Η ακρίβεια είναι βία ταξική: Μικροφωνική Συγκέντρωση ενάντια στην ακρίβεια, Σάββατο 1/2, στις 12:00, έξω από την Στάση του Μετρό “Αγίας Σοφίας”.
(Μαζί με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της Ελευθεριακής Πρωτοβουλίας Θεσσαλονίκης και της Αναρχικής Ομάδας Πυρανθός)
👉Ακολουθεί το κείμενο μας σχετικά με το ζήτημα της ακριβείας, της στέγασης, του κόστους ζωής. ⬇️⬇️⬇️
Τρομοκρατία είναι οι εξώσεις, τα υψηλά ενοίκια, η ακρίβεια, οι χαμηλοί μισθοί και οι απολύσεις!
Όσοι και όσες ανήκουμε στην εργατική τάξη και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα βιώνουμε καθημερινά στο πετσί μας το γνωστό “πακέτο” συστατικών που καθιστά την υποτίμηση των ζωών μας ολοένα και μεγαλύτερη: Ακρίβεια στους λογαριασμούς και τα αγαθά πρώτης ανάγκης, υψηλά ενοίκια, χαμηλοί μισθοί ή και ανεργία.
Το κόστος στέγασης έχει εκτοξευθεί μέσα σε λίγα χρόνια. Τα ενοίκια έχουν διπλασιαστεί, ειδικά στις μεγαλουπόλεις, όπου στοιβάζεται το προλεταριάτο για να καταφέρει να βρει δουλειά, οι λογαριασμοί του ρεύματος “χτυπάνε κόκκινο”, λόγω της άκρατης κερδοσκοπίας των διαφόρων εταιριών και την “απελευθέρωση” της αγοράς του ρεύματος, ενώ οι τιμές στα σούπερ μάρκετ αυξάνονται καθημερινά σχεδόν, χωρίς κανείς και καμιά να μπορεί να καταλάβει την πραγματική αιτία – που φυσικά δεν είναι ούτε “ο πόλεμος στην Ουκρανία” ούτε όμως και κάποιο… φυσικό φαινόμενο. Την ίδια ώρα, οι μισθοί μένουν σχεδόν αδρανείς ή μόνο τυπικά αυξάνονται. Οι συνθήκες γαλέρας σε μικρές ή μεγάλες εταιρίες αποτελούν τον κανόνα, ενώ για όσους τολμούν να δυσανασχετήσουν, ο “μπαμπούλας” της ανεργίας καραδοκεί.
“Κρίση”, θα μας πουν. Μια λέξη που την ακούμε από το 2008 καθημερινά και μάλιστα το βάρος της ευθύνης ρίχνεται επάνω μας συλλογικά. Ήμαστε δήθεν όλοι και όλες υπεύθυνοι για την άσχημη κατάσταση της οικονομίας. Το “όλοι μαζί τα φάγαμε” μετατράπηκε από εξοργιστική καλτ ατάκα ενός διεφθαρμένου υπουργού, στην επίσημη γραμμή του Ελληνικού Κράτους γύρω από την διαχείριση αυτής της “κρίσης”. Ποιον όμως αφορά πραγματικά η “κρίση”, όταν για άλλη μια χρονιά οι μεγάλες εταιρίες, το μεγάλο Κεφάλαιο, τόσο διεθνώς όσο και εγχώρια, σημειώνουν κέρδη-ρεκόρ; Τελικά μάλλον μερικοί λίγοι συνεχίζουν να τρώνε ακόμη με χρυσά κουταλιά, ενώ άλλοι ψάχνουν στα ράφια των καταστημάτων για τις “προσφορές” από το “καλάθι του νοικοκυριού”. “Κρίση” για τους πολλούς σημαίνει ευκαιρία για τους λίγους.
↗️Άδεια σπίτια, ψηλά ενοίκια:
Εν μέσω αυτής της συνθήκης της περαιτέρω φτωχοποίησης των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων, βλέπουμε χιλιάδες σπίτια να μένουν κλειστά και αναξιοποίητα, ενώ μεγάλα funds (κυρίως από το εξωτερικό, πχ Ισραήλ) αγοράζουν ασταμάτητα ακίνητα προς εκμετάλλευση, κυρίως για Airbnb και βραχυχρόνια μίσθωση και μέσω μιας διαδικασίας εξευγενισμού (gentrification) αλλάζουν πολλές φορές τον χαρακτήρα ακόμη και ολόκληρων λαϊκών γειτονιών, ανεβάζοντας τα ενοίκια ακόμη υψηλότερα.
Ταυτόχρονα, εδώ και μιάμιση περίπου δεκαετία, το κύριο μέλημα του ελληνικού κράτους ήταν να διασώσει τις τράπεζες, να “ενισχύσει την ρευστότητά τους” και να κουρέψει τα χρέη τους. Το ίδιο φυσικά δεν γίνεται με τα χρέη – μικρότερα ή λίγο μεγαλύτερα- των εργατικών και λαϊκών οικογενειών. Βασικά, γίνεται ακριβώς το αντίθετο: Με την απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας (που υπογράφτηκαν από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και εφαρμόζονται αθρώα πλέον από την σημερινή ακροδεξιά και νεοφιλέλευθερη της ΝΔ) μια φτωχή οικογένεια μπορεί να χάσει το σπίτι της από την τράπεζα ή από κάποιο fund για ένα ασήμαντο – σε σχέση με την αξία του ακινήτου- ποσό, εξαιτίας της αδυναμίας πληρωμής κάποιας δόσης ενός στεγαστικού ή άλλου δανείου. Δάνειο που το εν λόγω fund εξαγόρασε για εξευτελιστικό πόσο, προκειμένου να προχωρήσει στην βίαιη “διεκπεραίωση” της αποπληρωμής του, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Τα ΜΜΕ και το Κράτος προσπαθούν και πάλι να μετακυλήσουν την ευθύνη για αυτές τις κανιβαλιστικές και αντικοινωνικές πρακτικές στους ίδιους τους “ανεύθυνους δανειολήπτες” που “άπλωσαν τα πόδια τους πιο μακριά από εκεί που φτάνει το στρώμα τους”. Για τους αστούς και τα τσιράκια τους, η στέγαση δεν είναι δικαίωμα κανενός και οι φτωχοί θα πρέπει να αποδείξουν με τον ιδρώτα και το αίμα τους ότι “αξίζουν” να μην μείνουν στον δρόμο.
Ας σκεφτούμε όμως την φαινομενική κατάσταση της οικονομίας και τις ψεύτικες υποσχέσεις “ευμάρειας” και “ανάπτυξης” που έδινε κάθε μία από τις κυβερνήσεις των προηγούμενων δεκαετιών, όταν προωθούσε και σιγόνταρε την πολιτική των στεγαστικών (και όχι μόνο) δανείων για τις οικογένειες της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων. Ας σκεφτούμε τις εκατοντάδες διαφημίσεις των τραπεζών και την στήριξη του Κράτους προς τα προγράμματα αυτά. Ας σκεφτούμε πόσο βίαια ανατράπηκε αυτή η κατάσταση “ευμάρειας” δεκαπέντε χρόνια πριν και ποιοι πλήρωσαν το κόστος με την απώλεια των εργασιών τους, των σπιτιών τους, της ίδιας τους της ζωής πολλές φορές. Και τέλος, ας σκεφτούμε ακριβώς αυτό που είπαμε παραπάνω: Τα δισεκατομμύρια των τραπεζών διασώθηκαν. Τα μικροποσά των χρεών των εργατικών και λαϊκών οικογενειών, από την άλλη, αποτελούν τον τέλειο μοχλό που θα βάλει σε λειτουργία ένα καλοστημένο σχέδιο περαιτέρω αναδιανομής του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω.
🏚️Η λαϊκή κατοικία και η στέγαση στο στόχαστρο
Η αλήθεια είναι πως η ιδιοκτησία κατοικίας κυμαίνεται -ακόμη- σε υψηλά επίπεδα στην χώρα μας. Κι αυτό γιατί, ζώντας μέσα στην φτώχεια και την μιζέρια, όταν τους δόθηκε η ευκαιρία, οι εκμεταλλευόμενοι/ες θέλησαν να αποκτήσουν την ασφάλεια που θεωρούσαν πως θα τους προσέφερε το να έχουν ένα κεραμίδι πάνω από τα κεφάλια τους και η θέληση να εξασφαλίσουν το μέλλον αυτό και για τα παιδιά τους. Η εργατική και λαϊκή κατοικία ήταν κάτι που κερδήθηκε μέσα από αγώνες και πιέσεις της οργανωμένης εργατικής τάξης – αν και ο οργανισμός που είχε συσταθεί για αυτόν τον σκοπό (ΟΕΚ) καταργήθηκε εν τέλει κι αυτός στα χρόνια του μνημονίου.
Στην πιο σύγχρονη εποχή, κυρίως από την δεκαετία του ’80, ο συνδυασμός των εργατικών διεκδικήσεων και κατακτήσεων, αλλά και των σχεδίων του κατασκευαστικού Κεφαλαίου προώθησε, με προνομιακούς όρους και ευκολίες, την αγορά πρώτης κατοικίας από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Δεκαετίες μετά, εν μέσω μιας κρίσης που πληρώνουν οι από-τα-κάτω και κατά την οποία η αφαίμαξη των στρωμάτων αυτών τείνει να ολοκληρωθεί, το “ζουμί” που παραμένει ακόμη διαθέσιμο για να στραγγίξουν τα αφεντικά είναι αυτό το ακίνητο κεφάλαιο, η λαϊκή κατοικία.
Τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες σκηνών βγαλμένων από τους χειρότερους εφιάλτες. Σκηνές που μια δεκαπενταετία πριν βλέπαμε να συμβαίνουν σε άλλες χώρες (που επίσης αντιμετώπιζαν την οικονομική κρίση) και δεν μπορούσαμε καν να τις αντιληφθούμε: Μπάτσοι να μπουκάρουν με πολιορκιτικούς κρυούς στα σπίτια λαϊκών οικογενειών, παρέα με εισαγγελείς και μεταφορικές εταιρείες και να πετάνε τον κόσμο έξω από τα σπίτια του από την μία μέρα στην άλλη. Είδαμε να γίνονται τέτοιου είδους επιδρομές ακόμα και σε σπίτια συνανθρώπων μας με αντικειμενικά προβλήματα υγείας που τους απέτρεπαν από το να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές υποχρεώσεις τους.
Να μην μιλήσουμε φυσικά για τις κατασταλτικές επιχειρήσεις απέναντι σε όσους και όσες, αντιμετωπίζοντας τον βραχνά της αστεγίας, πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και επέλεξαν να δώσουν ζωή σε άδεια και παρατημένα σπίτια, καταλαμβάνοντάς τα. Εκεί το Κράτος, μέσα και από τα φερέφωνά του, επιλέγει να μιλάει για το “παράνομο” αυτών των πράξεων, την μηδενική ανοχή στην “καταπάτηση της ιδιοκτησίας” και την πάταξη των καταληψιών, προωθώντας προφανώς την λογική πως, στο υπάρχον κρατικό – καπιταλιστικό σύστημα, είναι προτιμότερο ολόκληρα κτίρια να παραμένουν διαλυμένα και παρατημένα, πάρα να στεγάζουν ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, όταν δεν διαμεσολαβεί κάποιο κέρδος για το Κεφάλαιο. Φυσικά, αυτό δεν είναι τυχαίο. Κράτος και Κεφάλαιο θέλουν με αυτόν τον τρόπο να αποτρέψουν την γενίκευση της πρακτικής της κατάληψης στέγης, μια πρακτική που κατά το παρελθόν οι καταπιεσμένοι/ες, η ίδια η εργατική τάξη, είχε οικειοποιηθεί οργανωμένα και συλλογικά σε διάφορα σημεία του πλανήτη.
Τέλος, το περσινό περιστατικό με το ασανσέρ που έπεσε στο κενό στις ριμαγμένες και παρατημένες στο έλεος της φθοράς Φοιτητικές Εστίες Θεσσαλονίκης, όπου από τύχη δεν υπήρξε κάποιο θύμα, αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο το πόσο υπολογίζει και επενδύει το Κράτος σε μια πολιτική “κοινωνικής πρόνοιας και στέγασης” : Οι φτωχοί/ες φοιτητές/τριες, που από ανάγκη και μόνο μένουν σε εκείνα τα επικίνδυνα και ανθυγιεινά κτίρια, αντιμετώπισαν την χλεύη των αρχών, το ξύλο από την αστυνομία και εν τέλει πλήρωσαν με συλλήψεις και δικαστήρια την διαμαρτυρία τους για την κατάσταση προς τον Πρύτανη του ΑΠΘ.
✊🏼Η αλληλεγγύη και ο συλλογικός αγωνας τα όπλα μας!
Δεν είναι όμως όλα μαύρα. Η ελπίδα βρίσκεται πάντα στους συλλογικούς αγώνες! Τα τελευταία χρόνια είδαμε να ξεδιπλώνεται ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης από κομμάτια της εργατικής τάξης, οργανώσεις, σωματεία και συλλογικότητες, αλλά και από απλούς ανθρώπους, προερχόμενους από τα κατώτερα στρώματα, σε σχέση με το ζήτημα της στέγασης, της ακρίβειας, των υψηλών ενοικίων, των χαμηλών μισθών. Ανθρώπους που έβαλαν τα κορμιά τους μπροστά, σε μια πράξη υψίστης ταξικής αλληλεγγύης και κατάφεραν πολλές φορές να αποτρέψουν τους πλειστηριασμούς στις δικαστικές αίθουσες αλλά και τις εξώσεις στις ίδιες τις κατοικίες των συνανθρώπων τους, την ώρα που ένστολα και μη καθάρματα προσπαθούσαν να πετάξουν τις ζωές τους στο πεζοδρόμιο. Ανθρώπους που, μέσα σε δύσκολες συνθήκες, οργανώθηκαν μαζικά στους χώρους της δουλειάς τους για να μπλοκάρουν απολύσεις και να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Πρόσφατα επίσης συστάθηκε στην Θεσσαλονίκη η Ένωση Ενοικιαστ(ρι)ών, με την μορφή Σωματείου, για να αποτελέσει ένα όχημα διεκδίκησης για τους συμπολίτες μας που ζουν υπό τον βραχνά των ενοικίων και της συνεχούς, αχαλίνωτης αύξησής τους.
Από την μεριά μας, ως εργαζόμενοι/ες, ως κομμάτι της τάξης που βάλλεται από τις πιο αισχρές αντικοινωνικές πολιτικές Κράτους και Κεφαλαίου, αντιλαμβανόμενοι/ες ότι αύριο μπορεί να βρισκόμαστε εμείς σε αυτή την θέση, πρέπει να σταθούμε δίπλα στους συνανθρώπους μας που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους, που χάνουν τις δουλειές τους, που αδυνατούν να πληρώσουν τον λογαριασμό του ρεύματος.
Να αγωνιστούμε πλάι-πλάι, ώμο με ώμο, μαζί με το ταξικο κίνημα αλληλεγγύης που έχει δημιουργηθεί και να μην αφήσουμε ούτε ένα σπίτι της εργατικής τάξης να πέσει στα χέρια αυτών των αρπακτικών, ούτε έναν άνθρωπο να βρεθεί στον δρόμο.
Ακόμη, να οργανωθούμε σε συλλογικές δομές, συνελεύσεις γειτονιάς και σωματεία, που θα μπλοκάρουν την ακραία υποτίμηση των ζώων μας σε κάθε επίπεδο, από την στέγαση μέχρι την εργασία και τον ελεύθερο χρόνο.
✊🏼Να ζήσουμε ζωές αξιοβίωτες! Να παλέψουμε για έναν καλύτερο, ελεύθερο κόσμο ισότητας κι αλληλεγγύης!
🏴Οριζόντια Κίνηση – Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό🚩
Σάββατο 1/2, στις 12:00, έξω από την Στάση του Μετρό “Αγίας Σοφίας”.
Η ακρίβεια είναι ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και τα νοικοκυριά στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Οι τιμές σε βασικά αγαθά και υπηρεσίες όπως το ρεύμα, το φυσικό αέριο, το πετρέλαια, τα τρόφιμα, τα καύσιμα και η στέγαση έχουν αυξηθεί ραγδαία, ενώ την ίδια στιγμή οι μισθοί και συντάξεις παραμένουν στάσιμοι και χαμηλοί. Σύμφωνα με έρευνα το μηνιαίο εισόδημα επαρκεί για μόλις 19 ημέρες ενώ περισσότερο από το μισό «φεύγει» από την αρχή του μήνα στο ενοίκιο. Στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, οι τιμές ενοικίασης έχουν εκτοξευθεί, με τη μέση τιμή να ξεπερνά τα 10€/τ.μ. και γκαρσονιέρες 45 τ.μ. να νοικιάζονται πάνω από 450€. Αυξήσεις της τάξης του 50% ή και 100% μετά τη λήξη του συμβολαίου αποτελούν πλέον τον κανόνα.
Η εκτόξευση των τιμών τόσο για βασικά αγαθά και υπηρεσίες όσο και για τη στέγαση δεν είναι μόνο αποτέλεσμα εξωτερικών παραγόντων, όπως ο πόλεμος στην Ουκρανία. Η κυβέρνηση προκειμένου να ευνοηθούν τα συμφέροντα των «φίλων της» ιδιοκτητών ιδιωτικών εταιριών ενέργειας άφησε ανεξέλεγκτες τις τιμές και τις εταιρίες να καθορίζουν πόσα θα αρπάζουν από το μισθό μας για το ρεύμα και το φυσικό αέριο. Ακόμα με τις χρηματοδοτήσεις αναπλάσεων, με την απουσία ρύθμισης της βραχυχρόνιας μίσθωσης και των κερδοσκοπικών πρακτικών, ο κρατικός μηχανισμός ευνοεί την κερδοφορία των κτηματομεσιτικών εταιρειών, των επενδυτικών funds, των εταιρειών ανακαινίσεων και των εκμισθωτών.
Αυτή η αδιανόητη κατάσταση έχει προκληθεί από ένα και μόνο έναν λόγο: από τον καπιταλισμό. Είτε από την λειτουργία του εν γένει, που είναι συνυφασμένη με τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, τη σύγκρουση μεταξύ αυτών και την μετακύληση του κόστους στις εργατικές τάξεις κάθε χώρας και όλων των χωρών μαζί, είτε από την εν γένει δυσλειτουργία του που είναι όλο και πιο προφανής σε κάθε νέα «κρίση» που έρχεται, είτε από την αισχροκέρδεια που έχει επιτραπεί ιδίως στη χώρα μας σε ληστρικά επίπεδα. Και συνεπώς η μόνη λύση είναι να αντισταθούμε. Να αντισταθούμε σήμερα στην ακρίβεια που έχει οδηγήσει τις ζωές μας σε μαρασμό, να αντισταθούμε στο καπιταλιστικό σύστημα συνολικά αύριο.
Παρότι στην πραγματικότητα δεν καλούμαστε να (επαν)εφεύρουμε τον τροχό, σίγουρα όμως, καλούμαστε να τον ξαναθέσουμε σε κίνηση, γιατί είναι εμφανές ότι το τελευταίο διάστημα φαίνεται να έχει κολλήσει για τα καλά. Όπως γνωρίζουμε, το ανταγωνιστικό κίνημα τόσο παγκόσμια, όσο και συγκεκριμένα στα μέρη μας (και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, μάλιστα), έχει αξιοποιήσει διάφορες μεθόδους και πρακτικές στην προσπάθειά του να ανακόψει την επίθεση που δέχεται από κράτος και αφεντικά, στην προσπάθειά του να αυτο-οργανωθεί και να συλλογικοποιήσει τις αντιστάσεις της κοινωνικής βάσης.
Από τρόπους παρέμβασης στην κεντρική πολιτική σκηνή (απεργίες, διαδηλώσεις, προπαγανδιστικές δράσεις κλπ) μέχρι καθημερινή μοριακή δουλειά (παρεμβάσεις σε γειτονιές, σχολεία, χώρους εργασίας κλπ).
Από ταξικά και κοινωνικά μορφώματα (σωματεία βάσεις, εργατικές ομάδες, συνελεύσεις γειτονιάς κλπ) μέχρι αυτο-οργανωμένες δομές αλληλεγγύης (συλλογή και διανομή τροφίμων και λοιπόν αναγκαίων ειδών, κοινωνικά Ιατρεία κλπ). Από προσπάθειες συλλογικοποίησης ατομικών μεθόδων επιβίωσης (άρνηση πληρωμής λογαριασμών, απαλλοτριώσεις ειδών πρώτης ανάγκης κλπ) μέχρι οργάνωσης συλλογικών μεθόδων αυτοάμυνας (συγκεντρώσεις στα δικαστήρια για το μπλοκάρισμα πλειστηριασμών, συγκεντρώσεις έξω από σπίτια για το μπλοκάρισμα εξώσεων ή διακοπής του ρεύματος, επανασυνδέσεις ρευμάτων κλπ).
Αν δεν θέλουμε να πεθάνουμε -κυριολεκτικά- της πείνας έχει προ πολλού έρθει η ώρα να αντιδράσουμε.
Να αντιδράσουμε σε αυτούς που μας κόβουν τους μισθούς ανά μερικούς μήνες, που ψηφίζουν πτωχευτικούς νόμους για να μας αρπάξουν την πρώτη κατοικία, και νέους ασφαλιστικούς νόμους για να δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε κυριολεκτικά στη δουλειά, όσοι από εμάς δουλεύουμε γιατί η χώρα μας έχει και την πρωτιά στα ποσοστά της ανεργίας στους νέους.
Να αντιδράσουμε σε αυτούς που αυξάνουν το κόστος της διαβίωσής μας με όλους τους πιθανούς τρόπους, σε τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης, στέγαση, μετακίνηση, ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ.
ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΗ ΖΩΗ
Μικροφωνική Συγκέντρωση ενάντια στην ακρίβεια,
Σάββατο 1/2, στις 12:00, έξω από την Στάση του Μετρό “Αγίας Σοφίας”.
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
Έχουν περάσει σχεδόν 5 χρόνια από την περίοδο της πανδημίας του Covid-19 και περίπου 3 χρόνια από την αρχή του Ρωσο-Ουκρανικού πολέμου και το βαρέλι της ακρίβειας αδυνατεί να βρει πάτο. Το αφήγημα περί εισαγόμενης κρίσης έχει ήδη στερέψει και την θέση του στη δημόσια σφαίρα παίρνει σιγά-σιγά η ασυδοσία του Κεφαλαίου. Σταθερά λοιπόν η κοινωνική βάση αφαιμάζεται οικονομικά από τους μεγαλοσχήμονες που παρασιτούν εις βάρος μας. Η κλοπή αυτή μάλιστα, γίνεται στο όνομα της “ανάκαμψης της οικονομίας από τον αόρατο εχθρό” και της “εθνικής ανάπτυξης”.
Η συνεχής αύξηση του κόστους ζωής έχει οδηγήσει μεγάλα κοινωνικά κομμάτια στην φτωχοποίηση. Είναι δύσκολο να ανταπεξέλθουμε ακόμα και στην κάλυψη βασικών κοινωνικών αγαθών όπως είναι τα τρόφιμα λόγω των ασταμάτητων ανατιμήσεων. Εκεί όμως που γίνεται η μεγάλη λεηλασία είναι στο κομμάτι της ενέργειας. Πολλοί συμπολίτες μας μη μπορώντας να πληρώσουν τους υπέρογκους λογαριασμούς του ρεύματος το χειμώνα προσπαθούν να ζεσταθούν με ό,τι εναλλακτικό μέσο διαθέτουν. Δυστυχώς σε αυτή τη συνθήκη σημειώνονται και “δυστυχήματα” όταν τα σπίτια πιάνουν φωτιά και οι ένοικοι τους εγκλωβίζονται μέσα, όπως έγινε πρόσφατα με την μητέρα τριών ανηλίκων παιδιών στην Κεφαλλονιά. Τέτοια περιστατικά μόνο “δυστυχήματα” δεν μπορούν να θεωρηθούν, παρά μόνο είναι το ωμό πρόσωπο της ταξικής βίας. Η “κοινωνική” πολιτική της ΔΕΗ και των άλλων εταιριών φαντασμάτων που “πουλάνε” ρεύμα κοψοχρονιά
(όπως πχ η ENERGA που έφαγε τα χρήματα πολιτών και δημοσίου) φαίνεται όταν στην πρώτη μας δυσκολία να ανταπεξέλθουμε οικονομικά μας στέλνουν συνεργείο να μας κόψει το ρεύμα και την θέρμανση και απειλούν με δικαστήρια και μηνύσεις αν δεν τους εξοφλήσουμε. Η λεηλασία στην ενέργεια όμως δεν αφορά μόνο τον οικονομικό τομέα αλλά είναι και λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος. Επενδύσεις και ενεργειακά έργα σε περιοχές απίστευτου φυσικού κάλους, επιφέρουν ολοκληρωτική καταστροφή του τοπίου και της φύσης και ταυτόχρονη εξαφάνιση κάθε δραστηριότητας που απορρέει από αυτό, αγροτικές καλλιέργειες, κτηνοτροφία, τουρισμό. Όπου εξελίσσονται τέτοια έργα ο
θάνατος και η ερήμωση κυριαρχούν.
Το ζήτημα της στέγασης είναι άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα της αβάστακτης πραγματικότητας που βιώνουμε. Ο ρυθμός αύξησης των ενοικίων έτρεξε με φρενήρη ρυθμό τα προηγούμενα χρόνια. Έτσι, πολύς κόσμος ξεσπιτώθηκε, εκδιώχθηκε βίαια από τη γειτονιά του μην μπορώντας να ανταπεξέλθει στο παράλογο κόστος ενοικίου, ενοίκιο που είναι εντελώς αναντίστοιχο με τους πολύ χαμηλούς μισθούς και την γενικευμένη ακρίβεια. Φαινόμενο που είναι έντονο κυρίως στα κέντρα των πόλεων οι οποίες σταδιακά μετατρέπονται σε αστικές ερήμους νεοανακαινισμένων προχειροφτιαγμένων γκαρσονιέρων και studio airbnb για τον εγχώριο και ξένο τουρισμό.
Στον ελλαδικό χώρο υπάρχει η ιδιαιτερότητα της μικροιδιοκτησίας στην κατοικία και αυτό το “προνόμιο” μπήκε από νωρίς στο στόχαστρο των μνημονιακών δεσμεύσεων. Η πρώτη κατοικία έπαψε να προστατεύεται και εισήχθη ο θεσμός των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών που πέρασε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ. Επιχειρείται λοιπόν όλα να γίνονται στο σκοτάδι ώστε να μην υπάρχουν φωνές αντίστασης και διαμαρτυρίας. Τα πιο φτωχοποιημένα στρώματα της κοινωνίας αντιμετωπίζουν καθημερινά την απειλή των εξώσεων και των πλειστηριασμών μη μπορώντας να ανταπεξέλθουν στα υπέρογκα έξοδα. Με την εμπορευματοποίηση είτε ιδιωτικού είτε δημόσιου χώρου μαζί πάει και η καταστολή, έτσι κάθε φορά που κόσμος αντιδρά σε μία έξωση έχει να αντιμετωπίσει πάνοπλες δυνάμεις καταστολής όπως πχ γινόταν για μήνες στο λόφο του Στρέφη ή στην πλατεία Εξαρχείων.
Τα συστήματα υγείας και της παιδείας έχουν παραδοθεί άνευ όρων στον ιδιωτικό τομέα.
Η δήθεν σύμπραξη δημόσιου-ιδιωτικού τομέα δεν είναι παρά η συνειδητή απαξίωση των δημόσιων υποδομών, είτε μέσω της υποχρηματοδότησης είτε μέσω της σκόπιμης διάβρωσής τους ώστε να σταματήσουν να λειτουργούν ως δημόσια αγαθά.
Από την άλλη η εργασιακή μας δύναμη υποτιμήθηκε, βρισκόμαστε για μήνες άνεργοι και άνεργες ή είμαστε ελαστικά εργαζόμενοι με ολιγόμηνες συμβάσεις ή δουλεύουμε μαύρα ή δουλεύουμε σε εξαντλητικούς ρυθμούς για ψίχουλα και μηδαμινά μέτρα προστασίας στον εργασιακό μας χώρο. Όλα αυτά συνθέτουν μια εικόνα του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα, που συνεπάγεται τη ραγδαία συγκέντρωση του πλούτου προς τα άνω. Κράτος και Κεφάλαιο οργανώνουν την εκ νέου αναπαραγωγή τους μέσω της ακραίας επιβολής μετακυλώντας τις αλλεπάλληλες συστημικές κρίσεις στην κοινωνική βάση. Επιχειρούν να παρουσιάσουν την ακρίβεια ως κάτι φυσικό και ενίοτε ως κάτι εξωγενές.
Σε περιόδους κρίσης οι κυρίαρχοι εκμεταλλευτές εντείνουν την επίθεση τους στην κοινωνική βάση με σκοπό την διαφύλαξη των συμφερόντων αλλά και των κερδών τους. Οδηγούν στην φτώχεια και την εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερα κομμάτια πληθυσμού μετατρέποντας κάθε κοινωνικό αγαθό σε προνόμιο όλο και πιο λίγων.
Με οριζόντιους ακηδεμόνευτους αγώνες να αντισταθούμε στην λεηλασία της τάξης μας
Να μην πληρώσουμε εμείς την κρίση τους. Να μην τους αφήσουμε να μας
βυθίσουν στο σκοτάδι, την απελπισία και το θάνατο. Να μην επιτρέψουμε να εγκληματούν άλλο ενάντια στην τάξη μας. Να παλέψουμε κόντρα στην εξαθλίωσή μας και το θάνατο. Για την ζωή και την αλληλεγγύη, για την κοινωνική επανάσταση…
αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης Πυρανθός