Αν το 2023, ήταν χρονιά γιγάντιων κινητοποιήσεων ενάντια στη μεταρρύθμιση των συντάξεων και δυναμικών εξεγέρσεων ενάντια στην αστυνομική βία σε συνέχεια της δολοφονίας του Nahel, το 2024 σημαδεύτηκε από τη συνέχιση της οικονομικής και δημοκρατικής κρίσης καθώς και μια κυβέρνηση που ενώ η εκλογική νίκη της, και τις δύο φορές, στηρίχθηκε στο επιχείρημα « να γίνει φραγμός » στην άκρα δεξιά, έφερε στην εξουσία δεξιούς και ακροδεξιούς πολιτικούς.
Η τέταρτη κυβέρνηση γι αυτό το χρόνο ανακοινώθηκε στις 23 Δεκέμβρη.
1. (Πρώτος από αριστερά πάνω) Ο François Bayrou το 2016 έβλεπε πίσω από τον υποψήφιο Μακρόν “μια προσπάθεια των μεγάλων οικονομικών και άλλων συμφερόντων, τα οποία δεν αρκούνται στην οικονομική εξουσία, αλλά θέλουν να έχουν και πολιτική εξουσία” – πριν ενταχθεί στους συμμάχους του. Το ακραίο κέντρο φαίνεται ικανό να λέει τα πάντα και τα αντίθετά τους, για να βρεθεί στην εξουσία. Ο νέος πρωθυπουργός (που διορίστηκε στις 13.12) βρίσκεται ακόμη υπό έρευνα για υπεξαίρεση ευρωπαϊκών κονδυλίων, που χρησιμοποιήθηκαν για να πληρωθούν κοινοβουλευτικοί βοηθοί που στην πραγματικότητα εργάζονταν για το UDF και στη συνέχεια για το MoDem. Σε μια πρώτη δίκη πέρυσι, το δικαστήριο αναγνώρισε μεν την υπεξαίρεση δημόσιων πόρων, αλλά αθώωσε τον Φρανσουά Μπαϊρού “λόγω αμφιβολιών”. Ο εισαγγελέας άσκησε έφεση και ο Bayrou εξακολουθεί να διώκεται ποινικά. Φαίνεται πως η πρώτη επιλογή του Μακρόν ήταν ο Rolland Lescure, ενώ η Le Monde αποκαλύπτει ότι ο Bayrou, εξοργισμένος « απείλησε να εγκαταλείψει την “πλειοψηφία”, γεγονός που ώθησε τον Μακρόν να τον διορίσει”. Χωρίς το Modem, ο Μακρόν, που ήδη βρίσκεται σε μειοψηφία, θα βρισκόταν χωρίς 30 κεντρώους βουλευτές, πιο απομονωμένος από ποτέ και θα αναγκαζόταν ακόμη και να εγκαταλείψει το αξίωμα.
2. Η Élisabeth Borne, Υπουργός Εθνικής Παιδείας, Ανώτατης Εκπαίδευσης, Έρευνας, Ψηφιακών Τεχνολογιών και Καινοτομίας, είναι η « κυρία 49.3» , η επικεφαλής της κυβέρνησης που έδειξε την μεγαλύτερη περιφρόνηση για τον κόσμο της εργασίας όταν επέβαλε με τη βία μια συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση παρά το γεγονός ότι 3 εκατομμύρια άνθρωποι ήταν στους δρόμους για ένα εξάμηνο.
3. Ο Bruno Retailleau ο ακροδεξιός πολιτικός από τη Βεντέ, που στα νιάτα του είχε ενταχθεί στο “Mouvement pour la France” – MPF – το ακροδεξιό κόμμα του αριστοκράτη Philippe De Villiers, ο οποίος μιλάει για “Γάλλους με χαρτιά” και “εθνοτική παλινδρόμηση” όταν αναφέρεται στους κατοίκους των προαστίων, παραμένει ως υπουργός Εσωτερικών.
4. Ο Manuel Valls, Υπουργός Υπερπόντιας Γαλλίας, είναι ο πρώην σοσιαλιστής που πέρασε στην ακροδεξιά και δεν δίστασε να συμμαχήσει με τους φασίστες κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας στη Βαρκελώνη. Φανερά ρατσιστής, θέλει “περισσότερους λευκούς” όπως δήλωσε, ενώ τώρα είναι υπεύθυνος για τη συνέχιση της (αποικιακής) πολιτικής στο Κανάκι και τις Δυτικές Ινδίες.
5. Ο Gérald Darmanin, Υπουργός Δικαιοσύνης, ο πρώην αστυνομικός (διαχωρισμός των εξουσιών 😉 υπήρξε ένας από τους πιο βίαιους υπουργούς Εσωτερικών της Πέμπτης Δημοκρατίας, μεταξύ 2020 και 2024: είναι ο συντάκτης του νόμου για τη μετανάστευση, του πιο ρατσιστικού νόμου από τη Γαλλία του Πεταίν. Είναι υπεύθυνος για τους εκατοντάδες ανθρώπους που τραυματίστηκαν από την αστυνομία στο Sainte-Soline, κατά τη διάρκεια του κινήματος για την υπεράσπιση των συντάξεων και της εξέγερσης στα γαλλικά προάστια μετά το θάνατο του Nahel. Επίσης έχει κατηγορήθεί για βιασμό και δήλωσε ότι η Μαρίν Λεπέν ήταν “πολύ μαλακή” απέναντι στους μουσουλμάνους.
6. Τέλος η Rachida Dati, Υπουργός Πολιτισμού είναι υπό έρευνα για διαφθορά και διακίνηση επιρροής, ενώ προσέβαλε πρόσφατα τους δημοσιογράφους του Mediapart ως “μπάσταρδους […], κωλόπαιδα” και “αξιολύπητους”.
Εκτός της αφίσσας ο Jean-Noël Barrot, είναι ο νέος Υπουργός Ευρώπης και Εξωτερικών Υποθέσεων. Κατά τη διάρκεια επίσημης επίσκεψης στην Ιερουσαλήμ, στις 7 Νοεμβρίου, μπροστά στα μάτια του Τύπου, απομακρύνθηκε από ένα μοναστήρι υπό γαλλική κυριαρχία από την ένοπλη ισραηλινή αστυνομία. Σ’αυτή την πραξη διπλωματικού πολέμου απάντησε στις 27 Νοεμβρίου, όταν εκδόθηκε διεθνές ένταλμα σύλληψης για τον Νετανιάχου, ότι, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των χωρών σε όλο τον κόσμο, η γαλλική κυβέρνηση δεν θα συλλάβει τον Ισραηλινό πρωθυπουργό αν έρθει στη Γαλλία, δηλαδή δεν θα εφαρμόσει το διεθνές δίκαιο.
*
Ίσως για καλύτερη αρχή της νέας χρονιάς, παίρνοντας κάποια απόσταση από όσα προηγούνται και που τελικά δίνουν απλώς το στίγμα ενός κόσμου καθόλου μοναδικού αλλά που διατρέχεται επίσης από σημαντικές δυναμικές αντίστασης παντού, θυμίζουμε την πηγή της πρότασης στην αφίσσα1.
Στην Ισπανία τον Οκτώβρη του 1936, του εμφυλίου μετά το πραξικόπημα του φασίστα στρατηγού Φράνκο μεταξύ των δημοκρατικών δυνάμεων και του Ισπανο-γερμανο-ιταλικού φασισμού αλλά και της κοινωνικής επανάστασης στις απελευθερωμένες περιοχές, ένας δημοσιογράφος είπε στον αναρχοσυνδικαλιστή εργάτη Buenaventura ότι ακόμη και αν το αντιφασιστικό στρατόπεδο κέρδιζε τη μάχη “θα καθόσασταν και πάλι πάνω σε έναν σωρό ερείπια”.
Ο Durruti απάντησε: “Πάντα ζούσαμε σε παραγκουπόλεις και τρύπες στους τοίχους. Τώρα θα ξέρουμε πώς να προσαρμοστούμε. Γιατί, μην ξεχνάτε, ξέρουμε επίσης να χτίζουμε. Οι εργαζόμενοι άντρες και γυναίκες ήταν αυτοί που έχτισαν αυτά τα παλάτια και αυτές τις πόλεις. Εδώ στην Ισπανία, στην Αμερική, παντού. Μπορούμε να χτίσουμε στη θέση τους, και μάλιστα καλύτερα! Δεν φοβόμαστε καθόλου τα ερείπια. Θα κληρονομήσουμε τη γη, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Η αστική τάξη μπορεί να καταστρέψει και να καταστρέψει τον κόσμο της πριν εγκαταλείψει τη σκηνή της ιστορίας. Εμείς κουβαλάμε έναν νέο κόσμο, εδώ, στις καρδιές μας. Αυτός ο κόσμος μεγαλώνει τώρα”.
1Καί τίτλος της τελευταίας ταινίας του Γιάννη Γιουλούντα που κυκλοφόρησε στην αρχή του 2024.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Ηρώ Σιαφλιάκη
