. 16 Δεκέμβρηδες μετά στεκόμαστε απέναντι στις κρατικές δολοφονίες που έγιναν στα Τέμπη και στην Πύλο, απέναντι στις δολοφονίες των Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ και Μία Χαριζούλ μέσα σε Α.Τ. και τις εν ψυχρώ εκτελέσεις των Σαμπάνη, Φραγκούλη, Μιαχαλόπουλου, απέναντι στις εκκενώσεις των στεκιών και των καταλήψεων μας, απέναντι σε μαγειρέματα τις αντιτρομοκρατικής, στημένα κατηγορητήρια εις βάρος συντροφιών μας και δίπλα σε νεκρούς αγωνιστές τιμώντας τους, ακούγοντας τους χτύπους της καρδίας τους, εμείς συνεχίζουμε .Όσα έγιναν το ’08 δεν ήταν «ερώτηση» ή «απάντηση», ήταν ανάσα ελευθερίας στο ασφυκτικό παρόν και αυτό θέλουμε να επαναφέρουμε στο δικό μας τώρα.

Τον τελευταίο ένα χρόνο στη Πάτρα το καθεστώς καταστολής έχει αλλάξει ριζικά διαμορφώνοντας ένα ασφυκτικό κλίμα κάθε φορά που κατεβαίνουμε στον δρόμο διεκδικώντας τον, όντας περικυκλωμένα και σε απόσταση αναπνοής απ’ τις δυνάμεις καταστολής. Από την περσινή 6η Δεκέμβρη μέχρι τα Τέμπη, πορείες για την υπεράσπιση δημοσίων χώρων, για την κουίρ ορατότητα, για τα φοιτητικά αλλά και σαν αποκορύφωμα τη φετινή 17η Νοέμβρη, η αναβαθμισμένη παρουσία της ΕΛ.ΑΣ. είναι αισθητή και ανυπόφορη. Το κράτος ωστόσο , έχοντας το μονοπώλιο της βίας μας καταστέλλει με κάθε τρόπο, σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητάς μας και όχι μόνο με την άμεση, χειροπιαστή εμφάνιση των καουμπόηδων στις πορείες. Οι τροποποιήσεις στον ποινικό κώδικα σε συνάρτηση με τη γενικευμένη φτωχοποίηση που βιώνουμε, δημιουργούν ένα ακόμη πιο ασφυκτικό περιβάλλον και στοχοποιούν τα αγωνιζόμενα και τα από τα κάτω άτομα. Παράλληλα, η συστηματική εφαρμογή του τρομονόμου 187 Α και οι προσπάθειες του Χρυσοχουντίδη να φιμώσει οποιαδήποτε φωνή αντιστέκεται στο υπάρχον, στέλνει συντρόφια μας στα κελιά για μισά αποτυπώματα, με τη μιντιακή προπαγάνδα να κάνει τέλεια τη δουλειά της και να εγκολπώνει όλο τον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό. Βαφτίζοντάς μας όλα τρομοκράτες και τους χώρους μας γιάφκες και άντρα τρομοκρατίας, αποπολιτικοποιούν την ύπαρξή μας. Έτσι δημιουργούνται επίπλαστοι φόβοι στους νοικοκυραίους και παράλληλα ικανοποιούνται τα αίτηματά τους για την πάταξη της «τρομοκρατίας» στην χώρα και διατήρηση της ‘ομαλής κοινωνικής συνοχής’. Στην πραγματικότητα αυτό συντελεί στη διαμόρφωση μιας αποστειρωμένης κοινωνίας με πρότυπο το δόγμα νόμος και τάξη.

Τα αναρχικά αλλά και το κοντινό φιλικό ή συντροφικό τους περιβάλλον βρίσκονται σε ένα καθεστώς εξαίρεσης που χτίζεται χρόνια τώρα με το αφήγημα περί ανομίας. Ο όρος ανομία εισάγεται στα τέλη του 19ου αιώνα από τον Γάλλο φιλόσοφο και κοινωνιολόγο Εμίλ Ντιρέκ με δύο διαφορετικές ερμηνείες στα έργα του ΄΄Περί του κατακερματισμού της εργασίας΄΄ και ΄΄Η Αυτοκτονία΄΄, στο πρώτο αφορά το σύνολο της κοινωνίας ενώ στο δεύτερο ( ο οποίος ορισμός είναι αυτός που χρησιμοποιεί το κράτος απέναντί μας ) αφορά τη σχέση του ατόμου προς τους κανόνες, τους θεσμούς και τους νόμους. Έτσι, ασχέτως με το αν οι αναρχικοί εμπίπτουν πραγματικά στην αφήγηση περί ανομίας, το κράτος έχει κατασκευάσει έναν εσωτερικό εχθρό που πρέπει να παταχθεί με κάθε τρόπο αφού αποτελεί κίνδυνο για την κοινωνική συνοχή η απειθαρχία του προς το status quo.

Σε συνεργασία με τα ΜΜΕ με την ευθεία αναπαραγωγή των δελτίων τύπου της ΕΛ.ΑΣ. και χτίζοντας ακόμη περισσότερο πάνω σε αυτά, παρακολουθούμε να εκδίδονται καταδικαστικές αποφάσεις σε τηλεπαράθυρα και πρωτοσέλιδα από τη στιγμή της σύλληψης ενός αγωνιστή και πριν ακόμα περάσει από ανακριτή πόσο μάλλον από δίκη, χτίζοντας έτσι την κοινωνική νομιμοποίηση για τις δίκες παρωδία που θα ακολουθήσουν. Έτσι βλέπουμε έναν βομβαρδισμό από ΄΄ειδήσεις΄΄ για την τάδε σύλληψη και όταν στη δίκη ή στο εφετείο καταπέφτουν οι σκευωρίες τους, αυτό να μην αναφέρεται πουθενά, σε μία προσπάθεια να συντηρήσουν την εικόνα των μπάτσων ως αποτελεσματικού μηχανισμού που παράγει έργο, ανεξαρτήτως του αν στέλνουν αθώους στη φυλακή.

Στο καθεστώς εξαίρεσης που βιώνουν όσα αγωνίζονται δεν υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας, μπάτσοι – ΜΜΕ – δικαστικοί έχουν διαμορφώσει ένα περιβάλλον στο οποίο είσαι ένοχο μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Είτε επειδή πρέπει να στραφεί αλλού η επικαιρότητα, είτε επειδή πλησιάζουν εκλογές, είτε επειδή χρειάζονται ένα όνομα που να δένει το αφήγημά τους και κυρίως για να μην υπάρχει καμία μορφή αντίδρασης που θα χαλάει την εικόνα της κοινωνικής ειρήνης.

Για όλα αυτά αλλά και για όλους τους λόγους του κόσμου κρατάμε την φλόγα της εξέγερσης ζωντανή στο σήμερα του αγώνα. Διεκδικούμε τους δρόμους που μας ανήκουν και δεν θα συμβιβαστούμε με τίποτα λιγότερο από τα πάντα, όσοι Δεκέμβρηδες και αν περάσουν. Σύντροφε Κυριάκο, αγωνιζόμαστε πλάι σου ανυποχώρητα για την ελευθερία μας απέναντι σε κάθε φόβο, μέχρι και το γκρέμισμα της τελευταίας φυλακής. Δεν είναι μόνο όσα χάθηκαν αλλά και εσύ και εγώ που θα χαθούμε.

ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ, ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΓΓΟΣ, ΚΩΣΤΑΣ ΦΡΑΓΟΥΛΗΣ, ΝΙΚΟΣ ΣΑΜΠΑΝΗΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΤΕΖΑΣ

ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΟΝΤΕΣ

ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ ΦΥΛΑΝΕ ΤΑ ΚΟΡΜΙΑ ΜΑΣ ΜΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΜΑΣ

Ανοιχτή συνέλευση αλληλεγγύης στα διωκόμενα συντρόφια της υπόθεσης των Αμπελοκήπων / Πάτρα

ΗΡΑΚΛΕΙΟ

16 χρόνια μετά, η φλόγα του Δεκέμβρη δεν σβήνει ποτέ.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Αλέξης Γρηγορόπουλος

Κυριάκος Ξυμητήρης

Πάντα Παρόντες!

Αλληλεγγύη σε όσα άτομα διώκονται για την υπόθεση των Αμπελοκήπων.

Πορεία: Παρασκευή 6 Δεκέμβρη 2024, στις 19:00, πλατεία Λιονταριών

Αναρχικοί – Αναρχικές

ΧΑΝΙΑ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ

ΠΟΡΕΙΑ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 06 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2024 | ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΟΡΑΣ | 18:00

Η 6η Δεκέμβρη του 2008 έχει μείνει για πάντα χαραγμένη στην κινηματική ιστορία. Η εν ψυχρώ δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Επαμεινώνδα Κορκονέα αποτέλεσε το καθοριστικό γεγονός που γέννησε την εξέγερση του Δεκέμβρη. Ο αναρχικός χώρος λειτούργησε ως πυροκροτητής για να ξεσπάσει η πύρινη οργή των καταπιεσμένων. Ο Δεκέμβρης του ’08, ο δικός μας Δεκέμβρης, υπήρξε ακόμα μια έφοδος των καταπιεσμένων στο ιστορικό προσκήνιο, μια οργισμένη διεργασία που διέρρηξε τα σύνορα των κοινωνικών ταυτοτήτων, αφήνοντας -για όσο διήρκησε- μονάχα την ταυτότητα του εξεγερμένου να στέκει αγέρωχη απέναντι στην κρατική καταστολή, τη μιντιακή προπαγάνδα, και την επερχόμενη λεηλασία των ζωών μας, που διαφαινόταν από τότε. Από τα αμφιθέατρα μέχρι τα οδοφράγματα το εξεγερτικό βίωμα διαμόρφωσε συνειδήσεις, πυκνώνοντας τις γραμμές του αναρχικού χώρου, αλλά και του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Ο Δεκέμβρης άφησε στο επαναστατικό κίνημα την πιο πλούσια παρακαταθήκη: Νέες γενιές αγωνιστών και αγωνιστριών, νέα συλλογικά εγχειρήματα, απελευθερωμένα εδάφη, μα κυρίως τη βεβαιότητα πως όταν η αντίσταση μαζικοποιείται όλα είναι πιθανά.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε το πρώτο επεισόδιο κατά την ελληνική «εποχή των ταραχών». Οι κοινωνικές αντιστάσεις των επόμενων ετών, κατά την τριετία ψήφισης των αντιμνημονιακών αγώνων είναι γνήσια τέκνα του Δεκέμβρη: Γνήσια τέκνα εκείνων των εμπειριών και πρακτικών που μέσα σε λίγες μόνο ημέρες εξαπλώθηκαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του εξεγερμένου ελλαδικού χώρου. Ο Δεκέμβρης υπήρξε το αδιαμφισβήτητο σημείο αναφοράς του εγχώριου ανταγωνιστικού κινήματος· η έμπνευση και το πολύτιμο βίωμα· μια πολυσήμαντη κοινωνική και πολιτική παρακαταθήκη για την αγωνιζόμενη κοινωνία, σε μια περίοδο που η μαζικότητα και η βιαιότητα των κινητοποιήσεων έβαζαν ανάχωμα στην εφαρμογή των «πολιτικών λιτότητας» – όλων εκείνων των μεταρρυθμίσεων που σήμερα βλέπουμε να δυναστεύουν την καθημερινότητά μας σε κάθε της πτυχή. Ο Δεκέμβρης κατέδειξε προς πάσα κατεύθυνση πως η εξέγερση είναι ζωντανή, στο εδώ και στο τώρα. Πως η επίθεση στον κόσμο της εξουσίας δεν είναι υπόθεση λίγων, και πως αρκεί μια σπίθα για να πυροδοτήσει την εκδίκηση των εκμεταλλευόμενων, με κάθε μέσο που μπορεί να επιβάλει το δικό τους «παρόν».

Οι εξεγερτικές πρακτικές παραμένουν ακέραιες στο σήμερα. Η καταραμένη στιγμή της έκρηξης στο διαμέρισμα των Αμπελοκήπων, το υπενθύμισε με τον πιο τραγικό τρόπο προς πάσα κατεύθυνση. Υπέδειξε πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αναλαμβάνοντας συγκεκριμένες ευθύνες και επιλογές, αποτελούν την ιστορική συνέχεια της εξέγερσης στο σήμερα – σε μια συγκυρία που είναι πιο επιτακτικό από ποτέ να μπουν στιβαρά κοινωνικά και πολιτικά αναχώματα στους σχεδιασμούς της κυριαρχίας. Σε μια συγκυρία που η υποχώρηση του κοινωνικού κινήματος, αντανακλάται στην ολοκληρωτική επικράτηση των αναπτυξιακών καρτέλ, συνθήκη που νομοτελειακά συνοδεύεται από τη λεηλασία της καθημερινής ζωής των από τα κάτω, και από τη διαρκώς εντεινόμενη αστυνομοποίηση της σχέση Κράτους-Κοινωνίας.

Στη φετινή επέτειο της 6ης Δεκέμβρη κατεβαίνουμε στον δρόμο καταρχάς για να συνδέσουμε στην συλλογική μνήμη και την κοινωνική συνείδηση, όλες εκείνες τις υποθέσεις δολοφονιών από ένστολα καθάρματα, από τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και τον Μιχάλη Καλτεζά, τον Ιάκωβο Κουμή και τη Σταματίνα Κανελοπούλου, την Αϊσέ, τον Ζακ Κωστόπουλου/την Zackie Oh!, τον Βασίλειο Μάγγο, τον Νίκο Σαμπάνη, τον Κώστα Φραγκούλη και τον Χρήστο Μιχαλόπουλο, τον Μοχάμεντ Καμράν, τον Ηρακλή Μαραγκάκη και τον Κώστα Μανιουδάκη. Πρόκειται για μια καταγραφή που δεν έχει τελειωμό, καθώς υπάρχουν ακόμα εκατοντάδες ονόματα που έχουν σημαδέψει την ιστορία του τόπου, αλλά και εκατοντάδες περιστατικά για τα οποία ποτέ δεν μαθεύτηκε τίποτα, καθώς το ελληνικό κράτος συστηματικά ενεργοποιεί όλους τους μηχανισμούς του για να συγκαλύψει υποθέσεις αστυνομικής βαρβαρότητας.

Στη φετινή επέτειο της 6ης Δεκέμβρη κατεβαίνουμε στον δρόμο για να επισημάνουμε πως -με έναν τρόπο- είμαστε και εμείς τέκνα του Δεκέμβρη. Ενός Δεκέμβρη που είναι τόσο αναγκαίος στο σήμερα, αφενός για να «ταρακουνήσει» την κοινωνία που παρακολουθεί μουδιασμένη τη συνεχιζόμενη υποτίμηση της καθημερινότητάς της, και αφετέρου για να ταρακουνήσει κυριολεκτικά όλα τα σκουπίδια που θησαυρίζουν πάνω στον ιδρώτα και το αίμα των από τα κάτω. Στη φετινή επέτειο της 6ης Δεκέμβρη κατεβαίνουμε στον δρόμο για να βροντοφωνάξουμε πως η εξέγερση είναι εδώ. Σύντροφε Κυριάκο, θα πορευτούμε μαζί, θα φωνάξουμε συνθήματα «ψηλά τη σημαία κρατώντας», θα ραδιουργήσουμε, θα επιτεθούμε. «Πέφτοντας κάπου, μα πάντα νικώντας». Συντρόφισσα Μαριάννα, ο λόγος σου και η δύναμή σου είναι η έμπνευσή μας. Ο αγώνας συνεχίζεται, θα είμαστε εδώ.

Η αλληλεγγύη μας προς όλα τα άτομα που διώκονται για την υπόθεση των Αμπελοκήπων, να μετουσιωθεί σε οργισμένη πράξη απέναντι στα καθάρματα της αντιτρομοκρατικής, τους ρουφιάνους του κράτους, και τους αλήτες των μίντια. Γνωρίζουν εξάλλου πολύ καλά, πως το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι. Η αντιτρομοκρατική εκστρατεία τους, με φαιδρές πρακτικές, όπως είναι τα αποτυπώματα πάνω σε αντικείμενα που είναι φτιαγμένα για να αλλάζουν χέρια, δεν μπορεί να μας φοβίσει.

«Γνωρίζω πως δεν τους υπολογίζετε γιατί η Αυλή είναι οπλισμένη. Σας ικετεύω όμως να μου επιτρέψετε να σας αναφέρω ότι πρέπει να τους υπολογίζετε πολύ, κάθε φορά που οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι το παν. Να σε ποιο σημείο βρίσκονται: κι αυτοί αρχίζουν να μην υπολογίζουν τα στρατεύματά σας γιατί το κακό είναι ότι η δύναμή τους υπάρχει μέσα στη φαντασία τους. Και μπορεί να ειπωθεί με απόλυτη σιγουριά ότι, εν αντιθέσει προς όλα τα άλλα είδη ισχύος, όταν φτάσουν σ’ ένα ορισμένο σημείο, μπορούν να κάνουν ότι νομίζουν πως μπορούν να κάνουν». ~Καρδινάλιος του Ρετζ

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΕΙ Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Ανοιχτή συνέλευση αλληλεγγύης στα διωκόμενα συντρόφια της υπόθεσης Αμπελοκήπων

“Ένα κράτος, εξ ορισμού, δεν μπορεί να έχει καμία ηθική. Το περισσότερο που μπορεί να έχει ένα κράτος είναι μια αστυνομία.”

(Αλμπέρ Καμύ)

6 Δεκέμβρη 2008, βράδυ. Ο ειδικός φρουρός Κορκονέας περνώντας κάθετα από πεζόδρομο των Εξαρχείων, τραβάει χειρόφρενο, ξεπεζεύει από το φανταστικό του άλογο, σημαδεύει και εκτελεί 16χρονο μαθητή… επειδή τον εκνεύρισε. Η σκανδάλη πολύ ελαφριά για τους ένστολους φρουρούς του Νόμου και της Τάξης, και η ζωή των άλλων πολύ ασήμαντη για αυτούς που είναι βέβαιοι για το ακαταδίωκτο του σιναφιού τους. Ο Γρηγορόπουλος άλλωστε, ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος νεκρός θα ήταν από χέρι μπάτσου της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η μεγαλειώδης εξέγερση που ξεσπά το επόμενο 20ήμερο σε όλη τη χώρα εν τέλει θα τον στείλει στη φυλακή μαζί με τον συνεργό του Σαραλιώτη, σπάζοντας την παράδοση ασυλίας, η οποία ανάσταλθηκε όσο οι μνήμες της εξέγερσης ήταν ακόμη νωπές. Καθώς όμως η καθημερινότητα άρχισε να συνθλίβεται στη μέγγενη της ραγδαίας φτωχοποίησης της ζωής μας, αυτήν που αποκαλέστηκε μνημονιακή κρίση, το αστυνομικό κράτος επανήλθε δριμύτερο.

Γνωρίζουμε σήμερα το πώς η διαβόητη κρίση χρέους που ξέσπασε σχεδόν την επαύριο της αντικρατικής εξέγερσης αξιοποιήθηκε για την πλήρη οικονομική, ηθική και πολιτική υποταγή των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων – τα οποία μέχρι τότε βρίσκονταν σε τροχιά αμφισβήτησης της εγχώριας τάξης πραγμάτων. Η διαχείριση δεν συνιστούσε μία συντονισμένη στρατηγική αντι-εξέγερσης που μπήκε σε κίνηση για να αντιστρέψει τα κεκτημένα του Δεκέμβρη, τη μαζική είσοδο δηλ. των μαζών σε μια κουλτούρα συλλογικής παραγωγής πολιτικής από τα κάτω, με την άνθηση κινημάτων πόλης, συνελεύσεων γειτονιάς, καταλήψεων, αυτόνομων εργατικών και φοιτητικών σωματείων, μετωπικών πρωτοβουλιών αντίστασης και αλληλεγγύης και συγκρουσιακών αγώνων. Και ήταν αυτή ακριβώς η κληρονομιά του Δεκέμβρη που έδωσε τον τόνο και τα χαρακτηριστικά της ύστατης αντίστασης στις μνημονικές πολιτικές, ως τη συντριβή της από το γκλομπ του μπάτσου και το μαχαίρι του χρυσαυγίτη – με το τελευταίο να ανοίγει έναν νέο κύκλο αντίστασης, αυτή τη φορά όμως με άλλα χαρακτηριστικά, και ορίζοντα τη φυσική επιβίωση των αντιστεκόμενων υποκειμένων.

Ο μηχανισμός της αντι-εξέγερσης μπήκε σε εφαρμογή με τον πλήρη συντονισμό κράτους και κεφαλαίου, για την αναστροφή μιας πορείας ριζοσπαστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, η οποία αν και σαφώς πυροδοτήθηκε με την αντικρατική εξέγερση του 2008, εντούτοις ζυμώθηκε νωρίτερα, καθόλη την δεκαετία του 2000. Με μια σειρά εμβληματικών αγώνων σε περιβαλλοντολογικά, αντιπολεμικά, αντιπαγκοσμιοποιητικά, εργασιακά και φοιτητικά μέτωπα, με κορωνίδα φυσικά το φοιτητικό κίνημα ενάντια στο άρθρο 16.

Κι όμως, προφανώς δεν τους αρκεί που ατιμώρητοι δολοφονούν μαζικά εξ αιτίας των πολιτικών τους. Δεν τους αρκεί που την βγάζουν καθαρή με τα δυστυχήματα στα Τέμπη και στα ανοιχτά της Πύλου, με τη δομική ευθύνη τους στις καταστροφές από πυρκαγιές και πλημμύρες, με όλα αυτά τα κρατικά εγκλήματα που τείνουν να θεωρούνται κανονικότητα και αναπόδραστη μοίρα. Ούτε η άνεση με την οποία συνεχίζουν οι ένστολοι συμμορίτες να δολοφονούν – από τον Φραγκούλη και Σαμπάνη ως τον Μάγγο και τον Μανιουδάκη, για αναφερθούμε μονάχα σε μερικά από τα θύματά τους τα τελευταία χρόνια.

Κι όμως δεν εφησυχάζονται. Ακόμα τρέμουν τον Δεκέμβρη – και τους Δεκέμβρηδες που μπορούν να έρθουν, αν η κοινωνία ξαναμπεί σε κίνηση. Προφανώς και ως κίνηση αντιπερισπασμού της κοινής γνώμης, ακόμα παλεύουν να ξεμπερδέψουν με τη μνήμη της εξέγερσης, συνδέοντας την πχ μέσω του Ρωμανού με την υπόθεση των Αμπελόκηπων, κατασκευάζοντας ιστορίες για αγρίους. Ξαναζεσταίνουν το κρύο πιάτο της “τρομοκρατίας” που ετοίμασαν με την ίδια συνταγή από καταθέσεις πολυτραυματιών πάνω στο κρεβάτι τους, αποτυπώματα της πλάκας, και τις φιλικές σχέσεις “φακελωμένων” στην πάντα ενημερωμένη database της ασφάλειας – η οποία μπάζει από παντού φυσικά όταν πρόκειται για νονούς του εγκλήματος που εκτελούν μαφιόζικα μέρα μεσημέρι ή ναρκόπλοια ανώνυμων εφοπλιστων.

Για τον Νίκο Ρωμανό ειδικά, η εκδικητικότητά τους είναι ευθέως ανάλογη της σχέσης του με τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, η οποία ήταν κι αυτή που καθόρισε την πορεία και δράση του τα προηγούμενα χρόνια. Όμως, αν δεν απατώμαστε, για τη δική τους αστική δικαιοσύνη, ένοχον ποιούν τα αποδεικτικά στοιχεία, όχι το παρελθόν ενός ανθρώπου, όσο κι αν αυτό γίνει σήριαλ στα δελτία της καθεστωτικής κακοχωνεμένης προπαγάνδας.

16 χρόνια μετά, οι ίδιες οι αιτίες οι παλιές έναν Δεκέμβρη ψάχνουν. Όχι και τόσο παλιά δηλ, γνωρίσαμε βιωματικά – κι όχι από τα βιβλία της ιστορίας – το μεγαλείο της εξεγερτικής συνθήκης και ό,τι αυτή επέφερε στο συλλογικό θυμικό και τον προσωπικό ψυχισμό μας. Έχοντας στο νου ότι οι εξεγέρσεις δεν πέφτουν από τον ουρανό, συνεχίζουμε ολόψυχα να υπερασπιζόμαστε τη μόνη συνθήκη που τις φέρνει πιο κοντά μας, αυτήν της συλλογικής οριζόντιας οργάνωσης και άμεσης δράσης.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ

ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΟΡΑΣ 6/12 18:00

Κατάληψη Rosa Nera

ΙΩΑΝΝΙΝΑ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΕ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΟΧΙ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΣΑΙ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΟΥ

ΝΙΚΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ ΚΑΙ ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ

Την Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2024 σημειώνεται έκρηξη σε διαμέρισμα των Αμπελοκήπων και χωρίς να χάσει ούτε δευτερόλεπτο αναλαμβάνει δράση η αντιτρομοκρατική. Κατευθείαν προχωρά σε σύλληψη μιας γυναίκας που βρισκόταν εντός του διαμερίσματος αλλά και της γυναίκας που είχε παραλάβει τα κλειδιά του

διαμερίσματος και διέμενε στο εξωτερικό. Ωστόσο, στα ΜΜΕ κυριαρχούν ακόμα ειδήσεις σχετικές με τη διαγραφή Σαμαρά από τη ΝΔ και με το έγκλημα των Τεμπών, όπου το κράτος όχι μόνο δεν κινήθηκε ακαριαία για να συλλέξει στοιχεία από τον τόπο του εγκλήματος, αλλά στην ουσία έκανε ό,τι ήταν εφικτό προκειμένου να τα εξαφανίσει, πρακτική που έρχεται σε προφανή αντίθεση με την «σβελτάδα» στην

υπόθεση των Αμπελοκήπων.

Για τον πλήρη αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης επιστρατεύτηκε η γνωστή τακτική του αποδιοπομπαίου τράγου, που λειτουργεί ως βαλβίδα αποσυμπίεσης σε δύσκολες στιγμές. Αυτό είναι το σημείο που έρχεται στο προσκήνιο η είδηση για τη δήθεν εμπλοκή του αγωνιστή Νίκου Ρωμανού. Ο Νίκος είναι ο άνθρωπος στου οποίου τα χέρια έπεσε νεκρός, στις 6 Δεκέμβρη του 2008, ο Μπορεί να είναι εικόνα 4 άτομα και κείμενο

Μπορεί να είναι εικόνα 4 άτομα και κείμενο

αδελφικός του φίλος Αλέξης

Γρηγορόπουλος, αφού προηγουμένως είχε προσβληθεί με σφαίρα από το μακρύ χέρι του κράτους, που ταΐζει η εξουσία. Ο φονιάς της 6ης Δεκεμβρίου σήμερα είναι ελεύθερος και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ενώ ο Νίκος Ρωμανός που θα κουβαλάει αυτή την ανάμνηση για μια ζωή, θα συνεχίσει να διώκεται με κάθε ευκαιρία, όντας ένας ακόμα αποδιοπομπαίος τράγος στην μακρά λίστα αγωνιστών, από τη Μεταπολίτευση κι έπειτα για να μην πάμε πιο πίσω, που στοχοποιούνταν και διασύρονταν κάθε φορά που το κράτος είχε ανάγκη από ένα εξιλαστήριο θύμα. Στο παρόν η αντιτρομοκρατική προχωράει στην παράνομη σύλληψη του Νίκου

Ρωμανού, εξαφανίζοντας από την επικαιρότητα κάθε τι επιβαρυντικό για την κυβέρνηση και το μπλοκ συμφερόντων που αυτή εκπροσωπεί, καθώς πλέον η πρώτη είδηση είναι η σύλληψη του Ρωμανού, ο οποίος με συνοπτικές διαδικασίες προφυλακίστηκε. Η ΕΛΑΣ ανακοινώνει ότι βρέθηκε δακτυλικό του αποτύπωμα σε πλαστική σακούλα, εντός του διαμερίσματος που υπέστη ολική καταστροφή. Η αναφορά της ΕΛΑΣ μάς ταξιδεύει στο 2010, όπου είχε σταλεί φάκελος με εκρηκτικό

μηχανισμό στο υπουργείο Δημοσίας Τάξης έχοντας στόχο τον Χρυσοχοΐδη. Τότε η ΕΛΑΣ ισχυρίστηκε ότι στο φάκελο που εξερράγη ο εκρηκτικός μηχανισμός, βρέθηκε ολόκληρο αποτύπωμα του Παλαιοκώστα! Είναι άπειρες οι δικαστικές αποφάσεις παγκοσμίως που έχουν δεχτεί ότι δεν μπορεί το δακτυλικό αποτύπωμα να αποτελέσει από μόνο του παράγοντα καταδίκης, από τη στιγμή μάλιστα που είναι πολύ εύκολο να «φυτευτεί», ειδικά από τους μηχανισμούς καταστολής, αλλά και από τον οποιονδήποτε.

Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ / ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 σηματοδοτεί για το κράτος μία στιγμή κινδύνου, μία στιγμή όπου απειλήθηκε με πολύ μαζικούς όρους το μονοπώλιο της βίας του από κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται κατά κανόνα στο περιθώριο, όπως οι μετανάστες-

ριες, οι ρομά, τα φτωχά στρώματα που βρίσκονται στην βάση της κοινωνικής

πυραμίδας, οι κοινωνικοί αγωνιστές κλπ. Από τότε ήδη το κράτος ενορχηστρώνει την αντι-εξέγερσή του, η οποία βασίζεται τόσο στην καταστολή όσο και στην προληπτική

εξουδετέρωση κάθε τι διαφορετικού, που μπορεί να απειλήσει την κανονικότητά του. Έτσι, εισερχόμαστε σε ένα ατέρμονο κυνήγι μαγισσών ενάντια στον εσωτερικό εχθρό.

Οι κοινωνικές μειονότητες έρχονται στο επίκεντρο κυρίως σε περιόδους κρίσης ως ο εσωτερικός εχθρός, άλλες βιώνουν τη ρατσιστική βία των κρατικών μηχανισμών καθημερινά και άλλες την στοχοποίηση και την καταστολή. Οι καθημερινές δολοφονίες και βιασμοί στον φράχτη του Έβρου, τα ναυάγια στη μεσόγειο, οι

εξαφανισμένοι και δολοφονημένοι μέσα στα Α.Τ. – κολαστήρια, το ξύλο στις συγκεντρώσεις απέναντι ακόμα και σε ομάδες του πληθυσμού που «χαίρουν της εκτίμησης των κυβερνώντων» όπως οι πυροσβέστες και οι υγειονομικοί, οι κάμερες

που βρίσκονται παντού, οι μπάτσοι που βρίσκονται παντού ακόμα και μέσα στα πανεπιστήμια (για να θυμηθούμε και το πρόσφατο παράδειγμα με τα ΜΑΤ στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων), οι αγωνιστές που φυλακίζονται χωρίς στοιχεία, η κανονικοποίηση του ακροδεξιού λόγου, η μετατροπή όποιου αντιδράει σε εχθρό του

έθνους, είναι μερικά μόνο παραδείγματα καταστολής, κρατικής δολοφονικότητας, προληπτικής αντι-εξέγερσης και προσπάθειας εμπέδωσης ότι η βία είναι κρατικό μονοπώλιο.

ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 άφησε, όμως, και μια τεράστια παρακαταθήκη για τις κοινωνικές αντιστάσεις των καταπιεσμένων, στα μάτια των οποίων φώτισε έστω

και για λίγο η φλόγα μιας διαφορετικής κοινωνίας, χωρίς αρχηγούς και ηγέτες, χωρίς

καταπίεση και ανισότητες, ακολουθώντας το νήμα όλων των σύγχρονων εξεγέρσεων.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη απέδειξε ότι η κοινωνία μπορεί να αντιπαρατεθεί στο μονοπώλιο της κρατικής βίας. Τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν το 2008, με την οικονομική κρίση και την βίαιη

φτωχοποίηση της κοινωνίας, οι οριζόντιες και αμεσοδημοκρατικές πρακτικές του Δεκέμβρη βρήκαν έδαφος σε λαϊκές συνελεύσεις, καταλήψεις, κολλεκτίβες,

συλλογικές κουζίνες και σε κινήσεις αδιαμεσολάβητης αντίστασης απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο.

Η φλόγα του Δεκέμβρη, λοιπόν, δε σβήνει. Την βλέπουμε στα μάτια όσων

αντιστάθηκαν εκείνες τις άγριες ημέρες, στα μάτια όσων συνέχισαν να αγωνίζονται και δεν παραιτήθηκαν, όσων ελπίζουν και ονειρεύονται ένα διαφορετικό αύριο. Η φλόγα

αυτή μας δείχνει πώς να πορευτούμε στον αγώνα που δίνουμε καθημερινά ενάντια στην κρατική τρομοκρατία.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΜΑΡΙΑΝΝΑ, ΤΟΝ ΡΩΜΑΝΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ

ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

ΠΟΡΕΙΑ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ, 18.00 ΑΚΑΔΗΜΙΑ

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ-ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Κάτω η Ακρίβεια και Φτώχεια. ΟΧΙ στις Ιδιωτικοποιήσεις. Αυξήσεις στους μισθούς.
Κάτω τα αντεργατικά μέτρα. Λεφτά για τις Κοινωνικές Ανάγκες, ΟΧΙ για Εξοπλισμούς και Καταστολή.
Νίκη στην παλαιστινιακή αντίσταση – Αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους – Καμία συμμετοχή/βοήθεια στους πολέμους ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Σιωνιστών
Στον δρόμο σπάμε την κρατική τρομοκρατία. Πίσω στη φυλακή οι δολοφόνοι του Αλ. Γρηγορόπουλου. Κάτω τα χέρια από το Ν. Ρωμανό. Αφοπλισμός της αστυνομίας

ΟΚΔΕ

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ, ΠΟΛΕΜΟΣ, ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ – ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Κάτω η εγκληματική κυβέρνηση Μητσοτάκη
Παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων
Κάτω το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης
Λεφτά για τις ανάγκες μας – όχι για πόλεμο και αστυνομία
Διάλυση των τρομοκρατικών σωμάτων ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΔΡΑΣΗ ΟΠΚΕ

Σ.Σ.Π.

ΒΟΛΟΣ

Ο ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ «ΚΑΙΕΙ» ΑΚΟΜΑ ΔΥΝΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ

Στις 6 Δεκέμβρη του 2008, ο 15χρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τη σφαίρα του ειδικού φρουρού Κορκονέα. Ο μπάτσος-δολοφόνος μαζί με τον συνάδελφο του και ηθικό αυτουργό Σαραλιώτη, πυροβόλησε εν ψυχρό σε ευθεία βολή την παρέα των παιδιών επικαλούμενοι πως η πράξη αυτή ήταν αποτέλεσμα αυτοάμυνας. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος αφήνει την τελευταία του πνοή στα χέρια του φίλου του Ν. Ρωμανού. Το γεγονός αυτό πυροδότησε μια από τις μεγαλύτερες εξεγέρσεις των τελευταίων χρόνων με επίκεντρο τα Εξάρχεια και από την ίδια κιόλας νύχτα εξαπλώθηκε και στην υπόλοιπη χώρα.

Η εξέγερση του ’08 αποτελεί προϊόν ενός ευρύτερου κοινωνικού αναυρασμού που χαρακτήριζε την περίοδο της πρώιμης οικονομικής κρίσης τόσο παγκόσμια όσο και στον Ελλαδικό χώρο. Οι φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006-2007, οι υπέρογκες κρατικές δαπάνες εν όψει των Ολυμπιακών αγώνων του 2004, τα εκπαιδευτικά νομοσχέδια και το πολεοδομικό στεγαστικό ζήτημα, υπήρξαν τα καταλυτικά αίτια της διαμόρφωσης του εξεγερσιακού γίγνεσθαι. Οι σταδιακές αναδιαρθώσεις και η εχθρική πολιτική του αστικού κράτους προς όφελος του κεφαλαίου και ενάντια στα κατώτερα ταξικά στρώματα και τη νεολαία, ήταν οι ακρογωνιαίοι λίθοι της αντιστασιακής διάθεσης ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η κρατική δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τα καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα, σε μία προσπάθεια έκφρασης της δίκαιης οργής τους απέναντι στο κράτος δολοφόνο, τόσο οργανωμένα όσο και αυθόρμητα, ξεχύθηκαν στους δρόμους μετατρέποντας το ασφυκτικό και αποπνικτικό κλίμα θανάτου που προέκυψε από το γεγονός αυτό σε μια εξεγερσιακή κοινωνική «αναγέννηση». Όλος ο Δεκέμβρης εκείνης της χρονιάς, χαρακτηρίζεται από συγκρούσεις του κόσμου στον δρόμο με την αστυνομία, αλλά παράλληλα και από πολλές μορφές δράσεων, όπως εκδηλώσεις, καταλήψεις και συνελεύσεις. Έτσι λοιπόν, ο Δεκεμβριανός «δρόμος του πυρός» αποτέλεσε κομβικό σημείο καθώς και παρακαταθήκη στο εγχώριο κίνημα.

Στο σήμερα φτάνοντας στο τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού, όπου πλέον υφίσταται η πλήρης κατάπτωση της ανθρώπινης ζωής, πρέπει να απαντήσουμε με νέους «Δεκέμβρηδες». Οι εχθροί της τάξης μας φαντάζουν αμέτρητοι και απόρθητοι, ωστόσο το πάθος μας για ελευθερία και αξιοπρεπή ζωή αποτελεί την φωτιά που θα κάψει τους γδάρτες των ονείρων μας. Η καπιταλιστική μηχανή και η επέλαση της δεν φτάνει, όσο μακριά και αν απλώσει τα χέρια της, για να μας σιωπήσει και να μας κάνει να φοβηθούμε. Απέναντι στον φόβο και την καταστολή, θα είμαστε πάντα εμείς, οι κατατρεγμένοι αυτής της γης και οι κατασκευαστές της κοινωνίας του αύριο, να απαντάμε σε κάθε χτύπημα που δεχόμαστε με λύσσα και θέληση για καταστροφή του ήδη υπάρχοντος. Θα είμαστε πάντα εδώ, να οικοδομούμε το αύριο και να μαχόμαστε για την πραγματική δικαιοσύνη. Οι απελπισμένα ρομαντικοί λοιπόν, που φαντάζουμε ονειροπόλοι, καλούμαστε στο εδώ και στο τώρα, να μετουσιώσουμε την αγάπη μας για ελευθερία και ισότητα σε πράξη. Αυτά που ονειρευόμαστε για το αύριο, δεν είναι παρά το δίκαιο και το ηθικό και δεν θα επιτρέψουμε ποτέ στους σφαγείς μας να πουν ότι μας νίκησαν.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ, ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΦΩΤΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΨΕΙ ΤΟΥΣ ΣΦΑΓΕΙΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΓΓΟΣ
ΠΑΡΟΝΤΕΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ/-ΕΣ ΕΜΠΛΕΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

Τέρμινο – Αναρχική Φοιτητική Συνέλευση Βόλου

ΚΑΒΑΛΑ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 06/12/2024, ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 18:00, ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΠΝΕΡΓΑΤΗ, ΚΑΒΑΛΑ

ΚΑΡΔΙΤΣΑ

Συγκέντρωση την Παρασκευή 6/12/2024 στις 18.00 στην Πλατεία Ελευθερίας (Κεντρική Πλατεία Καρδίτσας). Δεκαέξι χρόνια από το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη του 2008 ,το βράδυ που ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονείται από τους ένοπλους μισθοφορικούς φασίστες, Κορκωνέα, Σαραλιώτη. Η εξέγερση ξέσπασε και μας δείχνει τον δρόμο.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΑΠΟ ΣΦΑΙΡΕΣ ΜΠΑΤΣΩΝ

ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ,ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΡΩΝ

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Καρδίτσας

ΑΓΡΙΝΙΟ

ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ!

Στις 6 Δεκεμβρίου συμπληρώνονται 16 χρόνια από τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από σφαίρες του μπάτσου Κορκονέα στα Εξάρχεια. Η ημέρα αυτή παραμένει χαραγμένη στη συλλογική μνήμη, όχι μόνο ως ένα τραγικό γεγονός, αλλά και ως μια στιγμή-τομή που πυροδότησε μια εξέγερση απέναντι στην κρατική βία, την καταστολή και την κοινωνική αδικία. Τότε, χιλιάδες λαού, νέοι, μαθητές και φοιτητές κατέκλυσαν τους δρόμους, συγκρουόμενοι μαζικά, αυθόρμητα και δυναμικά με την υπεροπλία της αστυνομίας και το κρατικό μονοπώλιο της βίας, αρνούμενοι να αποδεχτούν την ατιμωρησία και τον αυταρχισμό που επιχειρούσε να επιβάλει το κράτος.

Η δολοφονία του Αλέξη αποτέλεσε σύμβολο του αγώνα της νεολαίας και ευρύτερα της κοινωνίας για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Όμως, από την πρώτη στιγμή, το κράτος επιχείρησε να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα, στοχοποιώντας το θύμα της κρατικής βίας και όσους ύψωσαν τη φωνή τους. Έτσι, από το «τι δουλειά είχε ένας 15χρονος στα Εξάρχεια» έχουμε περάσει, σήμερα, στο αφήγημα της «νεανικής παραβατικότητας», όπου τα μικρά παιδιά μπαίνουν πια απροκάλυπτα στο κάδρο της καταστολής. Η «νεανική παραβατικότητα» και η «βία των ανηλίκων» μετατρέπονται σε ένα από τα πρώτα θέματα των καθεστωτικών Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, αλλά και σε ένα ακόμα όχημα για την επιβολή, από τη μεριά της εξουσίας, μιας ακόμα πιο έντονα κατασταλτικής πολιτικής.

Από την 6η Δεκεμβρίου του 2008, η βία και η καταστολή του κράτους, αν και έχει αλλάξει πολλά πρόσωπα, παραμένει η ίδια:διώξεις, βασανισμοί και δολοφονίες αγωνιστών, μεταναστών ή κρατουμένων σε κελιά, κρατητήρια και αστυνομικά τμήματα, πνιγμοί μεταναστών και «ναυάγια»-δολοφονίες στη Μεσόγειο κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των λιμενικών και της Frontex, εγκλεισμοί και δολοφονίες στα κέντρα κράτησης-στρατόπεδα συγκέντρωσης, αδιαφορία για περιστατικά έμφυλης βίας, με αποτέλεσμα την αύξηση των γυναικοκτονιών, βίαιη απαξίωση και υποτίμηση της ζωής μας.

Σήμερα, η μνήμη του Δεκέμβρη του 2008 είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Η κρατική καταστολή έχει ενταθεί, και οι “εσωτερικοί εχθροί” του κράτους έχουν πολλαπλασιαστεί. Νέοι, μετανάστες, αγωνιστές, οι φτωχοποιημένοι και οι διαφορετικοί στοχοποιούνται ως απειλές. Η κρατική-κυβερνητική προπαγάνδα προωθεί τον φόβο και τη μισαλλοδοξία, ενισχύοντας την εξατομίκευση και τον κοινωνικό εγκλεισμό, ενώ την ίδια στιγμή προωθούνται πολιτικές που αυξάνουν το κόστος ζωής, περιορίζουν τα εισοδήματα και βαθαίνουν τις κοινωνικές ανισότητες. Στόχος όλων αυτών είναι να αποπροσανατολιστεί η κοινωνία από τα πραγματικά προβλήματα, να βυθιστεί σε μια καθημερινή ματαίωση, να τρομοκρατηθεί και κάθε πράξη αντίστασης και αλληλεγγύης να απονομιμοποιηθεί και να χάσει το νόημά της.

Η φετινή πορεία μνήμης αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα, καθώς όλο και περισσότερο αγωνιστές στοχοποιούνται για τις ιδέες τους και φυλακίζονται χωρίς επαρκή στοιχεία, όπως στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού και του νεαρού Κ.Κ. από το Μεσολόγγι. Η κρατική καταστολή στοχεύει, όχι στην ασφάλεια των πολιτών, αλλά στη διαφύλαξη των κυβερνητικών και επιχειρηματικών συμφερόντων. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, η μόνη απάντηση είναι η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη και ο αγώνας.

16 χρόνια από την εξέγερση του Δεκέμβρη, στη διάρκεια των οποίων η αστυνομία, ως κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους και προστάτης των αφεντικών, δεν έκρυψε ποτέ ποιους εχθρεύεται και με ποιους συμπράττει. Η φωτιά του Δεκέμβρη δημιούργησε το έναυσμα για ένα πολυμορφικό κίνημα αντίστασης και αλληλεγγύης, που, μαζί με τις δυνάμεις και τις εμπειρίες του φοιτητικού κινήματος του 2006-2007, στάθηκε δίπλα στην Κωσταντίνα Κούνεβα, κατέβηκε στους δρόμους και διαδήλωσε ενάντια στην κρίση του κεφαλαίου, συγκρούστηκε με τη Χρυσή Αυγή, έδωσε δυνατό “παρών” μετά τη δολοφονία του Φύσσα, απάντησε στα τελεσίγραφα του Χρυσοχοΐδη, συνέπραξε με πολιτικούς κρατούμενους και φυλακισμένους αγωνιστές. Μίλησε και έδρασε για τις δολοφονίες του Ζακ Κωστόπουλου και του Βασίλη Μάγγου, ενώθηκε με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια, όπως τις ακτιβίστικες κοινότητες των ΛΟΑΤΚΙ+.Παρά την καταστολή, το μήνυμα ήταν σαφές: η δύναμη του λαού στον δρόμο μπορεί να ανατρέψει τον φόβο και τη σιωπή.

Βαδίζοντας σε μια περίοδο όπου η υποτίμηση της ζωής μας βαθαίνει όλο και πιο πολύ, η κοινωνία συνθλίβεται από την ακρίβεια, τη στεγαστική κρίση, τη διάλυση του συστήματος δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης, για να μην συνηθίσουμε τον θάνατο, για να μην παραδοθούμε στην βαρβαρότητα, να ενισχύσουμε τις εστίες αντίστασης και αλληλεγγύης, να δημιουργήσουμε σχέσεις συμπόρευσης και αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό, την εκμετάλλευση, την πατριαρχία, τον σεξισμό και την ομοφοβία, τους αποκλεισμούς, τις διακρίσεις και τις ανισότητες.Καλούμε όλους και όλες στις 6 Δεκεμβρίου σε συγκέντρωση και πορεία μνήμης και αγώνα.Γιατί η μοίρα της κοινωνίας δεν καθορίζεται από την προπαγάνδα του κράτους, αλλά από τη βούληση του λαού. Σε μια εποχή σκοταδισμού και καταστολής, η λύση δεν είναι η απομόνωση, αλλά ο συλλογικός αγώνας για μια δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία και ζωή με αξιοπρέπεια.Η μνήμη δεν σβήνει, ο αγώνας συνεχίζεται!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ,ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ & ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ!

ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΛΕΦΤΑ, ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΦΑΙΡΕΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΜΕΡΕΣ!

Αναστασία Τσιβίκα (1976), Χρήστος Κασσίμης (1977) , Βασίλης Τσιρώνης (1978), Τάσος Μαγλαρίδης (1980) Σταματίνα Κανελλοπούλου-Ιάκωβος Κουμής (1980), Χρήστος Τσουτσουβής (1985) Κάθριν Τζον Μπουλ (1985) αυτές Μιχάλης Καλτεζάς (1985) Μανώλης Κανδανολέων (1986) Αγγελος Μαυροειδής (1986) Λουκάς Γράψας (1987) Μιχάλης Πρέκας (1987) Νίκος Παπαγγελάκης (1989) Δημήτρης Κίκερης (1990) Σουλεϊμάν Ακιάρ (1991) Νικόλαο Σιακαπέτη (1992) Γιάννης Τζίτζης (1993) Αναστ. Κωσταράκη (1993) Θοδωρής Γιάκας (1994) ανώνυμος αλβανός μετανάστης (1994)οι μέρες Αλμπερτ Κούκα (1994) Λουτφή Οσμαντζέ (1993) ανώνυμος αλβανός μετανάστης (1996) άγνωστη μετανάστρια (1996) Φαντίλ Ναμπούζι (1996) ανώνυμος αλβανός μετανάστης (1996) είναι Χριστόφορος Μαρίνος (1996) Τάσος Μουράτης (1996) Γιάννης Νόκα (1997) Εριόν (1997) δυο ανώνυμοι μετανάστες (1997), Ηλίας Μέξη (1997) Ιωάννης Κεχαϊτης (1998) και δικές μας Άγγελος Τζελάλ (1998) Μπόκαρι Μπάχο (1998) Μάρκο Μπουλάτοβιτς(1998) Αρμπέν Βεζί (1999) Βασίλιε Ιόν (2000) 37χρονος ψυχικά ασθενής (2001) Ρεφάτ Ταφίλι (2001) Κονσταντίν Κατούρ (2001) Σεντγκάκ Σελνίκου (2001) Αριστείδης Νεοφώτιστος (2002) Βούλνετ Μπίτιτσι (2003) Ηρακλής Μαραγκάκης (2003) Μοχάμετ Χαμούτ (2004) ανώνυμος ιρανός μετανάστης (2006) Λεωνίδας Κ. (2007) Τόνυ Ονούοχα (2007) Μοντασέρ Μοχάμεντ Ασράφ (2008) Αχμέτ Ατζάζ (2008) Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος (2008) Χουσεΐν Ζαχιντούλ (2009) Καλιντό Ντιαλό (2014) Μοχάμεντ Ασφάκ (2015) Μοχάμεντ Χασάν (2016) Βασίλης Μάγγος (2020) , Νίκος Σαμπάνης (2021) Μοχάμετ Καμράν Ασίκ(2024) Μία Χαριζούλ (2024)

ΑΣΑΛΑΓΗΤΟΣ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

ΜΥΤΙΛΗΝΗ

Κατάληψη στο Μπίνειο

ΡΕΘΥΜΝΟ

Αν το κράτος ανασαλεύει τους νεκρούς του, είναι για να τους σκοτώσει ξανά.

W.Benjamin

Πέρασαν δεκαέξι χρόνια από την νύχτα που ο μπάτσος Κορκονέας δολοφόνησε εν ψυχρώ τον 16χρονο αναρχικό μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Αυτή η κρατική δολοφονία αναδεικνύει τηβαρβαρότητα και την καταστολή που εξαπολύει διαχρονικά το κράτος απέναντι σε όποια άτομα τολμούν να σηκώσουν ανάστημα, να αμφισβητήσουν και να αγωνιστούν ενάντια σ’ αυτό το σύστημα. Μέσα σε μία περίοδο κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, η δολοφονία του Γρηγορόπουλου άναψε τη φλόγα μιας εξέγερσης των καταπιεσμένων που έμελλε να μείνει στη συλλογική μνήμη αυτών που την έζησαν και να αφήσει μια παρακαταθήκη αγώνα και οργάνωσης στους νεότερους. Αναρχικές ομάδες, νέοι άνθρωποι που είδαν τον εαυτό τους στους αδικημένους, κινήματα βγήκαν στους δρόμους και διαδήλωσαν αρχικά κατά της αστυνομικής βίας αλλά και κατά της συστημικής κυρίαρχης πολιτικής που μετέπειτα και σταδιακά οδήγησε στα μνημόνια και στην περαιτέρω υποβάθμιση των ζωών μας.

Η δολοφονία αυτή ήταν η αφορμή για το ξέσπασμα ενός πρωτόγνωρου κύματος μαζικής βίας και πολιτικής ανυπακοής που ερχόταν σε ευθεία αντιπαράθεση με τον κρατικό μηχανισμό και αμφισβητούσε ευθέως πλέον την κυρίαρχη πολιτική αντίληψη της ανάθεσης και του παλαιοκομματικού μηχανισμού εκμετάλλευσης, διακηρύττοντας στην πράξη ότι όλα μπορούν να αλλάξουν. Εκατοντάδες ομάδες δημιουργήθηκαν σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας με προτάγματα την αυτοργάνωση και την αλληλεγγύη των από τα κάτω προωθώντας την αυτοδιαχείριση των ζωών μας.

Το κράτος από την πλευρά του δεν ξέχασε τους εκφραστές της εξέγερσης και με μοναδικό στόχο την εξόντωση και την αφάνισή τους απάντησε με μακροχρόνιες φυλακίσεις, παράνομες παρακολουθήσεις και ακραίους κατασταλτικούς νόμους, που ξεπερνούν ακόμη και τα όρια της αστικής δημοκρατίας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο στοχοποιήθηκαν, φυλακίστηκαν και παρέμειναν στη φυλακή την τελευταία δεκαετία δεκάδες αγωνιστές.Τρανταχτό είναι το παράδειγμα της παράνομης και εκδικητικής προφυλάκισης του Νίκου Ρωμανού για την υπόθεση με τον εμπρηστικό μηχανισμό που εξερράγη στους Αμπελόκηπους, χωρίς πραγματικά στοιχεία, σε μια προσπάθεια να εξαλειφθούν τα αποτυπώματα κοινωνικής αντίστασης που άφησε η εξέγερση του ΄08.Παράλληλα εκκενώθηκαν καταλήψεις, χτυπήθηκαν δομές και εστίες αγώνων, ενώ το ξύλο από τα ΜΑΤ έγινε η μόνιμη απάντηση του κράτους.

Οι πειθαρχικές διώξεις φοιτητών και εργαζομένων σε όλους τους τομείς είναι πλέον η πάγια τακτική που ακολουθείται.16 χρόνια μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του ΄08το κράτος εξακολουθεί να ασκεί την ίδια θανατοπολιτική ακόμη πιο απροκάλυπτα, ως μόνη οδό για τη διαιώνιση του καταπιεστικού συστήματος, που εξακολουθεί να μας καταδυναστεύει. Σκοτώνει στους δρόμους, στα νοσοκομεία, στη δουλειά, στα τρένα, στη μέση της θάλασσας, άλλοτε ασκώντας άμεση βία μέσω των ένστολων δήμιων της αστικής δημοκρατίας καιάλλοτε μέσα από την εξαθλίωση των ζωών μαςκαι την προσπάθεια ιδεολογικής εξόντωσης των πιο ριζοσπαστικών κομματιών αντίστασης της κοινωνίας,με στόχο τον παραδειγματισμό και την τρομοκράτηση.

Με τη γνώση ότι αν το κράτος ανασαλεύει τους νεκρούς του, είναι για να τους σκοτώσει ξανά, αναγνωρίζουμε ότι τα προτάγματα της εξέγερσης του ΄08 είναι ακόμη ζωντανά, προκειμένου να κινητοποιήσουν νέους ριζοσπαστικούς και αδιαμεσολάβητους αγώνεςαπό τα κάτω, ικανούς να φέρουν εκείνο το πολυπόθητο -και αναγκαίο- αναποδογύρισμα του κόσμου.

Αντικατασταλτική- Αντικρατική Διαδήλωση

6/12/2024

18:00, Δημαρχείο Ρεθύμνου

Αντιφασιστική Δράση Ρεθύμνου

Αντικρατική/Αντικατασταλτική Πορεία 6/12 στις 18:00 στο Δημαρχείο Ρεθύμνου.

Συμμετέχουμε στο μπλοκ της Ανοιχτής Συνέλευσης για την 6η Δεκέμβρη.

Ακολουθεί το κείμενο/κάλεσμα της Ελευθεριακής Συνέλευσης Τερμίτες

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

16 χρόνια πριν, ο αναρχικός μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τη σφαίρα του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Εκείνο το βράδυ, 6 Δεκέμβρη 2008, συντάραξε ευρύτερα την ελληνική κοινωνία και η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη ήρθε να προστεθεί στην λίστα των ατόμων που σκοτώθηκαν από χέρια μπάτσων. Αμέσως έγιναν συγκρούσεις και εξαπλώθηκε ένα κύμα αναταραχής, που ξεκίνησε από την γειτονιά των Εξαρχείων και έπειτα επεκτάθηκε και σε πολλές άλλες πόλεις. Το περιστατικό έμοιαζε φριχτά με την δολοφονία από μπάτσο του, επίσης 15χρονου μαθητή, Μιχάλη Καλτεζά Το κίνημα όμως αυτήν την φορά ξεχειλίζοντας από οργή ήταν έτοιμο να επιτεθεί στον πυρήνα της βίας και της καταστολής βάζοντας φωτιά στα στεγανά της κοινωνίας .

Σε μία κοινωνία που ήδη έβραζε εξαιτίας των κρατικών αυθαιρεσιών και την απαρχή μιας νέας οικονομικής κρίσης, η δολοφονία του Αλέξη ήταν η σπίθα για τη φωτιά που ακολούθησε. Η οργή μετουσιώθηκε σε συγκρούσεις, καταλήψεις και οδήγησε στην μεγαλύτερη εξέγερση της μεταπολίτευσης ενάντια στις δυνάμεις καταστολής και την ευρύτερη απαξίωση των ζωών των καταπιεσμένων. Εκείνες τις μέρες, στην καρδιά της εξέγερσης άρχισαν να δημιουργούνται πυρήνες ενός άλλου τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας, χωρίς ιεραρχία και κρατική διαμεσολάβηση. Μέσω των καταλήψεων και των συνελεύσεων γειτονιάς επικράτησε ένα κλίμα γενικευμένης αυτοδιαχείρισης και η ιδέα της αυτοοργάνωσης σταμάτησε να μοιάζει ουτοπική στο μυαλό πολλών ανθρώπων.

Στο σήμερα, το κράτος ακόμα δολοφονεί σε κάθε ευκαιρία και χωρίς κανένα δισταγμό, είτε πρόκειται για εργοδοτικές δολοφονίες, είτε για πνιγμούς μεταναστ(ρι)ών στο Αιγαίο, είτε για στυγνές εκτελέσεις από μπάτσους (Φραγκούλης, Σαμπάνης, Μιχαλόπουλος, Μανιουδάκης). Ο κρατικός μηχανισμός ποινικοποιεί κάθε μορφή αντίστασης και απάντησης απέναντι στην κρατική βία, και μέσω της τρομολαγνίας επιχειρεί να επιβάλλει ένα κλίμα φόβου στην κοινωνία με σκοπό την πλήρη καθυπόταξή της. Τρανό παράδειγμα αυτής της τακτικής είναι η λάσπη περί τρομοκρατίας που αναπαράγουν τα ΜΜΕ για την υπόθεση των Αμπελοκήπων και αποκορύφωμα αυτής, αποτελεί η αναίτια σύλληψη του αγωνιστή Νίκου Ρωμανού, με αδιάσειστα ( στοιχεία, λίγες μέρες πριν την 6η Δεκέμβρη. Η κίνηση και το βάπτισμα των αγωνιστών ως τρομοκράτες φανερώνει τον φόβο που διακατέχει την εξουσία όσον αφορά την συλλογική μνήμη των εξεγέρσεων και των αγώνων του παρελθόντος. Υπό τον φόβο αυτό, το κράτος επιστρατεύει κάθε μηχανισμό, ιδεολογικό-κατασταλτικό, για να αποτρέψει την μετουσίωση της συλλογικής μνήμης σε αγώνες του σήμερα.

Με την εξέγερση και την παραγωγή αντιβίας, απέναντι στην καταπίεση που γεννά το καπιταλιστικό σύστημα, ο φόβος αλλάζει στρατόπεδο με αποτέλεσμα να διαταράσσονται τα θεμέλια της επίπλαστης κοινωνικής ειρήνης και τάξης. Οφείλουμε όχι μόνο να διατηρούμε ζωντανή τη μνήμη της εξέγερσης αλλά και να την έχουμε ως πυξίδα που μας δείχνει τον δρόμο για τους αγώνες και τις κοινωνικές-ταξικές επαναστάσεις του μέλλοντος. Θα βρισκόμαστε πάντα ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και καταπίεσης, στο πλευρό των καταπιεσμένων και των εξεγερμένων, ώσπου ο φόβος να κατακλύζει μόνο τους κρατούντες.

Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ

Ελευθεριακή Συνέλευση Τερμίτες

Μοιραστείτε το άρθρο